L'assassin door Wilfrid Simon

L'assassin = de moordenaar Dit is een vertaling van het boekje L'assassin geschreven door Wilfrid Simon. Hoofdstuk 1
De tiener strekte zijn hand uit naar het dashboard waar de grote lichten van de auto zijn. -daar! zegt hij. -Jij wil dat ik je bij hem afzet? Hij vraag hem de Volvo te stoppen voor het dat Dorp dat aangeeft 2 kilometer tot het dorp. -Het is niet bij mij, bekend de tiener. -Bij een vriend... en zijn ouders gaan niet akkoord omdat jij op de wegen rijd: is het niet? De tiener schudt zijn hoofd meteen, volstaan om zonder spreken te kunnen liegen. Hij legde zijn hand op de deurknop van de deur en bedankte hem die hem naar Perpignan had vervoerd, 30 kilometer naar het oosten. -Ik denk dat het weer gaat regenen, kondigde de automobilist aan. Sterkte Renй.. De tiener wachtte tot het voertuig zich verwijderde. Dan, langzaam, tilt hij het hoofd op naar de hemel, sluit de ogen om de nacht beter in te ademen. Hij voelt zich vrij. Hij opent de oogleden en sluit ze weer. De rest van zijn lichaam beweegt hij niet. De eerste druppels van de regen doen hem denken aan de sterren.dicht bij het bord Ladiane dat ligt aan het eind van de korte route. Daarna, niets anders dan bergen, de andere kant Spanje. Het beeld dat hem aanspreekt aan ййn van de deuren van het huis waarvan hij het licht ziet, dat iemand voor hem opendoet, een hond likt zijn gezicht, de vriend komt hem omarmen, waar iemand hem te eten geeft, waar men hem hartelijk ontvangt: broers, zusters, ouders...een beeld van het leven hoe het hier voordoet, in de warmte van het lachen en de woorden. Als het harder begint te regenen sluit hij zijn vest en laat het hoofd zinken. Hij heeft geconstateerd dat de nachten of de regen, de honden stil hebben gemaakt. Als men niet oplet. Precies voor het laatste huis rechts, ziet hij een moestuin. Hij probeert te raden de aanwezig van een hond of een meneer die zich meester maakt van enkele niet echt zachte tomaten en trekt drie komkommers los, legt de groente in zijn zak van zijn vest. Eind september: het oogst seizoen. een gelegenheid. Rene droogt het water af wat over zijn gezicht rolt. Rene een voornaam die hem is gegeven de vorige dag. Omdat dit betekend die weer geboren is. Hoofdstuk 2 (blz 10) De politie heeft de vrachtwagenbestuurders ondervraagt die regelmatig rijden naar Lyon of omgeving, ook prostituees die werken op de parkeerplaatsen van de autoroutes, ze hebben de café eigenaren ondervraagt van de route nationaal, de zwervers die slapen op straat, en de handelaren. Zij zijn teruggegaan naar de stations, tankstations, de stadhuizen, naar de scholen, naar de supermarkten, de betaalplaatsen van de autoroute: overal hebben ze foto's van de twee tieners achtergelaten. En overal had niemand ze gezien, niet de grote blonde en niet de bruine met een bizarre blik (uiterlijk): Francois Maлl... - Wat hebben ze gedaan vraagt iemand aan de ondervragers? - Ze hebben twee agenten gedood, antwoord de onvermoeibare agent. Kijkt U dan niet naar het journaal op de televisie? Toch hebben enkele personen gepraat over verdovende middelen, aids, werkeloosheid en de problemen van de voorsteden, de rechts extremisten die zouden alles verhinderen, de gevangenissen worden net drie sterren hotels. De andere zoals zwervers en hoeren, die denken dat het om twee agenten minder gaat die hun dwarszitten. Hoofdstuk 3 (blz 12) Zittend aan de rand van de badkuip, Zoй smeert wat zonnecrème op haar armen en haar benen ze masseert een hele tijd. Voor een begin November is het een dag bijzonder warm. Helder als in de zomer. Maar, sinds enkele jaren, iedereen praat er over, dat de temperatuur is ontregeld. Omdat iedereen dat herhaald, omdat de televisie dat zegt. Net als de oude van het dorp die vergeten naar de hemel te kijken preferen te kijken naar het meisje van het weerbericht. Een blondje niet echt slecht gekleed, die tekst leest alsof het voor een stel kinderen bedoeld is. Bij het open raam, Zoй wacht op de kerkklokken die moeten luiden op de mis van zondagmorgen. Zonder op te houden met het insmeren van de crème op haar huid en kijkt ze in de spiegel. Ze houdt van dat beeld, de benen zijn mooi en gebruind, de mooie handen, haar gezicht. op zijn minst net zo mooi als het meisje van het weerbericht. Ondanks haar bruine haar dat hang in het midden van haar rug naar beneden en ook met haar zestien en een half jaar vind ze zichzelf heel klein. Na een laatste blik op haar broek die ze geknipt heeft uit een oude spijkerbroek en die haar benen waarde geeft verlaat zij de badkamer. In de keuken neemt zij de appels en vult een fles met water en zegt tegen haar moeder dat ze gaat wandelen. - Ga je niet met ons lunchen? Ze verbaasd zich. - Nee, antwoordt Zoй en wijst naar de appels. Iedereen houd ervan de resten van het wilde zwijn die haar vader gedood heeft met de oude Bidart en de andere jagers van het dorp. - Waar ga je wonen? Vraagt haar moeder. - Ik wandel! Antwoordt Zoй, zonder haar opgewondenheid te verbergen - Waar? Houdt haar moeder vol. Omdat als iemand wandelt in deze kleding die je aan hebt, moet je niet verbaasd zijn als iemand jouw een hoer vindt. Zoй trekt haar ouders op en gaat richting de uitgang, Alle andere dagen zijn in beslag genomen door de school, neemt zij de auto om 7 uur in de ochtend naar Perpignan en als zij terugkeert naar Ladiane om 7 uur in de avond, als zij het meer snel passeert , als zij danst en op woensdagmiddag piano speelt, als zij soms studeerd in de avond tot middernacht, als zij een deel van haar zomervakantie besteed aan engels leren in Londen of Spaans in Barcelona: kortom als zij precies doet wat haar vader van haar wenst. Vooruit, de zondag Zoй heeft besloten dat dat een dag voor haar zelf is. Zij pakt de sleutels die hangen aan een bordje bij de uitgang en verlaat het huis en gaat de straat op. Haar scooter die ze voor haar zestiende verjaardag heeft gekregen staat voor het raam van haar kamer. Zij tilt het zadel op om de fles water en de appels erin te doen, zij gaat terug en zoekt haar zonnebril. Ze kijkt of de tank vol is met benzine en draaid de sleutel in het contact de tweetaktmotor start meteen. trots rijdt Zoй als op vleugels met haar machine door haar dorp en voelt zich goed en groet haar broer en zijn vrienden die voetbal spelen. Zij ziet de 4x4 van haar vader stilstaan bij de uitgang van het dorp, daar waar de jagers zich verzamelen en neemt wat vaart terug en besluit om over het meer te gaan. De weg is hier vlak, daarna wil zij wandelen van het pad de Couleuvres, zij moet de scooter dicht bij het meer laten en te voet verder gaan. Soms denkt zij liever in Perpignan te zijn. Hoewel zij het moeilijk vindt de scooter te laten in de stad of hem te laten in Ladiane. Alleen een honderdtal inwoners van het dorp. En , omdat het dorp aan een doodlopende weg ligt zijn er niet veel mensen die daar voorbij komen dus ook geen dieven. Zelfs als de oudjes beweren dat men hen besteelt van het groente en het fruit, maar ze vervelen zich de oudjes van het dorp. En dan als ze niet voor de tv zitten dan bespieden ze de buren en bedenken verhalen. Hoofdstuk 4 (blz 16) Toen hij het dorp gepasseerd was en de wijngaarden ook, is Franзois de onverharde weg verder gegaan. Aan het meer aangekomen heeft hij zich verstopt achter struiken en heeft het aanbreken van de dag afgewacht.Hij heeft verschillende paden ontdekt en hij heeft de eerste genomen die hem gebracht heeft bij een open plek in het bos waar men de bomen onlangs zijn omgezaagd, daar op de boomstammen kon men de resten van het zaagsel zien. Een tweede pad leidde naar een grote hoop aren van maпs. Un derde pad, slingerend leidde volgde een beetje natte weg en gaf de indruk eindeloos te zijn; Dat was wat
Franзois gekozen had. Hij liep gedurende een kwartier voordat hij besloot het pad te verlaten. Omdat de kletsnatte regen zijn kleren kletsnat had gemaakt ging hij de weg van het water zonder zich druk te maken dat hij kletsnat was en baande zich een weg dwars door een muur van dorens. Dan door een hoek van bremmenstruiken, heeft hij een schuilplaats gemaakt, groot genoeg om er te blijven, maar klein genoeg om niet gevonden te worden. Gedurende ййn maand, misschien meer; was Franзois er niet zeker van de maan te hebben gezien. Hij verbracht zijn hele tijd door door iets eetsbaars te vinden. Hij had een paar wilde appels geplukt, bessen, amandelen en tenslotte heeft hij het geriskeerd om naar het dorp terug te keren om zich wat groente te bezorgen (eten). Op een nacht nadat hij wat prei had opgegraven in een tuin en wat Spaanse peper had geplukt

in een andere tuin, heeft hij een handdoek en een zwarte jeans van een drooglijn gepikt. Twee nachten later, hij is teruggekomen om enkele dingen te nemen die zijn verblijf aangenamer maken. Hij maakt geen plannen, hij denkt er niet aan. In de morgen als die wakker word steekt hij zijn hoofd omhoog om de hemel te bekijken. Als daar wolken zijn rust hij enkele uren, om zich voor te stellen die de vormen grijs of wit van de wolken die dieren voorstellen of landschappen eventueel gezichten. Doorlopend in beweging, gewend aan de wind. Hij voelt zich zo dicht bij de wolken dat hij soms voelt ze te moeten aanraken met zijn arm en enkele woorden te fluisteren. Hij weet dat men luistert en de hele wereld verteld hem van de vrijheid, van een eindeloos leven, de kracht van het moment. Hij denkt niet maar voelt zijn hart slaan. Hij is daarboven in de wolken, zo levend, en hij reist in een tijd die de tijd uitwist omdat elke seconde de eeuwigheid betekend. De hemel draait om de aarde, hij hoort zijn lied. Franзois ook. En als hij niet slaapt Gildas ook niet. Deze morgen Gildas de rat heeft hem precies op de waterige weg begeleid. Hij heeft geaccepteerd zijn schouder te verlaten, toen hij zich uitgekleed had om zich te wassen en daarna samen gegeten heeft hij besloten te spelen. Zij hebben elkaar ontmoet bij de waterige weg. Hoofdstuk 5 (blz 19) Alle geschiedenissen van de ouden zijn schuine verhalen: de oude Aline toentertijd heeft nooit haar mond open gedaan noch om te eten nog om te praten of Martine, de echtgenote van Pastani pas celle de Bidart die is voorbijgegaan op twee poten.... Lucienne, uit wraak, zelfs met een beitel, jij zou de toegang niet vinden... De schuine verhalen van de morgen van de middag van de avond. Niet de nacht, omdat de
televisie aan iedereen gunt zich te onstapannen. Degene die uit Parijs zijn gekomen om te gaan wonen in Ladiane, twee jaar geleden, Zoй weet dat zij daar niet gelukkig wordt. Gedurende de eerste maande, heeft men elkaar een beetje uitgenodigd. De geluidshinder ging door. Toen de broer van Zoй wiet rookte, toen haar moeder vrienden in Perpignan had en Zoй ook. Maar niet over haar vader; toen die onderwijzer was werd die bevriend met Hubert Bidart. Bidart de klootzak, dacht Zoй door hopen maпs te geven waardoor de everzwijnen dichter bij het meer blijven. Bidart de bakker die vies brood verkoopt dat ingevroren is; Bidart de baas van de jagers die ze bang maakt met zijn grote waffel en zijn rol
als loco-burgemeester Hoe hij het land regeerden tijdens te bezetting. Bidart die de kleine kinderen verbied niet te wandelen in het kreupelhout in de Midi. Woensdags, zaterdags en zondags drie dagen gereserveerd voor de jacht gedurende de hele herfst en winter. Heel raar, er zijn ook drie dagen van de week waarop de kinderen niet naar school gaan. Toeval of waanzin die de wetten van Pariijs aannemen. Zoй weet niets maar is woedend. Zij gaat een blokje om, ze komt weer langs haar scooter, ze gaat weer over de weg Couleuvres (veldslang) - een naam die afkomstig is van kronkeling van de weg die lijkt op een hele grote slang die bezig is te kruipen. Zij loopt zachtjes, haar ogen
gericht op haar nieuwe tennisschoenen. Zij vermijdt de takken te kraken, een beetje opgewonden door dit eenzame avontuur. niet als het oversteken van een oceaan gedurende een reis wat zij leuk vindt, maar als iemand die is komen vallen in een andere
wereld. Verder loop zij langs deze natte weg Zoй loopt onder de bomen als door een groene tunnel die op teelaarde lijkt. Als
de weg verder gaat langs kreupelhout is er de geur van tijm die zij inademt. Zij loopt gedurende vijftien minuten als ze gaat denken
dat het fijn lijkt om te baden. Maar het moment dat ze reeks rotsen ziet die een gat verbergen, merkt zij een raar type op. Ze durft zich niet te bewegen. Hoofdstuk 6 (blz 22) JIJ speelt vals! Bromde Franзois. Hij tikt het uiteinde van de wijsvinger tegen de grond juist daar waar de rat het grassprietje
neerlegt. Het spel bestaat uit het grassprietje vinden onder de drie die verstopt zijn onder een blad, maar degene die raad, heeft
niet het recht de grassprietjes aan te raken en omdat Gildas vals heeft gespeeld, plaats Franзois een kiezelsteen op zijn kamp. Dan
sluit Franзois de ogen om niet te zien hoe Gildas de grassprietjes verplaats, hij porbeert te vergeefs de beelden te vermijden die
hem voortdurend bezig houden. Die van een man die hem slaat en hem de arm verdraait of die hem de handboeien om zijn polsen legt. Hij trekt zijn handen
rond zijn rug, maar heel eigenaardig, hij ziet zijn handen net alsof hij kijkt naar die van een ander vlak voor hem. Hij ziet de vingers

gevouwen, de duim van de rechterhand die de wijsvinger van zijn linkerhand raakt, het gewicht op de handpalm. Dan ziet hij de
metalen armband gesloten over zijn polsen. Franзois schikt op en voelt de neus van zijn vriend die steunt tegen zijn neus. Hij lacht
en neemt de rat in zijn handen, kruipt op de rug, strekt de armen uit om Gildas beter in de ogen te kunnen kijken voordat hij hem
stevig tegen hem aan drukt. Hoofdtuk 7 (blz 25) In de avond, thuis gekomen, zegt Zoй tegen haar moeder dat ze hoofdpijn heeft. De zon reageerde haar moeder. Maar jij gaat de hele dag in de volle zon, zonder hoed, half naakt. Wat verwacht je? Zoй is
tevreden met een aspirine en een glas water die ze mee neemt naar haar kamer. Daar gooit ze het water uit het raam, en besluit
de volgende dag niet naar school te gaan. Dat heeft ze ook niet gedaan. En, als haar moeder vertrokken is naar Perpignan om
boodschappen te doen, is zij op haar scooter gestapt om naar het meer terug te gaan. Daar is ze snel op die weg gegaan, zich
afvragend of ze niet de vorige dag gedroomd heeft. De hele nacht heeft ze er aan gedacht wat ze gezien heeft; Een jongen bezig
om met een rat te praten; om zijn lachen, om zijn stem, om zijn gebaren ongelofelijk zacht. Zij heeft hem een amandel zien delen
voordat hij opstond en richting de struiken liep. Met de rat die op zijn schouder zat. Een onmogelijke vriendschap. Op een zeker
moment had ze tranen in haar ogen, was heel diep geraakt. En dan lachte ze voordat ze werkelijk huilde. over zichzelf, over haar
burgelijk leven, over haar toekomst. Vanmorgen dacht ze aan een visioen als de heilige. maar ze heeft nooit aan een god gelooft, waarom zou god plotseling aan haar denken? Vlak bij de rotsen aangekomen heeft ze gewacht. Er was niemand. Ze durfde niet de

natte weg over te steken. Niet omdat ze angst had om nat te worden maar uit angst zich tegenover dit type te bevinden of, misschien, om hem niet terug te vinden. Angst, dus, om gek te worden. En, als hij werkelijk bestaat, riskeert zij te worden
aangevallen. De volgende dag, dinsdag, is zij terug naar school gegaan. Maar woensdag, in plaats van naar pianoles te gaan en te
dansen heeft zij een oude spijkerbroek aangetrokken en een heel groot t-shirt om daarginds heen te gaan. Zo zou ze minder de
indruk van een hoer maken, hoe haar moeder altijd zei. Deze keer toen ze hem zag spelen met een rat, heeft ze haar hart heel hard
voelen kloppen. Zij heeft zijn figuur door de struiken geobserveerd, zijn handen aan de kin, het gezicht onbewogen. Ze heeft geen
details gezien van zijn gezichtstrekken, maar ze wist dat hij mooi was, een bijzondere schoonheid. Niet te vergelijken met wat ze
vinden kon bij haar schoolvrienden; een magische schoonheid. Op de terugweg spotte zich met zichzelf en ze vroeg zich af of het
niet een buitenaards wezen betrof. Daarna dacht ze of ze hem een cadeau kon brengen komende zondag, vastbesloten om met
hem te praten. Hoofdstuk 8 (blz 28) Franзois draaide de versteende schelp tussen zijn vingers. Hij zat op zijn lievelingsplek, gezicht naar de zon, een beetje gehinderd
door het lawaai van het water tussen de rotsen dat hem hinderde eventuele wandelaars te horen; vooral jagers, zo hoe hij iemand
de vorige avond heeft gehoord. Zij zijn voorbij gekomen flink doorlopend op de weg, vijf of zes, vooruit gegaan door de honden. Gelukkig hebben de laatste tegenwoordig een bel aan hun nek wat hun meesters help hen niet te verwarren met een reebok of een

wildzwijn. Met zijn rechterhand aait Franзois Gildas die tegen zijn buik in slaap is gevallen; in zijn linkerhand houdt hij de schelp; een kegel van twee centimeter lang en alleen een paar millimeters dik. Voor de scheiding der werelddelen jaren geleden bedekte het
meer de bossen en de heuvels. De bergen bestonden toen nog niet, niet die, die Frankrijk van Spanje scheidde. Of beter niet op
dezelfde plek. En het is 420 miljoen jaar geleden dat de diersoorten begonnen te verschillen de ййn van de ander. Franзois kent
dat alles, hij heeft er over gelezen, maar vooral, er over nagedacht toen hij in de gevangenis zat. Net zoals hij er over heeft
nagedacht dat miljarden dieren zijn geboren en gestorven, waarbij ook 42 miljard menselijke wezens waren. Deze gedachte
heeft hem altijd gerust gesteld. niet het idee een schakel in een keten te zijn, dat hem ondraagbaar leek, maar het idee gelijk te zijn
aan de wolken die zich formeren en dadelijk weer verdwijnen. Franзois hoort het kraken van een tak, hij draait zijn hoofd om. Langzaam zonder de rest van zijn lichaam te buigen om Gildas
niet te wekken. Hij ontdekt het meisje recht opstaand aan de andere kant van de natte weg, dat een teken maakt. Hij verbaast zich
zodra hij haar kan zien, en voelt zich heel ver weg...... Zij vraagt of zij over kan komen om met hem te spreken. Hoofdstuk 9 (blz 30) Zoй gaat zitten op een rotsblok naast Franзois. Zij durfde haar kletsnatte broek niet uit te trekken, maar heeft haar tennisschoenen
aan de andere kant van de natte weg gelaten. -Ik heet Zoй, ik woon in het dorp... en jij? -Dat is mooi Zoй, antwoorde Franзois. Dat wil zeggen het leven... Ik ben Renй. -En zij? en wijst naar de rat die op de rechter schouder van Franзois zit en die Zoй heel opmerkzaam bekijkt. -Gildas, antwoordt Franзois op zijn Bretons. Dat wil zeggen (compagnon =makker, vriend). -Jij wilt zeggen, jij leeft helemaal alleen met haar? Franзois schudt zijn hoofd. De zon, die op zijn gezicht schijnt glanst in de blonde haren die zijn onderkin bedekken. -Maar jij leeft waarvan? Gaat zoй door. Franзois bekijkt haar zonder te weten wat te antwoorden, zonder de betekenis van de vraag te begrijpen. Je bent een zonderling, Renй. Weet je, ik wil je een cadeau brengen; Maar ik heb niets goeds gevonden. -Jij bent al eens gekomen? Franзois verbaast zich. Jij speelt met jouw rat en de grashalmen. Als hij lacht, voelt Zoй haar hart
kloppen. Alsof de jongen zich helemaal bloot geeft. -Hoe oud ben jij? Vraagt zij. -17... Heb jij aan iedereen hebt verteld dat jij mij hier hebt gezien? Heel eigenaardig, denkt zij, het zijn zijn ogen die haar strak

aankijken, een gekke blik. Maar zij is niet bang. -Nee. Geloof jij mij? Ik laat jouw ons huis zien! Antwoordt Franзois. Zoй volgt de jongen die de rat op zijn schouder draagt. Nooit heeft haar hart zo hard geklopt. Nooit heeft ze zo zeer het gevoel
gehad in een droom binnen te gaan. Zij ziet de benen van de jongen die met een vreemde traagheid beweegt, de jeans die hij
draagt wapperen in de wind. Wapperen. Een woord goed op zijn plaats, omdat zij de indruk heeft zich over water te verplaatsen, voortgaand met dezelfde moeilijkheid, maar ook met hetzelfde gemak. Als zij de kleine schuilplaats ontdekt onder de bremstruiken, de plasticzakken op de grond en daarover heen om een dak te maken, heeft ze medelijden met de dakloze. -woensdag, zegt ze met een glimlach, breng ik jouw dingen. Je zult ze niet nodig hebben te stelen. Als ruil vertel jij mij jouw leven. -stelen...herhaalt Franзois. -Jij draagt de jeans van mijn broer! Lacht Zoй Hoofdstuk 10 (blz 34) Als zij naar huis gaat is het nacht. Haar vader zittend voor de tv vraagt wat ze gedaan heeft. -Ik heb rondgereden met de scooter ..zegt zij. -En de regen heeft jouw pantalon nat gemaakt! Spot Paul Tariet en wijst naar het open raam waardoor heen men de sterren kan
zien. JIj houdt mij voor de gek, Zoй! Waarom? -Wat kan jouw dat schelen het is zondag! -Als jij zo met mij spreekt neem ik je scooter in beslag. -Maar poep, ik ben 16 en een half ik heb ook het recht om er op uit te gaan! Paul Teriet druk op een knop van de afstandsbediening om het geluid van de tv zachter te maken. Zonder de ogen los te laten van
de beelden van de tv steekt hij een arm uit naar zijn dochter. -Sedert een week ben jij veranderd, gaat hij voort, ik wijs jouw erop dat we aan het begin van het schooljaar zijn! Je begrijpt wat
ik wil zeggen? Zoй mompelt iets en vertrekt naar haar kamer. Zij ziet de dekens opgevouwen over een rekje, een pak droge
koekjes, een fles cola, haar parfum, boeken, cd's, haar ketting, haar elektronische piano, haar computer....hij brengt wat? Hoofdstuk 11 (blz 36) Als zij voor de rotsen aankomt en hem niet ziet, voelt ze een hevige diepe teleurstelling. Ze blijft even staan zonder te bewegen, de grote zak aan haar voeten, aarzelend. Maar als zij de jongen ziet die sluipt tussen de struiken en die dichter bij komt heeft ze
de behoefte om te huilen. Niet zoals de eerste keer, nee, huilen uit vreugde. Precies zoals een vriend terug te vinden die je sinds
maanden niet hebt gezien en die veel te vertellen heeft. Ze trekt haar tennisschoenen uit en bereid zich voor haar broek uit te
trekken als ze van mening veranderd. -ik heb niets te vertellen, overdenkt hij. Niets over het verleden en niets over de toekomst. Maar ik wil praten over dat wat ik zie. -En wat is het wel niet dat je ziet? -De vlinder in jouw haren..... Zoй glimlacht. Zij komt een stap dichterbij en legt haar rechterhand, op die van Franзois. Hoofdstuk 12 (blz 39) Ingepakt in de denken is Franзois ingeslapen, zijn hand houdt hij onder zijn neus om het parfum in te ademen. Naar gelang de
afstand tussen de hand en de neus, heeft hij de honing of de kaneel geroken, de vanille toen hij het heeft ingeademt met kleine

teugen. Dan heeft hij gedroomd dat zij rond de aarde vlogen, bevrijd van woorden en dromen, twee vlinders blootgesteld aan
stelingen van de wind. Samen hebben zij de ingang ontdekt die leidt naar het hart van het NU, Zoй lachte. Toen hij wakker werd was het nog nacht. Hij heeft het hoofd uit de schuilplaats gestoken en heeft de hand uitgestrekt naar de
maan, hij vond het leuk om de punten van de vingers te buigen door zijn hoofd te verplaatsen. Dan heeft hij zich verontschuldigd
bij Gildas die naast hem sliep en die hem lastig heeft gevallen. Hoofstuk 13 (blz 40) Het is een zondag grijs en koud, een zondag aan het einde van de herfst. Zoй trekt zich er niets van aan, ze lacht en zet haar scooter
dicht bij het meer en pakt de plasticzak. Ze wordt niet gehinderd over de Couleuvres-weg te gaan. Ze blijft zo lang mogelijk bij
hem! Ze heeft haar ochtend plicht gedaan als hij moeder haar verrast bij het maken van de sandwiches in de keuken heeft Zoй uitgelegt dat ze ging ontbijten aan het meer of elders, alleen. Zij heeft het geschiedenis boek laten zien dat ze meenam om te
oefenen en haar moeder heeft haar wang gestreeld. -Maar men ziet je tegewoordig zondags niet meer, heeft ze gemompeld, je zou tenminste je vrienden kunnen uitnodigen.... Zoй heeft niet geantwoord zich plotseling realiserend dat ze niet eens ййn vriend had. Zij stopt een beetje voor de rotsen, Zij houdt
van dit magische moment. Omdat het daar is aan de andere kant van de natte weg waar alles begint en alles eindigt. Als een
haven waar men over heen gaat, als een eiland van licht. Dat zij terugvindt twee of drie keer per week, ver van haar kamer ver van
haar school. Aangekomen aan de natte weg, trekt ze haar tennisschoenen uit en haar broek die ze verstopt achter een rots, steekt het water
over en houdt de plastic zak tegen de borst. Hij is daar, languit liggend in de schuilplaats op de buik zoals de eerste keer zoals
ze hem zag. Bezig zich te vermaken met de rat. Ze komt dichter bij op de punten van haar voeten, trekt aan een t-shirt om zich te

drogen maar op het moment om Renй een kusje te geven draait hij zich ruw om. Een spelletje. -Des te erger voor jouw (toe dan maar) fluisterd zij. Ik heb het koud voegt ze toen en glijdt onder de deken. Als de hand van de
jongen op haar rust voelt Zoй zijn hart een beetje te hard kloppen ze merkt de tatoeage op zijn onderarm, zegt niets ze laat zijn gezicht over het hare komen, tot op enkele centimeters, en legt de hand op zijn ogen. Het gebeurt zonder te bewegen, de ogen in de ogen, de blik van de ander onderzoekend en nieuwe werelden ontdekkend, varend over de oceanen steeds ombewegelijk, want de tijd die een rondje draait op de horloges. Raakt hen niet. Zoй heeft niet een dergelijk gevoel van welbehagen gehad, niet eens toen ze wiet had geroken of dat ze de eerste keer een jongen omarmt had. Hij lacht als hij ontdekt dat de rat knabbelt aan een sandwich met tonijn en zich verwijdert. Franзois breekt een stukje van de
sandwich aan Gildas geeft de rest geeft die aan Zoй. -Wil jij het niet vraagt ze. -Nee, antwoord Franзois. -Ik weet dat jij honger hebt. -Ik eet geen vlees ik eet ook geen vis... ik houd daar niet van. Zoй doet de sandwich terug in de zak, neemt het geschiedenis boek eruit. -Dit is wat ik op school leer zegt ze. Houd jij van lezen? -Ik heb twee boeken gelezen twee weken geleden, antwoordt Franзois.Een over geologie de andere over voornamen. -En wanneer was jij op school? -Ik ben niet op school gebleven.....ik heb niet begrepen wat ik daar moest doen. -Jij hebt geen zin te lezen? -Wat lezen? Antwoordt Franзois en streelt Gildas met de wijsvinger. De boeken of de school zijn er niet om je iets te leren- ze zijn er om je de deuren te openen---maar hier kom je nooit. Men geeft je cijfers je moet naar de klassen men maakt je bang: men leert je niets omdat men niets weets, bovendien laat men jou je tijd verliezen; men belemmert jouw de openening naar de
wereld! Als je de school verlaat het eerste wat je te doen is is de ontwetendheid terug te krijgen.... alles te vergeten... Zoй heeft het nooit zo gezien ze legt het boek naast de sandwich en sluit de ogen. Ze zegt dat ze de volgende dag ziek wordt, en maandag, een dag dat niemand op haar toezicht kan houden. -Zou jij het leuk vinden om morgen te gaan wandelen. Morgen? Hoofdstuk 14 (blz 44) Zij beginnen op de weg des Couleuvres elkaars hand vasthoudend en gaan richting Zuid, daar waar Franзois nog nooit is gegaan. Gildas op zijn schouder kijkt een beetje rond. -In het dorp zoeken ze iemand de wijnstokken te snoeien meldt Zoй op een moment dat ze voor hem loopt. Zou jij het leuk vinden
een transatlantische loop te maken? -Nee, antwoordt Franзois, maar ik zou het hier fijn vinden de zee op te gaan. De zee, dat is als een deur die zich opent naar de
vrijheid... -Waarom niet hardlopen? -Omdat ik niet van vechten houd, dat sluit de deuren. Zoй staat stil onder een tunnel van hoge bomen. Zij drukt Franзois tegen zich aan en belooft hem dat ze de volgende dag zal
terugkomen. Zullen wij elkaar liefhebben?.... voegt zij toe. Hoofdstuk 15 (blz 45) Voor de eerste keer voelt Franзois zich alleen. Hij ziet Zoй die weggaat en sluit de vuisten om niet te brullen. Hij heeft de behoefte
om bij iemand te zijn. Alles in hem zegt dit, maar geeft een kus op de rug van Gildas, steekt de natte weg zonder acht te slaan op
het steeds koudere water, hij wil niet aan de winter denken die gaat komen. Soms, als hij niet genoeg gegeten heeft, heeft hij
hoofdpijn maar deze avond is dat niet de enige reden. Hij gaat slapen in de schuilplaats en bibbert, huilt in stilte. De school de
slaapzaal het ziekenhuis, de gevangenis, ййn en al lawaai. Dat metaal dat weerklinkt tegen de muren en dat hem hindert om te
slapen, zoals een schreeuw om hem te straffen geboren te zijn. Hoofdstuk 16 (blz 46) Zoй sluit weer de deur zonder ze te laten slaan. Zij gaat verder en houdt de platiczak in ййn hand de tennisschoenen in de andere, zij hoort het lawaai van de afwas in de keuken en van de tv in de woonkamer zij passeert de open deur, toen zij de figuren ziet van

de politie en de veldwachter die de mensen tegen een muur drukken van de gevangenis, slaan enkele hevig de beelden worden
banaal in een land als Frankrijk waar de politie ijskoud schiet op de ongewapende dieven van de auto's, de automobilisten op de
snelwegen geld afperst en emigranten martelt. Nee dat zijn geen beelden die Zoй verbazen, niet meer als de glimlach van de tv presentator, een soort asperge in een kostuum
bekend om zijn verkeerde interviews! Wat haar wel verrast is de foto van Renй en te horen dat Franзois Maлl - de moordenaar
van de twee agenten gedood bij de ontsnapping uit de gevangenis van Lyon- misschien gelokaliseerd is dankzij de getuigenis van
een berijder van een Volvo. En daar de andere voortvluchtige is gepakt tengevolge van een getuigenis schijnt.... Als haar vader op haar schouder klopt om de huiskamer te verlaten geeft Zoй een gil. Hoofdstuk 17 (blz 48) Zij is blijven staan aan de kant van de weg, de andere kant van de natte weg nadat ze gebrult heeft dat hij bij haar zou komen. -Jij hebt tegen mij gelogen zegt Zoй! Jij heet Franзois Maлl, jij bent uit de gevangenis uit Lyon gevlucht en jij hebt gedood. En de flics zullen je de hand boven zetten, voegt zij toe voordat zij weggaat, verbaast over haar juiste gebaar maar niet wetend wat het de ander gedaan heeft. Als Franзois haar inhaalt laat zij het hem verklaren kom met mij mee zegt hij ik wil je iets laten zien. Zoй is bereid om te keren, zij aarzelt niet, ook niet om de natte weg over te steken en Franзois te volgen naar zijn schuilplaats. Daar graaft hij in de aarde, dicht bij een braamstruik en haalt daar een plastic zak uit met een Baretta. -Het is waar dat ik gevlucht ben uit de gevangenis en het is waar dat er twee agenten zijn gedood; maar dat ben ik niet verklaard
Franзois en steekt Zoй zijn pistool toe. Er waren er twee en er waren twee agenten die ons terugbrachten naar het Paleis van
Justitie. Mijn kameraad en ik hadden besloten te vluchten dat is ook waar. Zoй neemt niet het pistool. Op de deken slaap de rat. -Maar gaat Franзois verder. Als ons een enkele agent weer op een moment gevonden had is het mijn kameraad gelukt zich
meester te maken van zijn pistool en te trekken. Als de ander arriveerde heeft hij hem gedood...... -Hij zegt dat jij het was die heeft geschoten! -Ik heb het pistool gestolen voor tweehonderd.... Franзois houdt de Baretta in zijn rechterhand terwijl hij met de linker het magazijn eruit haalt- dit bevat 5 kogels. Plus ййn in de loop.... Daar legt hij uit en opent het sluitstuk en legt het pistool voor Zoй neer. Jij mag tellen. Hier zijn ze allen..... -Waarom heeft men jouw in de gevangenis gebracht? -Ik was de opvang voor wezen. Het is de staat die mij opvoedt. Toen ik tien was ben ik voor de eerste keer weggelopen.... En daarna ben ik iedere keer opnieuw begonnen als men mij heeft teruggebracht heeft. Ik wilde gewoon dat ze mij met rust lieten, leven... op een dag om te vluchten, heel ver weg, heb ik een auto gestolen. Maar Franзois gaat door en lacht plotseling omdat ik
niet kon rijden heeft mij men meteen opgepakt.... Dus heeft men mij veroordeeld de uitspraak afwachtend. Geloof jij mij? -Zoй drukt zich tegen hem aan en sluit de ogen. Hoofdstuk 18 (blz 50) Het is precies tien uur als ze thuis komt. het dorp is verlaten, toch zijn ййn of twee oudjes misschien in beweging achter de ramen, laat ze verrekken! Zoй gaat naar haar kamer en stapt op een stoel om de groene rugzak op de kast te pakken, haar

identiteitsbewijs, warme kleren, foto's van haar broer en van een kat die vandaag overleden is, kauwgum, parfumfles,sieraden. Zij doet dit alles in de rugzak voordat ze de toiletspullen zocht in de badkamer. Alleen nog zes uur voordat haar ouders
terugkomen. Zij gaat naar hun kamer, tilt een lat van de houten vloer op een bundel biljetten daaronder verborgen. Dan gaat ze naar de keuken, waar zij zich meester maakt van de koekjes, droog fruit, jus d'orange, kaarssen, een zaklamp. Als
de rugzak vol is schrijft ze iets voor haar ouders hun bekendmakend dat ze vertrekt uit P. met een schoolmakker. In de straat legt
ze de riemen van de rugzak om haar schouders en start de scooter, gaat richting het meer. Daar kiest zij de diepste hoek om haar
scooter in het zwarte water te gooien, er blijven enkele seconden voordat zij verder gaat in de richting van de weg. Hoofdstuk 19 (blz 52) Franзois vertrapt twee lege patronen van een jachtgeweer met de voeten en drukt een tak naar beneden zodat Zoй voorbij kan
gaan zonder zich te blesseren. -Franзois kondigt hij aan, daar komt de Francus...Dat wil zeggen de vrije man. Het is eigenaardig
dat mij men deze voornaam gegeven heeft. -Jij bent gek met jouw voornaam. -In de gevangenis heb ik ze allemaal uit mijn hoofd geleerd. Mijn kameraad, hij die gezegd heeft dat ik de agenten heb gedood, hij heette Zйlie. Dat is zeldzaam Zйlie, dat wil zeggen mededinger in het grieks... Jij gelooft dat de voornamen een invloed kunnen
hebben op je noodlot? Zoй weet hier niets van zij houdt er zeer van Franзois te horen praten. Maar als hij zwijgt neemt zij het over. Zij houdt er niet
van te lopen en te denken. -In het dorp, vertelt zij dat men zegt, dat het een gewoonte is als je het voelt dat de mensen moesten weggaan naar Spanje
gedurende de oorlog, de Joden en de verzetstrijders...Alleen de verzetstrijders zijn nooit in het dorp geweest, eerder de
collaborateurs.(mensen die samenwerken met de vijand). Wat de Spanjaarden betreft, dat kan ik jouw bevestigen, zij zijn niet

allemaal anti-fascisten geweest... -Heb jij van Franco horen praten? -Nee erkent Franзois. -Dat is niet belangrijk meent Franзois. -Dat is niet belangrijk...., meent Zoй. Dat alles wil zeggen dat we over enkele dagen in spanje zijn. Soms als de weg voldoende breed is lopen ze hand in hand. Franзois draagt de groene rugzak terwijl Zoй de deken draagt en
een plastic tas gevuld met fruit. Ze hebben gerust om de sinasappels te eten aan het begin van de middag. Daarna hebben ze een
lange kus gewisseld en Zoй heeft gemompeld dat ze van hem houdt. Dat was op het moment dat Gildas heeft geaccepteerd te
reizen op de schouder van de ййn en dan van de ander. -Dat maakt het eigenaardig al deze patronen! Zegt Franзois. Terwijl hij met de voeten een hoop lege patronen wegduwt. Blauwe, Rode, oranje, Rapen zij ze nooit op. -Nee anwoordt Zoй dat is om hun territorium af te bakenen. De honden doen een plasje voor hun laten ze die hulzen in
plastic. -Denk jij dat ze ons komen zoeken? -De jagers? Vraagt Zoй duidelijk verrast. Franзois houdt op verder te gaan en schudt het hoofd. -Zeer zeker niet ze weten dat jij bewapend bent...Dat is niet alsof je uit was op wilde zwijnen of wilde vogels en vanavond vinden
we een super schuil plaats. Hoofdstuk 20 (blz 55) Net voor de nacht hebben ze een kleine grot gevonden in de rotsen die lopen langs de rand van het water, een perfecte
schuilplaats omgeven door bomen. Dan hebben ze een vuur gemaakt, hebben zich discreet gewassen. Als Franзois klaar is
heeft hij twee stukken brood gesneden om ze te grillen en Zoй, achter zijn rug, heeft hem gevraagd zich niet om te draaien. http://www.vandeningh.com/forum/index.php heeft gehoorzaamd en Gildas gedwongen hetzelfde te doen, dan na een paar minuten is ze gaan zitten aan het andere
kant van het vuur. Ze had een zwarte minirok aan en een zwarte shawl. Die hing tot over haar dijen, ze had haar ogen opgemaakt
en ook haar lippen. En zonder te lachen was zij een uitnodiging voor de liefde. Elk van de woorden die zij heeft gemompeld

waren een liefkozing aangeboden aan Franзois, de woorden leken op bloemblaadjes van zijde. Die zij naar hem heeft geblazen, opdat hij ze in zijn armen neemt. Uitgestrekt op de deken hebben ze elkaar lief gehad op een deken net als kinderen zonder
grenzen en Zoй heeft plechtig beloofd haar hele leven dicht bij Franзois te blijven omdat zij kwam om te begrijpen dat zij nooit van
een andere man kon houden. Hoofdstuk 21 (blz 58) Hubert Bidart en Paul Tariet kijken naar de agenten die de scooter ophaalde uit het meertje door middel van een kabel getrokken
door de 4x4 blauwe marine. Dat was een buurvrouw die de vader van Zoй heeft gewaarschuwd een andere mevrouw die af en
toe zijn ramen schoonmaakt, net toen ze de kleine Zoй heeft zien weg rijden richting het meertje. Het was niet de eerste keer maar
daar, met de grote rugzak, heeft ze zich toch vragen gesteld. Waarom niet de politie roepen?, heeft ze even gedacht maar toen
heeft ze begrepen dat de dochter van Tariet gevlucht is om een vriend in Parijs weer op te zoeken, heeft ze niet meer
geaarzeld. Vooral omdat zij de scooter nooit terug zag komen uit de andere richting en zij de hele dag aan het raam bleef, wat
nooit haar gewoonte is geweest. Daarna hebben de politiehonden de rest gedaan. Het was niet moeilijk om te zien dat ze naar
het meer was gegaan. - Het probleem, legt Bidart uit, is dat die kleine rot jongen heeft gedurft haar als gijzelaar te nemen. En die is gewapend.. -Het lukt mij niet om het te geloven antwoordt Tariet, zijn ogen op de scooter druipend van het water! -echter... -Zij is nooit gevlucht.... gelukkig voor ons, was ze goed op school. -Hij heet haar bedreigt zo zeker als 2x2=4 en met de Baretta - een negen para moet je je voorstellen! hij heeft de troeven de smeerlap... Maar het zou mij verbazen als hij jouw dochter iets zou aandoen. Heel lafhartig deze kleine bastard.... ken jij Dead Serious/ Paul Tariet kent het niet en geeft er ook niet om. Maar hij beweegt niet, luisterd naar zijn vriend. -Het is een amerikaanse vereniging van zelfverdedigen zij bieden 5 miljoen dollar aan aan degene die een crimineel vermoord
in het kader van de wet. Maar niet aan degene die het niet lukt hem te raken. (Dus raakt maar niet dood gaat) Omdat dat de belastingbetaler veel geld kost een gevangene te verwonden. En ik ben het daar mee eens! Als de Franse wet een beetje sterker was zoals de burgers. Zoals wij

zouden kunnen zeggen wat ze willen men zou een percentage minder criminaliteit hebben. Maar dat gaat niet met de socialisten
die de zaken willen bewegen. Als je denkt hoe ze kans maken de wind van de drugs te legaliseren en hoe ze de jagers dwars
zitten.... -Jij gaat met de politie? Snijdt Tarief af. Ja ik had mijn gezondheidsproblemen en legt zijn hand op zijn nieren. En verder het weerbericht dat aankondigt..... Hoofdstuk 22 (blz 61) Meteen als de regen begint glippen ze tussen de takken, Franзois wacht omdat Zoй de oliejas uit de rugzak kan nemen. -Wil jij hem? Vraagt Zoй terwijl ze de doorzichtige oliejas van Franзois aanreikt. -Nee. -Hij geeft een kus op de aangeboden lippen en dromend van het geluk dat hij diep voelt. Hij heeft zich nooit kunnen
voorstellen hoe men het plezier kon voelen elkaar lief te hebben, tot nu toe heeft hij alleen met twee meisjes geslapen, de eerste, omdat de gelegenheid zich aanbood, de tweede bij het ruilen van de zonnebril toen de zon onder ging. Met Zoй voor de eerste
keer heeft hij haar bemind zich laten wegdrijvend in zijn bezieling, in zijn geroep, in zijn gezang. Soms had zij de zonnedauw die geheel de bloem bedekte soms was hij het. Net zoals het meer en de hemel verenigd zijn in
hetzelfde licht. Hoofdstuk 23 (blz 62) -De onderzoeken zullen om 12 uur beginnen! Verkondigt de commandant van de politie voor Paul Tariet. Ik verzoek U niet te
antwoorden op vragen van de journalisten totdat wij Uw dochter hebben gevonden..... -Zij kan niet zo gevlucht zijn, zegt Tariet. Hij kan ook niet zomaar naar huis terug keren en dan terug gaan om de scooter weer in
het meer te gooien.... -Meneer Tariet ...stelt U zich een type voor instaat twee agenten dood te schieten: de werkelijkheid is dat Uw dochter in de
handen is van een moordenaar en dat wij alles moeten doen om een drama te vermijden. Hoofdstuk 24 (blz 63) Zoй hoort hem achter zich lopen, zij weet dat hij de glimlach niet kan zien die haar gezicht verlicht gedurende het waken. De
eerste keer dat ze zich voelde leven tot aan het punt van de duiziligheid, iets dat zij nooit durfde te denken, zelfs in de dromen niet. Zij had nooit iemand bemint niet eerder dan een jaar na aarzeling, de vragen, de twijfels. Toen de jongen haar penetreede heeft zij niets ondervonden dan de pijn van zijn lichaam heel gespannen dat zij bloed verloor. Maar vandaag, heeft zij nergens spijt van.... Maar zij zou dit niet met Franзois willen hebben meegemaakt. Met hem gebruikte zij niet meer de voorbehoedsmiddelen, zij dacht er niet eens aan, zij gaf niet om de mogelijke consequenties, wilde niet anders denken dan aan het project. Om een nieuwe hoek voor een schuilplaats te vinden, de regen en elkaar beminnen, haar lippen te leggen op de zijne en het oranje vuur te zien dat hun naakte lichaam likt zoals de toon van de zon. Op de arm van Franзois een vinger laten glijden even de tatouages te raken die een tralie voorstellen. Hoofdstuk 25 (blz 64) Helikopterpiloten, honden gidsen, alpinisten, politie, elektronica specialisten en gidsen: haast 200 man uitgerust met kogelvrije vesten, wapens, automatische wapens, traangas granaten, verrekijkers, walkietalkies, berguitrusting, infrarode apparatuur. Twee honderd mannen die zijn opgesteld in een cirkel rond de onderzoekszone. Effectief, bijzonder en belangrijk aan de voet van de Pyreneeën opdat de voortvluchtige en haar gijzelaar niet de Spaanse grens kunnen oversteken. Omdat het welslagen van een
missie zoals deze een bijzondere publiciteit betekend voor zowel de politie als de commandant van de particuliere organisatie. En

spoedig dank aan het werk van de journalisten, geheel Frankrijk zal de ogen richten op het departement, biddend voor de moordenaar op de vlucht voor zijn gevangename. Omdat het volk met alle recht niet het gijzelnemer ondersteunt. Hoofdstuk 26 (blz. 65) Ze hebben de oliejas tussen twee takken gespannen en zijn dicht tegen elkaar gaan zitten, tijd om te gaan eten, de resten van het brood met de chocolade, het water drinken van de regen die stroomt over de bladeren van de bomen. -Heb jij niets gehoord? Vraagt Franзois zijn hoofd plotseling optillend. -Wat? -Een helikopter........ een lawaai....... zo...... -De regen ik heb zin jouw te beminnen...... -Ik ben zeker dat het een helikopter is zegt Franзois. Hij omarmt Zoй die Gildas op haar knieën houdt. Zij aait de rat na hem een stuk brood te hebben gegeven. Dan, als een precieze houding in het bezit van het pistool dat hij gezet heeft in de centuur van de broek neemt hij het magazijn weg. Hij bekijkt de rechthoek van het zwarte metaal gevuld met patronen, hij schut ze in zijn hand voor ze te laten vallen in een fles water aan zijn voeten. -Waarom? Vraagt Zoй. -Omdat ik niet doden wil...nooit...niet eens een dier. -Nee, verbeterd Zoй waarom verberg je een bal in het pistool? Opdat men mij niet weer de vrijheid zal nemen..... Jij hebt de tatoeages op mijn armen gezien. -Ja. -Als je wilt kun je ze uitwissen.... Maar die die ik binnen op mijn lichaam heb, niemand mag die ooit uitwissen! In heilige Paulus- de gavangenis in Lyon-, zij die niet deel uit maakte van een groep waren verslagen. Ik was in de wijk voor de minderjarigen maar het werd erger hoe jij je kunt voorstellen als je die films ziet.... Bij sommige zijn de oren afgetrokken of de tanden gebroken, andere hebben een stomp op de maag gekregen. -De bewakers die jullie sloegen? De andere gevangen genomen, de minderjarigen. Zoй legt haar hand op die van Franзois en leunt haar hoofd tegen zijn schouder en zegt dat ze hem lief heeft met heel haar hart. Hoofdstuk 27 (blz 68) het doelwit, in gezelschap van haar gijzelaar, was gezien binnen de omtrek van het onderzoek. Bovendien gesignaleerd door de bemanning van een kleine helikopter die niet op de plaats kon blijven zonder gevaar te worden opgemerkt, en verder door een nachtwaker in camouflagepak geplaatst op de top van een hoge boom. Dadelijk, ongeveer honderd politieagenten hebben de zone van de gevangenneming benaderd. Hoofdstuk 28 (blz 69) Niettegenstaande de harde regen, niet tegenstaande de lucht van de plantenaarde, die komt van het bos, ruikt Franзois de parfum van Zoй vanille en kaneel dat doet hem denken aan tropische eilanden. Hij houdt plotseling op om verder te gaan om zich ervan te verzekeren dat zij fijn hier is, dat hij niet droomt, hij keert terug, Zoй glimlacht en geeft hem een kleine zoen op zijn neus. Op het volgende moment bemerkt Franзois Gildas diepliggend in de zak van de oliejas die zijn hoofd uitsteekt. Hij heeft zo goed gedroomd omdat hij was opgesloten. Als hij zich zou installeren op een eiland aan het strand, in een hut van planken, die hij zou bouwen en waar hij zijn dagen zou doorbrengen zittend met zijn gezicht naar zee, zijn schaduw mengend met die van de vogels en wegvliegen tussen hen bij de ontmoeting van de hemel, daarboven, helemaal daarboven, bij het land van de engelen, ver van de boten die de rivieren van de nacht bezoeken. Een hut als een kasteel, glimlacht Franзois het water afvegend dat over zijn gezicht loopt. Hoofdstuk 29 (blz 70) De politiecommandant neemt de walkie-talkie aan zijn lippen, hij verzekert zich ervan dat de scherpschutters op hun post zijn. Dan pakt hij de megafoon en geeft hem aan de brigadier. Deze wijst op de oranje knop, hij drukt erop om de versterker aan te zetten. -Het is goed zegt de commandant. Hij wacht dat de schietschijf en zijn gijzelaar aan het beoogde punt voorbij gaan en de megafoon te activeren. Dan, langzaam, duidelijk spreekt hij de naam Franзois Maлl uit, hij beveelt zich niet te bewegen en de armen omhoog te doen. Hoofdstuk 30 (blz 71) Als een nachtmerrie in de nacht wanneer men met een schrik wakker wordt, het hart klopt en beukt op de trommelvliezen als een gevangenisdeur die dicht slaat. Franзois tilt het hoofd op en voelt de lauwe regen die langs zijn rug loopt. -Je armen! herhaalt de stem. En dan de stem van Zoй als een echo. ---de armen, Franзois! Zij kunnen het niet weten! Weten wat? ---de armen, Franзois! Hij draait zich om met een verbazende traagheid en ziet Zoй die nog harder schreeuwt dan de andere stem, die brult. Hij hoort het, ziet de vorm van de lippen die zich openen en sluiten, maar hij begrijpt niet wat ze zegt. Zij wijst op de mannen die naar hen toekomen, over de weg van achteren en van voren, die de heuvel afkomen van rechts of die klimmen van links. Zij spreekt zonder op te houden alsof zij niet zou willen dat hij niet over het hek van de woorden kon stappen. -Franзois! Brult de stem die hem het liefst is op de wereld. Het is niet hij die de voornaam draagt maar het is de voornaam die hem draagt., die van een vrije man. Waarom heeft zij dat vergeten? Hij ziet de mannen die naderbijkomen, hij grijpt het pistool, niet om te vluchten...Op het moment dat zij probeert de arm te grijpen om te verhinderen zich te doden, zakt zij in elkaar. Het was niet zij die getrokken heeft. Zoй ziet het bloed dat zijn gezicht overstroomt, de schedel versplinterd boven zijn rechter oor. Ze scheeuwt. Dan, als de mannen opnieuw dichter bij komen, laat zij zich op de knieлn vallen, neemt het pistool. De hand van Franзois lijkt haar eigenaardig warm, die hij de vorige dacht op zijn lichaam heeft gelegt, bij het vuur. Door haar tranen heen ziet ze de open ogen van Franзois de magische ogen die haar aankijken en de half open lippen, zij hoort het geluid van stappen. Zonder te beven tilt zij het pistool op, drukt de loop precies op haar rechter oor, zij weet dat zij de vrijheid gekozen heeft net voor dit ogenblik.