Een jaar geleden was er geen touw vast te knopen aan mijn emoties: ze sprongen alle kanten op, ik was erg ongelukkig en vond mezelf de meest afschuwelijke persoon ooit. Nu zijn er veel dingen veranderd, maar vooral: ikzelf.

Op het moment dat ik de column schreef, zat ik enorm met mijzelf in de knoop. Het voelde alsof continu in een veldslag zat met mijn eigen emoties, gedachtes en de meningen van anderen.

Het ging zo bagger dat ik uit mijn ouderlijk huis vertrok en op kamers ging wonen. Dit voelde in het begin best eenzaam: ik was vaak in mijn eentje in het huis en als ik tips nodig had voor hoe lang de aardappeltjes moesten koken, kon ik niet even mijn moeder de keuken in roepen. Toch werd dat juist mijn redding.

Nieuw huis, nieuwe vrienden

Doordat ik niet meer thuis woonde, kon ik dingen los gaan laten. In het dorp waar ik 16,5 jaar lang woonde, werd ik erg gepest en gemeden en in mijn nieuwe woonplaats kon ik opnieuw beginnen; niemand kende mij immers. Ook voelde ik me een stuk beter omdat ik niet meer elke dag ruzie had thuis en nu leuke dingen kon doen met mijn ouders in plaats van kibbelen over mijn zwarte periodes.

Verder kreeg ik voor het eerst in mijn leven een vriendengroep op school: aan het begin van het jaar bleek dat ik en een klasgenote meer gemeen hadden dan we dachten. In de pauze ging ik steeds vaker naast haar zitten en uiteindelijk raakten we bevriend en ik raakte ook bevriend met de rest van haar 'groepje'. Heerlijk dat ik nu eindelijk met iemand grappen kan maken over die ene suffe leraar en huiswerk kan bespreken.

Aan de pillen

Maar dat was niet alles. De grootste verandering van deze twaalf maanden was het feit dat ik prozac ging gebruiken. Eerst wilde ik er niet aan, maar je elke dag zo rot voelen is nogal vermoeiend. Nu vraag ik me af: waarom ben ik hier in vredesnaam niet eerder mee begonnen? Al na drie dagen merkte ik verschil. Niet dat ik opeens alles leuk vond (zoals treinvertragingen en overhoringen), maar ik keek wél anders naar de wereld. Ik kon weer genieten van de kleine dingen: een lekker ijsje, de zon die door het raampje van de treincoupé mijn gezicht verwarmde en mooie kleding.

Hierdoor verbeterde er nog meer: ik begon mezelf weer beter te verzorgen, geen maaltijden meer te skippen omdat ik liever in bed lag en mijn oude, versleten kleding te vervangen. Doordat ik er beter uitzag, merkte ik dat mensen ook sneller contact met mij zochten en daardoor werd ik weer vrolijk. De negatieve spiraal die altijd naar beneden draaide, draaide nu weer naar boven. En dat doet hij nog steeds.

Wees alsjeblieft niet bang

Van een zwart gordijn voor mijn ogen ging ik naar een wereld vol regenboogwolkjes, lieve mensen en een veel positiever zelfbeeld. Ja, ik kan goed schrijven, punt. Iedereen die dat al jaren roept: het duurde even, maar ik geloof jullie nu. Om daarachter te komen moest ik wel wat stappen ondernemen die soms ook lastig waren.

Daarom druk ik iedereen die nu in mijn oude situatie zit op het hart: wees niet bang om uit huis te gaan, wees niet bang om een medicijn te slikken dat mensen maar 'gek' vinden. Dat is hun probleem. Nieuwe stappen hoeven niet slecht uit te pakken, zo weet ik nu. En als je de stap niet durft te zetten, zal ik je helpen door dat laatste zetje te geven.