CD-recensie Biohazard - New World Disorder
Door
Biohazard
Biohazard is een naam die veel hardcore-liefhebbers een warm hart geeft bij het noemen van de naam, de band is namelijk geen onbekende in deze scene. De vier bandleden zijn al een aantal jaar bij elkaar, en hebben al heel wat albums uitgebracht, waaronder Urban Discipline, Mata Leão, en natuurlijk het topalbum State of the World Adress.
De muziek van Biohazard wordt gekenmerkt door een hele hoop power, vermengd met subtiele gitaarsolo's van de leadgitarist, en de afwisselende vocalen van de bassist, welke de hoofdzanger van de band is, en de stem van de achtergrondgitarist. Het drumwerk is erg afwisselend waardoor er rare, maar erg goed klinkende tempowisselingen te horen zijn. In 1999 heeft de band het album New World Disorder uitgebracht, waarover ik hieronder het een en ander zal vertellen.
New World Disorder
De CD bevat 14 nummers, en zoals we gewend zijn van Biohazard, zijn de nummers zeer lang in vergelijking tot de nummers van de meeste andere hardcore-bands.
Nummer 1 laat na het korte introotje gelijk horen wat Biohazard in huis kan hebben; Resist knalt door je speakers, waarin ieder bandlid zich volledig uitleeft op zijn instrument. Een nummer vol power dus, een perfecte opener.
Switchback is de naam van nummer 2, waarvan de tekst gaat over dat de mensheid wel eens een stapje terug mag doen en nu alles maar vergalt en zichzelf de ellende inroept. Deze tekst wordt uitstekend versterkt door de muziek eromheen.
Salvation, nummer 3, is vrij langzaam en laat een beetje de integere kant van Biohazard zien; het is een erg sentimenteel nummer. Nummer 4, End of my Rope, zoals de titel al zegt, is ook een nummer met sentimentele betekenis. De tekst gaat over alleen zijn, en twijfelen over of je een eind aan je leven moet maken of niet.
Na nummer 5, All for None, die ik persoonlijk niet zo goed vind, komt het nummer Breakdown, één van de hoogtepunten van de CD. De tekst vind ik heel goed gevonden, hierin wordt gezongen je te verzetten tegen de overheid en gewoon je eigen gang moet gaan. Een citaat uit de tekst van het nummer om dit te verduidelijken: "I will not break, I will not bend, I will not go quietly, I will never bow down to them".
De CD gaat verder met Inner Fear On. Het nummer begint rustig, een piano voorziet de speakers van geluid. Maar dan, na 30 seconden, wordt het instrument weggedraaid en val je midden in een nummer van absolute klasse. Lekker hard, lekker snel, klasse.
Abandon in Place is nummer 8, welke een beetje op nummer 3, Salvation, lijkt. De tekst is wel anders: de zanger zingt over een persoon waar hij heel goed bevriend mee was, maar diegene heeft hem in de steek gelaten en hij kan het nog steeds niet begrijpen.
Skin, nummer 9, is een nummer waarvan sommige mensen zeggen dat het wél goed is, en anderen van niet. Ik vind persoonlijk van niet; het nummer valt een beetje buiten de stijl van de band.
Camouflage is nummer 10; dit nummer vind ik weer wél goed. Veel power, goede beat, klasse.
Decline is ook een zeer goed nummer; het gaat, zoals de meeste nummers op deze plaat, over dat men zich niet zomaar moet overgeven, maar gewoon moet doen wat men zelf wil.
Cycle of Abuse is weer een typisch voorbeeld van hoe ik Biohazard het liefste hoor; gewoon lekker raggen, evenals nummer 13, Dogs of War.
De merkwaardigste track van de CD is de afsluiter, nummer 14, genaamd naar de titel van de CD. Dit nummer is een rap, gemixt met een soort raggitaar-refreinen. Zeer merkwaardig dus, maar wel de moeite waard om te luisteren.
Conclusie
Deze CD is, als je Biohazard-fan bent, of gewoon een liefhebber van goede hardcore-muziek, een must om in je CD-rek te hebben. Zonder twijfel één van de beste albums die Biohazard nu heeft geproduceerd. Deze CD is zéker aan te raden!
Geschreven op 24-04-2001 Gepubliceerd op 24 april 2001
Biohazard is een naam die veel hardcore-liefhebbers een warm hart geeft bij het noemen van de naam, de band is namelijk geen onbekende in deze scene. De vier bandleden zijn al een aantal jaar bij elkaar, en hebben al heel wat albums uitgebracht, waaronder Urban Discipline, Mata Leão, en natuurlijk het topalbum State of the World Adress.
De muziek van Biohazard wordt gekenmerkt door een hele hoop power, vermengd met subtiele gitaarsolo's van de leadgitarist, en de afwisselende vocalen van de bassist, welke de hoofdzanger van de band is, en de stem van de achtergrondgitarist. Het drumwerk is erg afwisselend waardoor er rare, maar erg goed klinkende tempowisselingen te horen zijn. In 1999 heeft de band het album New World Disorder uitgebracht, waarover ik hieronder het een en ander zal vertellen.
New World Disorder
De CD bevat 14 nummers, en zoals we gewend zijn van Biohazard, zijn de nummers zeer lang in vergelijking tot de nummers van de meeste andere hardcore-bands.
Nummer 1 laat na het korte introotje gelijk horen wat Biohazard in huis kan hebben; Resist knalt door je speakers, waarin ieder bandlid zich volledig uitleeft op zijn instrument. Een nummer vol power dus, een perfecte opener.
Switchback is de naam van nummer 2, waarvan de tekst gaat over dat de mensheid wel eens een stapje terug mag doen en nu alles maar vergalt en zichzelf de ellende inroept. Deze tekst wordt uitstekend versterkt door de muziek eromheen.
Salvation, nummer 3, is vrij langzaam en laat een beetje de integere kant van Biohazard zien; het is een erg sentimenteel nummer. Nummer 4, End of my Rope, zoals de titel al zegt, is ook een nummer met sentimentele betekenis. De tekst gaat over alleen zijn, en twijfelen over of je een eind aan je leven moet maken of niet.
Na nummer 5, All for None, die ik persoonlijk niet zo goed vind, komt het nummer Breakdown, één van de hoogtepunten van de CD. De tekst vind ik heel goed gevonden, hierin wordt gezongen je te verzetten tegen de overheid en gewoon je eigen gang moet gaan. Een citaat uit de tekst van het nummer om dit te verduidelijken: "I will not break, I will not bend, I will not go quietly, I will never bow down to them".
De CD gaat verder met Inner Fear On. Het nummer begint rustig, een piano voorziet de speakers van geluid. Maar dan, na 30 seconden, wordt het instrument weggedraaid en val je midden in een nummer van absolute klasse. Lekker hard, lekker snel, klasse.
Abandon in Place is nummer 8, welke een beetje op nummer 3, Salvation, lijkt. De tekst is wel anders: de zanger zingt over een persoon waar hij heel goed bevriend mee was, maar diegene heeft hem in de steek gelaten en hij kan het nog steeds niet begrijpen.
Skin, nummer 9, is een nummer waarvan sommige mensen zeggen dat het wél goed is, en anderen van niet. Ik vind persoonlijk van niet; het nummer valt een beetje buiten de stijl van de band.
Camouflage is nummer 10; dit nummer vind ik weer wél goed. Veel power, goede beat, klasse.
Decline is ook een zeer goed nummer; het gaat, zoals de meeste nummers op deze plaat, over dat men zich niet zomaar moet overgeven, maar gewoon moet doen wat men zelf wil.
Cycle of Abuse is weer een typisch voorbeeld van hoe ik Biohazard het liefste hoor; gewoon lekker raggen, evenals nummer 13, Dogs of War.
De merkwaardigste track van de CD is de afsluiter, nummer 14, genaamd naar de titel van de CD. Dit nummer is een rap, gemixt met een soort raggitaar-refreinen. Zeer merkwaardig dus, maar wel de moeite waard om te luisteren.
Conclusie
Deze CD is, als je Biohazard-fan bent, of gewoon een liefhebber van goede hardcore-muziek, een must om in je CD-rek te hebben. Zonder twijfel één van de beste albums die Biohazard nu heeft geproduceerd. Deze CD is zéker aan te raden!
Geschreven op 24-04-2001 Gepubliceerd op 24 april 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
