CD-recensie Deftones - White Pony
Door
Het perfecte nummer
Als het openingsnummer van een CD altijd het niveau van het hele album zou weergeven, dan zou White Pony van de Deftones nu al genomineerd kunnen worden voor de plaat van de eeuw. Het eerste nummer, New Murderer, heeft namelijk alle kenmerken van het perfecte harde nummer: explosief, wanhopig, dreigend en uitstekend ingezongen. Dit ene nummer maakt daarom al meer indruk dan bijvoorbeeld Limp Bizkits Significant Other in zijn geheel. Uiteraard houden de Deftones dit niveau niet gedurende het hele album vast, maar ze blijven er wel verrassend dichtbij. Vrijwel elke song heeft een refrein dat zich direct in je hoofd vastzet, terwijl vaak wordt gezorgd voor een angstaanjagende sfeer, zonder dat voortdurend op het maximale volume wordt gezongen en gespeeld. De Amerikanen zien dan ook als geen ander in, dat te veel gitaren alleen maar averechts werken en te veel geschreeuw slechts de boodschap minder duidelijk maakt. Ze krijgen het voor elkaar om met deze CD zowel de rechtgeaarde hardcore-fan als de ‘gewone’ muziekliefhebber tevreden te stellen.
Niet commercieel
De Deftones gaan gelukkig niet de commerciële kant op en lijken niet zoveel mogelijk platen te willen verkopen, maar zoveel mogelijk indruk te willen maken. Twee nummers vallen daarbij op qua stijl: Elite is een snoeihard hardcore-nummer, terwijl in Digital Bath juist geen elektrische gitaar te ontdekken valt. Verder gaat de toch al wat hoge stem van zanger Chino Moreno soms over in een soort beheerst gegil, als een teken van ontlading. Deze ontlading vormt een groot contrast met de momenten waarop de heren bewust gas terug nemen, naar het lijkt om zich op te laden om nog een keer te knallen. De momenten waarop wat rustiger aan wordt gedaan, zorgen ervoor dat het nooit vermoeiend wordt om naar de plaat te luisteren, terwijl de uitbarstingen zorgvuldig gedoseerd worden en nooit te lang duren. Typerend is het slotnummer, waarin eerst een paar minuten rustig wordt gespeeld met slechts zang en wat gitaar, waarna een geweldige gitaarpartij met dito zang het album afsluit. In de stilte die na het laatste nummer valt, realiseer je je dat dit een beladen en vooral indrukwekkend album is, zeldzaam in zijn soort.
Conclusie
De Deftones, die al tot de top van de ‘spooky core’ werden gerekend, tonen met dit album aan de onbetwiste leider in dat genre te zijn. Met de pure macht die uit de nummers spreekt, degraderen ze andere bands tot een stelletje amateurs. White Pony is absoluut een van de beste albums van 2000 en het zal voor de band zeer moeilijk worden om deze plaat nog te overtreffen.
Geschreven op 25-09-2000 Gepubliceerd op 25 september 2000
Als het openingsnummer van een CD altijd het niveau van het hele album zou weergeven, dan zou White Pony van de Deftones nu al genomineerd kunnen worden voor de plaat van de eeuw. Het eerste nummer, New Murderer, heeft namelijk alle kenmerken van het perfecte harde nummer: explosief, wanhopig, dreigend en uitstekend ingezongen. Dit ene nummer maakt daarom al meer indruk dan bijvoorbeeld Limp Bizkits Significant Other in zijn geheel. Uiteraard houden de Deftones dit niveau niet gedurende het hele album vast, maar ze blijven er wel verrassend dichtbij. Vrijwel elke song heeft een refrein dat zich direct in je hoofd vastzet, terwijl vaak wordt gezorgd voor een angstaanjagende sfeer, zonder dat voortdurend op het maximale volume wordt gezongen en gespeeld. De Amerikanen zien dan ook als geen ander in, dat te veel gitaren alleen maar averechts werken en te veel geschreeuw slechts de boodschap minder duidelijk maakt. Ze krijgen het voor elkaar om met deze CD zowel de rechtgeaarde hardcore-fan als de ‘gewone’ muziekliefhebber tevreden te stellen.
Niet commercieel
De Deftones gaan gelukkig niet de commerciële kant op en lijken niet zoveel mogelijk platen te willen verkopen, maar zoveel mogelijk indruk te willen maken. Twee nummers vallen daarbij op qua stijl: Elite is een snoeihard hardcore-nummer, terwijl in Digital Bath juist geen elektrische gitaar te ontdekken valt. Verder gaat de toch al wat hoge stem van zanger Chino Moreno soms over in een soort beheerst gegil, als een teken van ontlading. Deze ontlading vormt een groot contrast met de momenten waarop de heren bewust gas terug nemen, naar het lijkt om zich op te laden om nog een keer te knallen. De momenten waarop wat rustiger aan wordt gedaan, zorgen ervoor dat het nooit vermoeiend wordt om naar de plaat te luisteren, terwijl de uitbarstingen zorgvuldig gedoseerd worden en nooit te lang duren. Typerend is het slotnummer, waarin eerst een paar minuten rustig wordt gespeeld met slechts zang en wat gitaar, waarna een geweldige gitaarpartij met dito zang het album afsluit. In de stilte die na het laatste nummer valt, realiseer je je dat dit een beladen en vooral indrukwekkend album is, zeldzaam in zijn soort.
Conclusie
De Deftones, die al tot de top van de ‘spooky core’ werden gerekend, tonen met dit album aan de onbetwiste leider in dat genre te zijn. Met de pure macht die uit de nummers spreekt, degraderen ze andere bands tot een stelletje amateurs. White Pony is absoluut een van de beste albums van 2000 en het zal voor de band zeer moeilijk worden om deze plaat nog te overtreffen.
Geschreven op 25-09-2000 Gepubliceerd op 25 september 2000
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
