CD-recensie Pearl Jam - Binaural
Door
Binaural vs. Ten
Op hun laatste CD Binaural slaat Pearl Jam een wat andere weg in dan op de vorige CD's. Veel songs zijn erg rustig, terwijl ook de zangpartijen van Eddie Vedder een stuk minder uithalen bevatten dan op vroeger werk. Natuurlijk kun je Binaural gaan vergelijken met hun veelgeprezen album
Ten, en al bij de eerste luisterbeurt zeggen dat Binaural tegen lijkt te vallen. Als je echter de tijd neemt om de CD eens goed te beluisteren, kun je wel eens tot een hele andere conclusie komen...
Uitstekend opgebouwd
Op de eerste drie nummers van de CD komt Pearl Jam enigszins ruig uit de hoek, wat resulteert in snelle, vrij korte nummers: binnen acht minuten zit het eerste deel van Binaural erop. Dit wil echter niet zeggen dat de songs onaf klinken of dat het slechts opvullertjes zijn: hoewel niet briljant, overtuigen deze tracks alledrie en vormen ze een stevig fundament voor de drie daarop volgende songs. In die nummers schakelt Pearl Jam een versnelling terug, zowel in tempo, als in het gebruik van de gitaar. Dit pakt prima uit: zanger Eddie Vedders stem komt zo beter uit, terwijl de songs ook uitstekend zijn opgebouwd. Deze nummers blijven al snel in je hoofd zitten en gaan meteen tot de favorieten op dit album behoren.
Hoogtepunt
Je zou al bijna willen dat Pearl Jam alleen nog maar rustige nummers zou spelen, ware het niet dat meteen daarna Insignificance langskomt. Dit nummer zit dicht tegen de perfecte rocksong aan en is het onbetwiste hoogtepunt van Binaural. Na de ontlading van Insignificance wordt echter meteen het tempo weer gedrukt, met het mooie, zich voortslepende Of The Girl. Dit is duidelijk een van de nummers die je na een paar keer luisteren nog saai zult vinden, maar die na aandachtig beluisteren toch nog gaat boeien. Vervolgens wordt met Grievance teruggegrepen op de stijl van de eerste drie nummers, en opnieuw met succes: Vedder laat zich nergens verleiden tot een onbeheerste uitbarsting, terwijl de muziek goed gevarieerd wordt. In Rival wordt dan plaats ingeruimd voor een heuse gitaarsolo, waarna het nummer al snel wordt afgebroken, om maar te voorkomen dat de aandacht van de luisteraar verslapt. Sleight Of Hand, het elfde nummer inmiddels, is andermaal een nummer dat je vaker moet horen: hier weer rustige, ingetogen coupletten en een ruig, maar niet te snel refrein. Een erg sympathiek, akoestisch nummer is Soon Forget, waarna de band op gepaste wijze afsluit met Parting Ways. Ook in dit nummer bouwt Pearl Jam van de grond af een song op, terwijl het tempo voor een rockband behoorlijk laag blijft liggen. Door deze benadering, die voor veel nummers op de CD geldt, moet je eerst erg wennen aan de song, maar wordt het uiteindelijk heel aangenaam om ernaar te luisteren.
Conclusie
Anders dan je na een keer of vijf luisteren zou opmaken, is Binaural een prima CD. Doordat de band harde, vrij snelle nummers afwisselt met kalme, zorgvuldig opgebouwde songs, is de CD behoorlijk gevarieerd en interessant. Het mooie daarbij is dat Pearl Jam op deze plaat bewijst beide genres goed te beheersen, waardoor tegenover de positieve uitschieters eigenlijk geen enkel minder nummer komt te staan. Binaural is daarom eindelijk weer een CD waarop Pearl Jam écht trots mag zijn.
Geschreven op 13-02-2001 Gepubliceerd op 13 februari 2001
Op hun laatste CD Binaural slaat Pearl Jam een wat andere weg in dan op de vorige CD's. Veel songs zijn erg rustig, terwijl ook de zangpartijen van Eddie Vedder een stuk minder uithalen bevatten dan op vroeger werk. Natuurlijk kun je Binaural gaan vergelijken met hun veelgeprezen album
Ten, en al bij de eerste luisterbeurt zeggen dat Binaural tegen lijkt te vallen. Als je echter de tijd neemt om de CD eens goed te beluisteren, kun je wel eens tot een hele andere conclusie komen...
Uitstekend opgebouwd
Op de eerste drie nummers van de CD komt Pearl Jam enigszins ruig uit de hoek, wat resulteert in snelle, vrij korte nummers: binnen acht minuten zit het eerste deel van Binaural erop. Dit wil echter niet zeggen dat de songs onaf klinken of dat het slechts opvullertjes zijn: hoewel niet briljant, overtuigen deze tracks alledrie en vormen ze een stevig fundament voor de drie daarop volgende songs. In die nummers schakelt Pearl Jam een versnelling terug, zowel in tempo, als in het gebruik van de gitaar. Dit pakt prima uit: zanger Eddie Vedders stem komt zo beter uit, terwijl de songs ook uitstekend zijn opgebouwd. Deze nummers blijven al snel in je hoofd zitten en gaan meteen tot de favorieten op dit album behoren.
Hoogtepunt
Je zou al bijna willen dat Pearl Jam alleen nog maar rustige nummers zou spelen, ware het niet dat meteen daarna Insignificance langskomt. Dit nummer zit dicht tegen de perfecte rocksong aan en is het onbetwiste hoogtepunt van Binaural. Na de ontlading van Insignificance wordt echter meteen het tempo weer gedrukt, met het mooie, zich voortslepende Of The Girl. Dit is duidelijk een van de nummers die je na een paar keer luisteren nog saai zult vinden, maar die na aandachtig beluisteren toch nog gaat boeien. Vervolgens wordt met Grievance teruggegrepen op de stijl van de eerste drie nummers, en opnieuw met succes: Vedder laat zich nergens verleiden tot een onbeheerste uitbarsting, terwijl de muziek goed gevarieerd wordt. In Rival wordt dan plaats ingeruimd voor een heuse gitaarsolo, waarna het nummer al snel wordt afgebroken, om maar te voorkomen dat de aandacht van de luisteraar verslapt. Sleight Of Hand, het elfde nummer inmiddels, is andermaal een nummer dat je vaker moet horen: hier weer rustige, ingetogen coupletten en een ruig, maar niet te snel refrein. Een erg sympathiek, akoestisch nummer is Soon Forget, waarna de band op gepaste wijze afsluit met Parting Ways. Ook in dit nummer bouwt Pearl Jam van de grond af een song op, terwijl het tempo voor een rockband behoorlijk laag blijft liggen. Door deze benadering, die voor veel nummers op de CD geldt, moet je eerst erg wennen aan de song, maar wordt het uiteindelijk heel aangenaam om ernaar te luisteren.
Conclusie
Anders dan je na een keer of vijf luisteren zou opmaken, is Binaural een prima CD. Doordat de band harde, vrij snelle nummers afwisselt met kalme, zorgvuldig opgebouwde songs, is de CD behoorlijk gevarieerd en interessant. Het mooie daarbij is dat Pearl Jam op deze plaat bewijst beide genres goed te beheersen, waardoor tegenover de positieve uitschieters eigenlijk geen enkel minder nummer komt te staan. Binaural is daarom eindelijk weer een CD waarop Pearl Jam écht trots mag zijn.
Geschreven op 13-02-2001 Gepubliceerd op 13 februari 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
