Voorbereid
Omdat ik goed voorbereid mijn mening wil vormen over de Manics-'best of' Forever Delayed, blader ik in een muziektijdschrift van anderhalf jaar terug waar een artikel over de Manic Street Preachers moet staan. Terwijl ik pagina's met artikelen over de schoolgaande muzikanten van Krezip, de "tietenclip" van Bastian (goh, is dat al zo lang geleden) en de avonturen van The Fuckin' DeWaele Brothers voorbij-blader, klinken de eerste nummers van Forever Delayed al op de achtergrond. "Dat rockt lekker" denk ik op het moment dat ik de gezochte bladzijde opensla. Ik lees over het Manics-optreden in Cuba en over Know Your Enemy; de laatste studioplaat.

Altijd
En dan begin ik toch te beseffen dat je niet moet lezen over muziek. Niet bij de Manic Street Preachers in elk geval. De muziek spreekt namelijk voor zich. Alles rockt. If You Tolerate This.. bijvoorbeeld, of You Stole The Sun From My Heart zijn beiden tekenend voor het geluid van de Manics: coole gitaarrock met melodielijntjes die makkelijk in het hoofd blijven hangen. maatschappij-kritische teksten, maar toch luchtig van toon.

Conclusie
We baden ons kriskras een weg door zo'n tien jaar Wales-rock en komen tot de conclusie dat vooral de muziek uit de periode van This Is My Truth, Tell Me Yours erg aanstekelijk overkomt. Het Cd-boekje biedt ondertussen ook wat vertier met quotes van onder andere Antonio Gaudi, Elvis, Van Gogh, George Orwell en Pablo Picasso.

Art Is The Lie That Helps Us Understand The Truth

Zo biedt Forever Delayed een fraaie tijd aan muzikaal genot. Cliché's als "een tijdloos document" of "een representatieve weerspiegeling" zijn ongegrond, dus gebruik ik die niet.
Plezier is het juiste woord.

Gepubliceerd op 22 november 2002

---