CD-recensie Adam Green - Friends Of Mine
Door
Kleur!
Al voor het beluisteren van de nieuwe van Adam Green is het duidelijk: "Deze is anders!" Het hoesje is namelijk zowaar in kleur. Dit in tegenstelling tot zijn vorige solo-plaat en het debuut van zijn bandje The Moldy Peaches (beide albums waren trouwens niet erg veel soeps).
De muziek is geheel in overeenstemming hiermee ook een stuk kleuriger. Het lo-fi geluid waarmee hij in feite bekend is geworden is ditmaal opzij geschoven en er is gekozen voor een voller geluid. Dit alles resulteert in een plaat met een heleboel lekker in het gehoor liggend popdeuntjes.
Zomerplaatje?
Bij de eerste beluistering denk je dan ook al snel dat je met een prachtig zomerplaatje van doen hebt. Deze hoopvolle verwachting wordt jammer genoeg niet echt bevestigd. Het plaatje begint namelijk sterk en leuk maar verzandt in nummers die eigenlijk niet meer zijn dan een lichte variatie op hetzelfde. Hieruit blijkt weer dat Adam Green muzikaal toch niet zo sterk is. Zijn eentonige stem begint hier bovenop na een tijd nog eens behoorlijk op je zenuwen te werken.
Maar! Net voor je de CD wilt afzetten omdat je het toch zo zat bent hoor je Salty Candy. Een nummer dat je doet terugverlangen naar vroegere tijden. Hierna volgde echter No Legs waarop ik de CD toch maar uitzette, en me onderdompelde in de oude platenbak van mijn vader: op zoek naar steviger bands. The Doors of zo.
Conclusie
Eerlijk is eerlijk: Dit plaatje is best oké. Als je weer een keertje gedumpt bent door je vriend(in) en het leven helemaal kut is en je even een gelijkgestemde wilt horen zingen (wiens teksten trouwens uitermate verstaanbaar zijn) moet je er misschien wel een duimpje bij optellen. Gepubliceerd op 9 juli 2003
Al voor het beluisteren van de nieuwe van Adam Green is het duidelijk: "Deze is anders!" Het hoesje is namelijk zowaar in kleur. Dit in tegenstelling tot zijn vorige solo-plaat en het debuut van zijn bandje The Moldy Peaches (beide albums waren trouwens niet erg veel soeps).
De muziek is geheel in overeenstemming hiermee ook een stuk kleuriger. Het lo-fi geluid waarmee hij in feite bekend is geworden is ditmaal opzij geschoven en er is gekozen voor een voller geluid. Dit alles resulteert in een plaat met een heleboel lekker in het gehoor liggend popdeuntjes.
Zomerplaatje?
Bij de eerste beluistering denk je dan ook al snel dat je met een prachtig zomerplaatje van doen hebt. Deze hoopvolle verwachting wordt jammer genoeg niet echt bevestigd. Het plaatje begint namelijk sterk en leuk maar verzandt in nummers die eigenlijk niet meer zijn dan een lichte variatie op hetzelfde. Hieruit blijkt weer dat Adam Green muzikaal toch niet zo sterk is. Zijn eentonige stem begint hier bovenop na een tijd nog eens behoorlijk op je zenuwen te werken.
Maar! Net voor je de CD wilt afzetten omdat je het toch zo zat bent hoor je Salty Candy. Een nummer dat je doet terugverlangen naar vroegere tijden. Hierna volgde echter No Legs waarop ik de CD toch maar uitzette, en me onderdompelde in de oude platenbak van mijn vader: op zoek naar steviger bands. The Doors of zo.
Conclusie
Eerlijk is eerlijk: Dit plaatje is best oké. Als je weer een keertje gedumpt bent door je vriend(in) en het leven helemaal kut is en je even een gelijkgestemde wilt horen zingen (wiens teksten trouwens uitermate verstaanbaar zijn) moet je er misschien wel een duimpje bij optellen. Gepubliceerd op 9 juli 2003
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
