Heftig. Het verhaal, of eigenlijk, het in eerste instantie informatieve krantenartikel dat ik net op de site van Het Parool las. Christiane F. is kwijt.

Begin dit jaar liet een vriend van me de waargebeurde film 'Christiane F.' (1981) aan me zien. Het boek (Wir kinder von Bahnhof Zoo, 1978) heb ik later ook gekocht en gelezen. Een verhaal dat fascineert. Een verhaal over een Duits meisje dat in Berlijn opgroeit en verslaafd raakt aan de heroine, zich prostitueert om haar verslaving te kunnen betalen, vrienden verliest aan de heroine, maar uiteindelijk zelf van haar verslaving afkomt. En dat had vandaag een vervolg.

Het verhaal gaat verder
In het Parool las ik net dat Christiane F. in Amsterdam heeft gewoond met haar zoon en vriend, en dat ze daar weer in de drugsscene terecht is gekomen.

'De 37-jarige vriend liet enkele media dit weekeinde weten dat het in Amsterdam volledig mis was gegaan met Christiane F. ''Ze lag weken ongewassen op bed, blowde de hele dag door en dronk veel. Haar zoon leefde van cola, chips en speelde alleen maar met zijn playstation." schrijft het Parool.

Ik keek de film en dacht: wat geweldig, het ultieme horrordrugsverhaal en het komt toch goed met de hoofdpersoon, en het is nog echt gebeurd ook. Ik las het boek en dacht: wat zal haar moeder blij zijn dat alles goed gekomen is, misschien kan ze nu zelfs een beetje trots zijn op dit boek en de prachtige film.

Eens een junkie...
En dan lees je in 2008 dat alles weer mis is. Dat de 46-jarige Christiane F. spoorloos is en dat haar 11-jarige zoontje weer bij de kinderbescherming in Duitsland terecht gekomen is. Is het toch waar: eens een junk, altijd een junk?

Komt er nooit een eind aan dit verhaal?

Gepubliceerd op 12 augustus 2008

---