Afvragen
Bij de eerste tonen van opener Am I Wry? No vraag je je af of het nummer gezongen wordt door een man of een vrouw. Wat onderzoek leert dat zanger Jonas Bjerre gewoon een behoorlijk hoge stem heeft, maar wel een hele mooie. Daarna vraag je je af waar de Deense band die geweldige muziek vandaan haalt, ook het tweede nummer, 156, is van ongekende kwaliteit. Nog wat onderzoek dan. Vier Deense jongens hebben dezelfde vreemde voorliefde voor film en mysterieuze muziek, beginnen een band en ook maar meteen een eigen label (Evil Office) om iets toe te kunnen voegen aan de Deense muziekscene, die op dat moment gedomineerd wordt door de plastic pop van bands als Aqua.

Uniek
“Not quite friends but not quite strangers”, Frengers dus. Jonas Bjerre worstelt nogal met relaties, en dat werkt meestal positief voor een zanger. Frengers is dan ook een behoorlijk emotioneel album, waarop Bjerre zijn ziel blootlegt en de luisteraar meeneemt naar zijn wereld van roeiboten bij avondlicht. Soms is Mew dan een unieke ervaring, met inventief gitaarspel en prachtige melodieën die tot zeker de volgende ochtend in je hoofd blijven hangen. Op andere momenten klinkt Mew als de zoveelste Scandinavische popgroep, erg gewoon en onopvallend. Het is ongeveer half om half, denk ik, maar ook een half briljant album maken verdient waardering. Naast eerdergenoemde opener Am I Wry? No en het prachtige 156, kun je bijvoorbeeld luisteren naar Symmetry, een duet met de Amerikaanse zangeres Becky Jarrett. En naar de bijna negen minuten durende klankaquarellen van afsluiter Comforting Sounds.

Conclusie
Frengers is een plaat van gevoel, melancholie, warmte, tranentrekkers en dromen. “We creëren beelden en landschappen in je hoofd,” zegt Jonas Bjerre. “We nemen je mee op reis, en tegen het eind van het nummer ben je ergens anders.” Het is ze behoorlijk goed gelukt. Gepubliceerd op 27 mei 2003

---