De weduwe van Ephese

De weduwe van Ephese Een dame, die in Ephese woonde, stond alom bekend om haar kuisheid en werd door alle vrouwen, niet alleen van de stad, maar ook van de buurvolkeren, geprezen. Deze vrouw werd dan ook, toen haar echtgenoot gestorven was, door een zeer groot verdriet getroffen. Op het toppunt van wanhoop klaagde ze dat ze zonder hem niet verder kon leven. En ze stelde zich er niet tevreden mee de lijkstoet met loshangende haren te volgen of zich op de borst te slaan, zoals de gewoonte was. Daarom is ze haar echtgenoot naar het graf gevolgd, waar ze het lijk hele dagen en nachten begon te bewaken en te bewenen. Ze had immers besloten om ook zelf uit het leven te stappen en naast het lichaam van haar echtgenoot door te vasten de dood tegemoet te gaan. Haar ouders en verwanten vroegen waarom zij dit deed, maar zij weigerde haar echtgenoot te verlaten; zelfs de magistraten werden afgewezen en gingen heen. Bij haar was enkel een hondstrouwe slavin, die samen met haar meesteres rouwde en het licht dat in het grafmonument geplaatst was weer aanwakkerde. Het was al de vijfde dag dat de dame het zonder voedsel uithield. Alle burgers beklaagden haar en vroegen zich verwonderd af of ze werkelijk van plan was te sterven. Eén gespreksonderwerp hield aldus de hele stad in de ban; mensen van alle standen bekenden dat zij een uitzonderlijk voorbeeld van kuisheid en liefde stelde. Intussen beval de opperbevelhebber van de provincie drie bandieten aan het kruis te slaan dichtbij het graf, waarin de dame het lijk van haar pas gestorven man beweende. De volgende nacht bemerkte een soldaat, die de kruisen bewaakte, een licht tussen de monumenten, dat nogal helder schitterde, en hoorde hij het gezucht van de rouwende dame. Uit menselijke nieuwsgierigheid verlangde de soldaat sterk te weten wie daar aanwezig was of wat die daar deed. Dus daalde hij af in het graf, en toen hij de bloedmooie vrouw had gezien, bleef hij eerst staan, als het ware door een wonder in verwarring gebracht. Daarna, toen hij het lichaam van de dode en haar tranen had gezien, begreep hij dat de vrouw het verlangen naar haar echtgenoot niet kon verdragen. Daarom begon hij de rouwende vrouw aan te sporen om niet in nutteloos verdriet te volharden. Maar de dame begon zich nog heviger op de borst te slaan en legde haar uitgerukte haren op het lichaam van haar echtgenoot. Toch ging de soldaat niet weg. Hij bracht voedsel en wijn naar het graf voor de vrouwen. Uiteindelijk strekte de slavin haar handen uit, verleid door de geur van de wijn, en dadelijk begon ze de koppigheid van haar meesteres te overwinnen. “Wat zal het jou baten,” zei ze, “als je door te vasten zal sterven, als je levend zal begraven worden? Wil je dan niet liever leven, en genieten van de voordelen van het leven? Precies het lichaam van jouw echtgenoot moet je aansporen om te leven.” Op dat moment liet de vrouw, die zich gedurende vele dagen van voedsel had onthouden, door honger overwonnen, toe dat haar koppigheid gebroken werd, en aanvaardde ze het voedsel niet minder begerig dan de slavin. De soldaat, die vroeger al had opgemerkt dat de dame bloedmooi was, verbleef gedurende vele uren in het graf, en met dezelfde vleiende woorden waarmee hij had verkregen dat de dame wilde leven, viel hij nu haar kuisheid aan. De kuise vrouw vond de jongeman ook niet lelijk. Tenslotte overtuigde de soldaat haar om zijn liefde niet af te wijzen. Zij lagen dus samen, niet alleen die nacht, waarin ze het huwelijk voltrokken, maar ook de volgende dag en de derde dag, achter de gesloten deuren van het graf. En zo kwam het dat de ouders van één van de gekruisigde bandieten, toen ze bemerkt hadden dat de kruisen zonder bewaker waren, in het midden van de nacht hun zoon in het geheim van het kruis afnamen en hem begroeven. De volgende dag zag de soldaat, toen hij uit het graf was gekomen, dat er één kruis zonder lijk was. Hij was erg bang dat hij vreselijk gestraft zou worden, en legde aan de dame uit wat er gebeurd was: hij bevestigde dat hij het oordeel van de rechter niet zou afwachten, maar dat hij zijn eigen nalatigheid zou straffen met het zwaard. De vrouw zei met evenveel medelijden als kuisheid: "Als de goden het maar niet toelaten dat ik op hetzelfde moment twee begrafenissen zie van twee aan mij zeer dierbare mensen. Ik wil liever een dode ophangen dan een levende doden." Na deze woorden droeg ze hem op om het lijk van haar man uit de kist te halen en het aan het leegstaande kruis op te hangen. De soldaat maakte gebruik van het verstand van de zeer vooruitziende vrouw, en de volgende dag vroeg het volk zich verwonderd af op welke manier dan toch de dode op het kruis was gekomen.