CD-recensie Stuurbaard / Bakkebaard - Chuck
Door
Ned. Muz.
Het album lag al een tijdje op mijn bureau, maar ik was een beetje bang om het in mijn computer te stoppen. Er zou waarschijnlijk niets vreselijks gebeuren. Dat was een beetje het punt. Wat moet je tegenwoordig vinden van Nederlandse muziek? Als het geen rauwe liedjes over clichematige liefde zijn (de Dijk) zijn het wel avant-garde experimenten van huisvaders (Spinvis). Dus als dit zich er zo'n beetje tussenin bevond had ik er weinig zin in. Clichematige liefde van avant-gardistische huisvaders.
Dertien
Het pakt beter uit dan je denkt, het debuut-album Chuck swingt de pan uit. Stuurbaard/Bakkebaard bestaat uit Timo van Veen, Marc Koppen en Onno Kortland. Begonnen als straatmuzikanten, ooit de Rob Acda prijs gewonnen en volgens hun label bezig "hun visie op muziek autonoom te ontwikkelen". Onzin misschien, feit is dat Timo (gitaar), Marc (drums) en Onno (contrabas) spelen in een bandje dat dertien leuke liedjes op CD zette.
dEUS
Geheel postmodernistisch is Chuck eigenlijk een nieuwe vorm voor een hele boel dingen tegelijk. Op het album komt Engels, Frans, Nederlands en Spaans voorbij. In liedjes vol slide-gitaar, zwoele percussie en een hele hoop passie. Of het nu gaat over hondjes, Coentunnels of vrouwen, Stuurbaard/Bakkebaard zingt er pijnlijk mooi over. Waarbij je af en toe onmogelijk ontkomt aan vergelijkingen met gevestigde namen in de muziek. Tout suit is net zwaargewicht dEUS, terwijl op Tokyo surf een authentiek Doors-baslijntje een beetje magie meegeeft.
Valstrikken
Natuurlijk is dat ook een valstrik: Bank account lijkt zo te zijn gestolen uit de prullenbak van Zita Swoon. Maar ach, een kniesoor die er op let. De hele CD klinkt wel een beetje Belgisch. De band ademt zelfs op het studio-album Chuck de sfeer uit van een cabaret-band, een band voor in theaters en op open podia. Ze spelen verhalende nummers, die gelukkig nergens de clichematigheid krijgen van sommige aspirant-dichters.
Conclusie
De muziek van Stuurbaard/Bakkebaard is rauw en een beetje experimenteel. Een beetje gemiddeld, van alles wat. Soms hoor je opeens hele gekke geluiden en sampletjes (Drive en Down little dog), maar de eenvoudige, toegankelijke akkoordenschema's overheersen. Simpel is het nooit, Timo en Onno zingen een hoop koortjes en tweede stemmen bijelkaar en muzikaal is het allemaal tot in perfectie uitgewerkt. Een mooie, beetje ruwe productie completeert het geheel.
Dankzij toppers als Lied van de meeuwen en Los saccos para espiradoras is Chuck het leukste Nederlandse CD'tje dat ik heb mogen luisteren het afgelopen half jaar. Geconcentreerd luisteren absoluut vereist, al was het alleen maar om de tekst: "Ou est le bon bon? Ehh... mais oui... ehhh..." Gepubliceerd op 17 september 2002
Het album lag al een tijdje op mijn bureau, maar ik was een beetje bang om het in mijn computer te stoppen. Er zou waarschijnlijk niets vreselijks gebeuren. Dat was een beetje het punt. Wat moet je tegenwoordig vinden van Nederlandse muziek? Als het geen rauwe liedjes over clichematige liefde zijn (de Dijk) zijn het wel avant-garde experimenten van huisvaders (Spinvis). Dus als dit zich er zo'n beetje tussenin bevond had ik er weinig zin in. Clichematige liefde van avant-gardistische huisvaders.
Dertien
Het pakt beter uit dan je denkt, het debuut-album Chuck swingt de pan uit. Stuurbaard/Bakkebaard bestaat uit Timo van Veen, Marc Koppen en Onno Kortland. Begonnen als straatmuzikanten, ooit de Rob Acda prijs gewonnen en volgens hun label bezig "hun visie op muziek autonoom te ontwikkelen". Onzin misschien, feit is dat Timo (gitaar), Marc (drums) en Onno (contrabas) spelen in een bandje dat dertien leuke liedjes op CD zette.
dEUS
Geheel postmodernistisch is Chuck eigenlijk een nieuwe vorm voor een hele boel dingen tegelijk. Op het album komt Engels, Frans, Nederlands en Spaans voorbij. In liedjes vol slide-gitaar, zwoele percussie en een hele hoop passie. Of het nu gaat over hondjes, Coentunnels of vrouwen, Stuurbaard/Bakkebaard zingt er pijnlijk mooi over. Waarbij je af en toe onmogelijk ontkomt aan vergelijkingen met gevestigde namen in de muziek. Tout suit is net zwaargewicht dEUS, terwijl op Tokyo surf een authentiek Doors-baslijntje een beetje magie meegeeft.
Valstrikken
Natuurlijk is dat ook een valstrik: Bank account lijkt zo te zijn gestolen uit de prullenbak van Zita Swoon. Maar ach, een kniesoor die er op let. De hele CD klinkt wel een beetje Belgisch. De band ademt zelfs op het studio-album Chuck de sfeer uit van een cabaret-band, een band voor in theaters en op open podia. Ze spelen verhalende nummers, die gelukkig nergens de clichematigheid krijgen van sommige aspirant-dichters.
Conclusie
De muziek van Stuurbaard/Bakkebaard is rauw en een beetje experimenteel. Een beetje gemiddeld, van alles wat. Soms hoor je opeens hele gekke geluiden en sampletjes (Drive en Down little dog), maar de eenvoudige, toegankelijke akkoordenschema's overheersen. Simpel is het nooit, Timo en Onno zingen een hoop koortjes en tweede stemmen bijelkaar en muzikaal is het allemaal tot in perfectie uitgewerkt. Een mooie, beetje ruwe productie completeert het geheel.
Dankzij toppers als Lied van de meeuwen en Los saccos para espiradoras is Chuck het leukste Nederlandse CD'tje dat ik heb mogen luisteren het afgelopen half jaar. Geconcentreerd luisteren absoluut vereist, al was het alleen maar om de tekst: "Ou est le bon bon? Ehh... mais oui... ehhh..." Gepubliceerd op 17 september 2002
ADVERTENTIE
Nieuw seizoen Studententijd de podcast!
Studenten Joes, Tess en Annemoon zijn terug en bespreken alles wat jij wilt weten over het studentenleven. Ze hebben het onder andere over lentekriebels, studeren, backpacken, porno kijken, datediners, overthinken, break-ups en nog veel meer. Vanaf nu te luisteren via Spotify en andere podcast-apps!
Luister nu
