La vita è bella (1997)

De levensgenieters Guido en Ferruccio rijden het geluk tegemoet. Bovenop een berg verliezen ze de macht over het stuur, beneden komen ze terecht in een fascistische parade. Het volk ziet Guido's wilde gezwaai om de weg vrij te maken aan voor een groet en antwoordt in stijl. Ze belanden uiteindelijk beneden aan de berg aan een boerderij waar Guido een dame red die van een hooizolder valt. Deze bevallige dame blijkt Dora te heten. Guido wordt verliefd op Dora, maar deze heeft al trouwplannen. Ze zou gaan trouwen met een fascistenleider die tevens “de man” in het dorp is. Hij probeert Dora op alle mogelijke wijzen voor hem te winnen, wat voor veel komische scènes zorgt. Ik beschrijf er eentje: zo zal hij zich op een dag voordoen als de minister van onderwijs die een school komt inspecteren, toevallig is dit de school waar de bevallige Dora les geeft. Hij haalt gekke grappen uit met de leerlingen en doet zich voor als een halve gek. Tot uiteindelijk de echte minister er aan te pas komt. Zo snel hij kan verlaat hij het gebouw, niet langs de trap maar langs het raam. Dora moet er hartelijk om lachen en er komt een tikkeltje verliefdheid in haar boven. Op een dag wordt Guido , die ober is van beroep, ingezet op een trouwfeest. Als puntje bij paaltje komt ontdekt hij dat het de trouw is van z’n Dora. Hij probeert contact te zoeken met de bruid door stuntelig een schotel met eten te laten vallen. Terwijl hij de vloer opkuist schuift zijn Dora onder de tafel en zegt hem dat ze hier zo snel mogelijk weg wil. Een goede reden om in actie te komen, denkt Guido. Hij haalt het paard van zijn oom buiten en rijdt er triomfantelijk de zaal mee binnen. Hij houdt haar bruidegom wat aan de praat terwijl hij telkens maar tekens geeft dat Dora met hem mee moet op het paard. Voor Dora lijkt het allemaal wel een sprookje. De prins die z’n “princesa” komt halen te paard. De woede is groot bij de bruidegom die Guido herkent heeft als de man die hem had “bekogeld” met eieren. Dora en Guido zullen trouwen en krijgen een zoon: Giosué. Alle drie leven ze gelukkig samen tot de Duitsers het land binnenvallen. Guido en zijn zoontje worden door de politie opgepakt en op transport naar Duitsland gezet. Dora, die niet van Joodse afkomst is, maar niet alleen wil achterblijven, vertrekt met dezelfde trein. In het concentratiekamp vertelt Guido aan Giosué dat ze in een pretpark zijn terechtgekomen en dat het erop aankomt de eerste prijs te winnen. Zo tracht hij het afschuwelijke lot te verbergen dat hen te wachten staat en te overleven in onvoorstelbare omstandigheden. Hij wil dat zijn zoontje geen schrik heeft en hij zal er dan ook alles aan doen om hem te laten geloven dat het allemaal een groot spel is met als inzet een reuze tank. Hij maakt zijn zoon zelfs wijs dat die schreeuwende Duitse bewakers niet echt gemeen zijn maar het alleen doen voor “de punten”. Voor de nacht van de bevrijding verstopt hij zijn zoon in een kastje. Hij beveelt hem er niet uit te komen totdat het volledig stil is op het plein. Diezelfde nacht nog wordt Guido betrapt en wordt doodgeschoten… De morgen daarop komt kleine Giosué uit zijn kastje en ziet een enorme grote tank op hem afkom. Zijn vader heeft woord gehouden…