CD-recensie Grandaddy - The Sophtware Slump
Door
Toeval
Hoe ik er ooit toe gekomen ben om The Sophtware Slump van Grandaddy te kopen, weet ik niet meer precies. Ik ving hier en daar de naam op, las een positieve bespreking, en voor ik het wist stond ik in de cd-winkel met de cd in mijn hand. Eén van mijn talloze gokjes, cd's die vaak meevallen, maar soms ook onverbiddelijk tegenvallen. Ik was dus best nieuwsgierig over mijn nieuwste aankoop en haastte mij naar huis.
Magie
Groot was mijn opluchting toen bleek dat het eerste nummer er eentje van ongeziene klasse is. He's Simple, He's Dumb, He's The Pilot, een titel die ik nog steeds niet begrijp, maar de song is gewoonweg prachtig. Ik snap nog steeds niet hoe het mogelijk is om een nummer te schrijven dat bijna negen minuten duurt, gebaseerd is op welgeteld één simpele melodie, en toch zo complex, hypnotiserend en ontroerend is. Van mij mocht het nog twee minuten langer geduurd hebben, en dat terwijl ik normaal gezien niet houd van nummers waarin steeds hetzelfde herhaald wordt. Het zal de magie zijn. Want daar ontbreekt het op deze plaat in elk geval niet aan. Elk nummer straalt de magie uit die zo typisch aan Grandaddy blijkt te zijn.
Banaal
Spijtig genoeg is dat niet genoeg om van elk nummer een topper te maken. Veel nummers gaan verloren door hun iets te grote banaliteit, het dontworrybehappy-gevoel dat erachter lijkt te zitten. Zie bijvoorbeeld Hewlett's Daughter. Andere nummers hebben dan weer een tekst die eigenlijk een beetje op het belachelijke afgaat, zoals Jed The Humanoid, een nummer over een robot die zichzelf dooddrinkt omdat hij te weinig aandacht krijgt. Geen slecht verhaal voor een kinderserie, maar ik heb er weinig boodschap aan. Het zal wel aan mij liggen, maar ik hoor nog steeds graag nummers die pijn doen. Harde, pijnlijke teksten. Nummers waar drama achter zit. En die staan hier spijtig genoeg niet zoveel op. Uitzondering op deze regel is Jed's Other Poem, een gedicht van de eerder vermelde robot. Uitstekend nummer, alleen spijtig dat het niet zo lang duurt. En ook afsluiter So You'll Aim Toward The Sky benadert de betovering van het eerste nummer, met zijn breed uitgesmeerde arrangementen en meeslepende melodie.
Nu stel ik het misschien wel wat zwart voor, want er staan zeker nog andere goede nummers op de cd. The Crystal Lake bijvoorbeeld, misschien wat gewoontjes, maar het is best een leuk nummer. Of de rocker Chartsengrafs, ook één van mijn favorieten. En een heel positief punt is natuurlijk ook dat er geen enkel echt slecht nummer op dit album staat. Al heb ik wel wat vragen bij Broken Household Appliance National Forest, een nummer dat om te beginnen een veel te lange titel heeft, en verder nergens naartoe gaat. Maar kom, ik heb al veel slechtere dingen gehoord.
Conclusie
The Sophtware Slump is een heel fijne cd. Sfeervolle, magische nummers, met hier en daar positieve uitschieters. Een pareltje in mijn cd-collectie, en ik heb er achteraf gezien zeker geen spijt van dat ik hem gekocht heb. Maar ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat er meer in had gezeten, als sommige nummers niet dat irritante banale in zich hadden.
Al bij al een aanrader, en zeker voor de personen die geen problemen hebben met eerder vrolijke nummers.
Gepubliceerd op 9 februari 2002
Hoe ik er ooit toe gekomen ben om The Sophtware Slump van Grandaddy te kopen, weet ik niet meer precies. Ik ving hier en daar de naam op, las een positieve bespreking, en voor ik het wist stond ik in de cd-winkel met de cd in mijn hand. Eén van mijn talloze gokjes, cd's die vaak meevallen, maar soms ook onverbiddelijk tegenvallen. Ik was dus best nieuwsgierig over mijn nieuwste aankoop en haastte mij naar huis.
Magie
Groot was mijn opluchting toen bleek dat het eerste nummer er eentje van ongeziene klasse is. He's Simple, He's Dumb, He's The Pilot, een titel die ik nog steeds niet begrijp, maar de song is gewoonweg prachtig. Ik snap nog steeds niet hoe het mogelijk is om een nummer te schrijven dat bijna negen minuten duurt, gebaseerd is op welgeteld één simpele melodie, en toch zo complex, hypnotiserend en ontroerend is. Van mij mocht het nog twee minuten langer geduurd hebben, en dat terwijl ik normaal gezien niet houd van nummers waarin steeds hetzelfde herhaald wordt. Het zal de magie zijn. Want daar ontbreekt het op deze plaat in elk geval niet aan. Elk nummer straalt de magie uit die zo typisch aan Grandaddy blijkt te zijn.
Banaal
Spijtig genoeg is dat niet genoeg om van elk nummer een topper te maken. Veel nummers gaan verloren door hun iets te grote banaliteit, het dontworrybehappy-gevoel dat erachter lijkt te zitten. Zie bijvoorbeeld Hewlett's Daughter. Andere nummers hebben dan weer een tekst die eigenlijk een beetje op het belachelijke afgaat, zoals Jed The Humanoid, een nummer over een robot die zichzelf dooddrinkt omdat hij te weinig aandacht krijgt. Geen slecht verhaal voor een kinderserie, maar ik heb er weinig boodschap aan. Het zal wel aan mij liggen, maar ik hoor nog steeds graag nummers die pijn doen. Harde, pijnlijke teksten. Nummers waar drama achter zit. En die staan hier spijtig genoeg niet zoveel op. Uitzondering op deze regel is Jed's Other Poem, een gedicht van de eerder vermelde robot. Uitstekend nummer, alleen spijtig dat het niet zo lang duurt. En ook afsluiter So You'll Aim Toward The Sky benadert de betovering van het eerste nummer, met zijn breed uitgesmeerde arrangementen en meeslepende melodie.
Nu stel ik het misschien wel wat zwart voor, want er staan zeker nog andere goede nummers op de cd. The Crystal Lake bijvoorbeeld, misschien wat gewoontjes, maar het is best een leuk nummer. Of de rocker Chartsengrafs, ook één van mijn favorieten. En een heel positief punt is natuurlijk ook dat er geen enkel echt slecht nummer op dit album staat. Al heb ik wel wat vragen bij Broken Household Appliance National Forest, een nummer dat om te beginnen een veel te lange titel heeft, en verder nergens naartoe gaat. Maar kom, ik heb al veel slechtere dingen gehoord.
Conclusie
The Sophtware Slump is een heel fijne cd. Sfeervolle, magische nummers, met hier en daar positieve uitschieters. Een pareltje in mijn cd-collectie, en ik heb er achteraf gezien zeker geen spijt van dat ik hem gekocht heb. Maar ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat er meer in had gezeten, als sommige nummers niet dat irritante banale in zich hadden.
Al bij al een aanrader, en zeker voor de personen die geen problemen hebben met eerder vrolijke nummers.
Gepubliceerd op 9 februari 2002
ADVERTENTIE
Nieuw seizoen Studententijd de podcast!
Studenten Joes, Tess en Annemoon zijn terug en bespreken alles wat jij wilt weten over het studentenleven. Ze hebben het onder andere over lentekriebels, studeren, backpacken, porno kijken, datediners, overthinken, break-ups en nog veel meer. Vanaf nu te luisteren via Spotify en andere podcast-apps!
Luister nu
