CD-recensie Velvet Underground - Le Bataclan '72
Door
Ouderwets
"Drie bandleden van de Velvet Underground gaan weer samen spelen!" Het was schokkend nieuws, in 1972. Het jaar dat Bowie aan de top stond met zijn Ziggy Stardust, konden de oude rockers van de VU het niet laten: Lou Reed, John Cale en Nico stonden samen op het podium om oude hits ten gehore te brengen. De nummers, die al een tijdje op bootlegs circuleerden, zijn nu lekker legaal te beluisteren op Le Bataclan '72.
Traag
Donker en rauw was de VU altijd, op hun platen. Dat zou je in '72, als ze nog helemaal niet zo lang zijn gestopt, niet zeggen. Een rustig optreden is het, waar ze rustig hun set afwerken. Met flinke fouten af en toe, waar niemand zich overigens voor schaamt. Waiting For The Man spelen ze drie keer zo langzaam, en ook Black Angels Death Song is hier een slepend, zwaar lied geworden. Is dat vervelend?
Nee
Welnee. Vanaf het allereerste nummer zit je zelf in de zaal, op de allereerste rij. Je ziet ze zitten op hun krukjes, de vermoeide, verslaafde muzikanten- in versleten broeken en met kromme schoudertjes. Ze zijn overal geweest, hebben alles al gedaan: en ze spelen in Le Bataclan de sterren van de hemel.
Conclusie
Le Bataclan '72 is niet verrassend, dat niet. Het is niet zo toegankelijk, omdat het allemaal wat slepend en traag klinkt. Dat is juist wel leuk als je alle opzwepende versies van de albums kent, maar misschien geen goede binnenkomer voor als je de VU wilt ontdekken. Voor de fans, dus. Die zijn er, ook in Nederland, vast wel.
Gepubliceerd op 24 november 2003
"Drie bandleden van de Velvet Underground gaan weer samen spelen!" Het was schokkend nieuws, in 1972. Het jaar dat Bowie aan de top stond met zijn Ziggy Stardust, konden de oude rockers van de VU het niet laten: Lou Reed, John Cale en Nico stonden samen op het podium om oude hits ten gehore te brengen. De nummers, die al een tijdje op bootlegs circuleerden, zijn nu lekker legaal te beluisteren op Le Bataclan '72.
Traag
Donker en rauw was de VU altijd, op hun platen. Dat zou je in '72, als ze nog helemaal niet zo lang zijn gestopt, niet zeggen. Een rustig optreden is het, waar ze rustig hun set afwerken. Met flinke fouten af en toe, waar niemand zich overigens voor schaamt. Waiting For The Man spelen ze drie keer zo langzaam, en ook Black Angels Death Song is hier een slepend, zwaar lied geworden. Is dat vervelend?
Nee
Welnee. Vanaf het allereerste nummer zit je zelf in de zaal, op de allereerste rij. Je ziet ze zitten op hun krukjes, de vermoeide, verslaafde muzikanten- in versleten broeken en met kromme schoudertjes. Ze zijn overal geweest, hebben alles al gedaan: en ze spelen in Le Bataclan de sterren van de hemel.
Conclusie
Le Bataclan '72 is niet verrassend, dat niet. Het is niet zo toegankelijk, omdat het allemaal wat slepend en traag klinkt. Dat is juist wel leuk als je alle opzwepende versies van de albums kent, maar misschien geen goede binnenkomer voor als je de VU wilt ontdekken. Voor de fans, dus. Die zijn er, ook in Nederland, vast wel.
Gepubliceerd op 24 november 2003
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
