CD-recensie R.E.M. - Up
Door
Beetje geschiedenis van de band...
R.E.M. is al een vrij oude band, van ergens midden jarig tachtig. Ik ga niet doen alsof ik een grote expert ben van het R.E.M. van de eighties, want voor mij begon de fascinatie voor R.E.M. vanaf Losing My Religion, uit 1991, van het album Out Of Time. Een zeer degelijk album, ondanks de ook zeer slechte nummers die er hier en daar opstonden. In '92 brachten ze dan Automatic For The People uit, met één van hun beste nummers: Drive, maar spijtig genoeg ook veel nummers die niet echt goed zijn of snel beu gehoord. In '94 besloten Michael Stipe, Mike Mills, Peter Buck en Bill Berry het wat ruiger te doen en brachten Monster uit, wat al bij al wel enkele goeie nummers opleverde, maar toch niet zo'n geweldige CD was. In '96 maakten ze de uitstekende, sfeervolle plaat New Adventures In Hi-Fi, waarop ook nog wel slechte nummers stonden, maar ook pareltjes zoals Be Mine en Leave. Samengevat: voor mij is R.E.M. een groep van extremen. Veel van hun nummers zijn voor mij heel belangrijk geworden, maar er zit ook een hoop bucht bij. In '98 verliet Bill Berry de band, en R.E.M. bracht (nu met drie dus) Up uit, wat door de pers als dé experimentele plaat van de groep beschouwd werd.
Overzicht van de nummers
Nu, over dat experimenteel valt nog te discussiëren, want in tijden van Kid A en ander experimenteel gedoe kun je deze plaat nog moeilijk gedurfd noemen, maar het was inderdaad wel een ander R.E.M. dat we te horen kregen. Het was al onmiddellijk duidelijk dat ze het deze keer eens niet alleen bij gitaar en piano wilden houden, en er staan een heleboel geluiden op die ik niet onmiddellijk kan thuisbrengen. De plaat begint sfeervol met Airportman, waarop Michael Stipe bijna onhoorbaar is, gevolgd door een gedurfd, bijna on-R.E.M.-achtig nummer, Lotus. Wel een geweldig meeslepende en toffe song, met bijzondere stemeffecten. Daarna komt Suspicion, niet echt geweldig, gevolgd door Hope. Dit is een speciaal nummer. De tekst is dubbelzinniger dan ze eerst lijkt en het kruipt maar langzaam in je hart, voor mij althans. Daarna komt het onweerstaanbaar mooie At My Most Beautiful. Met enkel een piano, af en toe drums, een (geweldige) stem en een prachtige tekst één van de sterkste nummers van de plaat. Een nummer over de pure liefde. Daarna komt The Apologist. Volgens mij is dit de song die de hele CD typeert: op een vreemde manier, met minder voor de hand liggende melodieën graven ze een weg naar het binnenste van je ziel, bijna ongemerkt, en hoewel ik dit puur rationaal gezien maar een matig nummer vind, kan ik er niet genoeg van krijgen. Heel vreemd. Daarna komt Sad Professor, een heel degelijk nummer, maar spijtig genoeg met een nogal eentonige strofe. Dan In The Air, een pracht van een song, gevolgd door het evenwaardige Walk Unafraid. Er spreekt een kracht uit deze nummers die ik voordien nooit had waargenomen bij R.E.M., maar het kan natuurlijk aan mij liggen. Daarna volgt Why Not Smile, een heerlijk troostend nummer. Ik begon net te denken dat het Bill Berry was die die typische R.E.M.-songs, genre Losing My Religion, Everybody Hurts, schreef, als er toch nog een echt R.E.M.-nummer volgt, namelijk Daysleeper. Dit nummer is vreemd genoeg één van de beste "R.E.M.-achtige" songs sinds Losing My Religion, en deze raak je zelfs niet gauw beu, wat meestal wel het geval is met die nummers. Het beste nummmer van de CD. Daarna komt Diminished, nummer à la The Apologist, met de hidden track I'm Not Over You er vlak na. Wel leuk dat je ook de tekst van dit korte nummer in het boekje kan terug vinden. Nummer 13 is Parakeet, een prachtig vreemd nummer en dan de afsluiter Fall To Climb, de perfecte afsluiter voor deze uitstekende CD.
Conclusie
Het is duidelijk, R.E.M. laat zien dat ze nog goed mee kunnen in de muziekwereld door hun beste album ooit te maken. Er staat eigenlijk geen enkel slecht nummer op, maar spijtig genoeg, ook geen enkel echt geweldig nummer. Als er op deze CD één fantastisch, grensoverschrijdend nummer had gestaan, was deze CD de perfectie zelve, maar nu moeten we het doen met de bijna-perfectie, en die is al zeer goed. Alle nummers zijn eigenlijk ongelooflijk afgewerkt, denk maar aan de bijna verborgen piano in Walk Unafraid en Sad Professor, en dit soort details maken de nummers van goed naar zeer goed. Een enkel minpuntje: de strofen staan vaak qua kwaliteit niet in verhouding tot de refreinen, die ook iets te weinig herhaald worden. Als je refrein zo sterk is, moet je dat genoeg laten horen vind ik. Vooral in Sad Professor wordt het verschil tussen strofe en refrein pijnlijk duidelijk.
R.E.M. is er met Up in geslaagd zichzelf opnieuw uit te vinden zonder hun eigenheid te verliezen, en ik denk dat iedereen die van de integere R.E.M.-nummers zoals Drive houdt, deze CD geweldig zou kunnen vinden. De groep is in ieder geval in stijgende lijn bezig. Als ze zo doorgaan, ben ik uiterst benieuwd naar hun volgende plaat...
Geschreven op 25-01-2001 Gepubliceerd op 25 januari 2001
R.E.M. is al een vrij oude band, van ergens midden jarig tachtig. Ik ga niet doen alsof ik een grote expert ben van het R.E.M. van de eighties, want voor mij begon de fascinatie voor R.E.M. vanaf Losing My Religion, uit 1991, van het album Out Of Time. Een zeer degelijk album, ondanks de ook zeer slechte nummers die er hier en daar opstonden. In '92 brachten ze dan Automatic For The People uit, met één van hun beste nummers: Drive, maar spijtig genoeg ook veel nummers die niet echt goed zijn of snel beu gehoord. In '94 besloten Michael Stipe, Mike Mills, Peter Buck en Bill Berry het wat ruiger te doen en brachten Monster uit, wat al bij al wel enkele goeie nummers opleverde, maar toch niet zo'n geweldige CD was. In '96 maakten ze de uitstekende, sfeervolle plaat New Adventures In Hi-Fi, waarop ook nog wel slechte nummers stonden, maar ook pareltjes zoals Be Mine en Leave. Samengevat: voor mij is R.E.M. een groep van extremen. Veel van hun nummers zijn voor mij heel belangrijk geworden, maar er zit ook een hoop bucht bij. In '98 verliet Bill Berry de band, en R.E.M. bracht (nu met drie dus) Up uit, wat door de pers als dé experimentele plaat van de groep beschouwd werd.
Overzicht van de nummers
Nu, over dat experimenteel valt nog te discussiëren, want in tijden van Kid A en ander experimenteel gedoe kun je deze plaat nog moeilijk gedurfd noemen, maar het was inderdaad wel een ander R.E.M. dat we te horen kregen. Het was al onmiddellijk duidelijk dat ze het deze keer eens niet alleen bij gitaar en piano wilden houden, en er staan een heleboel geluiden op die ik niet onmiddellijk kan thuisbrengen. De plaat begint sfeervol met Airportman, waarop Michael Stipe bijna onhoorbaar is, gevolgd door een gedurfd, bijna on-R.E.M.-achtig nummer, Lotus. Wel een geweldig meeslepende en toffe song, met bijzondere stemeffecten. Daarna komt Suspicion, niet echt geweldig, gevolgd door Hope. Dit is een speciaal nummer. De tekst is dubbelzinniger dan ze eerst lijkt en het kruipt maar langzaam in je hart, voor mij althans. Daarna komt het onweerstaanbaar mooie At My Most Beautiful. Met enkel een piano, af en toe drums, een (geweldige) stem en een prachtige tekst één van de sterkste nummers van de plaat. Een nummer over de pure liefde. Daarna komt The Apologist. Volgens mij is dit de song die de hele CD typeert: op een vreemde manier, met minder voor de hand liggende melodieën graven ze een weg naar het binnenste van je ziel, bijna ongemerkt, en hoewel ik dit puur rationaal gezien maar een matig nummer vind, kan ik er niet genoeg van krijgen. Heel vreemd. Daarna komt Sad Professor, een heel degelijk nummer, maar spijtig genoeg met een nogal eentonige strofe. Dan In The Air, een pracht van een song, gevolgd door het evenwaardige Walk Unafraid. Er spreekt een kracht uit deze nummers die ik voordien nooit had waargenomen bij R.E.M., maar het kan natuurlijk aan mij liggen. Daarna volgt Why Not Smile, een heerlijk troostend nummer. Ik begon net te denken dat het Bill Berry was die die typische R.E.M.-songs, genre Losing My Religion, Everybody Hurts, schreef, als er toch nog een echt R.E.M.-nummer volgt, namelijk Daysleeper. Dit nummer is vreemd genoeg één van de beste "R.E.M.-achtige" songs sinds Losing My Religion, en deze raak je zelfs niet gauw beu, wat meestal wel het geval is met die nummers. Het beste nummmer van de CD. Daarna komt Diminished, nummer à la The Apologist, met de hidden track I'm Not Over You er vlak na. Wel leuk dat je ook de tekst van dit korte nummer in het boekje kan terug vinden. Nummer 13 is Parakeet, een prachtig vreemd nummer en dan de afsluiter Fall To Climb, de perfecte afsluiter voor deze uitstekende CD.
Conclusie
Het is duidelijk, R.E.M. laat zien dat ze nog goed mee kunnen in de muziekwereld door hun beste album ooit te maken. Er staat eigenlijk geen enkel slecht nummer op, maar spijtig genoeg, ook geen enkel echt geweldig nummer. Als er op deze CD één fantastisch, grensoverschrijdend nummer had gestaan, was deze CD de perfectie zelve, maar nu moeten we het doen met de bijna-perfectie, en die is al zeer goed. Alle nummers zijn eigenlijk ongelooflijk afgewerkt, denk maar aan de bijna verborgen piano in Walk Unafraid en Sad Professor, en dit soort details maken de nummers van goed naar zeer goed. Een enkel minpuntje: de strofen staan vaak qua kwaliteit niet in verhouding tot de refreinen, die ook iets te weinig herhaald worden. Als je refrein zo sterk is, moet je dat genoeg laten horen vind ik. Vooral in Sad Professor wordt het verschil tussen strofe en refrein pijnlijk duidelijk.
R.E.M. is er met Up in geslaagd zichzelf opnieuw uit te vinden zonder hun eigenheid te verliezen, en ik denk dat iedereen die van de integere R.E.M.-nummers zoals Drive houdt, deze CD geweldig zou kunnen vinden. De groep is in ieder geval in stijgende lijn bezig. Als ze zo doorgaan, ben ik uiterst benieuwd naar hun volgende plaat...
Geschreven op 25-01-2001 Gepubliceerd op 25 januari 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
