Dwarsfluit

De geschiedenis van de fluit. De fluit is één van de instrumenten die het verst
terug gaat in de geschiedenis. De oudste afbeelding ooit gevonden is (in een grot) is van een Egyptenaar die op een dunne riet
speelt met aantal toongaten. ( ca. 2500 v. Chr. ) De fluit is in alle culturen te vinden: in China, bij de Etrusken ( Italië), in het Griekse, Romeinse deel, in Egypte en nog veel meer. In de 15e eeuw werd de dwarsfluit en de picelo als militair instrument gezien. Het werd samen met de trommel gespeeld. In de 17e eeuw werd de fluit een barok instrument en werd veel aan het hof van koning Lodewijk XIV ( 1643-1715) gespeeld. In die tijd ( ca. 1725) kreeg de fluit ook z’n eerste klep. Deze werd aan de onderkant van het instrument geplaatst. In de loop der eeuwen werd de fluit dus veel moderner en ingewikkelder: Van rendier beenderen en klei ( prehistorie) naar hout (middeleeuwen), naar metaal. Van één lange buis naar drie of zelfs vier delen. Van alleen toongaten naar eerst één klep, naar zelfs 15 kleppen De dwarsfluit Een eenvoudige ronde buis aan één kant open, aan de andere kant gesloten, met eenvoudige boringen die met de vingers worden gesloten, later van metaal en voorzien van kleppen (applicatuur) die een grote virtuositeit mogelijk maken. Niet alleen de vingervlugheid is belangrijk, ook de wijze van aanblazen is van belang (embouchure.) Daarom roken veel fluitisten ook niet. Het mondstuk: een ovale opening, waarbij tegen de rand wordt geblazen. De splitsing van de luchtstroom brengt de luchtkolom in de fluit in trilling. Dit is niet eenvoudig en veel leerlingen verlaten de eerste les zonder ook maar één toon voortgebracht hebben. De piccolo is de helft kleiner en een octaaf hoger. Het ‘enfant terrible’ van het orkest. De altfluit heeft een langere en wijdere buis en is dus lager van toon.
Het materiaal. De eerste echte fluit werd van rendier beenderen gemaakt. Een kootje waarin een gat werd gemaakt. Daarna werden er fluiten van riet gemaakt en ook bijvoorbeeld China fluitjes van aardewerk. Toen kwamen er fluiten van hout. Die vinden wij nu nog terug in de blokfluit. Pas veel later werd de metalen fluit gemaakt. Daarvoor waren er ook nog fluiten met én hout én metaal. Dat heeft de piccolo nu nog steeds. De dwarsfluit die nu het meest wordt bespeeld is de boehmfluit. Deze bestaat uit drie stukken die aan elkaar moeten geschoven worden: de kop, de romp en de voet. De delen worden naar het voorschift van
Th. Boehm zo aaneen geschoven dat het mondstuk, de meerderheid van de gaten van het middenstuk en het asje van het voedstuk zich in één lijn bevinden. Aan persoonlijke voorkeur voor bijvoorbeeld een meer binnenwaarts gedraaid mondgat kan de beginnende fluitist zich beter niet wagen. Beluister een muziekstuk waarin de dwarsfluit een belangrijke rol speelt: Ik heb een muziekstuk van Tsjaikovski uitgekozen. Hij staat op een cd van tsjaikovski en op die cd staan eigenlijk alleen maar nummers waar de fluit een grote rol in speelt. Ik geloof dat hij veel lichte muziek gecomponeerd heeft. Ik zelf vind het wel mooi. Het muziekstuk heet de ‘Chinese dans’ en komt van het balletstuk ‘de Notenkraker’. Al helemaal in het begin van het stuk begint de (piccolo) dwarsfluit na een intro van de pauken. Het hele stuk verder (het is niet lang) hoor je de fluit overal bovenuit met op de achtergrond de violen
Het is een heel vrolijk stuk. Ik heb dit stuk uitgekozen omdat je alleen maar de fluit hoort en heel zachtjes op de achtergrond het orkest. De stijl. De dwarsfluit komt voornamelijk voor in lichte muziek; klassieke muziek, in een orkest. Tegenwoordig kan je de dwarsfluit ook in bandjes vinden die bijvoorbeeld jazz enz. spelen. Ikzelf vind dat een dwarsfluit in z’n ééntje heel schel klinkt ( ik bespeel er zelf één) en vind het mooier met bijvoorbeeld piano begeleiding of met nog een dwarsfluit erbij; bij duetten.