Samplekoningin
Er is geen betere in haar soort. Werkelijk, echt niemand doet het haar na. De Amsterdamse Elisabeth Esselink maakt muziek die je nog nooit gehoord hebt. Solex knipt en plakt, knutselt van oude samples iets compleet unieks. Ze heeft een tweedehands CD-winkel, dus genoeg muziek te verteren. En onder haar winkeltje heeft ze een kleine studio gebouwd, waar ze maar net in kan staan. Daar heeft ze The Laughing Stock Of Indie Rock opgenomen, alweer de vierde Solex-plaat en misschien wel de raarste tot nu toe.

Donkey
The Laughing Stock Of Indie Rock is wat donkerder dan haar voorgaande albums. En behoorlijk ontoegankelijk. Veel échte drums, dat krijg je als je vriendje de drummer van Scram C Baby is, en échte gitaren, dat krijg je als je Geert de Groot kent. Maar, voor de fans, meer dan genoeg opgefokt trompetgeschal (Yadda yadda yadda no.1) en genoeg obscure geluiden (Hot diggitydog run run run) die je nog nooit ergens eerder hebt gehoord.
Vreemdst is nog wel de lage mannenstem die in Honkey Donkey plotseling zijn verhaal houdt en je verder de hele plaat lang achtervolgt met onverstaanbaar gebazel. Het blijkt een Australische man die volgens Esselink "behoorlijk lang en enorm sexy" is. Nadat de man de muziek van Solex had gehoord stuurde hij haar een CD met zijn eigen interpretatie van The Beatles' White Album. Esselink heeft toegehapt, de Australiër speelt nu een onverwachte hoofdrol. Zal hij zeker blij mee zijn.

Conclusie
Meer raars kun je zelf gaan ontdekken.
The Laughing Stock Of Indie Rock is amper te begrijpen, maar daarom juist zo spannend. Denk je net dat je er iets van snapt, beland je even later in de woestijn met de zanger van Belle & Sebastian. Erg goede plaat.

Gepubliceerd op 16 september 2004

---