Drop

Wat is drop?
Allerlei soorten snoepjes mogen drop genoemd worden. Maar de drop waarvan je zegt: “dat is drop” daar zit ongeveer het volgende in:

Zouthout
De basis van drop is de wortel van de zoethoutstruik. Zoethout is al eeuwen bekend. Niet omdat het lekker gevonden werd, maar vanwege de geneeskrachtige werking ervan. Het werd als geneesmiddel tegen hoest en tegen infecties gebruikt. In drop verwerkt zorgt zoethout voor de speciale dropsmaak. Oftewel: de dropsmaak wordt veroorzaakt door een bepaalde stof in het zoethout. Namelijk glycyrrhinze. Deze stof is vijftig maal zoeter dan kristal suiker. De geur- en smaakstoffen die in zoethout zitten zijn dezelfde die in venkel en in anijs voorkomen.

Arabische gom
Arabische gom is een soort hars die afkomstig is van de Acaciabomen uit Soedan en het stroomgebieden van de Nijl en uit Senegal. Arabische gom maakt drop zo typisch “gommig”. Tijdens de oliecrisis in 1973 ontstond er een enorme schaarste aan Arabische gom. Daarom is de industrie in Nederland toen als een razende gaan zoeken naar iets dat als vervanging voor die gom zou kunnen dienen. Men ontdekte dat het “gommige” ook kan wordt verkregen door gemodificeerd zetmeel. Dat wordt tegenwoordig veel gebruikt omdat het aan de smaak niets afdoet en veel goedkoper is dan Arabische gom.

Andere ingrediënten
Andere ingrediënten zijn:
Suiker: zo’n dertig tot zestig procent van het gewicht van het dropje. Zout: meestal salmiak, dat is minder bloeddrukverhogend dan het gewone keukenzout, kleurstof; van nature is drop bruinig en wat doorzichtig. Met behulp van koolstof (een soort norit) of bijvoorbeeld caramel wordt drop donkerder gekleurd. Die kleurstoffen zijn geheel schadeloos voor de gezondheid.

Geur- en smaakstoffen
Aan drop worden ook andere geur- en smaakstoffen toegevoegd. Bijvoorbeeld laurier, menthol, anijs, eucalyptus en honing. De geur- en smaakstoffen die aan drop worden toegevoegd, kunnen worden verdeeld in natuurlijke, natuuridentieke en kunstmatige stoffen.

Natuurlijke stoffen zijn stoffen die in de natuur voorkomen, dus bijvoorbeeld eucalyptus.

Natuuridentieke stoffen zijn stoffen die in een fabriek worden gemaakt, maar die wat betreft hun samenstelling gelijk zijn aan de natuurlijke stoffen.

Kunstmatige stoffen worden ook in de fabriek gemaakt, maar in dit geval is de samenstelling anders dan die van natuurlijke stoffen. Binnen de EG gelden er bepaalde regels voor het gebruik van kleur- geur- en smaakstoffen. Als een stof is goedgekeurd voor gebruik krijgt hij een zogenaamd E- nummer. Dat nummer is dan te vinden op de verpakking van de drop.

Hoe wordt drop gemaakt?

De zoethoutwortelstruik
De zoethoutwortelstruik groet in de subtropische streken. In Spanje, Italië, Griekenland, Turkije, Iran, Irak, de Kaukasus, Syrië en China.
Het best groeien de planten langs een vochtige rivierbedding. Pas na vier jaar kunnen de wortels van een struik worden geoogst. Het oogsten gebeurt in oktober. De struik heeft dan al haar bladeren verloren en groeit niet meer verder tot de regenperiode in april van het volgende jaar. Dat oogsten is niet gemakkelijk want de wortels zitten soms wel vier meter in de grond. Ze worden altijd heel voorzichtig opgegraven en er wordt altijd voor gezorgd dat er genoeg wortels aan de stuik blijven zitten, zodat de struik gezond blijft en er de volgende jaren weer wortels geoogst kunnen worden. Als de wortels zijn opgegraven en ontward, leggen de boeren ze een paar dagen te drogen in de zon. Als ze dat niet doen, gaan de wortels schimmelen. Gedroogd blijven de wortels een paar jaar goed. Daarna verkopen de boeren de wortels aan de fabriek. Daar worden de wortels in stukken gesneden en van vuil ontdaan. Vervolgens worden ze weer gedroogd, gerafeld en met water tot pulp gemaakt. De pulp wordt gefilterd en ingedikt. Dat ingedikte extract wordt in grote blokken gegoten, de ‘blokdrop’.

Blokdrop op reis
Als er eenmaal blokdrop gevormd is, dan kunnen de fabrikanten gaan exporteren, bijvoorbeeld naar Nederland. De blokdrop vormt het belangrijkste bestanddeel voor onze dropjes. Italiaanse boeren leggen tussen de stukken blokdrop dikwijls laurierbladen. Dat doen ze zodat de stukken niet aan elkaar plakken en omdat het aroma een lekkere smaak en geur aan de blokdrop toevoegt. Laurierdrop is dus niet, zoals je zou denken drop gemaakt van de laurierplant, maar bijna pure blokdrop.
Het grootste gedeelte van de blokdrop gaat naar de Verenigde Staten, maar niet om er drop van te maken, maar voor de tabaksindustrie die er sigaretten mee ‘saust’. Een ander deel van de blokdrop wordt gebruikt voor de farmaceutische industrie om bittere pillen zoeter te maken en een klein gedeelte om hoestdrankjes van te maken die een slijmoplossende werking hebben.
De blokdrop moet voordat hij voor de productie van drop kan worden gebruikt eerst worden opgelost in water. Dat gebeurt in de fabriek.

Dropingrediënten
Alle ingrediënten worden als ze bij de fabriek aan komen eerst gecontroleerd. Als dat gebeurd is gaan water, suiker, zetmeel en gelatine in een grote ketel. De stoffen worden vermengd en vervolgens in ongeveer 5 seconden verwarmd tot 135º C. Onder die omstandigheden wordt het zetmeel stijf en wanneer later in het proces de drop met dat stijve zetmeel afkoelt, krijgt de drop zijn zachte stevigheid.
De suiker beïnvloedt ook de hardheid van drop. De gekookte massa wordt via een dunne buis naar een vacuümtank gepompt. Daar koelt het snel af en wordt het afgevoerd.

De “gekookte” drop is nu een kleverige massa, die wordt in de fabriek het “deeg” genoemd. Het deeg is nu niet meer zo heet en de overige ingrediënten kunnen worden toegevoegd, dat zijn: de dropblok (is inmiddels al gesmolten), de salmiak (voor de zoute smaak) en eventueel een kleurstof om de zwarter of bruiner te kleuren.

Als dat gedaan is kunnen ook de overige smaakstoffen worden toegevoegd. Bijvoorbeeld anijsolie, eucalyptus, honing of menthol.
De hoeveelheid van iedere smaakstof wordt door de computer geregeld, die geprogrammeerd is met het recept van de drop. Om een goede dropsmaak te krijgen bevat de drop zo’n drie procent van de dropblok.

De gietmachine
Als het deeg helemaal klaar is, wordt het weer gecontroleerd. Is het wel lekker geworden? Is de kneedbaarheid goed? Is het niet te vochtig of te droog? Als alles in orde is, wordt de massa door buizen naar de gietmachine gepompt. Daar worden via heel kleine buisjes steeds malletjes in de vorm gespoten. Zie plaatje 3. De malletjes zijn niets anders dan kuiltjes van een bepaalde vorm in een laag zetmeel. Als de hele bak volgespoten is volgespoten wordt die in een droogruimte gezet. Daar blijven de bakken bij een temperatuur van 65º C ongeveer één à twee dagen staan.

Daarna worden de bakken in een machine gekanteld, waardoor de dropjes die onder tussen al stijf zijn geworden gescheiden in van het meel. Het meel wordt nog verder gedroogd en daarna opnieuw gebruikt.
Op die manier is het hele proces een stuk goedkoper dan vroeger toen er kostbare mallen van ijzer werden gemaakt. Bovendien is het zo eenvoudig om steeds weer nieuwe dropvromen te maken. Alles wat je dan daarvoor nodig hebt zijn nieuwe gipsen voorbeeldjes die in het meel gedrukt kunnen worden. Inmiddels zijn de dropjes nu al wat harder geworden. Ze worden schoongeblazen in een tunnel waar het koel is,
namelijk zo’n 5ºC, want er zit nog meelpoeder op. Daarna worden de dropjes in een andere tunnel gestuurd, een soort wasdroger die een mengsel van olie en bijenwas bevat, om daar geglansd te worden.

Inpakken
De dropjes zijn nog niet helemaal klaar, ze moeten namelijk nog iets harder worden. Daarom worden ze bij een temperatuur van 18º C weer één à twee dagen weggezet.

Na die twee dagen moet er nog heel wat gedaan worden, om de dropjes te verpakken. Al die verschillende dropjes moeten in verschillende verpakkingen. De een in een rolletje, zie plaatje 5, de ander in een zakje, en weer een ander per stuk. Het inpakken van al die verschillende dropjes in al die verschillende verpakkingen is arbeids intensief. Daarvoor is ongeveer net zoveel personeel nodig als het produceren van de dropjes. Het duurt zo’n vier tot twaalf dagen voordat een dropje gemaakt is en klaar om uit de fabriek naar de winkel te worden vervoerd, maar dat is afhankelijk van de dropsoort.

De kwaliteit van een dropje
Hoe weet je nou zeker dat een dropje in orde is? In de fabriek is een afdeling (de kwaliteitsdienst) die zich uitsluitend bezighoudt met de controle van de dropjes. Vooraf worden de grondstoffen gecontroleerd, zie plaatje 6, op bepaalde punten in het productieproces wordt de drop gecontroleerd en bij het vullen van de zakjes wordt het juiste gewicht gecontroleerd. Bovendien doen de mensen van de kwaliteitsdienst ook steeds steekproeven. Mocht er iets niet in orde zijn, dan kan zo’n controleur het hele proces stil zetten.