CD-recensie Muse - Showbiz
Door
De outsider van Pinkpop
Pinkpop 2000 mocht misschien qua programmering niet echt geweldig zijn, toch waren er een paar superacts die het omhooghielden. Met natuurlijk Pearl Jam als topper, maar ook dance-acts als Moby en andere oude bekenden als Travis. Maar DE verrassing, voor mij tenminste en met mij half recenserend Nederland, was Muse. Ongelooflijk, wat een energiek optreden! Drie jonge Engelse jongens (drummer Dominic Howard, bassist Chris Wolstenholme en wonderkind Matthew Bellamy, zanger, toetsenist en briljant gitarist) maakten van hun optreden echt een te gekke show! Aan het einde werd het drumstel ook nog gesloopt, een mooie climax na een visuele rage.
En dat Muse meer te bieden heeft dan visueel spektakel is overduidelijk. Ongelooflijk wat een talent hebben die lui! De muziek is eigenlijk maar met 1 ding te vergelijken. En dat gebeurt toch ergernis van de bandleden ook voortdurend. Maar ja, de gelijkenis is ook zo treffend! Radiohead.
Radiohead
Ik heb ooit eens in een interview met Muse gelezen: ‘The only bands that mattered in the 20th century were Nirvana and Radiohead.’ Matthew zei later nog dat dat hem waarschijnlijk zijn hele leven zou blijven achtervolgen, maar ik moet zeggen, het is wel enigszins waar! Al moeten er natuurlijk nog wel wat bands toegevoegd worden. En Muse is het eens met die uitspraak, getuige de Radiohead-sfeer die door het hele album heen hangt. Zonder dat het op jatwerk begint te lijken, het is geen Kane met Bush-pretenties, het is een heel ander soort band maar onmiskenbaar met Thom Yorke invloeden. En het is briljant. Al uit het eerste nummer, Sunburn, blijkt de virtuositeit van Matt. Ongelooflijk mooie piano met loepzuivere zang. In een making of zag ik trouwens dat het album in een studio is opgenomen waar de Beatles nog een album hebben gemaakt, dus er is aan de zang niets meer gepitched, dit is pure kwaliteit! Dan wordt de serene piano woest verstoord door een krijsende distortion, echt te gek gewoon! Het 2e nummer, Muscle Museum, begint met een lekkere bas waar even later gitaar bijkomt. Het eerste nummer wat ik hoorde, via MP3 uiteraard, en de reden dat ik het album heb gekocht. Volgend hoogtepunt komt op nummer 4, Falling Down, weer zo’n afwisseling van rustig verse en distortion chorus. En dan nummer 6, ik geloof dat ik een paar dagen geleden van dat nummer zelfs een clip zag bij, jawel, TMF, ik wist niet dat die lui smaak hadden, maar goed, er is dus een clip. Unintended. Wow, wat een mooi nummer! Het doet me een beetje denken aan nummers als Karma Police, de sfeer dan.
Conclusie
Eigenlijk sleept de hele cd zich zo voort, je blijft je verbazen over zoveel talent gewoon! Als eerste natuurlijk de gitaar/piano/bas/drum, we zijn gewoon niet meer gewend dat ‘artiesten’ echt wat kunnen (kijk bijvoorbeeld naar het optreden van Blink 182 in Melkweg en huil). En daarnaast de perfecte harmonie, de goeie manier van samen spelen, het geheel is zorgvuldig gecomponeerd, het lijkt of er over elke noot is nagedacht. Ik denk dat dit een van de beste cd’s is die ik dit jaar gehoord heb, en dat terwijl het een debuut-CD is! Dat geeft ongelooflijk hooggespannen verwachtingen voor de opvolger, maar voorlopig is het genieten met Showbiz. Er is eigenlijk maar 1 minpuntje aan te ontdekken: je blijft hem draaien! Er is dus maar een mogelijkheid: give up your social life, and surrender to Muse...
Geschreven op 03-07-2000 Gepubliceerd op 3 juli 2000
Pinkpop 2000 mocht misschien qua programmering niet echt geweldig zijn, toch waren er een paar superacts die het omhooghielden. Met natuurlijk Pearl Jam als topper, maar ook dance-acts als Moby en andere oude bekenden als Travis. Maar DE verrassing, voor mij tenminste en met mij half recenserend Nederland, was Muse. Ongelooflijk, wat een energiek optreden! Drie jonge Engelse jongens (drummer Dominic Howard, bassist Chris Wolstenholme en wonderkind Matthew Bellamy, zanger, toetsenist en briljant gitarist) maakten van hun optreden echt een te gekke show! Aan het einde werd het drumstel ook nog gesloopt, een mooie climax na een visuele rage.
En dat Muse meer te bieden heeft dan visueel spektakel is overduidelijk. Ongelooflijk wat een talent hebben die lui! De muziek is eigenlijk maar met 1 ding te vergelijken. En dat gebeurt toch ergernis van de bandleden ook voortdurend. Maar ja, de gelijkenis is ook zo treffend! Radiohead.
Radiohead
Ik heb ooit eens in een interview met Muse gelezen: ‘The only bands that mattered in the 20th century were Nirvana and Radiohead.’ Matthew zei later nog dat dat hem waarschijnlijk zijn hele leven zou blijven achtervolgen, maar ik moet zeggen, het is wel enigszins waar! Al moeten er natuurlijk nog wel wat bands toegevoegd worden. En Muse is het eens met die uitspraak, getuige de Radiohead-sfeer die door het hele album heen hangt. Zonder dat het op jatwerk begint te lijken, het is geen Kane met Bush-pretenties, het is een heel ander soort band maar onmiskenbaar met Thom Yorke invloeden. En het is briljant. Al uit het eerste nummer, Sunburn, blijkt de virtuositeit van Matt. Ongelooflijk mooie piano met loepzuivere zang. In een making of zag ik trouwens dat het album in een studio is opgenomen waar de Beatles nog een album hebben gemaakt, dus er is aan de zang niets meer gepitched, dit is pure kwaliteit! Dan wordt de serene piano woest verstoord door een krijsende distortion, echt te gek gewoon! Het 2e nummer, Muscle Museum, begint met een lekkere bas waar even later gitaar bijkomt. Het eerste nummer wat ik hoorde, via MP3 uiteraard, en de reden dat ik het album heb gekocht. Volgend hoogtepunt komt op nummer 4, Falling Down, weer zo’n afwisseling van rustig verse en distortion chorus. En dan nummer 6, ik geloof dat ik een paar dagen geleden van dat nummer zelfs een clip zag bij, jawel, TMF, ik wist niet dat die lui smaak hadden, maar goed, er is dus een clip. Unintended. Wow, wat een mooi nummer! Het doet me een beetje denken aan nummers als Karma Police, de sfeer dan.
Conclusie
Eigenlijk sleept de hele cd zich zo voort, je blijft je verbazen over zoveel talent gewoon! Als eerste natuurlijk de gitaar/piano/bas/drum, we zijn gewoon niet meer gewend dat ‘artiesten’ echt wat kunnen (kijk bijvoorbeeld naar het optreden van Blink 182 in Melkweg en huil). En daarnaast de perfecte harmonie, de goeie manier van samen spelen, het geheel is zorgvuldig gecomponeerd, het lijkt of er over elke noot is nagedacht. Ik denk dat dit een van de beste cd’s is die ik dit jaar gehoord heb, en dat terwijl het een debuut-CD is! Dat geeft ongelooflijk hooggespannen verwachtingen voor de opvolger, maar voorlopig is het genieten met Showbiz. Er is eigenlijk maar 1 minpuntje aan te ontdekken: je blijft hem draaien! Er is dus maar een mogelijkheid: give up your social life, and surrender to Muse...
Geschreven op 03-07-2000 Gepubliceerd op 3 juli 2000
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
