CD-recensie Dexy’s Midnight Runners - Don’t Stand Me Down
Door
Cultalbum
Het is alweer de derde keer dat dit laatste album van de Dexy’s Midnight Runners wordt uitgebracht. De oorspronkelijke release was in 1985, maar Don’t Stand Me Down bleek voor zowel pers als publiek geen waardig opvolger van de succevolle albums Searchin for The Young Soul Rebels (1980) en Too-Rye-Ay (1982, met de hit Come On Eileen). Het album kreeg vreemde recensies en de lange stukken gesproken tekst werden door veel mensen niet begrepen. Jaren later begon de waardering voor Don’t Stand Me Down te groeien, reden genoeg voor een re-issue van het vergeten cultalbum.
Value Pack
The Director’s Cut is niet voor niets de ondertitel. Onder het toeziend oog van zanger Kevin Rowland zijn alle nummers opnieuw geproduceerd. Rowland heeft ook nog wat geschreven voor de fans, in het boekje. Dingen als “Billy speelde hier een grote rol”, “op dit nummer ben ik erg trots” en “let op de Memphis drumpartij”. Het kan haast niet op, als extra bonus heeft de platenmaatschappij een DVD toegevoegd, met drie video’s van de band.
Het is eigenlijk heel vreemd, dat de verkoopcijfers van Don’t Stand Me Down destijds nogal tegenvielen. Het album borduurt namelijk (in positieve zin) voort op de eerste Dexy’s albums: een briljante vermenging van new wave, folk en rock. Mooie popsongs die even doen terugdenken aan het hoogtij van Bowie en Roxy Music. Luister bijvoorbeeld naar This Is What She’s Like, of naar The Occasional Flicker. Nee wacht, luister maar gewoon naar het hele album.
Conclusie
Don’t Stand Me Down is in al haar tijdloosheid een prachtig album. Wie zich nog wilde bekommeren om het spaarzame aantal tracks (acht) mag zich geruststellen in het feit dat een groot deel van de nummers langer dan zeven minuten duurt. En er viel al zo weinig te zeuren.
Gepubliceerd op 1 mei 2002
Het is alweer de derde keer dat dit laatste album van de Dexy’s Midnight Runners wordt uitgebracht. De oorspronkelijke release was in 1985, maar Don’t Stand Me Down bleek voor zowel pers als publiek geen waardig opvolger van de succevolle albums Searchin for The Young Soul Rebels (1980) en Too-Rye-Ay (1982, met de hit Come On Eileen). Het album kreeg vreemde recensies en de lange stukken gesproken tekst werden door veel mensen niet begrepen. Jaren later begon de waardering voor Don’t Stand Me Down te groeien, reden genoeg voor een re-issue van het vergeten cultalbum.
Value Pack
The Director’s Cut is niet voor niets de ondertitel. Onder het toeziend oog van zanger Kevin Rowland zijn alle nummers opnieuw geproduceerd. Rowland heeft ook nog wat geschreven voor de fans, in het boekje. Dingen als “Billy speelde hier een grote rol”, “op dit nummer ben ik erg trots” en “let op de Memphis drumpartij”. Het kan haast niet op, als extra bonus heeft de platenmaatschappij een DVD toegevoegd, met drie video’s van de band.
Het is eigenlijk heel vreemd, dat de verkoopcijfers van Don’t Stand Me Down destijds nogal tegenvielen. Het album borduurt namelijk (in positieve zin) voort op de eerste Dexy’s albums: een briljante vermenging van new wave, folk en rock. Mooie popsongs die even doen terugdenken aan het hoogtij van Bowie en Roxy Music. Luister bijvoorbeeld naar This Is What She’s Like, of naar The Occasional Flicker. Nee wacht, luister maar gewoon naar het hele album.
Conclusie
Don’t Stand Me Down is in al haar tijdloosheid een prachtig album. Wie zich nog wilde bekommeren om het spaarzame aantal tracks (acht) mag zich geruststellen in het feit dat een groot deel van de nummers langer dan zeven minuten duurt. En er viel al zo weinig te zeuren.
Gepubliceerd op 1 mei 2002
ADVERTENTIE
Nieuw seizoen Studententijd de podcast!
Studenten Joes, Tess en Annemoon zijn terug en bespreken alles wat jij wilt weten over het studentenleven. Ze hebben het onder andere over lentekriebels, studeren, backpacken, porno kijken, datediners, overthinken, break-ups en nog veel meer. Vanaf nu te luisteren via Spotify en andere podcast-apps!
Luister nu
