Inleiding

Mannen die vrouwen haten stelt het eerste deel van de Millennium trilogie van Stieg Larsson voor. In zeshonderd bladzijden weet Larsson de lezer te boeien en mee te sleuren in het verhaal. Oorspronkelijk is het boek in het Zweeds geschreven, met de titel Män som hatar kvinnor. In 2009 kwam er ook een verfilming, geregisseerd door David Fincher. In de Verenigde Staten is de film uitgebracht als The Girl with the Dragon Tattoo.

Allereerst vat ik het boek kort samen, gevolgd door de bespreking van de probleemstelling. Het was voor mij een teleurstelling om het boek te lezen na de verfilming ervan bekeken te hebben. Ik ga het dus hebben over de verschillen en gelijkenissen tussen beide. Ook zal ik de opmerkelijke schrijfstijl van Larsson die hij in Mannen die vrouwen haten hanteert, aanhalen.

Plot

De journalist Mikael Blomkvist van het maandblad Millennium wordt veroordeeld tot drie maand celstraf wegens smaad aan Hans-Erik Wennerström. Nadat hij zich afstand neemt van Millennium, neemt Henrik Vanger contact met hem op. Hij paait Blomkvist met de bewering dat hij de juiste informatie bezit waardoor Wennerström wel veroordeeld kan worden. Vanger heeft hem immers in dienst gehad. Vanger vraagt hem in ruil daarvoor onderzoek te doen naar de verdwijning van zijn nichtje Harriet dat volgens hem vermoord is. In het jaar dat hij de verdwijning moet oplossen, moet Mikael ook zijn gevangenisstraf uitzitten. Uiteindelijk wordt de zaak opgelost met behulp van Lisbeth Salander. Uiteindelijk is het Wennerström-concern bankroet door het boek van Mikael en de financiële manipulaties van Lisbeth.

Probleemstelling

Nu volgt mijn uitwerking van de probleemstelling die ik gekozen heb.

“Een roman lezen nadat je de verfilming gezien hebt, is altijd een teleurstelling.”

Ik ben het volledig eens met de stelling. Het is vanzelfsprekend dat er in een boek van zeshonderd pagina’s meer details voorkomen dan in een film, maar het viel wel op dat er meestal uitgebreid verteld werd over een totaal nutteloos onderwerp. Het is al langer bekend dat ik niet veel boeken lees, maar als ik er één lees, wil ik dat het goed is. Dat was niet het geval met Mannen die vrouwen haten. Er werd vaak in geuren en kleuren uitgewijd over details, maar er werd nadien niets mee gedaan. Dat is spijtig, want op zich is de verhaallijn bijzonder interessant. Daarom vind ik de film beter dan het boek, omdat er in de film alleen de hoofdzaken geïllustreerd worden. Ik vind het wel spijtig dat sommige gebeurtenissen helemaal verschillend uitgewerkt zijn. Het was ook een shock om de ontknoping te lezen, maar ze was wel spannender. In de film duurt het twee minuten om de hele clou van het verhaal uit te leggen terwijl in het boek het wel een paar hoofdstukjes duurt.

Wat niet teleurstellend was, is dat de kenmerken van de personages vrijwel op dezelfde manier zijn uitgewerkt in het boek als in de film. Lisbeth werd in de film gekarakteriseerd als een meisje dat uit de maatschappij verstoten was. Mikael is de vage persoon die totaal geen echte liefde ervaart in zijn leven. Gelukkig heeft de regisseur David Fincher er niet voor gezorgd dat de mensen aangesproken werden met hun achternaam zoals in het boek. Dat zou absurd zijn. Wel zijn er verrassend genoeg enkele belangrijke elementen die ik in het boek wel gelezen heb, maar niet in de film heb gezien. De manier waarop Mikael aan bepaalde informatie komt bijvoorbeeld. Er wordt ook nergens in de film vermeld dat de oude man die Lisbeth verzorgt haar oude advocaat en voogd is. Ik vind persoonlijk dat daar wat meer aandacht aan besteed mocht worden.

Omdat het begin van het boek zo uitgebreid is, zal het waarschijnlijk moeilijk zijn voor mensen die de film niet gezien hebben om het verhaal te volgen. Je wordt overladen met details en retarderingen. Er worden tegelijkertijd zoveel verschillende verhaallijnen gestart dat het voor mij moeilijk was om het allemaal te begrijpen.

Ik vond dat het ondanks alles nog meeviel om het boek te lezen. De opbouw was hetzelfde en er waren algemene overeenkomsten met de verfilming.

Verband

Ik heb gelijkenissen gevonden met The Canal en The Conjuring.

 “The Canal”

De film gaat over een gezin dat bestaat uit de moeder, vader en het zoontje, dat verhuist naar een woning waar honderd jaar geleden een man zijn vrouw op brutale wijze had vermoord. Al gauw blijkt dat de geest van de moordenaar nog rondzwerft in het huis en uit is op bloed.

De link met mijn boek is dat er in beide verhalen een grote plot twist zit. In de film kruipt er uit het niets een scharminkel uit de muur dat de werkpartner van het hoofdpersonage David meeneemt naar haar warm nest dat zich ergens in de muur bevindt. Toen ik de scène las waarin alles opgehelderd werd rond Harriet (die dus in het boek heel anders was uitgewerkt dan later in de film verscheen), fronste ik ook even mijn wenkbrauwen. De hele tijd wordt er gespeculeerd dat ze vermoord is maar dan blijkt dat ze met heel veel geluk is weggeglipt van bij haar familie naar een ander land en alleen haar zus wist daarvan.

“The Conjuring”

Qua spanning in het boek, is het te vergelijken met The Conjuring. Er hangt constant een gespannen sfeer eens het verhaal op gang is gekomen. Bepaalde details zorgen voor een sensationele kijkervaring. Wanneer de meisjes ’s nachts lastiggevallen worden door de duivelse entiteit, volgen de spannende gebeurtenissen elkaar op om te zorgen voor het klasseverhaal. Hetzelfde geldt voor Mannen die vrouwen haten. De bal wordt aan het rollen gebracht met Mikael die de eerste sleutel vindt tot de oplossing van het raadsel.

Eigen visie