CD-recensie David Bowie - Reality
Door
Jong zijn
Een raar album, het nieuwe Reality van David Bowie. Na Heathen, een ingetogen plaat waarop hij definitief afgerekend leek te hebben met zijn verleden als rock-en-roll-superster, gaat hij toch weer een beetje terug naar af. Hoe zit dat? Was hij niet een beschaafde, electronische tovenaar geworden met een website en grijs haar? "Voor mijn dochter", zoals hij het zelf zegt in interviews, "wil ik het leven een beetje positief inzien." En dat betekent voor David Bowie niet dat hij eens een gele stropdas omdoet: Terug naar jeugd, sexmuziek en dolgedraaide verliefdheid!
Tachtig
Reality klinkt als een Bowie-album uit de vroege jaren tachtig, als een vergeten plaat ergens tussen Heroes en Scary Monsters in. Producer Tony Visconti zorgt voor een vertrouwd geluid bij negen nieuwe liedjes en welgeteld twee covers, Try Some Buy Some van George Harrison en Pablo Picasso van Jonathan Richman.
Op zijn reis door de tijd voert Bowie nog eventjes zijn act van wilde rocker op (New Killer Star, Never Get Old), maar echt heel overtuigend in zijn rol van angry young man is hij toch niet meer. Hij moet het gewoon hebben van zijn muzikaal talent. Pablo Picasso klinkt uitermate funky, met geestige tekst en puik gitaarwerk. En wie had verwacht dat we Ziggy Stardust nog eens "You never ever gonna get enough DRUGS!" hoorde gillen op Never Get Old? Dat zijn mooie dingen voor de mensen.
Afbouwen
Daarna bouwt hij het langzaam een beetje af. Melodieuze liedjes, stuk voor stuk bijzonder toegankelijk en gelikt. Het zijn niet allemaal briljante vondsten, soms valt het een beetje tegen (The Loneliest Guy, Bring Me The Disco King), als je het vergelijkt met een paar van Bowie's hoogtepunten.
Opvallend is dat de covers op Reality bijna net zo leuk zijn als (of zelfs leuker dan?) de authentieke Bowie-muziek. Misschien kiest hij ze tegenwoordig beter, of besteed hij er net zoveel aandacht aan.
Conclusie
Je krijgt 'm er niet zomaar onder, de Thin White Duke. Hij komt altijd weer terug. Geheel onverwacht is hij in zijn tijdmachine gestapt en heeft hij eigenlijk een heel ouderwets album afgeleverd. Omdat hij het zo vol zelfvertrouwen doet, en zich zo strak aan het concept houdt, wordt het nergens zielig. De liedjes zijn sterk, en Pablo Picasso, Never Get Old en Try Some Buy Some zijn gelijk al klassiekers. Jong is hij al lang niet meer, maar dat geeft niks. Want we hebben nooit genoeg. Gepubliceerd op 25 september 2003
Een raar album, het nieuwe Reality van David Bowie. Na Heathen, een ingetogen plaat waarop hij definitief afgerekend leek te hebben met zijn verleden als rock-en-roll-superster, gaat hij toch weer een beetje terug naar af. Hoe zit dat? Was hij niet een beschaafde, electronische tovenaar geworden met een website en grijs haar? "Voor mijn dochter", zoals hij het zelf zegt in interviews, "wil ik het leven een beetje positief inzien." En dat betekent voor David Bowie niet dat hij eens een gele stropdas omdoet: Terug naar jeugd, sexmuziek en dolgedraaide verliefdheid!
Tachtig
Reality klinkt als een Bowie-album uit de vroege jaren tachtig, als een vergeten plaat ergens tussen Heroes en Scary Monsters in. Producer Tony Visconti zorgt voor een vertrouwd geluid bij negen nieuwe liedjes en welgeteld twee covers, Try Some Buy Some van George Harrison en Pablo Picasso van Jonathan Richman.
Op zijn reis door de tijd voert Bowie nog eventjes zijn act van wilde rocker op (New Killer Star, Never Get Old), maar echt heel overtuigend in zijn rol van angry young man is hij toch niet meer. Hij moet het gewoon hebben van zijn muzikaal talent. Pablo Picasso klinkt uitermate funky, met geestige tekst en puik gitaarwerk. En wie had verwacht dat we Ziggy Stardust nog eens "You never ever gonna get enough DRUGS!" hoorde gillen op Never Get Old? Dat zijn mooie dingen voor de mensen.
Afbouwen
Daarna bouwt hij het langzaam een beetje af. Melodieuze liedjes, stuk voor stuk bijzonder toegankelijk en gelikt. Het zijn niet allemaal briljante vondsten, soms valt het een beetje tegen (The Loneliest Guy, Bring Me The Disco King), als je het vergelijkt met een paar van Bowie's hoogtepunten.
Opvallend is dat de covers op Reality bijna net zo leuk zijn als (of zelfs leuker dan?) de authentieke Bowie-muziek. Misschien kiest hij ze tegenwoordig beter, of besteed hij er net zoveel aandacht aan.
Conclusie
Je krijgt 'm er niet zomaar onder, de Thin White Duke. Hij komt altijd weer terug. Geheel onverwacht is hij in zijn tijdmachine gestapt en heeft hij eigenlijk een heel ouderwets album afgeleverd. Omdat hij het zo vol zelfvertrouwen doet, en zich zo strak aan het concept houdt, wordt het nergens zielig. De liedjes zijn sterk, en Pablo Picasso, Never Get Old en Try Some Buy Some zijn gelijk al klassiekers. Jong is hij al lang niet meer, maar dat geeft niks. Want we hebben nooit genoeg. Gepubliceerd op 25 september 2003
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
