CD-recensie Preston School of Industry - All This Sounds Gas
Door
Wie?
Preston... is een gloednieuw bandje, dat op hun debuut-CD aangename rock muziek maakt met heel veel gitaar en af en toe een beetje piano. Maar toch vooral veel gitaar. Het soort dat je wel hoort bij bands als Pavement. En dat klopt dan meteen weer goed met de werkelijkheid, want de oprichter en front-man van Preston is niemand minder dan Spiral Stairs, ex-gitarist van het inmiddels uiteengevallen Pavement. Hij is moedig begonnen aan een solo-carriere. Zonder Stephen Malkmus, maar met twaalf eigenhandig geschreven liedjes en een minidisc-recorder.
Gesloten?
Een achteruitlopende klok, iets over walvissenbotten. Daarmee begint All This Sounds Gas, en de toon voor het hele album wordt meteen gezet. Het nummer Whalebones bevat alle ingredienten van het gemiddelde Preston liedje: rauwe electrische gitaren, knallende drums en de vrij monotone stem van Spiral Stairs. En een tekst over "Driving the whalebones home again."
Daarmee wil ik niet beweren dat ieder liedje op het album daarover gaat, maar de rest van de teksten zijn wel net zo ingewikkeld. Af en toe lijkt Stairs gewoon maar wat te mompelen, voordat de band het refrein weer inzet. Het is ontegenzeggelijk artistiek, maar uiteindelijk maakt het de liedjes onpersoonlijk en gesloten.
Saai?
De muziek lijdt vreemd genoeg een beetje aan hetzelfde probleem. Hoewel Stairs een briljante gitarist is en de meeste nummers technisch perfect worden uitgevoerd, zijn er maar weinig nummers die meteen mee te zingen zijn, of die opeens op een namiddag in je hoofd opborrelen.
Doping For Gold, A Treasure en The Idea Of Fires klinken helemaal niet slecht, maar worden nergens speciaal, of meer dan aardig. Saai is misschien het juiste woord, want alles lijkt zo op elkaar. Dezelfde gitaren, dezelfde akkoordenwisselingen en dezelfde expressionistische tekst-flarden.
Beheerst.
Bijna vijftig minuten speelt Preston vol. Zwakke momenten worden met sterkere afgewisseld. Simpele melodieen aangevuld met rare effecten en achteruitgespeelde tonen (het nummer Blu Son). En toch blijft het allemaal een beetje gewoon klinken. Niet opvallend of catchy.
Soms lijkt Stairs beter zijn best te doen, en dan zijn er ook wel goede nummers. "Whalebones" en "Solitaire" klinken plotseling erg goed. Op "Solitaire" klinken orgeldeuntjes, razend-enthousiaste drums en zelfs zo beheerste zanger wordt verleid tot een "yeah!". Het lijkt Pavement wel.
Conclusie
Het is moeilijk Preston niet te vergelijken met Pavement, ookal omdat Stairs geen enkele moeite doet het te voorkomen. Het album heeft hetzelfde geluid als Pavement, op de voorkant zit een grote gele sticker waarop nog eens wordt uitgelegd dat deze CD familie is van Pavement, en zelfs de naam van zijn band is een Pavement-insidergrap.
Jammer, want in vergelijking met Pavement valt deze CD toch wel wat tegen. Het is nergens echt slecht, en als dit een compleet nieuw bandje was, zou dit een goed begin van een muzikale carriere zijn. Maar van Spiral Stairs hadden we eigenlijk meer verwacht dan alleen indie-gitaarrock zoals dat tegenwoordig met tientallen albums tegelijk wordt gereleased. Opgenomen op een minidisc recorder. Het maakt weinig verschil.
Gepubliceerd op 19 november 2001
Preston... is een gloednieuw bandje, dat op hun debuut-CD aangename rock muziek maakt met heel veel gitaar en af en toe een beetje piano. Maar toch vooral veel gitaar. Het soort dat je wel hoort bij bands als Pavement. En dat klopt dan meteen weer goed met de werkelijkheid, want de oprichter en front-man van Preston is niemand minder dan Spiral Stairs, ex-gitarist van het inmiddels uiteengevallen Pavement. Hij is moedig begonnen aan een solo-carriere. Zonder Stephen Malkmus, maar met twaalf eigenhandig geschreven liedjes en een minidisc-recorder.
Gesloten?
Een achteruitlopende klok, iets over walvissenbotten. Daarmee begint All This Sounds Gas, en de toon voor het hele album wordt meteen gezet. Het nummer Whalebones bevat alle ingredienten van het gemiddelde Preston liedje: rauwe electrische gitaren, knallende drums en de vrij monotone stem van Spiral Stairs. En een tekst over "Driving the whalebones home again."
Daarmee wil ik niet beweren dat ieder liedje op het album daarover gaat, maar de rest van de teksten zijn wel net zo ingewikkeld. Af en toe lijkt Stairs gewoon maar wat te mompelen, voordat de band het refrein weer inzet. Het is ontegenzeggelijk artistiek, maar uiteindelijk maakt het de liedjes onpersoonlijk en gesloten.
Saai?
De muziek lijdt vreemd genoeg een beetje aan hetzelfde probleem. Hoewel Stairs een briljante gitarist is en de meeste nummers technisch perfect worden uitgevoerd, zijn er maar weinig nummers die meteen mee te zingen zijn, of die opeens op een namiddag in je hoofd opborrelen.
Doping For Gold, A Treasure en The Idea Of Fires klinken helemaal niet slecht, maar worden nergens speciaal, of meer dan aardig. Saai is misschien het juiste woord, want alles lijkt zo op elkaar. Dezelfde gitaren, dezelfde akkoordenwisselingen en dezelfde expressionistische tekst-flarden.
Beheerst.
Bijna vijftig minuten speelt Preston vol. Zwakke momenten worden met sterkere afgewisseld. Simpele melodieen aangevuld met rare effecten en achteruitgespeelde tonen (het nummer Blu Son). En toch blijft het allemaal een beetje gewoon klinken. Niet opvallend of catchy.
Soms lijkt Stairs beter zijn best te doen, en dan zijn er ook wel goede nummers. "Whalebones" en "Solitaire" klinken plotseling erg goed. Op "Solitaire" klinken orgeldeuntjes, razend-enthousiaste drums en zelfs zo beheerste zanger wordt verleid tot een "yeah!". Het lijkt Pavement wel.
Conclusie
Het is moeilijk Preston niet te vergelijken met Pavement, ookal omdat Stairs geen enkele moeite doet het te voorkomen. Het album heeft hetzelfde geluid als Pavement, op de voorkant zit een grote gele sticker waarop nog eens wordt uitgelegd dat deze CD familie is van Pavement, en zelfs de naam van zijn band is een Pavement-insidergrap.
Jammer, want in vergelijking met Pavement valt deze CD toch wel wat tegen. Het is nergens echt slecht, en als dit een compleet nieuw bandje was, zou dit een goed begin van een muzikale carriere zijn. Maar van Spiral Stairs hadden we eigenlijk meer verwacht dan alleen indie-gitaarrock zoals dat tegenwoordig met tientallen albums tegelijk wordt gereleased. Opgenomen op een minidisc recorder. Het maakt weinig verschil.
Gepubliceerd op 19 november 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
