Drop

Inhoud 1. Inleiding
2. Waar word drop van gemaakt? 3. Hoe word drop gemaakt? 4. De geschiedenis van drop
5. De smaaktest Inleiding Nederland is een echt dropland. Overal in ons land kun je dan ook drop kopen; in de supermarkt, bij de drogist, op de markt maar ook bij de benzinepomp. Buiten Nederland, zoals de zuidelijke landen, kent men over het algemeen geen drop. In bijna alle landen moet snoep zoet en mooi gekleurd zijn. Zwart en zout wordt niet op prijs gesteld. Drop wordt dan ook vooral in Nederland gemaakt. Er wordt beweerd dat wij zo gek zijn op drop omdat ons land aan de kust ligt. Daarom zouden we ook van allerlei andere zoutachtige dingen houden (bijv. haring!). Misschien is dat wel waar….. Inmiddels begint de waardering voor ons zwarte goedje langzaam maar zeker in het buitenland wat toe te nemen. Hollandse emigranten lieten en laten hun achtergebleven familieleden kilo's nasturen. Op die manier is het buitenland in aanraking gekomen met drop. Onze drop wordt tegenwoordig geëxporteerd naar België, Canada, Denemarken, Duitsland, Engeland, Finland, Frankrijk, Ierland, Indonesië, Italië, Japan, Luxemburg, Nederlandse Antillen, Noorwegen, Spanje, Thailand, de Verenigde Staten, IJsland, Zuid-Afrika, Zweden en Zwitserland. Maar het blijft verstandig om op reis een zakje mee te nemen. Met z’n allen eten we per jaar 31 duizend ton drop! Maar waar komt de naam drop zelf nou eigenlijk vandaan? Probeer maar eens een goede vertaling te vinden in bijvoorbeeld het Frans, Duits of Engels. Ja, in Duitsland hebben ze het over "Lakritzen", in Engeland over "liquorice", in Italië over "liquiritia" en in Frankrijk over "réglisse". Maar weten we eigenlijk wel waar ze het over hebben? Niet over drop in ieder geval, want de snoepjes die bijvoorbeeld met liquorice worden aangeduid, lijken in de verste verte niet op drop. Net zo min als het woord dus. Wie dat vreemde goedje hier in Nederland voor het eerst "drop" is gaan noemen. Niemand weet het. 2.Waar word drop van gemaakt? Zoethout De basis van drop is de wortel van de zoethoutstruik. Zoethout is al eeuwen bekend. Niet omdat het lekker gevonden werd, maar vanwege de geneeskrachtige werking ervan. Het werd als geneesmiddel tegen hoest en tegen infecties gebruikt. In drop zorgt zoethout voor de speciale dropsmaak. Oftewel, de dropsmaak wordt veroorzaakt door een bepaalde stof in het zoethout. Namelijk glycyrrhinze. Deze stof is vijftig keer zoeter dan kristal suiker. De geur- en smaakstoffen die in zoethout zitten zijn dezelfde die in venkel en in anijs voorkomen. De zoethoutwortelstruik groeit in de subtropische streken. In Spanje, Italië, Griekenland, Turkije, Iran, Irak, de Kaukasus, Syrië en China. Het best groeien de planten langs een vochtige rivierbedding. Pas na vier jaar kunnen de wortels van een struik worden geoogst. Het oogsten gebeurt in oktober. De struik heeft dan al haar bladeren verloren en groeit niet meer verder tot de regenperiode in april van het jaar daarna.
Arabische gom Arabische gom is een soort hars die afkomstig is van de Acaciabomen uit Soedan, Senegal en het stroomgebied van de Nijl . Arabische gom maakt drop zo typisch “gommig”. Tijdens de oliecrisis in 1973 ontstond er een enorme schaarste aan Arabische gom. Daarom is de industrie in Nederland toen als een razende gaan zoeken naar iets dat als vervanging voor die gom zou kunnen dienen. Toen ontdekte ze dat het “gommige” ook kan wordt verkregen door gemodificeerd zetmeel. Dat wordt tegenwoordig veel gebruikt omdat het aan de smaak niets afdoet en veel goedkoper is dan Arabische gom. Andere ingrediënten Andere ingrediënten zijn: Suiker: zo’n dertig tot zestig procent van het gewicht van het dropje. Zout: meestal salmiak, dat is minder bloeddrukverhogend dan het gewone keukenzout. Kleurstof; van nature is drop bruinig en wat doorzichtig. Met behulp van koolstof (een soort norit) of bijvoorbeeld karamel wordt drop donkerder gekleurd. Die kleurstoffen zijn geheel onschadelijk voor de gezondheid. Geur- en smaakstoffen Aan drop worden ook andere geur- en smaakstoffen toegevoegd. Bijvoorbeeld laurier, menthol, anijs, eucalyptus en honing. De geur- en smaakstoffen die aan drop worden toegevoegd, kunnen worden verdeeld in natuurlijke, natuuridentieke en kunstmatige stoffen. Natuurlijke stoffen zijn stoffen die in de natuur voorkomen, dus bijvoorbeeld eucalyptus. Natuuridentieke stoffen zijn stoffen die in een fabriek worden gemaakt, maar die wat betreft hun samenstelling gelijk zijn aan de natuurlijke stoffen. Kunstmatige stoffen worden ook in de fabriek gemaakt, maar in dit geval is de samenstelling anders dan die van natuurlijke stoffen. Binnen de EG gelden er bepaalde regels voor het gebruik van kleur- geur- en smaakstoffen. Als een stof is goedgekeurd voor gebruik krijgt hij een zogenaamd E- nummer. Dat nummer is dan te vinden op de verpakking van de drop. 3. Hoe wordt drop gemaakt? Het oogsten Het oogsten van de zoethoutwortelstruik gebeurt in oktober. Dat oogsten is niet gemakkelijk want de wortels zitten soms wel vier meter in de grond. Ze worden altijd heel voorzichtig opgegraven en er wordt altijd voor gezorgd dat er genoeg wortels aan de stuik blijven zitten, zodat de struik gezond blijft en er de volgende jaren weer wortels geoogst kunnen worden. Als de wortels zijn opgegraven en ontward, leggen de boeren ze een paar dagen te drogen in de zon. Als ze dat niet doen, gaan de wortels schimmelen. Gedroogd blijven de wortels een paar jaar goed. Daarna verkopen de boeren de wortels aan de fabriek. Daar worden de wortels in stukken gesneden en van vuil ontdaan. Vervolgens worden ze weer gedroogd, gerafeld en met water tot pulp gemaakt. De pulp wordt gefilterd en ingedikt. Dat ingedikte goedje wordt in grote blokken gegoten, de ‘blokdrop’. Blokdrop op reis Als er eenmaal blokdrop gevormd is, dan kunnen de fabrikanten gaan exporteren, bijvoorbeeld naar Nederland. De blokdrop vormt het belangrijkste bestanddeel voor onze dropjes. Italiaanse boeren leggen tussen de stukken blokdrop dikwijls laurierbladen. Dat doen ze zodat de stukken niet aan elkaar plakken en omdat het aroma een lekkere smaak en geur aan de blokdrop toevoegt. Laurierdrop is dus niet, zoals je zou denken drop gemaakt van de laurierplant, maar bijna pure blokdrop. Het grootste gedeelte van de blokdrop gaat naar de Verenigde Staten, maar niet om er drop van te maken, maar voor de tabaksindustrie die er sigaretten mee ‘saust’. Een ander deel van de blokdrop wordt gebruikt voor de farmaceutische industrie om bittere pillen zoeter te maken en een klein gedeelte om hoestdrankjes van te maken die een slijmoplossende werking hebben. De blokdrop moet voordat hij voor de productie van drop kan worden gebruikt eerst worden opgelost in water. Dat gebeurt in de fabriek.
Dropingrediënten Alle ingrediënten worden als ze bij de fabriek aan komen eerst gecontroleerd. Als dat gebeurd is gaan water, suiker, zetmeel en gelatine in een grote ketel. De stoffen worden vermengd en vervolgens in ongeveer 5 seconden verwarmd tot 135º C. Onder die omstandigheden wordt het zetmeel stijf en wanneer later in het proces de drop met dat stijve zetmeel afkoelt, krijgt de drop zijn zachte stevigheid. De suiker beïnvloedt ook de hardheid van drop. De gekookte massa wordt via een dunne buis naar een vacuümtank gepompt. Daar koelt het snel af en wordt het afgevoerd. De “gekookte” drop is nu een kleverige massa, die wordt in de fabriek het “deeg” genoemd. Het deeg is nu niet meer zo heet en de overige ingrediënten kunnen worden toegevoegd, dat zijn: de dropblok (is inmiddels al gesmolten), de salmiak (voor de zoute smaak) en eventueel een kleurstof om de zwarter of bruiner te kleuren. Als dat gedaan is kunnen ook de overige smaakstoffen worden toegevoegd. Bijvoorbeeld anijsolie, eucalyptus, honing of menthol. De hoeveelheid van iedere smaakstof wordt door de computer geregeld, die geprogrammeerd is met het recept van de drop. Om een goede dropsmaak te krijgen bevat de drop zo’n drie procent van de dropblok. De gietmachine Als het deeg helemaal klaar is, wordt het weer gecontroleerd. Is het wel lekker geworden? Is de kneedbaarheid goed? Is het niet te vochtig of te droog? Als alles in orde is, wordt de massa door buizen naar de gietmachine gepompt. Daar worden via heel kleine buisjes steeds malletjes in de vorm gespoten. De malletjes zijn niets anders dan kuiltjes van een bepaalde vorm in een laag zetmeel. Er zijn honderden soorten drop. Ze verschillen in vorm, stevigheid, smaak, lengte en kleur. Het gekke is dat al die verschillen bepalen hoe wij een dropje vinden. Dat wil zeggen dat een langgerekt dropje anders smaakt dan een klein vierkant dropje. Ook al is het recept hetzelfde. Drop fabrikanten noemen dat smaak beleving. Juist doordat al die dingen zo’n belangrijke rol spelen, kunnen de drop fabrikanten eindeloos combineren en variëren. Als de hele bak volgespoten is wordt die in een droogruimte gezet. Daar blijven de bakken bij een temperatuur van 65º C ongeveer één à twee dagen staan. Daarna worden de bakken in een machine gekanteld, waardoor de dropjes die onder tussen al stijf zijn geworden gescheiden in van het meel. Het meel wordt nog verder gedroogd en daarna opnieuw gebruikt. Op die manier is het hele proces een stuk goedkoper dan vroeger toen er kostbare mallen van ijzer werden gemaakt. Bovendien is het zo eenvoudig om steeds weer nieuwe dropvromen te maken. Alles wat je dan daarvoor nodig hebt zijn nieuwe gipsen voorbeeldjes die in het meel gedrukt kunnen worden. Inmiddels zijn de dropjes nu al wat harder geworden. Ze worden schoongeblazen in een tunnel waar het koel is, namelijk zo’n 5ºC, want er zit nog meelpoeder op. Daarna worden de dropjes in een andere tunnel gestuurd, een soort wasdroger die een mengsel van olie en bijenwas bevat, om daar geglansd te worden. 4. De geschiedenis van drop. Drop is al oud. Het stamt vermoedelijk uit de tijd van de oude Grieken en de Romeinen. Het werd gebruikt als medicijn. Het heeft namelijk een slijm oplossende werking. Het werd verwerkt in hoestdranken en ook toegepast als medicijn tegen maagzweren. Tot de dropliefhebbers van de geschiedenis behoren Farao's en profeten. Grote hoeveelheden werden ontdekt in Farao Toetanchamon's graf, terwijl Egyptische hiërogliefen het gebruik van drop in een populair drankje laten zien, in de dagen dat ze bezig waren met het schrijven van de bijbel! Alexander de Grote, de Scythische legers, de Romeinse keizer Caesar, en zelfs India's grootste profeet, Brahma, hebben gebruik gemaakt van de genezende eigenschappen van drop. Krijgers gebruikten het om de dorst tegen te gaan tijdens dagmarsen, terwijl anderen (zoals vooraanstaande Chinese Boedisten) al lang geleden de heilzame eigenschappen van drop benutten. Door de eeuwen heen veranderde het karakter van drop, doordat men er zouten, menthol, honing, salmiak en andere natuurlijke smaakstoffen aan toe ging voegen. Tegenwoordig is het een typisch gezonde Hollandse lekkernij. Drop is bijna net zo'n symbool van Holland als tulpen, windmolens en klompen. 5. De smaaktest. Voor dit werkstuk heb ik ook een smaaktest gedaan. Ik heb gewoon een doos gemengde drop van de Venco gekocht zodat ik de verschillende soorten drop kon proeven. Nienke en Selke heb ik ook laten proeven: Honingdrop: M: Hm..... wel lekker
N: Nee, sorry niet mijn smaak. S: HEERLIJK! Muntdrop
M : Kijk die is nou echt lekker..jammie
N: Nee dit is echt ranzig! Niet te eten, super taai! S: Ach, wel te eten…. Boerderijdrop
M: Wel lekker, maar niet teveel…. N: Jah lekker, maar echt niet veel van eten! S: Wel lekker hoor…. Staafjes

M: oh....Dit is LEKKER en erg verslavend...heerlijk
N: SUPER LEKKER! S: oooooh jammiej! TE lekker! Alfabet rondjes (kokkinkjes) M: mwoh…wel te eten
N: gaat wel…. S: SMERIG! Salmiakriksen: M: Zoooo lekker! N: Wel lekker… S: VIES! Conclusie: STAAFJES ZIJN KEI JAMMIE… dit is dus het lekkerste volgens onze smaaktest. Het alfabet rondje viel tegen. En dan de laatste conclusie: van 450 gram drop word je niet ziek (ahum) …