Sie ist ein Cop

Zij is een politievrouw Rosa was als patrouillepolitievrouw zo goed, dat iemand met een hogere rang haar opviel en zij als tweede vrouw bij de 16-koppige speciale eenheid SIU terechtkwam. 1) Miami Beach, later die namiddag. De lucht is heet en vochtig. Bedachtzaam neigt de zon zich naar de zee toe en de palmbomen werpen lange schaduwen. Langzaam gaan de hoeren in mosgroene minikledij en gouden kettingen om hun enkels af en aan. Auto’s trekken als brommende, bonte blikslangen aan ons voorbij. Een staalblauwe Chrysler stopt. De hoer bukt zich naar het geopende raampje toe. De man aan het stuur wilt seks, de hoer wilt geld. Dertig dollar is een snel nummertje op de achterbank van zijn wagen. De hoer knikt en wijst met haar hand naar een zijstraat. De auto rijdt langzaam door en rijd die straat in. De hoer loopt op haar naaldhakken achter hem aan. Rood en blauw licht beginnen te flikkeren. Snel en geluidloos gaat een patrouillewagen van de Miami-Beach politie het zijstraatje in. De wagen remt scherp achter de Chrysler af. Stofwolken, de hoer loopt daarvandaan. Uit de politieauto springen twee met mutsen gemaskerde mannen in jeans en gymschoenen. In hun riemholsters steken wapens van een groot formaat. Ze brullen: “Politie! Snel, kom eruit!” Sprakeloos komt de Chrysler-bestuurder eruit. Met plastic handboeien binden de gemaskerde mannen zijn handen op zijn rug vast. Zij doorzoeken zijn kleding. In een broekzak vindt een gemaskerde man een vijfpak condooms. Aan de top van zijn vingers houd hij ze hoog. Hij lacht en zegt: “Er is Rosa wat ontgaan!” 2) De 40-jarige Rosa Redruello is de vrouw in de minikledij, maar de hoer heeft zij alleen gespeeld – als undercoverpolitievrouw van “Strategic Investigations Unit” (SIU), een 16-koppige specialeenheid van de politie in Miami Beach, die de prostitutie en drugscriminaliteit bestrijdt. De beide gemaskerde mannen zijn haar collega’s. Ze hebben hun gezicht bedekt, omdat wanneer ze gemaskerd worden ingezet, niet in het criminele milieu herkend worden. 3) In Florida is, net zoals in veel staten in de USA, elke vorm van prostitutie streng verboden. Maar ingezette vervolgen/achtervolgen worden daarom niet alleen de prostituees en tippelaars, maar ook hun klant. 4) “Detective” Rosa Redruello is in Cuba geboren en krijgt een ontberingrijke jeugd in New York en Miami. In 1970 trouwt ze met de Cubaan John, een computervakman, en heeft met hem de intussen 16-jarige dochter MIchelle. De kleine levendige vrouw heeft het van een eenvoudige typiste tot een managementpost bij de stad geschopt. Maar op den duur werd haar werk haar teveel, en kwam ze bij de politie. Na haar aanvang in 1999 en vier maanden lange opleiding, werkt ze als patrouillepolitievrouw. Ze doet haar werk zo goed dat iemand met een hogere rang Rosa opviel en zij nu als tweede vrouw bij de SIU kwam. A) In een klein appartement is het pikdonker en drukkend benauwd. Rosa’s partner Gus staat bij het raam, kijkt vanaf de eerste verdieping naar de uitgestrekte straat onder hem. John hurkt bij een stoel onder de tafel, daarop ligt een opengeklapte aktekoffer met een ontvanger. Een kabel loot naar een plakantenne die op de grond staat. De beheerder van de woonblokken aan Post Avenue, ten noorden van de welbekende Art-deco-wijken, heeft het appartement voor de SIU leden beschikbaar gesteld. Hij hoopt, dat zij die lastige drugsdealer uit de buurt verdrijft. Uit de koffer komt het hoge lachen van Rosa, in het gedempte, diep uit de keel vermengde geluid. Gus heeft het handspraakradiotoestel voor zijn mond: “Rosa heeft contact met een man”, fluistert hij. “Begrepen”, kraakt Carlos’ stem luid uit de luidspreker terug. Hij ligt een huizenblok verder in een auto op de loer. Rosa is vanuit het raam in het donker nauwelijks te zien. Ze staat met een man onder een boom. “Heb je stof?” vraagt ze aan hem. “Ik niet, maar mijn vriend, daar verderop. Hij is een goeie, “ antwoord hij en wijst op een kleurling in shorts, die met andere mannen aan het praten is. Maar de “goeie” heeft niets en zijn maat, die even later aankomt, schept alleen op. B) De burgerlijke Ford met Gus en John rust tijdens een nauwe, eindeloos lange doorgang tussen de achterkanten van twee huizenrijen . Stukjes van krantenpapier waaien op. Rosa is niet te zien. Maar haar stem is te horen een licht hijgend, omdat zij praat terwijl ze loopt. “Ik ben nu in Collins Avenue. Op de hoek staat de knul. Ik ga nu naar hem toe. Gus remt de wagen af. Langzaam gaat hij in Collins Avenue op de tast voort. Op de tegenoverliggende straatkant, treed Rosa tot een zwarte toe. “Hoi”, klinkt haar stam uit de koffer, “Heb je de stof?” – “Ja”, zegt hij, “en heb jij 20 dollar?” Gus trekt zijn masker over zijn gezicht. Hij drukt op het blauwe knopje op zijn dashboard en gaat direct naar Rosa en de man toe. Hij slaat een man voor zijn mond. Gus springt uit de wagen en schreeuwt “Politie!”, werpt hem tegen een hek, bindt zijn handen op zijn rug, draait hem terug naar hem om, trekt zijn mond open en haalt de crack eruit, die voor Rosa bedoeld was. Voor de schijn bindt John ook Rosa vast. Ze moet wijdbeens voor de Ford gaan staan en beiden handen op de motorkap leggen. Kauwgomkauwend observeert ze uit haar ooghoeken, hoe dertig meter verderop haar collega’s de tussenpersoon van de mislukte handel van de fiets trekken. C) Rosa staat in hot pants voor hun schrijftafel en verstopt haar pistool in een gordeltasje, waarin toeristen gewoonlijk geld en legitimatiepapieren in bewaren. Onder haar T-shirt zit een draadloze zender verstopt. “Alles goed?” vraagt sergeant Carlos Noriega, die ook uit Cuba komt. Rosa knikt. “ Dan kun je beginnen”, zegt hij. Noriega leid een van de twee kleine SIU teams, waarbij nog twee Cubaanse mensen Jeff en Gus, de Puertoricaanse John en als enige echte Amerikaan Doug behoren. Verantwoordelijk zijn ze voor heel Miami Beach, dat in het hoogseizoen van 100.000 tot een half miljoen mensen telt. “Naast de jacht op hoeren, tippelaars en klanten is het onze baan, de cocaïne van de straat te bemachtigen, maar ook dat geld te krijgen, dat met de cocaïne verdient wordt,” legt Rosa uit. Daarvoor doen wij ons voor als drugskoper en wij tonen aan dat we kunnen betalen met geld van de politie. Of ze bieden zelf stof aan – in beslag genomen cocaïne uit de Asservatenkammer. Aan hen slachtoffers behoren ook steeds vaker artsen en advocaten. Zij kopen met zwart geld cocaïne, mengen het andere substanties en verkopen en zo weer verder. Snelle winst: 15.000 dollar. De laatste koper betaalt net zoveel, terwijl de stof die als crack op de straat verkocht wordt, maar werkelijk uit 15% hieruit bestaat. D) De twee dealers - ze zijn 18 en 20 jaar oud en komen uit Cuba en El Salvador – leunen tegen de Ford. Ze wachten op het afvoeren naar het politiebureau. E) Laatste poging. Voor de ingang van een bar krijgt ze een tip van twee jonge mannen van een dealer met een fiets. Rosa vindt hem in een groep van mannen, die op een donkere hoek bij elkaar staan. Ze loopt onnozel om hen heen, pakt de fiets, rijdt een rondje en lacht. De mannen lachen. Een van hen danst. Een kleine hond springt blaffend om de kring heen. “ Hey, ik heb gehoord dat je goed spul verkoopt,” zegt Rosa tegen de fietser.”Wil je wat kopen?” vraagt hij. “Ja.” “Wacht”, zegt hij en fiets ervan weg. Na enige minuten later is de fietser terug. “Ga naar de Collins Avenue. Daar staat een vriend van mij in een blauw T-shirt. Hij heeft het spul.”John klopt de koffer ineen, pakt de antenne en loopt met Gus uit het appartement.