Zwerven
Het verhaal van Sukilove is het melancholische verhaal van de zwervende muzikant, langs Vlaamse rivieren en een platenkast vol vreemde invloeden. Pascal Deweze, in het verleden werkzaam bij Metal Molly en Chitlin' Fooks, twijfelt vijftig minuten intensief aan alles.

Klank-aquarel
Belgische popmuziek klinkt bepaald anders dan Nederlandse. Het is niet al te lastig een vergelijking te trekken met Zita Swoon, dEUS of Das Pop... Ook Sukilove speelt niet al te ingewikkelde muziek, die ontspannen swingt en af en toe oprecht verbaast met ingenieuze vondsten.
In dat opzicht is het niet erg origineel te noemen. Zelfs in het buitenland kijken ze niet meer raar op van wéér een groepje artistieke Belgen.

Aardige muziek
Dat Sukilove zo verfrissend klinkt, zo complex en eh- aardig, is daarom misschien wel extra leuk. Vanaf opener Time To Go (waarop Deweze afscheid lijkt te nemen van zijn vorige bandjes) worden we meegenomen langs herinneringen, verliefdheden, angsten en grappige one-liners. Deweze wordt een beetje kwaad op Shame You Never Worry, zingt een liedje in ouderwetse Paul McCartney-stijl (Talking In The Dark) en verzucht droevig: Did You Ever Feel So Lonely?
Zei ik Paul McCartney? Vreemd genoeg klinkt Deweze's stem niet alleen griezelig identiek, ook veel van de liedjes lijken op de ingetogen, harmonische McCartney composities van lang geleden.

Conclusie
Sukilove speelt ieder liedje alsof ze het meent. Misschien doet ze dat ook wel. Deweze zingt met gevoel, hij lijkt ogenblikkelijk op een verloren vriend die zijn hart uitstort.
De liedjes zijn niet altijd van even hoog niveau (As Long As I Survive Tonight), de band speelt op veilig en onderneemt nergens gekke, wilde dingen. Het blijft uiteindelijk "alleen maar" popmuziek, zoals talloze anderen het maken. Maar dat is allemaal niet onvergeeflijk. Want het neemt niet weg dat Sukilove vol mooie muziek en teksten staat, zonder pretentieus geneuzel of valse emoties. Gepubliceerd op 9 december 2002

---