Titanic

De bouw van het schip In wat wij nu een laat avondje brainstormen zouden noemen, ontvouwden ze de plannen voor drie nieuwe, grote schepen. Echt groot moest ook die betekenis hebben, zeker de helft groter dan het duo Lusitania en Mauretania van concurrent Cunard. De schepen zouden ook die snelheid moeten kunnen benaderen en moesten een dusdanig comfort en luxe bieden, dat de belangrijkste en best betalende passagiers gelokt zouden worden. Dat betekende schepen met een tonnage van 45.000 tot 50.000 BRT, een snelheid van minstens 22 knopen en een inrichting die meer op een paleis dan op een schip zou gaan lijken. De namen (die voor het trio al snel bedacht werden) waren: Olympic, Titanic en Gigantic. Maar vastgeroeste opvattingen speelden ook bij deze captains of industry nog een grote rol. Ze dachten te veel in een al sterk verouderd concept. De schets die Lord Pirrie op een papiertje tekende, toonde een type schip waar de White Star Line er al verschillende van bezat en waar niets bijzonders of nieuws aan was. Op de werf van Harland & Wolff kwamen de plannen echter in handen van jonge ontwerpers met minder starre denkbeelden. Thomas Andrews en Edward Wilding jonge mannen van in de dertig, kwamen onmiddellijk met eigen, veel vooruitstrevender ideeën. Waarom vier masten, de zeilen speelden immers geen enkele rol meer. Twee masten waren ruim voldoende voor de antenne van de draadloze telegrafie-installatie. Om de schepen de gewenste snelheid te kunnen geven, waren grote machines nodig die door vele stoomketels gevoed moesten worden. Drie schoorstenen zouden zeker nodig zijn, maar een vierde zou niet alleen imposant staan, het zou ook de mogelijkheid bieden om extra ventilatie in de machinekamer en kombuizen te bieden. Een onderbroken bovenbouw zou ten koste gaan van ruimte die gebruikt kon worden voor hutten, eetzalen, salons en andere ruimtes. Een lange bovenbouw, over de grootst mogelijke lengte van het schip, zou die ruimte verschaffen. Langzaam maar zeker ontstond zo een schip dat aan de eisen van de tijd voldeed, 45.000 BRT groot, 269 meter lang, 28 meter breed en met een grootste hoogte - van kiel tot masttop - van ruim 72 meter. Kortom een groter, langer en hoger schip was nog nooit eerder gebouwd. Met een zwarte romp, een grote witte bovenbouw, vier hoge slanke schoorstenen in het bekende White Star buff - een zachte gele kleur waar een lichte gloed van roze in zichtbaar was - met een zwarte top en slechts twee masten, zouden het schepen worden die tenminste in aanzien volledig beantwoordden aan de eisen van de tijd. De laatste decennia had de White Star Line zich al niet meer gemengd in de race om de snelste overtocht. Ze had zich toegelegd op luxe, comfort en ruimte. Voldoende machinevermogen zorgde er voor dat een reis volgens schema verliep en vertrek- en aankomsttijden gegarandeerd konden worden. White Star Line klanten stelden dit beleid van de maatschappij al jaren zo zeer op prijs, dat het de White Star Line tot een van de belangrijkste scheepvaartlijnen op de Noordatlantische Oceaan had gemaakt. Daardoor was de machinekamer op het ontwerp nog conservatief. Niet de nieuwe hogedruk stoomturbines, die schepen een grotere snelheid gaven, zouden voor de aandrijving zorgen, maar de combinatie van twee vier cilinder triple-expansiemachines in combinatie met een lagedruk turbine. De enige reden hiervoor was, dat het comfort van de passagiers alles bepalend was. Hogedruk turbines waren wel sneller, maar lieten een schip hij hoge snelheid ook erg trillen en schudden, "de boot schudde de wijn uit onze wijnglazen" schreef een ontstemde passagier eens over een snelle reis met de Mauretania. Op 29 juli 1908 kwam een delegatie van de White Star Line naar Belfast voor de laatste besprekingen over het ontwerp. Twee volle dagen duurden de besprekingen van "Plan 400". Toen de heren er uit waren, werd op 31 juli een eenvoudige overeenkomst getekend, die de weg vrij maakte voor de bouw van de drie grote schepen. Het document bestond uit niet meer dan een velletje papier waarin stond dat Harland & Wolff voor de Oceanic Steam Navigation Company, de officiële naam van de White Star Line, drie schepen zou bouwen tegen kostprijs plus een percentage winst voor de werf. Een prijs voor de schepen werd niet genoemd. Het was al jaren de gewoonte dat de werf voor de White Star Line bouwde op basis van kostprijs plus percentage. Zo konden op elk moment van de bouw van een schip nog ingrijpende wijzigingen gemaakt worden, zonder dat daar extra contracten en afspraken voor geregeld moesten worden. In de grote tekenzaal van Harland & Wolff stonden tientallen tekenaars aan lange gemeenschappelijke tekenbanken in rijen naast elkaar, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, aan de details van de nieuwe schepen te werken. Achter hen, tegen de wand, stond een gigantisch halfmodel van het scheepsontwerp als een soort inspiratiebron over hen te waken. Buiten op de werf werd de laatste hand gelegd aan de grote stellage, waaronder de hellingen 2 en 3, als een tweeling, naast elkaar lagen. De 256 meter lange stellage was voorzien van liften, rijdende kranen, een extra grote kraan, verrijdbare bovenconstructies met elektrische lieren en honderden meters loopbruggen. Om de hele stellage op de zachte bodem van Belfast's Queen's Island te kunnen laten rusten, was het gevaarte gefundeerd met heipalen en gewapend beton, dat op sommige plaatsen meer dan een meter dik was. Naast de hellingen werd een groot dok gegraven dat de nieuwe klasse schepen kon bergen voor afbouw en uitrusting. Harland & Wolff was klaar voor de toekomst en de bouw van de Titanic. Het interieur Naast de statige trappenhuizen voor de eerste en tweede klas, werden er vier passagiersliften geïnstalleerd, drie voor de eerste klas en één voor de tweede klas. Maar hoe druk men ook in de weer was om van de Titanic het mooiste en grootste schip ter wereld te maken, de aanzet tot een mogelijke ramp was feitelijk al met haar ontwerp gegeven. De liftschachten en de grote trappenhuizen, maar ook het kleinere trappenhuis van de derde klas, liepen van net boven de waterlijn tot aan het bootdek. De grote eerste klas eetzaal, bestemd voor maar liefst meer dan vijfhonderd passagiers, werd niet ontsierd of onderbroken door waterdichte wanden of schotten, net zo min als alle overige passagiersverblijven en ruimten. Op het nog maar net drie meter boven de waterlijn liggende E-dek, liep een lange gang over bijna de volle lengte van het schip die al de bijnaam Scotland Road gekregen had. Vanaf de boeg tot na de derde schoorsteen werd Scotland Road nergens onderbroken door een deur of wand. De eerste barrière was een eenvoudige deur, kort daarop gevolgd door een tweede, beide niet anders bedoelt dan voor het scheiden van de klassen. Naast Scotland Road liep nog een smallere gang, ook over de totale lengte van het schip. De dekken daarboven hadden allemaal minstens twee van zulke gangen die uitkwamen op grote open ruimten zoals eetzalen, ontvangst- of gezelligheidsruimten.. Om het het mooiste passagiersschip ter wereld van te maken, waren nog eens honderden meters vloerbedekking, toiletpotten, ligbaden, lampen, betimmering in elke denkbare houtsoort en tientallen soorten meubels nodig. Het was niet te bedenken of het werd wel aan boord gesleept. Een kort leven

De Titanic is op 3 april uit Belfast gekomen. Het is druk op de kade van Southampton, want al het eten voor de bemanning en de passagiers wordt ingeladen (er waren 7000 kroppen sla aan boord en 3000 kilo tomaten !!!). Ook wordt alle vracht ingeladen want de Titanic was niet alleen een passagiersschip, er waren ook enkele ruimtes bestemd voor het vervoer van goederen. De laatste van de 899 bemanningsleden nemen afscheid en gaan aan boord, want morgen komen de passagiers voor de reis naar New York. Southampton, woensdag 10 april 1912, 10.30 uur; Al de hele ochtend stromen er massa’s passagiers aan boord. Om half tien is er in Southampton een trein aangekomen met veel tweede- en derdeklas passagiers uit Londen. Om half twaalf wordt een volgende trein verwacht met eerste klas passagiers. De Titanic zal die dag om twaalf uur ’s middags uitvaren samen met een aantal belangrijke personen aan boord die als eerste klas passagiers meereisden. Alleen zeer rijke mensen konden meereizen met de eerste klas: een bemanningslid zou jaren moeten sparen om een enkele reis met de eerste klas te kunnen betalen. Southampton, woensdag 10 april 1912, 12uur ’s middags; Eindelijk verliet de Titanic haar ligplaats in Southampton om haar eerste reis te beginnen. Nadat enkele sleepboten haar van de kade hadden afgetrokken. Op eigen kracht vaart de Titanic de Test rivier in en begint vaart te maken. Alles lijkt in orde, maar dan gebeurt er iets onverwachts: de Titanic passeerde het stoomschip New York dat aangemeerd lag toen plotseling de trossen van een ander schip met een luide knal braken en met achterschip gevaarlijk dicht bij de Titanic kwam. Dit was het zoveelste bewijs dat de schepen van de Olympic klasse een gigantische zuiging hadden. Zondag 14 april 1912, 14.15 uur; De Titanic is 3 dagen onderweg. De passagiers vermaken zich, de leeszaal wordt vooral gebruikt door vrouwen en de kinderen (er waren er 109 op de Titanic!) speelden vooral: met hun tol, verstoppertje, stokpaardje of met de hoepels. Ook is de sportzaal, natuurlijk alleen voor de kinderen uit de eerste klas, iedere middag van één tot drie geopend. Kortom je hoefde je niet te vervelen voor iedereen was er wel wat te doen. Zondag 14 april 1912, 20.50 uur; Vanavond krijgen de eerste klas passagiers een feestmaal van elf gangen. De tweede klas passagiers kunnen kiezen uit vis, kip of lamsvlees. In de derde klas wordt stoofpot, brood en thee geserveerd. Na het eten gaan de meeste mannen uit de eerste klas naar de rooksalon en kunnen de kinderen uit de eerste klas meedoen aan een georganiseerd kinderprogramma. Toch kiezen de meeste mensen ervoor om een rustig korte wandeling te maken over het promenadedek, ze kleden zich warm aan want de temperatuur is net boven het vriespunt. De bemanning doet de laatste klusjes die ze voor deze dag nog moeten doen zoals: afwassen en de honden uitlaten. Ook zijn er nog enkele bemanningsleden bezig om een hondenshow voor te bereiden voor de volgende dag. Kapitein Smith loopt nog even over de brug voordat hij om 21.20 gaat slapen, hij maakt zich namelijk zorgen over het ijsgevaar. Zondag 14 april 1912, 23.40 uur; In het kraaiennest kijken twee matrozen uit naar ijsbergen. Plotseling duikt er recht voor hen een grote ijsberg op. Ze slaan alarm en telefoneren naar de brug. De eerste stuurman Murdoch laat alle machines in hun achteruit zetten en het schip naar bakboord (links) sturen. Door deze actie is de Titanic niet tegen de ijsberg opgebotst, maar de Titanic schuurde met de zijkant langs de ijsberg waardoor er over 100 meter scheuren in de romp zijn gekomen. Als er om volle snelheid naar bakboord was gestuurd was de ijsberg nooit geraakt. Op enkele plaatjes op de linker bladzijden zie je de ijsberg. Deze lijkt op zich niet zo groot, maar je ziet eigenlijk maar 1/9 van de hele ijsberg, de rest zit onder het wateroppervlak. Zondag 14 april 1912, middernacht; Kapitein Smith laat Thomas Andrews naar de brug komen. Samen lopen ze snel een ronde over het schip om de totale schade te peilen. De voorste vijf ruimen lopen snel vol water en trekken de boeg omlaag. Thomas Andrews en Kapitein Smith hebben maar tien minuten nodig om te zien dat het schip binnen een paar uur zal zinken. Zogauw de postbeambten erachter komen dat de postkamer volloopt, proberen ze de postzakken naar een hoger dek te brengen. Iedereen krijgt zo snel mogelijk een reddingsvest. Voor de derde klas passagiers is niet alles even duidelijk aangegeven waardoor sommigen het sloependek niet meteen kunnen vinden. De waterdichte schotten hebben geen nut, omdat ze maar tot Dek E reiken, zo kan het water er gemakkelijk overheen stromen. Er waren veel mensen die gewoon de hele ramp afwachtten, ze waren nog steeds van mening dat het schip onzinkbaar was. Om 0.15 uur worden de eerste noodsignalen verzonden vanaf de radiohut van de Titanic. Dit noodsignaal werd opgevangen door de Birma."we zinken snel passagiers worden in boten gezet, mgy" (mgy waren de roepletters van de Titanic) Maandag 15 april 1912, 1.10 uur; De Titanic zinkt snel. Het is nu duidelijk voor iedereen dat ze niet allemaal aan boord kunnen gaan van de reddingsboten. ‘VROUWEN EN KINDEREN EERST’wordt er overal geroepen. Er hadden nog meer mensen gered kunnen worden omdat sommige reddingsboten maar half vol waren. De marconisten zijn nog steeds bezig met noodsignalen zenden. Kapitein Smith beveelt alle reddingsboten om dicht bij de Titanic te blijven om gevallen mensen uit het water te halen. Je hoort zo nu en dan een enkel vuurschot, dat zijn stuurmannen, ze schieten dringende mensen tegen te houden. De band speelt muziek om de moet erin te houden. Er worden vuurpijlen afgeschoten om hulp te vragen. Er zijn ook mensen die tafels en stoelen naar beneden gooien, die ze straks als het schip zinkt,als vlot kunnen gebruiken. Maandag 15 april 1912, 2.18 uur; Alle reddingsboten zijn weg. Er is nog geen ander schip in zicht. Er zijn nog zo’n 1500 mensen op het achterdek. Omdat de boeg verder blijft zinken, komt het achterdek steeds hoger boven het wateroppervlak. Opeens is er een keihard lawaai: het schip breekt doormidden. Hierna doofden alle lichten van de Titanic. Het achtersteven van de Titanic staat loodrecht op het wateroppervlak en verdwijnt dan in het ijskoude water. Het is 2.20 en de Titanic is 2 uur en 40 minuten na de botsing met de ijsberg gezonken. In ijskoud water kan een mens binnen een half uur dood zijn. Het achtersteven is het achterste punt van het schip.
Maandag 15 april 1912, 3.35 uur; De Carpathia, die onderweg was van New York naar Gibraltar, ontving het noodsignaal van de Titanic kort na middernacht. De kapitein veranderde meteen van koers om zo snel mogelijk bij de Titanic te zijn. Maar de Carpathia was 93 kilometer van de Titanic verwijderd waardoor het schip pas zo laat bij de plaats van de ramp aankwam. Om 4.10 bereikt de eerste reddingsboot van de Titanic de Carpathia. Één voor één komen de reddingsboten vol met passagiers bij de Carpathia. Pas na achten kunnen de laatste overlevenden aan boord gaan. In totaal redde de Carpathia 706 mensen. Toen het later op de dag wat lichter werd zagen de overlevenden een heleboel ijsbergen. De laatste overlevende die werd gered was de bakker, die had zich met behulp van alcohol 2 uur in leven weten te houden in het ijskoude water. Veel vrouwen waren in deze nacht weduwe geworden en veel mensen waren al hun spullen kwijt. De lonen van de bemanning werden dinsdag om middernacht stopgezet Het wrak In juli 1985 vertrok een Frans-Amerikaanse Expeditie naar de laatst bekende positie van de Titanic in een poging het wrak te lokaliseren. De expeditie zou in 2 fasen worden uitgevoerd: eerst zouden de Fransen proberen het wrak te vinden met behulp van sonar, daarna zouden de Amerikanen het overnemen. De leider van de Amerikaanse expeditie, dr. Robert D. Ballard hoopte het wrak te vinden met onderwatercamera's. Zijn argument was: een schip dat zinkt, verliest allerlei wrakstukken die tezamen een groot wrakveld vormen, misschien wel 2 kilometer lang, terwijl de Titanic maar zo'n 30 meter breed is. De sonar zou het wrak kunnen missen als het in de buurt van heuvels zou liggen of als het onderzoeksschip net te ver naast het wrak zou varen, maar de camera's zouden makkelijk wrakstukken vinden van het enorme wrakveld. Nadat de Fransen na ruim 2 weken niets hadden gevonden, was de beurt aan de Amerikanen. Op 31 augustus rond 1.00 uur 's nachts kwamen de eerste wrakstukken onder de camera's door. Niet lang daarna verscheen er een ronde vorm op het beeldscherm: was het een boiler? Ze hadden het wrak van de Titanic gevonden, 84 jaar nadat het schip onder de zeespiegel was verdwenen. bron: http://home.tiscali.be/johnny.bonte18/teksten/titanic/titanic_23.htm