Geluk
Finn Andrews is pas negentien jaar, maar heeft al behoorlijk wat te klagen. Met gitaar op de rug kwam hij helemaal van Nieuw Zeeland naar Londen om een platencontract te versieren. Dat lukte. Niks te klagen toch? En hij is ook nog eens de zoon van XTC toetsenist Barry Andrews! Veel meer geluk kun je niet hebben, zo lijkt.
Toch loopt deze debuutplaat van The Veils over van zelfmedelijden. Finn Andrews zingt met meer snikken en gekreun in zijn stem dan Brett Anderson en schrijft teksten vol dramatiek, het is een vrij goedkope manier om de luisteraar voor je te winnen. Maar het werkt best wel goed.

Terugdenken
Of komt dat gewoon omdat The Veils soms klinken als The Smiths (Wild Son), dan weer als Suede (Guiding Light) of Echo & The Bunnymen? Het is die gouden combinatie van veel emotie met mooie herinneringen waar je als luisteraar maar moeilijk tegenop kunt boksen. Soms rijk georkestreerd, luister naar de mooie single Lavina, dan weer vooral gitaren (More Heat Than Light), maar altijd met te intentie je recht in het hart te raken.

Conclusie
Dat lukt behoorlijk goed. Als je je niet teveel irriteert aan het gezucht en gesteun tenminste. En dan is The Runaway Found een goede debuutplaat. Maken The Veils de hype waar? Dat niet helemaal. Dit is geen meesterwerk, niet de belofte van het jaar of de redding van de Britse popmuziek. Dit is een fijne plaat voor minder fijne momenten.

Gepubliceerd op 16 maart 2004

---