CD-recensie Bryan Ferry - Frantic
Door
Bejaard
Het blijft omstreden. Is het nu een goede, of een slechte zaak dat sommige artiesten van geen ophouden weten?
In het geval van Ferry's nieuwe album is dat een extra moeilijke vraag. Een verbazingwekkend album. Bryan Ferry begon zijn carriere ergens rond 1972 als frontman van Roxy Music. Gedurende de jaren zeventig was Ferry een geduchte concurrent van Bowie, en een van de meest vooruitstrevende rock-artiesten uit zijn tijd. Vreemde effecten, chaotische composities, onheilspellende teksten- Roxy Music had weinig op met het grote publiek.
Tot nu toe
In de jaren tachtig vond Ferry blijkbaar dat al die chaos hem bar weinig opleverde, want hij begon wat eenvoudiger muziek te maken. Dansbare computerritmes en zwoele koortjes. Het leverde hem een paar hits op (Avalon,Slave to love) maar de critici waren minder enthousiast. Saaie, voorspelbare muziek was het geworden. In 1999 kwam Ferry sterk terug met "As time goes by", een album vol jaren dertig jazz muziek. Vertrouwde, sterke songs die prachtig waren uitgevoerd en dus werd het album warm ontvangen door de pers. En nu Frantic nog, in 2002.
Frantic
Het eerste dat opvalt is het moderne geluid. Digitale drumbeats, gelikte productie en over het algemeen een nogal commercieel tintje. Bryan lijkt klaar te zijn om de top 40 te bestormen. De selectie songs op het album speelt op zeker: zes covers en zeven eigen composities. Mocht Ferry's muzikale schrijftalent dus tegenvallen na zeven jaar dan is er nog niets verloren.
Ferry/Stewart
De covers zijn gevarieerd. Van een fris klinkend It's all over now, baby blue (Dylan) tot de country-song Goodnight, Irene (Leadbelly). En dan is er nog ruimte voor o.a. een blues en een Frans chanson. De nieuwe nummers zijn jammer genoeg allemaal samenwerkingen. Jammer, aangezien Ferry voor Roxy Music ooit alles zelf schreef. Met Eurythmics-collega Dave Stewart heeft Ferry een vijftal nieuwe liedjes gemaakt die absoluut beter dan gemiddeld zijn, maar desondanks niet echt blijven hangen. Er is nergens sprake van pure magie, laat staan een klassieker.
Maar Ferry zingt alles gelukkig met emotie en een beetje humor, zijn stem klinkt als vanouds. Het laatste eigen nummer, I thought, gemaakt met Brian Eno (Roxy Music) is tussen al deze vreemde eenden nog eens extra vreemderig. Een karaoke-orgeltje, Ferry die in feite een rijtje filmtitels opzingt, en Brian Eno die je ergens aan de knoppen van een windmachine hoort draaien.
Conclusie
Frantic combineert van alles. Net als je denkt in een jaren zeventig revival beland te zijn begint Ferry een Britney Spears-achtig popliedje te zingen. Deze veelvoud van stijlen maakt dat het album amper enige samenhang vertoont... Een echte genre-indeling zit er al helemaal niet in. Het album is niet gevaarlijk alternatief of experimenteel, op sommige momenten wel een beetje al te mainstream pop. Niettemin bevat het sterke momenten, en die plotselingen stijlveranderingen hebben ook wel hun charme. Een interessante nieuwe aanschaf voor wie niet kan wachten op het nieuwe album van Bowie, of voor wie van vreemde eenden houdt. Gepubliceerd op 6 mei 2002
Het blijft omstreden. Is het nu een goede, of een slechte zaak dat sommige artiesten van geen ophouden weten?
In het geval van Ferry's nieuwe album is dat een extra moeilijke vraag. Een verbazingwekkend album. Bryan Ferry begon zijn carriere ergens rond 1972 als frontman van Roxy Music. Gedurende de jaren zeventig was Ferry een geduchte concurrent van Bowie, en een van de meest vooruitstrevende rock-artiesten uit zijn tijd. Vreemde effecten, chaotische composities, onheilspellende teksten- Roxy Music had weinig op met het grote publiek.
Tot nu toe
In de jaren tachtig vond Ferry blijkbaar dat al die chaos hem bar weinig opleverde, want hij begon wat eenvoudiger muziek te maken. Dansbare computerritmes en zwoele koortjes. Het leverde hem een paar hits op (Avalon,Slave to love) maar de critici waren minder enthousiast. Saaie, voorspelbare muziek was het geworden. In 1999 kwam Ferry sterk terug met "As time goes by", een album vol jaren dertig jazz muziek. Vertrouwde, sterke songs die prachtig waren uitgevoerd en dus werd het album warm ontvangen door de pers. En nu Frantic nog, in 2002.
Frantic
Het eerste dat opvalt is het moderne geluid. Digitale drumbeats, gelikte productie en over het algemeen een nogal commercieel tintje. Bryan lijkt klaar te zijn om de top 40 te bestormen. De selectie songs op het album speelt op zeker: zes covers en zeven eigen composities. Mocht Ferry's muzikale schrijftalent dus tegenvallen na zeven jaar dan is er nog niets verloren.
Ferry/Stewart
De covers zijn gevarieerd. Van een fris klinkend It's all over now, baby blue (Dylan) tot de country-song Goodnight, Irene (Leadbelly). En dan is er nog ruimte voor o.a. een blues en een Frans chanson. De nieuwe nummers zijn jammer genoeg allemaal samenwerkingen. Jammer, aangezien Ferry voor Roxy Music ooit alles zelf schreef. Met Eurythmics-collega Dave Stewart heeft Ferry een vijftal nieuwe liedjes gemaakt die absoluut beter dan gemiddeld zijn, maar desondanks niet echt blijven hangen. Er is nergens sprake van pure magie, laat staan een klassieker.
Maar Ferry zingt alles gelukkig met emotie en een beetje humor, zijn stem klinkt als vanouds. Het laatste eigen nummer, I thought, gemaakt met Brian Eno (Roxy Music) is tussen al deze vreemde eenden nog eens extra vreemderig. Een karaoke-orgeltje, Ferry die in feite een rijtje filmtitels opzingt, en Brian Eno die je ergens aan de knoppen van een windmachine hoort draaien.
Conclusie
Frantic combineert van alles. Net als je denkt in een jaren zeventig revival beland te zijn begint Ferry een Britney Spears-achtig popliedje te zingen. Deze veelvoud van stijlen maakt dat het album amper enige samenhang vertoont... Een echte genre-indeling zit er al helemaal niet in. Het album is niet gevaarlijk alternatief of experimenteel, op sommige momenten wel een beetje al te mainstream pop. Niettemin bevat het sterke momenten, en die plotselingen stijlveranderingen hebben ook wel hun charme. Een interessante nieuwe aanschaf voor wie niet kan wachten op het nieuwe album van Bowie, of voor wie van vreemde eenden houdt. Gepubliceerd op 6 mei 2002
ADVERTENTIE
Nieuw seizoen Studententijd de podcast!
Studenten Joes, Tess en Annemoon zijn terug en bespreken alles wat jij wilt weten over het studentenleven. Ze hebben het onder andere over lentekriebels, studeren, backpacken, porno kijken, datediners, overthinken, break-ups en nog veel meer. Vanaf nu te luisteren via Spotify en andere podcast-apps!
Luister nu