CD-recensie Muse - Origin Of Symmetry
Door
Een stap verder
Slecht nieuws voor de haters van het Muse-debuut Showbiz: op Origin Of Symmetry gaat het Britse trio nog een stap verder. Niet alleen is het vocale geweld van zanger Matthew Bellamy heviger, ook zijn de nummers zelf harder, langer en meer dramatisch. Dit alles werd de recensent van Nieuwe Revu iets te veel: hij kende Origin Of Symmetry slechts één ster toe, omdat “Bellamy’s gekrijs kotsneigingen opwekt”. Natuurlijk is hij bij deze uitgedaagd om zelf eens een van de nummers in te zingen, nu echter over op een wat meer objectieve recensie van de nieuwe Muse-plaat.
Gedurfder
Opener New Born geeft aan hoe het er op dit album aan toe zal gaan: na een ingetogen intro klinkt het nummer onrustig, bijna paranoïde, iets wat nog aangedikt wordt door de opvallende drumpartijen. Hoe anders klinkt dan Bliss: een prachtig, positief nummer, dat je nooit zou verwachten van de vaak zo verbitterd klinkende Bellamy. Na deze mentale opleving lijkt Muse er pas echt zin in te krijgen: de vier songs erna zijn van grote klasse. Space Dementia is zo’n nummer: vooral de energieke coupletten maken indruk, omdat de emotie uit de teksten hierin perfect verwerkt wordt. Jammer genoeg plakken de Britten er in hun enthousiasme nog een overmoedig instrumentaal stuk aan, waardoor het nummer net niet helemaal top is. Gelukkig komt dat geniale nummer er nog wel: in Citizen Erased bewijst de band in een onmogelijke songstructuur een meeslepende song te kunnen maken, die de volle zeven minuten fascineert. Tot zover alles prima: de eerste helft van Origin Of Symmetry is beter dan Showbiz, vooral door de meer gedurfde composities en de betere teksten.
Machtsvertoon
Helaas kan Muse dat hoge niveau niet geheel volhouden op het tweede deel van de plaat. Micro Cuts is al op het randje: zeker het machtsvertoon aan het einde van dit nummer doet wat overdreven aan. Toch is dit nummer zeker nog goed te noemen, iets dat niet geldt voor de twee overbodige tracks die volgen. Zo is Screenager het schoolvoorbeeld van een opvullertje: het nummer komt maar niet los en weet zelfs na tientallen luisterbeurten niet echt te boeien. Darkshines is de andere tegenvaller: ook hier weinig energie en nog minder overtuigingskracht. Gelukkig vergoedt het einde van de plaat veel, te beginnen met Feeling Good, een goede interpretatie van het origineel van Nina Simone. Toch is het werkelijke potentieel van Muse pas weer te horen op het laatste nummer, Megalomania. In dit sterke slotstuk zingt Bellamy over zijn religieuze twijfels, zonder dat de onvermijdelijke kerkorgels de song minder maken. Met Megalomania bewijzen de mannen van Muse eens te meer, dat ze ook zwaardere, minder toegankelijke songs aankunnen.
Conclusie
Eén ding is zeker: dit album bevat een flink aantal prima songs, die duidelijk maken dat Muse tot de top behoort. Eeuwig zonde daarom, dat de band gaande de plaat even de weg kwijtraakt, waardoor Origin Of Symmetry niet dat meesterwerk is, wat het had kunnen zijn. Toch is de weg die Muse heeft gekozen de juiste, al was het maar om van dat eeuwige Radiohead-stempel af te komen. Sterker nog: de beste nummers van het album doen vermoeden, dat Muse het werk van Radiohead ooit nog zal overtreffen. Tot die tijd is er Origin Of Symmetry: boven alles een gedurfde, indrukwekkende plaat. Gepubliceerd op 8 juli 2001
Slecht nieuws voor de haters van het Muse-debuut Showbiz: op Origin Of Symmetry gaat het Britse trio nog een stap verder. Niet alleen is het vocale geweld van zanger Matthew Bellamy heviger, ook zijn de nummers zelf harder, langer en meer dramatisch. Dit alles werd de recensent van Nieuwe Revu iets te veel: hij kende Origin Of Symmetry slechts één ster toe, omdat “Bellamy’s gekrijs kotsneigingen opwekt”. Natuurlijk is hij bij deze uitgedaagd om zelf eens een van de nummers in te zingen, nu echter over op een wat meer objectieve recensie van de nieuwe Muse-plaat.
Gedurfder
Opener New Born geeft aan hoe het er op dit album aan toe zal gaan: na een ingetogen intro klinkt het nummer onrustig, bijna paranoïde, iets wat nog aangedikt wordt door de opvallende drumpartijen. Hoe anders klinkt dan Bliss: een prachtig, positief nummer, dat je nooit zou verwachten van de vaak zo verbitterd klinkende Bellamy. Na deze mentale opleving lijkt Muse er pas echt zin in te krijgen: de vier songs erna zijn van grote klasse. Space Dementia is zo’n nummer: vooral de energieke coupletten maken indruk, omdat de emotie uit de teksten hierin perfect verwerkt wordt. Jammer genoeg plakken de Britten er in hun enthousiasme nog een overmoedig instrumentaal stuk aan, waardoor het nummer net niet helemaal top is. Gelukkig komt dat geniale nummer er nog wel: in Citizen Erased bewijst de band in een onmogelijke songstructuur een meeslepende song te kunnen maken, die de volle zeven minuten fascineert. Tot zover alles prima: de eerste helft van Origin Of Symmetry is beter dan Showbiz, vooral door de meer gedurfde composities en de betere teksten.
Machtsvertoon
Helaas kan Muse dat hoge niveau niet geheel volhouden op het tweede deel van de plaat. Micro Cuts is al op het randje: zeker het machtsvertoon aan het einde van dit nummer doet wat overdreven aan. Toch is dit nummer zeker nog goed te noemen, iets dat niet geldt voor de twee overbodige tracks die volgen. Zo is Screenager het schoolvoorbeeld van een opvullertje: het nummer komt maar niet los en weet zelfs na tientallen luisterbeurten niet echt te boeien. Darkshines is de andere tegenvaller: ook hier weinig energie en nog minder overtuigingskracht. Gelukkig vergoedt het einde van de plaat veel, te beginnen met Feeling Good, een goede interpretatie van het origineel van Nina Simone. Toch is het werkelijke potentieel van Muse pas weer te horen op het laatste nummer, Megalomania. In dit sterke slotstuk zingt Bellamy over zijn religieuze twijfels, zonder dat de onvermijdelijke kerkorgels de song minder maken. Met Megalomania bewijzen de mannen van Muse eens te meer, dat ze ook zwaardere, minder toegankelijke songs aankunnen.
Conclusie
Eén ding is zeker: dit album bevat een flink aantal prima songs, die duidelijk maken dat Muse tot de top behoort. Eeuwig zonde daarom, dat de band gaande de plaat even de weg kwijtraakt, waardoor Origin Of Symmetry niet dat meesterwerk is, wat het had kunnen zijn. Toch is de weg die Muse heeft gekozen de juiste, al was het maar om van dat eeuwige Radiohead-stempel af te komen. Sterker nog: de beste nummers van het album doen vermoeden, dat Muse het werk van Radiohead ooit nog zal overtreffen. Tot die tijd is er Origin Of Symmetry: boven alles een gedurfde, indrukwekkende plaat. Gepubliceerd op 8 juli 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
