CD-recensie Neil Michael Hagerty - NMH & The Howling Hex
Door
Worstelen
Ik mag dat wel, de enthousiaste, uit-de-losse-pols, licht verwarde, semi-nonchalante rock van Neil Michael Hagerty. Het doet denken aan the White Stripes, Pavement, of Counting Crows op een zomerse namiddag. Zonder de melancholische ondertoon. Gitaren op fuzz, drankje erbij. Hagerty worstelt ruim een uur lang met de Moderne Tijd, Amerika, en- zichzelf.
Wapen
We kunnen rustig stellen dat Neil Michael Hagerty & The Howling Hex een vrij chaotisch album is geworden. Waarbij studio-tracks gewoon tussen live-versies staane en de muziekstijl ergens tussen knalharde rock en experimentele tomatensoep inzweeft. Onsamenhangend is nog zacht uitgedrukt! Maar de band weet zich wonderwel te redden. In de studio spelen ze erg mooie, iets complexere liedjes, en op het podium spelen ze knallende riffjes. Met de schorre stem van Hagerty als geheime wapen, want hij weet met zijn rare teksten en zanglijntjes het niveau van de groep uit te tillen boven de zoveelste wannabe-rockers.
Conclusie
NMH & The Howling Hex hoeft voorlopig mijn discman niet uit. Mooie liedjes, lekker tempo, hippe zanger. Alleen die rare liedjes blijven een probleem. Clermont Heights, She Drove A Rusted Sled... Een zootje ongeregeld, dat ik wel nooit zal snappen. Ondanks die tracks (of misschien wel dankzij) valt er een hoop te beleven op het schijfje. Voor iedereen. Oh yeah! Gepubliceerd op 13 oktober 2003
Ik mag dat wel, de enthousiaste, uit-de-losse-pols, licht verwarde, semi-nonchalante rock van Neil Michael Hagerty. Het doet denken aan the White Stripes, Pavement, of Counting Crows op een zomerse namiddag. Zonder de melancholische ondertoon. Gitaren op fuzz, drankje erbij. Hagerty worstelt ruim een uur lang met de Moderne Tijd, Amerika, en- zichzelf.
Wapen
We kunnen rustig stellen dat Neil Michael Hagerty & The Howling Hex een vrij chaotisch album is geworden. Waarbij studio-tracks gewoon tussen live-versies staane en de muziekstijl ergens tussen knalharde rock en experimentele tomatensoep inzweeft. Onsamenhangend is nog zacht uitgedrukt! Maar de band weet zich wonderwel te redden. In de studio spelen ze erg mooie, iets complexere liedjes, en op het podium spelen ze knallende riffjes. Met de schorre stem van Hagerty als geheime wapen, want hij weet met zijn rare teksten en zanglijntjes het niveau van de groep uit te tillen boven de zoveelste wannabe-rockers.
Conclusie
NMH & The Howling Hex hoeft voorlopig mijn discman niet uit. Mooie liedjes, lekker tempo, hippe zanger. Alleen die rare liedjes blijven een probleem. Clermont Heights, She Drove A Rusted Sled... Een zootje ongeregeld, dat ik wel nooit zal snappen. Ondanks die tracks (of misschien wel dankzij) valt er een hoop te beleven op het schijfje. Voor iedereen. Oh yeah! Gepubliceerd op 13 oktober 2003
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
