Stijl
Je hebt het of je hebt het niet. Stijl. Klasse.
Sophie Ellis Bextor heeft het, en laat dat dan ook graag zien. Andere kanten van haar zijn de bitch die er alles voor over heeft om te winnen, en de sterke geëmancipeerde vrouw.
Althans, als je afgaat op het beeld dat van haar wordt geschetst in de videoclips van achtereenvolgens Take Me Home, Murder On The Dancefloor en Get Over You.
Zou Sophie live ook zo betoverend zijn? Wat stemgeluid betreft zou ze namelijk waarschijnlijk niet door de Idols audities heen zijn gekomen.
Ik was benieuwd.

Murder on the Dancefloor
Geen voorprogramma, geen poespas.
Dat is wat opvalt wanneer je de grote zaal van de Melkweg binnenkomt.
Dansmuziek als Daft Punk komt uit de boxen en er is niets aan decor gedaan.
Drie kwartier te laat, zoals het een diva betaamt, verschijnt Sophie aan de zijkant van het podium.
Het publiek is uitzinnig, eigenlijk hoeft ze haar mond niet meer open te doen. Gelukkig doet ze dat wel.
De opener is Take Me Home, en er wordt al lustig op los gedanst.
Althans, zo lijkt het.
Want tijdens de rest van het concert word ik regelmatig in mijn zij gepord omdat ik blijkbaar te wild beweeg. De geïrriteerde blikken zijn ook niet van de lucht.
Is het dan de bedoeling dat ik stilsta? Moord op de dansvloer riskerend besluit ik me er niets van aan te trekken.

[image:1:center:Sophie Ellis Bextor]
Verrassend genoeg komt de stem van Sophie live goed uit de verf. Dansen doet ze amper, maar ze wisselt wel drie keer van outfit.
De enthousiaste Sophie zingt bijna alle liedjes van haar debuutalbum Read My Lips, en ook worden we getrakteerd op Groovejet (If This Ain’t Love), de zomerhit die ze een aantal jaar geleden samen met DJ Spiller had.
Als gehypnotiseerd blijft iedereen nog even staan terwijl ze al weg is.
Sophie, we definitely won’t get over you.
Gepubliceerd op 11 februari 2003

---