Vluchtelingen

Verhandeling: Oost West thuis best.

Het is nergens beter dan thuis maar wat doe je als je land in oorlog is of als het een economische puinhoop is. Kijk maar naar de situatie in Irak of naar de kwestie tussen Palestina en Israël. Je ziet er wekelijks beelden van vluchtelingen die in erbarmelijke omstandigheden moeten overleven. In zogeheten vluchtelingenkampen. Deze beelden zijn aangrijpend, omdat je je het niet kan voorstellen dat zoiets kan en ook voorkomt. Wij leven zelf allemaal in een enorme welvaart, hebben alles wat nodig is om een gezond en gelukkig leven te lijden, vaak is er zelfs sprake van luxe, dit is niet denkbaar voor een vluchteling. Zij moeten leven van water en rijst en hier moeten ze al dagelijks voor ‘vechten’. Deze mensen hebben dit ook niet zelf gewild. Men is in het ‘verkeerde’ land geboren, waar het economisch niet goed gaat of waar oorlog heerst. Deze mensen vluchten ergens naartoe met hoop op een beter bestaan. Deze vluchtpogingen zijn zwaar en uitputtend. Vaak moeten zij in verschrikkelijke toestanden reizen en als ze dan eenmaal op hun bestemming zijn aangekomen dan moeten ze nog de zware procedure doorstaan van een asielaanvraag, om vervolgens het naamplaatje asielzoeker te krijgen en indien je deze procedure doorstaat, vluchteling. Vaak kunnen deze mensen hun gevoelens niet goed uiten en dus niet goed hun verhaal vertellen, waardoor er een niet-realistisch beeld ontstaat over deze persoon en dus de aanvraag een grote kans maakt te worden geweigerd. Vaak besluit men toch te blijven en dan ben je een illegaal. Maar hoe moet het verder ?

Als iemand in asiel wil aanvragen in West-Europa dan moet deze een hele procedure doorlopen voordat hij als vluchteling erkend wordt. Want pas als je als vluchteling erkend bent dan mag je voor bepaalde of onbepaalde tijd in het West-Europees land blijven. Het proces begint bij de aanvraag naar asiel. Men moet twee aanvragen doen. Een aanvraag voor toelating als vluchteling en een verzoek om een verblijfsvergunning. Als dit gedaan is dan wordt er een tolk geregeld en moet de asielzoeker tegenover een ambtenaar van het ministerie van Justitie verklaren waarom hij zou moeten worden toegelaten. Om te achterhalen of de persoon eerlijk is geweest over zijn identiteit worden er foto’s en vingerafdrukken gemaakt. En wordt er natuurlijk gekeken naar een mogelijk identiteitsdocument. Wat ook erg belangrijk is in het proces is dat men de vluchtroute goed bepaald. Want een asielzoeker kan terug worden gestuurd naar land van herkomst als hij al eerder een asielaanvraag heeft gedaan in een land dat langs zijn route lag. Want als hij bijvoorbeeld door Duitsland is gekomen en daar is zijn aanvraag geweigerd, dan hoeft België niet nog een keer deze aanvraag door te spitten. Als al deze stappen zijn doorlopen wordt er binnen 24 uur bepaald of de asielzoeker de verkorte of normale procedure mag doorlopen. De verkorte procedure houdt in de ambtenaar het verhaal geloofd en dat de informatie controle goed doorlopen is. De asielzoeker moet dezelfde dag nog terug komen om zijn verhaal nog eens te doen en dan wordt er weer een controle gehouden of alles klopt wat er gezegd is. Na dit gesprek wordt er bepaald of de asielzoeker geweigerd wordt. Als deze beslissing genomen wordt kan de asielzoeker in hoger beroep gaan bij de rechtbank en zijn tijdelijke verblijfplek wordt dan het OC (Onderzoek- en Opvangcentrum). Hiernaast heb je dus ook nog de lange procedure, hierbij maakt men hoogstwaarschijnlijk kans op asiel. In dit geval wordt de asielzoeker gelijk na het gesprek naar het OC gebracht. Deze lange procedure duurt 3 tot 6 maanden. Na deze periode wordt er bepaald of de asielzoeker de A-status krijgt. De A-status houdt in dat de asielzoeker is erkend als vluchteling en in België mag blijven. Het verzoek kan echter ook nog afgewezen worden, omdat de asielzoeker gelogen heeft over identiteit, land van herkomst of zijn vluchtroute en dit pas laat wordt ontdekt. De asielzoeker moet dan meteen het land verlaten, maar kan hier ook bezwaar tegen aantekenen bij het ministerie van Justitie. In de periode dat alles weer opnieuw moet worden bekeken moet de asielzoeker een tijdig verblijf aanvragen. Naast de toe- of afwijzing van een vluchtelingenstatus kan het ook nog zijn dat de asielzoeker voorziening krijgt tot verblijf (VTV of C-status). In dit geval wordt de asielaanvraag niet behandeld, maar mag deze op humanitaire basis in België blijven. Als de situatie weer beter is dan moet deze asielzoeker weer terug naar hun eigen land. Als laatste heb je ook nog de Voorwaardelijke Voorziening Tot Verblijf(VVTV). Dit betekent dat er in hun eigen land een burgeroorlog is. Na drie jaar kan dit ook worden omgezet in een VTV (Voorziening Tot Verblijf), omdat de situatie niet is veranderd in hun land. Als er wordt besloten een asielaanvraag niet te behandelen kan de asielzoeker bezwaar aantekenen bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst van het Ministerie van Justitie. Het nieuwe onderzoek kan een aantal maanden in beslag nemen. Als de uitslag dan weer negatief is, dan kan de asielzoeker nog in hoger beroep gaan bij de rechtbank. De rechter moet dan wel van te voren beslissen of dit gegrond is of ongegrond. Als het gegrond is kan deze besluiten de asielzoeker toe te laten als asielzoeker en een verblijfsvergunning verlenen. De rechter kan ook beslissen dat de asielaanvraag opnieuw onderzocht moet worden door de Immigratie- en Naturalisatiedienst. Deze moet in het nieuwe onderzoek rekening houden met de rechtbank en als ze toch weer beslissen de aanvraag af te slaan kan de asielzoeker voor een laatste keer weer in hoger beroep gaan. Hierna kan de rechtbank alsnog besluiten dat de aanvraag ongegrond is en kan de asielzoeker alsnog geweigerd worden. Hiertegen kan men niet in hoger beroep gaan. Veel asielzoekers besluiten dan illegaal in België te blijven.

Er zijn natuurlijk verscheidene soorten vluchteling zo zijn er economisch en politiek vluchteling. Het verschil is vrij moeilijk te maken tussen een economische en een politieke vluchteling. Een vluchteling kan namelijk kenmerken hebben van beide. Een politiek vluchteling is een persoon die gevlucht is omdat hij vervolgd werd door zijn religieuze / politieke overtuiging of doordat hij tot een sociale groep behoort die in bedreiging leeft. Deze vluchtelingen hebben een kans om het land op een legale manier binnen te komen. Zij kunnen namelijk een asielaanvraag doen en zeggen dat ze een politiek vluchteling zijn. Zij moeten natuurlijk wel hun hele verhaal vertellen en dan gaat men dit onderzoeken naar het waarheidsgehalte. Naast deze politieke vluchtelingen heb je ook economische vluchtelingen. Economische vluchtelingen zijn mensen die alleen maar naar ons land komen omdat ze er economisch op vooruit gaan. De meeste doen zich dan voor als politiek vluchteling en dienen een asielaanvraag in.Dat komt omdat economische vluchtelingen moeilijk worden toegelaten. De aanvragen worden heel erg grondig onderzocht, maar een enkele keer glipt er natuurlijk een economisch vluchteling doorheen. Vroeger was dit anders, het was toen namelijk een stuk makkelijker om ons land binnen te komen. Mensen uit Oost-Europa en Zuid-Amerika die naar ons land kwamen werden vroeger gelijk als vluchteling gezien, terwijl er vaak een economisch aspect op de achtergrond meespeelde.

Maar hoe komt het dat er zoveel vluchtelingen zijn ? Twintig jaar geleden was er eigenlijk nog niet zoveel bekend over vluchtelingen. Vooral in landen als Afrika en Azië was er weinig bekend over wie vluchteling was en wie niet. Daar waren de grenzen namelijk getrokken door stammen heen en gingen dus veel mensen verhuizen zodat ze met hun hele stam in hetzelfde land woonden. Hier was dus echt sprake van massamigratie. Men wist niet meer wie waar officieel hoorde. De laatste jaren is de kennis een stuk groter geworden over vluchtelingen. Bijna alle landen hebben wel een kantoor van de UNHCR (Hoge VN-Commisaris voor de vluchtelingen). Veel mensen komen de laatste jaren in zeer afgelegen gebieden, waar eigenlijk nooit iemand kwam. Vluchtelingen zijn de laatste jaren eigenlijk ‘ontdekt’. Een tweede oorzaak is dat de laatste jaren het aantal vluchtende mensen enorm is toegenomen. Het is ook makkelijker om te vluchten, omdat de relatieve afstanden zijn afgenomen. Ook is de wereld gewelddadiger geworden, steeds meer mensen zijn bang en voelen zichzelf bedreigd. Er zijn dan ook heel veel rellen in landen of oorlog. Het is overigens ook niet alles om in een land te leven met een hele harde dictatuur. Men wordt hier ernstig onderdrukt en het is dus niet uit te houden daar. Een derde oorzaak is dat na de oorlog veel vluchtelingen toestemming kregen om in Europa te blijven en zo hebben zij belangrijke rol hebben gespeeld in de wederopbouw van Europa.

De statistieken tonen aan dat in Europa Nederland is samen met Zwitserland het land met de meeste asielzoekers in verhouding met de eigen bevolking. Nederland heeft zoveel asielzoekers doordat het asielbeleid zo goed is. Dit zorgt ervoor dat er relatief veel werk is en dit is in vergelijking met andere landen in Europa uitzonderlijk. Duitsland heeft problemen om het aantal asielzoekers van begin jaren ’90 onder te brengen. Hiernaast maken Groot-Brittannië en België zich zorgen over de enorme stroom van de afgelopen jaren. In 1997 kreeg Nederland bijna twee keer zoveel asielzoekers als alle Scandinavische landen samen. In 1998 heeft Nederland 48 duizend asielzoekers. Dit is niet eens de helft van het aantal dat 2 jaar geleden zich in Duitsland meldde, met 104 duizend een heel hoog aantal. Toch is het aantal asielzoekers relatief niet hoger als dat van Nederland. In Frankrijk is het erg moeilijk om een woonplaats te krijgen, omdat er maar 4600 plaatsen zijn en men zelf naar een woonplaats moet zoeken. Er zijn erg veel illegalen in Frankrijk, omdat de procedure voor legale toelating heel zwaar is. In Duitsland was het heel gastvrij en was het ook een aantrekkelijk land. Het ligt gunstig en het is er economisch goed. Er is echter de laatste jaren een stijgende werkeloosheid, hierdoor zijn de regels aangescherpt. In Nederland zijn honderdduizenden illegalen. In Spanje, Frankrijk, Italië en Duitsland ligt dit aantal een heel stuk hoger. Dus een streng asielbeleid heeft ook niet het gewenste effect. In Denemarken is het kortweg niet mogelijk om illegaal te zijn, omdat iedereen hun identiteitskaart altijd bij zich moet hebben en ook regelmatig moet tonen.

Naast de geregistreerde buitenlanders zijn er ook nog illegale buitenlanders. Zij verblijven zonder toestemming van de regering in het land. Vaak zijn dit afgewezen asielzoekers, die echt niet terug kunnen naar hun land van herkomst. Zij duiken dan onder in het illegale circuit. Het aantal illegalen in en land is niet te schatten , wel denkt men dat het aantal, in grote landen zoals Nederland, honderdduizenden is en dat zij zeer massaal gebruik maken van sociale voorzieningen. Er is vaak onderzoek geweest naar het aantal illegalen, dit leverde vaak moeilijke conclusies op. In grote steden ligt het aantal veel hoger als in de dorpen, maar hoeveel hoger? De regeringen doen de laatste tijd heel veel om het illegale werk terug te dringen. Zo zijn er een wetten geformuleerd die ervoor moet zorgen dat de werkgever strenger bestraft moet worden wanneer deze illegalen in dienst heeft. Maar er zijn ook illegale asielzoekers zijn er ook illegalen gewoon uit de EU. Zij zijn drugskoeriers uit Duitsland, Engeland of Frankrijk. Naast de wetten voor werkgevers, heeft de politie het recht om een buitenlander aan te houden en zijn verblijfspapieren te controleren. Als de buitenlander zich niet kan legitimeren dan kan deze worden opgesloten.Het spijtige van de zaak is dat de regels wordt niet overal even streng gehanteerd. Als laatste zijn er ook wel eens gerichte zoekacties naar buitenlanders. Dit doen zij bijvoorbeeld bij bedrijven waar zij al eerder illegalen hebben ontdekt. Als er zo’n zoekactie tot stand wordt gebracht veroorzaakt dit vaak hysterische situaties onder de dan wel aanwezige illegalen.

De inburgering van de vluchtelingen zorgt ook wel voor wat problemen. Inburgering is een plan van de regering dat er voor moest zorgen vluchteling te helpen met het leren van de taal door middel van lessen te geven en hun te helpen aan een job. Politieke vluchtelingen doen eigenlijk helemaal geen moeite om te integreren, omdat zij op een gegeven moment toch weer terug naar hun eigen land moeten. Zij zijn hun land ontvlucht omdat hun leven niet veilig was in hun eigen land. Deze politieke vluchtelingen doen vaak nog beter hun best om op de hoogte te blijven van wat er in hun land speelt dan zich te interesseren voor ons land. Ze zullen zeker niet op zoek gaan naar een geschikte baan. Economische vluchtelingen daarentegen hebben natuurlijk hele andere redenen om zich in Nederland te vestigen. Zij zijn hun land ontvlucht omdat hun oorspronkelijke land een economische puinhoop is. Deze vluchtelingen willen vaak iets beters van hun leven maken en profiteren van Nederland. Zij zullen er dus meer aan doen om te integreren. Zij doen hun best om de taal te leren en te beheersen en de Nederlandse gebruiken eigen te maken. Als laatste heb je ook nog de volgmigranten. Zij komen vaak achter hun familie aan. Deze familie heeft zich vaak wel goed geïntegreerd en voorziet deze volgmigranten in onderhoud. Zij hebben dan ook vaak geen behoefte om te integreren.

Men zegt dat vluchtelingen de oorzaak zijn van het huidige huizentekort maar niets is minder waar.Na de tweede wereldoorlog zijn en honderdduizenden huizen gebouwd, maar bevolking is tussen 1950 en 1979 sterk toegenomen. En het feit dat er veel mensen zijn die kinderen krijgen die dan ook op hun beurt alleen gaan wonen zorgt voor een stijgende vraag naar huizen. Ook al is de woningnood de laatste tien jaar afgenomen, zijn er nog steeds veel mensen die opzoek zijn naar een huis. Vooral mensen met een minimumloon zijn de dupe. Zij moeten al in een afgelegen, dorp gaan wonen, omdat hier de huizen het goedkoopst zijn. In de jaren tachtig is ook gebleken dat autochtonen makkelijk op de huizenmarkt een huis vinden. Ze vinden zelfs huizen van naoorlogse afkomst. Veel migranten moeten vaak opzoek naar een nieuw huis, omdat het huis wat ze kunnen krijgen vaak niet echt gunstig is. Het valt op dat de allochtonen lang op de wachtlijsten staan. Allochtonen hebben het op de huizenmarkt ook vaak zwaar omdat sommige woningbouwcorporaties Turkse, Marokkaanse of Surinaamse gezinnen weigeren, omdat er anders teveel allochtonen komen te wonen. Ook kan het zijn dat ze gewoon naar zeer slechte woningen worden verwezen. Het komt er dus op neer dat de allochtonen maar een klein onderdeel van het probleem zijn wat huizennood betreft. Er zijn gewoon veel mensen die een huis willen.

De enige oplossing voor de problemen met de vluchtelingen is de ongelijkheden tussen het vluchtland en het geboorteland op te lossen. Maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan want zulke gigantische ongelijkheden los je niet zomaar op .Daarmee zou men in de plaats van een integratieplan veel beter een hulpplan creëren om de bevolking te helpen in eigen land ,waardoor men beide betrokken partijen tevreden zou stellen.Want met het geld dat ze gebruiken om een integratieplan te verrichten in eigen land kan men een tien maal sterker hulpplan starten in het land van de vluchtelingen.En na enkele jaren (indien het plan werkt) zal men zien dat de vluchtelingen en zelfs illegale terug zouden keren naar eigen land. Want de leuze “Oost West thuis best” is voor ieder hetzelfde .