CD-recensie Grandaddy - Sumday
Door
Puur
Met Sumday slaat het Californische Grandaddy geen nieuwe wegen in, de band blijft keurig op de route die met meesterwerk The Sophtware Slump drie jaar geleden werd ingezet. Maar waar op The Sophtware Slump nog hevig werd geëxperimenteerd met elektronica en compositie, is Sumday een pure popplaat geworden, of eigenlijk gebleven, want iets meer lef had het album zeker goed gedaan.
Technologie
Het zijn nog steeds de zorgen om de groeiende invloed van technologie op de samenleving die zanger Jason Lytle parten spelen. Om het gemakkelijk te maken speelt Lytle in een aantal nummers zelf de robot, zingt hij dingen als “You humans require more words” en “Oh, you silly things”. En hoewel er niet veel robots met tenorstem zijn, klinkt het allemaal behoorlijk gemeend.
Dromerige synthesizers begeleiden het natuurlijke countrypop geluid van de band op zo een geweldige wijze dat verlangen naar meer technologische diepgang op Sumday onvermijdelijk lijkt. Dat elektronische experiment blijft uit, en ook in compositie is er weinig nieuws aan de horizon. Wat blijft er dan nog over van het Grandaddy van een paar jaar terug? Genoeg om een prima album af te leveren, zo blijkt. Lytle is meester van melodie en melancholie, zijn nummers zijn eigenzinnig, tot in detail uitgewerkt. En dat er dan voor puristen nog genoeg stof is om over te zeuren, maakt voor een echte muziekliefhebber niet uit, want die komt met Sumday zeker aan zijn trekken.
Conclusie
Sumday is een album zonder poespas, muzikaal een stuk oppervlakkiger dan zijn voorganger, maar die toch wat wrange bijsmaak wordt snel vergeten bij het beluisteren van briljante nummers als El Caminos In The West en Now It’s On. Subtiele spacepop voor als je van Mercury Rev en Flaming Lips houdt.
Gepubliceerd op 23 juli 2003
Met Sumday slaat het Californische Grandaddy geen nieuwe wegen in, de band blijft keurig op de route die met meesterwerk The Sophtware Slump drie jaar geleden werd ingezet. Maar waar op The Sophtware Slump nog hevig werd geëxperimenteerd met elektronica en compositie, is Sumday een pure popplaat geworden, of eigenlijk gebleven, want iets meer lef had het album zeker goed gedaan.
Technologie
Het zijn nog steeds de zorgen om de groeiende invloed van technologie op de samenleving die zanger Jason Lytle parten spelen. Om het gemakkelijk te maken speelt Lytle in een aantal nummers zelf de robot, zingt hij dingen als “You humans require more words” en “Oh, you silly things”. En hoewel er niet veel robots met tenorstem zijn, klinkt het allemaal behoorlijk gemeend.
Dromerige synthesizers begeleiden het natuurlijke countrypop geluid van de band op zo een geweldige wijze dat verlangen naar meer technologische diepgang op Sumday onvermijdelijk lijkt. Dat elektronische experiment blijft uit, en ook in compositie is er weinig nieuws aan de horizon. Wat blijft er dan nog over van het Grandaddy van een paar jaar terug? Genoeg om een prima album af te leveren, zo blijkt. Lytle is meester van melodie en melancholie, zijn nummers zijn eigenzinnig, tot in detail uitgewerkt. En dat er dan voor puristen nog genoeg stof is om over te zeuren, maakt voor een echte muziekliefhebber niet uit, want die komt met Sumday zeker aan zijn trekken.
Conclusie
Sumday is een album zonder poespas, muzikaal een stuk oppervlakkiger dan zijn voorganger, maar die toch wat wrange bijsmaak wordt snel vergeten bij het beluisteren van briljante nummers als El Caminos In The West en Now It’s On. Subtiele spacepop voor als je van Mercury Rev en Flaming Lips houdt.
Gepubliceerd op 23 juli 2003
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
