levenslicht
Het zijn de makers van de één van de beste debuutplaten van de laatste jaren. Coldplay plaatste zichzelf twee jaar geleden met Parachutes in één keer op de wereldkaart van goede popbands. Met de snelle successen op zak ziet nu de tweede plaat het levenslicht.

bloed
A Rush Of Blood To The Head is niet zonder slag of stoot tot stand gekomen. De eerste studio-opnames werden de vuilnisemmer ingekieperd en met een dosis extra motivatie begonnen Chris Martin en de zijnen aan de uiteindelijke versie van het album.
Het lieve imago dat Coldplay een beetje opgespeld had gekregen (deels terecht, deels ten onrechte) wordt op A Rush Of Blood subtiel opzij geschoven. Niet dat de piano ditmaal plaats heeft moeten maken voor snoeiharde gitaren, maar de akkoordenwisselingen zijn origineler, de melodielijnen zijn eigenzinniger en de stem van Chris heeft zich in positieve zin ontwikkeld.

politiek
Politik, het openingsnummer, voldoet al enigszins aan die verwijzingen. Halverwege het nummer slaat de muziek om van bombastisch in melodieus; een kentering die heel mooi uitpakt. The Scientist is, ondanks de voorspelbaarheid, absoluut één van de topnummers van de plaat. De piano, het akkoordenschema en het bijbehorende crescendo brengen de muziek tot een heerlijke climax. Hetzelfde geldt voor Amsterdam dat door de opgebouwde spanning ontzettend aangenaam is om te luisteren. Het Muse-achtige Clocks, titelsong A Rush Of Blood To The Head, het zijn stuk voor stuk goed-opgebouwde liedjes met een grote meerwaarde.

conclusie
A Rush Of Blood To The Head is mooi. Het is zeker een plaat waar je mee voor de dag kan komen na het overweldigende debuut met Parachutes. Meedingen naar de prijs voor "Plaat Van Het Jaar" doet 'ie nog niet, maar Coldplay blijft nog altijd een band met en voor de toekomst. Gepubliceerd op 20 oktober 2002

---