CD-recensie Zoot Woman - Zoot Woman
Door
Bezig
Stuart Price is producer. Hij is ook Jacques Lu Cont, die onder de naam Les Rythmes Digitales dansbare jaren tachtig synthpop maakt. Je herinnert je de hit Sometimes misschien nog wel. Hij is toetsenist in de Madonna toerband en werkte bovendien mee aan haar laatste album American Life. Een bezig baasje dus. Gelukkig kon hij wat tijd vrijmaken voor het tweede album van Zoot Woman. Hij is per slot van rekening bassist en oprichter van die band.
Retro
Zoot Woman was één van de eerste bands van de behoorlijk uit de hand gelopen jaren tachtig revival. Met debuut Living In A Magazine (2001) gooide het drietal uit Reading hoge ogen in binnen- en buitenland. Ook op deze titelloze tweede plaat komt de retro synthpop in hapklare brokjes naar je toe.
Het kauwt iets minder makkelijk weg. Op Zoot Woman gaat de band verder, en dat is in dit geval een stap vooruit. De teksten van zanger/gitarist Johnny Blake zijn persoonlijker en broer Adam experimenteert meer met zijn analoge synthesizers. Het geluid doet terugdenken aan The Human League, New Order en Kraftwerk, maar klinkt bovenal erg Zoot Woman: hoekig en supercatchy (Woman Wonder), retro en toch nieuw (Hope In The Mirror). Soms dansbaar (Grey Day), dan weer ingetogen (Snow White). Stuart Price en de zijnen verbreden met Zoot Woman hun spectrum, flirten hier en daar zelfs met triphop en samples (Calmer) en maken een album dat volwassener en completer is dan zijn voorganger.
Conclusie
Voor wie maar geen genoeg kan krijgen van de jaren tachtig. Op Zoot Woman gelukkig geen herhalingsoefening, maar een ultra-moderne blik op de tijd van snelle auto’s, crèmekleurige pakken en veel bravoure. Het is te hopen dat Price over een paar jaar weer wat tijd over heeft voor Zoot Woman.
Gepubliceerd op 29 september 2003
Stuart Price is producer. Hij is ook Jacques Lu Cont, die onder de naam Les Rythmes Digitales dansbare jaren tachtig synthpop maakt. Je herinnert je de hit Sometimes misschien nog wel. Hij is toetsenist in de Madonna toerband en werkte bovendien mee aan haar laatste album American Life. Een bezig baasje dus. Gelukkig kon hij wat tijd vrijmaken voor het tweede album van Zoot Woman. Hij is per slot van rekening bassist en oprichter van die band.
Retro
Zoot Woman was één van de eerste bands van de behoorlijk uit de hand gelopen jaren tachtig revival. Met debuut Living In A Magazine (2001) gooide het drietal uit Reading hoge ogen in binnen- en buitenland. Ook op deze titelloze tweede plaat komt de retro synthpop in hapklare brokjes naar je toe.
Het kauwt iets minder makkelijk weg. Op Zoot Woman gaat de band verder, en dat is in dit geval een stap vooruit. De teksten van zanger/gitarist Johnny Blake zijn persoonlijker en broer Adam experimenteert meer met zijn analoge synthesizers. Het geluid doet terugdenken aan The Human League, New Order en Kraftwerk, maar klinkt bovenal erg Zoot Woman: hoekig en supercatchy (Woman Wonder), retro en toch nieuw (Hope In The Mirror). Soms dansbaar (Grey Day), dan weer ingetogen (Snow White). Stuart Price en de zijnen verbreden met Zoot Woman hun spectrum, flirten hier en daar zelfs met triphop en samples (Calmer) en maken een album dat volwassener en completer is dan zijn voorganger.
Conclusie
Voor wie maar geen genoeg kan krijgen van de jaren tachtig. Op Zoot Woman gelukkig geen herhalingsoefening, maar een ultra-moderne blik op de tijd van snelle auto’s, crèmekleurige pakken en veel bravoure. Het is te hopen dat Price over een paar jaar weer wat tijd over heeft voor Zoot Woman.
Gepubliceerd op 29 september 2003
