Roland Garros kent rijke historie

De vier Musketiers De aanleiding voor het openstellen van Roland Garros voor ‘buitenlanders’ waren de aansprekende resultaten van de ‘Vier Musketiers’ te weten Jean Borota, Jacques Brugnon, Henri Cochet en Rene La Coste. Acht jaar lang, tot 1932 zou het kwartet het toernooi in Parijs beheersen en beleefde men het ene na het andere hoogtepunt. Lacoste werd de winnaar van het allereerste echte ‘Open Franse’. In ’27 en ’29 won hij nogmaals de titel, het jaar waarin Lacoste stopte met toptennis wegens gezondheidsproblemen. Cochet overtroefde hem en alle andere Franse vedetten in het aantal gewonnen titels. De 'Lyonnais' won tot vier maal. Suzanne Lenglen Frankrijk had nog een tweede reden het al bekende toernooi op Roland Garros tot French Open om te bouwen.. Suzanne Lenglen, in die periode wel de 'godin van het tennis' genoemd, kreeg op haar dertiende verjaardag (mei 1912) haar eerste tennisracket. Twee jaar later, net voor het uitbreken van Wereldoorlog I stond ze al in de finale van het Parijse toernooi. De oorlog was de oorzaak dat Lenglen vijf jaar later (in de eindstrijd van 1920) haar revanche op Marquerite Broquedis kon nemen. Lenglen won ook de drie aansluitende edities, sloeg 1924 over, en bracht haar totaal aan Franse titels op zes door ook de eerste twee 'echte' French Open op haar naam te zetten. In 1926 stapte Lenglen over naar de toen pas bestaande prof-groep. De meest bekende en succesvolle speelster van Frankrijk overleed op 39-jarige leeftijd aan leukemie.
Kea Bouman, de enige Nederlandse winnares De enige Nederlandse winnares van het Open Franse Kampioenschap werd Kea Bouman. Tussen twee legendes in, één jaar na Lenglen en één jaar voor Helen Wills, won de Haarlemse in 1927 de finale van de Zuidafrikaanse Peacock. Roland Garros, de piloot Het grote stadion van Roland Garros werd op 19 en 20 mei 1928 geopend. Het stadion bood plaats aan 80000 toeschouwers, werd later vergroot en kreeg enkele jaren geleden een uiterst moderne en fraaie opvolger. Aanleiding tot de bouw waren de successen van de vier Musketiers in het Franse Davis Cupteam, dat na verloren finales in de twee voorgaande jaren in 1927 wel van de Verenigde Staten (met Big Bill Tilden) won. Vijf jaar achter elkaar was het stadion in de Parijse wijk Auteuil het stadion voor zowel de finales van de French Open, als voor de 'Challenge Round' van het wereldlandentoernooi, dat Davis Cup heet. Het stadion is genoemd naar Roland Garros, een piloot en prominent atleet, die in 1913 in zijn eentje als eerste de Middellandse Zee overvloog en die in 1918 bij een luchtgevecht boven Parijs overleed. Jaroslav Drobny Tijdens de tweede Wereldoorlog deed Frankrijk zes jaar lang niet mee aan de internationale kampioenschappen. In 1946 werd een nieuwe start gemaakt en net als in an 1925 won een Fransman, Marcel Bernard. De statenloze ex-Tsjech Jaroslav Drobny bereikte in de naoorloogse even jaren steeds de finale maar kreeg in het zicht van de hoofdprijs steeds te maken met een dagelijks gebeuren, het 'choken', oftewel verkrampen. Zijn landgenote Jana Novotna is daarmee beroemd geworden. Toen ze eenmaal een Egyptisch paspoort bezat kreeg de linkshandige Drobny de rust om ook de finales naar zijn hand te zetten. Hij won Roland Garros in 1951 en 1952 twee maal op rij. Vóór hem had alleen de Amerikaan Frank Parker (in 1948 en 1949) zich een titel kunnen veroorloven. William Tilden, de langste finale ooit 'Zijn US Open' won hij zes keer, de Wimbledon-titel schreef hij drie keer op zijn naam. Maar op Roland Garros kon William Tilden niets waarmaken. Net als bij de Davis Cup waren de Musketiers hem te slim af. In 1927 was 'Big Bill' er nog het dichtste bij. Tegen Lacoste speelde de Amerikaan de finalepartij met het hoogste aantal games uit de geschiedenis van de French Open, 61 (6-4 4-6 5-7 6-3 11-9). Drie jaar later was Cochet de meerdere van de man, die meer dan tien jaar dominant was in de Grand Slams. De geschiedenis lijkt zich te herhalen. De absolute heerser in het huidige tennis, Amerikaan Pete Sampras, heeft de French Open ook als enige Grand Slam op zijn naam kunnen schrijven. Simone Mathieu Ze stond al ruim 10 jaar aan de top, tussen 1929 en 1939 was ze acht maal finalist in haar geboortestad Parijs. De eerste zes kansen op de begeerde erepalm werden door maar drie speelsters teniet gedaan. Toch hield Simone Mathieu vol. In 1938 en 1939 won ze tweemaal, beloond door het harde werken. Wereldoorlog II brak haar loopbaan af.
Althea Gibson en Yannick Noah, de eerste donkeren Slechts éénmaal in de bijna 75-jarige historie van de French Open kreeg het vrouwentoernooi een donkergekleurde winnares. In 1956 verraste Althea Gibson de gevestigde blanke orde op Roland Garros. Pas 17 jaar later kreeg de Amerikaanse een opvolger bij de mannen, Yannick Noah. De artistieke Fransman van Afrikaanse afkomst, ontdekt door die andere zwarte man in het tenniscircuit, Arthur Ashe, versloeg in de finale Mats Wilander en bezorgde Frankrijk 37 jaar na Marcel Bernard weer een tot nu toe voorlopig laatste Franse winnaar. Een jaar later zou Noah samen met die andere, Henri Leconte, Open Frans dubbelkampioen van 1984 worden. De jongste winnaar van de French Open Een heel decennia gold Ken Rosewall als de jongste winnaar van de French Open. In 1953 won de Australiër, 18 jaar en ruim zes maanden oud zijn eerste Franse titel. Rosewall werd prof, waardoor hij en zijn collega’s voor jaren werden uitgesloten van deelname aan de Grand Slams. Pas vijftien jaar later werd de scheiding tussen professionals en amateurs opgeheven. Ken Rosewall was nog steeds vit.'. In het eerste gezamenlijke jaar won hij eenmaalde 'French Open' Michael Chang Niet het slot 1989, maar de partij bij de beste zestien van de French Open tegen Ivan Lendl bezorgde Michael Chang een wereldwijde bekendheid. Een spetterend duel, waarin Chang bij de 5e set weg leek te vallen door kramp.Chang maakte bij een 3-2 stand in zijn nadeel een onderhandse service. Lendl miste de erg eenvoudige bal en Chang kreeg het publiek massaal achter zich. Achteraf reageerden publiek, media en collega’s niet positief over de enkel vanwege het positieve resultaat geslaagde match. Nederlaag voor Noëlle van Lottum na vier uur De Nederlandse Française Noëlle van Lottum is houdster van het record langste partij bij de French Open en daarmee van alle Grand Slam-toernooien. De in Hoogland bij Amersfoort geboren Van Lottum, die haar tennisopleiding bij de INSEP, de school van de Franse tennisbond, volgde en daarbij voor Frankrijk speelde, stond in 1995 in de eerste schifting tegenover haar landgenote Virginie Buisson. Het werd op het rode gravel na precies 247 minuten een driesets nederlaag. Grote namen allertijden Björn Borg won het enkelspel op de French Open zes maal, Chris Evert deed het op Roland Garros bij de vrouwen nog een titel beter, terwijl Steffi Graf op vier bleef halen. De Duitse had echter concurrentie van Monica Seles, die in 1990 met 16 jaar en zes maanden de jongste winnares in de French Open-historie werd. Richard Krajicek was twee keer halvefinalist (in 1993 en 1996), Jacco Eltingh en Paul Haarhuis wonnen het dubbelspel in '95.