Live rock-'n-roll
"There's nothing exceptionally better than rock-'n-roll", is een bekende uitspraak van Oasis' voorbeeld John Lennon. Die legendarische woorden probeerde Oasis op twee avonden in de zomer van 2000, in het immense stadion Wembley, in de praktijk brengen.

Beste liveband?
Oasis beweert al jaren de beste liveband op de wereld te zijn. In principe zijn ze daar zeker toe in staat, ware het niet dat de band voortdurend geplaagd werd door ruzies. De drummer van het eerste uur stapte in de Definitely Maybe-tour zomaar uit de band, Noel Gallagher deed dat in 1999 en begin 2000 lieten ook de bassist (Guigsy) en slaggitarist (Bonehead) het voor gezien. Vlak voor Wembley moesten er dus nog even 2 muzikanten worden gevonden. De gelukkigen werden Colin 'Gem' Archer op de gitaar en Andy Bell op de bas. Op de dag van dit liveconcert speelden ze net twee weken in de band.

Beste liveband!
Maar Oasis heeft zeker een kwaliteits-injectie gehad door deze beide heren. Noel laat de solo's zelfs geregeld over aan z'n nieuwe collega Gem, wat voorheen bij Bonehead ondenkbaar was geweest. Ook de bassist doet goed werk. De jams, waarmee Oasis als liveband zo beroemd is geworden, klinken nog immenser en genialer dan een paar jaar geleden.

Repertoire
Oasis speelt 18 nummers uit hun rijke repertoire, waarvan 2 covers, nummers van de twee grootste beïnvloeders van Oasis, Neil Young en The Beatles. Het repertoire is een goede afspiegeling van wat Oasis de laatse jaren deed. Veel nummers van de eerste twee topalbums en het nieuwste album, aangevuld met enkele B-sides, één nummer van het (onterecht) geflopte Be Here Now en de covers. Oasis klinkt live altijd erg goed, hoewel het altijd wel even wennen is aan de rauwe stem van Liam. Als je beter luistert, hoor je echter dat deze geheel past in de stijl van de muziek en nog een extra dimensie geeft aan de rock-'n-roll.

Bij Gas Panic komt het concert tot een hoogtepunt: goede solo's van Noel en een haast ongelooflijk goede jam. Liam zingt fris en onheilspellend. De klassiekers klinken verrassend fris; Supersonic gaat iets sneller dan normaal, wat het een energiek effect geeft, Wonderwall elektrisch en dus wat 'cooler' en Live Forever met een iets veranderde melodielijn wat het nummer nog beter maakt. Alleen het openingsnummer Fuckin' In The Bushes vind ik te weinig 'Oasis', en zou wat mij betreft geschrapt mogen worden in de liveshows (wat ook gebeurd is in de nieuwe tour).

Conclusie
Eigenlijk heeft het album geen minpunten. De sfeer komt heel goed door en het is goed gemixt. Het is alleen jammer dat Noel, zoals hij voorheen veel deed, wat weinig nummers akoestisch speelt. Dit zorgde altijd voor een mooie afwisseling. De altijd, bijna humoristische, spanning tussen Noel en Liam komt ook leuk door. Halverwege zijn er wat kleine ruzietjes over welk nummer er gespeeld gaat worden en een paar meningsverschillen over het gedrag van de ander. Dit maakt het tot een echt geheel en een echt live-spektakel. Ook als je het vergelijkt met oudere live-optredens (ik heb enkele bootlegs liggen), is de kwaliteit van de concerten zeker omhoog gegaan door de twee nieuwe bandleden. Al met al vind ik het een zeer geschikt album, een van de betere ooit, maar is eigenlijk meer geschikt als je Oasis al redelijk goed kent. Als dat niet het geval is, kun je toch beter een klassieker kopen, bijvoorbeeld Definitely Maybe of (What's The Story) Morning Glory. Gepubliceerd op 7 juli 2001

---