CD-recensie Radiohead - Hail To The Thief
Door
Nieuw
De nieuwe CD van Radiohead, midden in de vakantie. Opeens ligt hij er, midden op je bureau, precies op tijd- na een heel jaar radiostilte zijn Thom Yorke en zijn vrienden dan toch eindelijk klaar in de studio. En het laatste werkje, I Might Be Wrong, was niet eens een volwaardig album. Het zij ze vergeven, de jongens die al sinds '89 bezig zijn, want na het monumentale Kid A en het duistere Amnesiac mag je best een jaartje pauze nemen. Zodat je fris en fruitig Hail To The Thief kunt afleveren. Welkom in de wondere wereld van Radiohead.
Oud?
Muzikaal gebeuren er geen rare dingen op Hail To The Thief. Of juist wel, het is maar hoe je het bekijkt, maar de oude-vertrouwde sound is er nog helemaal. Thom Yorke die zachtjes zijn teksten mompelt, over de vreemde, uitgelopen klankaquarellen van de overige bandleden. Meer dan op de vorige platen speelt de band weer gitaarliedjes, met zelfs hier en daar een halve solo (There There) en een stevig lo-fi ritme (Myxamatosis).
Wat overigens niet wil zeggen dat het een toegankelijk album is zoals The Bends. Daarvoor gaat het op sommige stukken te traag, en ontbreekt het aan catchy riffjes.
Natuur
Radiohead is misschien ook wel geen groep die catchy popmuziek wil maken: veel meer gaat het hier om een reis door het hoofd van Yorke en zijn vrienden, met alle complexe schaduwkanten die daarbij horen. Ieder nummer lijkt een persoonlijk statement, en in iedere tekst valt wel sarcastisch commentaar te ontdekken, bij de politiek, de maatschappij en/of de menselijke natuur. Bij vlagen stemt dat erg, erg somber. Al gelijk in opener 2 + 2 = 5 maakt Yorke het ons duidelijk dat dit geen warm bad gaat worden...
Conclusie
Hail To The Thief is een degelijke plaat. Tot in de puntjes af, perfect geproduceerd en met een coherent geluid. Zo coherent dat er van alles in te ontdekken valt, vooral van vorige Radiohead platen. Op zich nog geen probleem, want de archieven van Radiohead zitten stampvol mooie dingen. Maar toch, op de een of andere manier ontbreekt tijdens het luisteren van dit album een beetje het vernieuwende, het visionaire. Hail To The Thief is een prachtig album, maar met beduidend minder flair dan we gewend zijn van de band. Alsof ze zelf ook niet meer zo goed weten hoe het nu verder moet met de vooruitstrevendste, bekendste, rijkste dromers van het decennium. Een hoes met daarop honderd artistieke woorden maakt de chaos compleet. Lange vakanties zijn niks voor Thom Yorke... Gepubliceerd op 1 september 2003
De nieuwe CD van Radiohead, midden in de vakantie. Opeens ligt hij er, midden op je bureau, precies op tijd- na een heel jaar radiostilte zijn Thom Yorke en zijn vrienden dan toch eindelijk klaar in de studio. En het laatste werkje, I Might Be Wrong, was niet eens een volwaardig album. Het zij ze vergeven, de jongens die al sinds '89 bezig zijn, want na het monumentale Kid A en het duistere Amnesiac mag je best een jaartje pauze nemen. Zodat je fris en fruitig Hail To The Thief kunt afleveren. Welkom in de wondere wereld van Radiohead.
Oud?
Muzikaal gebeuren er geen rare dingen op Hail To The Thief. Of juist wel, het is maar hoe je het bekijkt, maar de oude-vertrouwde sound is er nog helemaal. Thom Yorke die zachtjes zijn teksten mompelt, over de vreemde, uitgelopen klankaquarellen van de overige bandleden. Meer dan op de vorige platen speelt de band weer gitaarliedjes, met zelfs hier en daar een halve solo (There There) en een stevig lo-fi ritme (Myxamatosis).
Wat overigens niet wil zeggen dat het een toegankelijk album is zoals The Bends. Daarvoor gaat het op sommige stukken te traag, en ontbreekt het aan catchy riffjes.
Natuur
Radiohead is misschien ook wel geen groep die catchy popmuziek wil maken: veel meer gaat het hier om een reis door het hoofd van Yorke en zijn vrienden, met alle complexe schaduwkanten die daarbij horen. Ieder nummer lijkt een persoonlijk statement, en in iedere tekst valt wel sarcastisch commentaar te ontdekken, bij de politiek, de maatschappij en/of de menselijke natuur. Bij vlagen stemt dat erg, erg somber. Al gelijk in opener 2 + 2 = 5 maakt Yorke het ons duidelijk dat dit geen warm bad gaat worden...
Conclusie
Hail To The Thief is een degelijke plaat. Tot in de puntjes af, perfect geproduceerd en met een coherent geluid. Zo coherent dat er van alles in te ontdekken valt, vooral van vorige Radiohead platen. Op zich nog geen probleem, want de archieven van Radiohead zitten stampvol mooie dingen. Maar toch, op de een of andere manier ontbreekt tijdens het luisteren van dit album een beetje het vernieuwende, het visionaire. Hail To The Thief is een prachtig album, maar met beduidend minder flair dan we gewend zijn van de band. Alsof ze zelf ook niet meer zo goed weten hoe het nu verder moet met de vooruitstrevendste, bekendste, rijkste dromers van het decennium. Een hoes met daarop honderd artistieke woorden maakt de chaos compleet. Lange vakanties zijn niks voor Thom Yorke... Gepubliceerd op 1 september 2003
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
