CD-recensie Guano Apes - Walking On A Thin Line
Door
Geschiedenis
Waarschijnlijk kennen sommige mensen de Duitse metal/crossoverband Guano Apes al wel van hun voorgaande twee albums Proud Like A God (1997) en Don't Give Me Names (2000). De band bestaat sinds begin jaren negentig en sleepte na het winnen van het Local Heroes-festival (een soort Duitse versie van Noorderslag) in 1996 een platencontract in de wacht bij het eveneens Duitse G.U.N. Records. Na de release van hun debuutalbum ging het hard met de drie heren en dame uit Göttingen: hun populairteit nam snel toe en binnen een paar jaar speelden ze op alle grote festivals.
Stijl
Ondanks dat Guano Apes vaak als crossoverband aangeduid worden, is er over de hele linie een duidelijke verandering van stijl te zien. Was het op Proud Like A God nog voornamelijk metal en een vleugje funk dat de boventoon voerde, op Don't Give Me Names nam de band al een rustiger en meer volwassen houding aan en op de nieuwe plaat Walking On A Thin Line lijkt alles op zijn plaats gevallen te zijn. Anno 2003 gaan heftige refreinen zoals die op het roemruchte Proud Like A God stonden, hand in hand met groovy stukken, gedragen door de opzwepende ritmes van drummer Dennis Poschwatta en de soms krankzinnig ingewikkelde baspartijen van Stefan Stude Ude en dit leidt regelmatig tot ontstellend mooie resultaten.
De nieuwe plaat
Al mogen Guano Apes qua stijl weer redelijk veranderd zijn, één ding staat nog recht overeind: de kenmerkende teksten van Sandra Nasic, die over het algemeen volslagen nonsensikaal, zeg maar Nirvana-achtig zijn (Dick), maar soms ook buitengewoon diepgaand (Sugar Skin) over een uit liefdesverdriet begane moord).
Dit is echter maar een klein onderdeel van het geheel, en daarover niks dan goeds. Meteen aan het begin worden we getrakteerd op de heerlijke single You Can’t Stop Me, gevolgd door het bij vlagen knetterharde maar óh zo lekkere Dick. In Kiss The Dawn worden prachtige melodieën afgewisseld met stevige gitaarriffs. De volgende paar nummers zijn over het algemeen wat ingetogener en in Quietly zitten zelfs enkele Heather Nova-achtige zanglijnen verwerkt! Het zijn echter absoluut geen slechte nummers en iedereen die er wat vaker naar luistert zal dit met mij eens zijn. Het tamelijk bombastische High vormt hierna weer een goede wake-up call.
Korn
Met Sing That Song volgt een aaneenschakeling van herkenningspunten: het wordt ingeleid door een typisch Stefan Ude-basloopje, heeft een heerlijke, Crossing The Deadline-achtige groove en zangeres Sandra Nasic schreeuwt er weer ouderwets op los. Dit nummer is ook een goed voorbeeld van het talent van deze vier muzikanten om de ene na de andere onverwachte overgang op een logische wijze achter elkaar te plakken. Counting The Days (een bonustrack) is hoorbaar zwaar beïnvloed door Korn: luister bijvoorbeeld maar eens naar de gitaarpartijen van Henning Rümenapp tijdens de coupletten. Het afsluitende Sugar Skin heeft een voor Guano Apes-begrippen opvallend duistere sfeer en herinnert in meerdere opzichten aan het nummer Anne Claire van Don’t Give Me Names: langzaam, dreigend en de perfecte track om de plaat mee te beëindigen.
Conclusie
Al met al mag Walking On A Thin Line bestempeld worden als het meest veelzijdige en volwassen Guano Apes-album tot nu toe. De herkenbare en afwisselende zang van Sandra Nasic, het inventieve samenspel van drummer Dennis Poschwatta (die overigens per album beter wordt) en bassist Stefan Ude en de geweldige gitaarpartijen van de immer onzichtbare Henning Rümenapp, het is allemaal terug te vinden op deze nieuwe plaat. De jonge-hondenstijl van weleer zal waarschijnlijk niet meer opgepakt worden, maar fans met een wat bredere smaak zullen ongetwijfeld van dit album houden. Ik ben er in ieder geval zeker van dat deze plaat nog een hele tijd rond mijn CD-speler zal zwerven. Klasse! Gepubliceerd op 25 februari 2003
Waarschijnlijk kennen sommige mensen de Duitse metal/crossoverband Guano Apes al wel van hun voorgaande twee albums Proud Like A God (1997) en Don't Give Me Names (2000). De band bestaat sinds begin jaren negentig en sleepte na het winnen van het Local Heroes-festival (een soort Duitse versie van Noorderslag) in 1996 een platencontract in de wacht bij het eveneens Duitse G.U.N. Records. Na de release van hun debuutalbum ging het hard met de drie heren en dame uit Göttingen: hun populairteit nam snel toe en binnen een paar jaar speelden ze op alle grote festivals.
Stijl
Ondanks dat Guano Apes vaak als crossoverband aangeduid worden, is er over de hele linie een duidelijke verandering van stijl te zien. Was het op Proud Like A God nog voornamelijk metal en een vleugje funk dat de boventoon voerde, op Don't Give Me Names nam de band al een rustiger en meer volwassen houding aan en op de nieuwe plaat Walking On A Thin Line lijkt alles op zijn plaats gevallen te zijn. Anno 2003 gaan heftige refreinen zoals die op het roemruchte Proud Like A God stonden, hand in hand met groovy stukken, gedragen door de opzwepende ritmes van drummer Dennis Poschwatta en de soms krankzinnig ingewikkelde baspartijen van Stefan Stude Ude en dit leidt regelmatig tot ontstellend mooie resultaten.
De nieuwe plaat
Al mogen Guano Apes qua stijl weer redelijk veranderd zijn, één ding staat nog recht overeind: de kenmerkende teksten van Sandra Nasic, die over het algemeen volslagen nonsensikaal, zeg maar Nirvana-achtig zijn (Dick), maar soms ook buitengewoon diepgaand (Sugar Skin) over een uit liefdesverdriet begane moord).
Dit is echter maar een klein onderdeel van het geheel, en daarover niks dan goeds. Meteen aan het begin worden we getrakteerd op de heerlijke single You Can’t Stop Me, gevolgd door het bij vlagen knetterharde maar óh zo lekkere Dick. In Kiss The Dawn worden prachtige melodieën afgewisseld met stevige gitaarriffs. De volgende paar nummers zijn over het algemeen wat ingetogener en in Quietly zitten zelfs enkele Heather Nova-achtige zanglijnen verwerkt! Het zijn echter absoluut geen slechte nummers en iedereen die er wat vaker naar luistert zal dit met mij eens zijn. Het tamelijk bombastische High vormt hierna weer een goede wake-up call.
Korn
Met Sing That Song volgt een aaneenschakeling van herkenningspunten: het wordt ingeleid door een typisch Stefan Ude-basloopje, heeft een heerlijke, Crossing The Deadline-achtige groove en zangeres Sandra Nasic schreeuwt er weer ouderwets op los. Dit nummer is ook een goed voorbeeld van het talent van deze vier muzikanten om de ene na de andere onverwachte overgang op een logische wijze achter elkaar te plakken. Counting The Days (een bonustrack) is hoorbaar zwaar beïnvloed door Korn: luister bijvoorbeeld maar eens naar de gitaarpartijen van Henning Rümenapp tijdens de coupletten. Het afsluitende Sugar Skin heeft een voor Guano Apes-begrippen opvallend duistere sfeer en herinnert in meerdere opzichten aan het nummer Anne Claire van Don’t Give Me Names: langzaam, dreigend en de perfecte track om de plaat mee te beëindigen.
Conclusie
Al met al mag Walking On A Thin Line bestempeld worden als het meest veelzijdige en volwassen Guano Apes-album tot nu toe. De herkenbare en afwisselende zang van Sandra Nasic, het inventieve samenspel van drummer Dennis Poschwatta (die overigens per album beter wordt) en bassist Stefan Ude en de geweldige gitaarpartijen van de immer onzichtbare Henning Rümenapp, het is allemaal terug te vinden op deze nieuwe plaat. De jonge-hondenstijl van weleer zal waarschijnlijk niet meer opgepakt worden, maar fans met een wat bredere smaak zullen ongetwijfeld van dit album houden. Ik ben er in ieder geval zeker van dat deze plaat nog een hele tijd rond mijn CD-speler zal zwerven. Klasse! Gepubliceerd op 25 februari 2003
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
