Homoseksualiteit

Homoseksualiteit

Homoseksualiteit is een geaardheid. Het houdt in dat je je als man of vrouw alleen of vooral aangetrokken voelt tot iemand van hetzelfde geslacht. Voor homoseksuele mannen wordt meestal het woord homo gebruikt, voor homoseksuele vrouwen het woord lesbienne.
Bij homoseksualiteit is er verschil tussen gedrag, voorkeur en leefstijl. Uit onderzoek is gebleken dat er meer homoseksuelen zijn dan dat men laat blijken. Velen willen en durven er niet voor uit te komen en verbergen een eventuele relatie. Daardoor komt het dat homoseksuelen die er nog maar pas achter zijn gekomen dat ze homoseksueel zijn vaak denken dat ze raar zijn, of de enige die ‘zo’ is. Homoseksuelen zijn er altijd al geweest, het is alleen de laatste jaren echt bespreekbaar in ons land. Er zijn nog steeds genoeg landen of religies waar het verboden is en er van een zonde wordt gesproken. Als je dan homoseksueel bent en een relatie hebt ben je strafbaar en krijg je een straf. Uit veel westerse onderzoeken blijkt dat ongeveer 5 tot 10% van de bevolking homoseksueel is.
Over het ontstaan van seksuele voorkeuren zijn verschillende meningen. Wetenschappers zeggen dat het een mengeling is van aanleg en ontwikkeling, en dat seksuele voorkeuren vastliggen na het zesde levensjaar. De meeste homoseksuele mannen zeggen dat de oorsprong van hun seksuele geaardheid biologisch is. Als er meerdere homoseksuele mannen in 1 gezin voorkomen, dan kàn het zijn dat het wordt overgedragen door het X-chromosoom. Sommige onderzoeken wijzen daarop, maar het is niet zeker. De meeste lesbische vrouwen zeggen dat ze ervoor gekozen hebben om lesbisch te worden.



Even iets rechtzetten…..


Homofilie is het verouderde woord van homoseksualiteit. Vroeger werd homoseksualiteit gezien als een ziekte en heette het homofilie, maar sinds 1987 heeft de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) homoseksualiteit van de internationale lijst van ziekten verwijderd. Sindsdien heet het homoseksualiteit, maar het begrip homofilie wordt nog wel eens gebruikt, wat eigenlijk niet goed is. Toen wij bij het COC (een vereniging die opkomt voor de belangen van homoseksuelen) vroegen om informatie over homofilie werden we er gelijk op gewezen dat het homoseksualiteit was.


Discriminatie


Homoseksuelen worden nogal wel eens gediscrimineerd. Er zijn genoeg scheldwoorden te bedenken: homo, flikker, kenau, pot, poot en ga zo maar door. Wettelijk is dat verboden, want in de wet staat dat men gelijk moet worden behandeld, ongeacht onder andere seksuele geaardheid.
We weten ook allemaal de tweede wereldoorlog, waarin homoseksuelen gediscrimineerd werden door Hitler. Net zoals de Joden en geestelijk gehandicapten en zigeuners werden zij naar concentratiekampen afgevoerd en vervolgd.
Er zijn groepjes mensen die homoseksuelen in elkaar slaan, de zogenaamde potenrammers. Die potenrammers kunnen worden opgepakt door de politie, maar vaak wordt ervan geen aangifte gedaan door de slachtoffers. Daarom kunnen ze gewoon doorgaan met in elkaar slaan.
Vroeger was de discriminatie veel erger, homoseksuelen konden vaak geen baan vinden vanwege hun geaardheid. Dat is langzaam weggetrokken, maar het bestaat nog steeds, homoseksuelen kunnen minder goed hoge banen krijgen, zoals bankdirecteur of minister. Daarom verbergt men het ook vaak. Je zou denken dat er in Nederland geen homodiscriminatie voorkomt omdat Nederland zo’n tolerant land is, dat is ook wel zo,
het is het meest tolerante land als het om homoseksualiteit gaat, maar toch wordt er vaak ongemerkt gediscrimineerd. Ook is het zo dat er op het ‘platteland’ meer discriminatie voorkomt dan in de grote stad. In bv. Amsterdam zijn ze het gewend en is een homo achter de toonbank van de slager heel normaal, maar als het in een kleiner dorpje voorkomt, dan zou de slager wel eens minder klanten kunnen krijgen want mensen vinden het raar en gaan erover roddelen.
Zo zagen wij het ook in de klas, veel kinderen wilden hun werkstuk echt niet doen over homoseksualiteit en begonnen te lachen. Ook toen wij in Neede bij de Bruna naar de Gay-krant vroegen zeiden

ze: ”Nee, die hebben we niet.” En ze begonnen een beetje te lachen. Maar in Rotterdam daarentegen lag hij zo in de boekwinkel en konden wij hem zo kopen zonder raar aangekeken te worden.
Zoals eerder gezegd is het discrimineren van homoseksuelen in Nederland verboden. Dat is ook zo in Denemarken, Frankrijk, Noorwegen en Zweden en sommige staten en steden in Amerika en Canada. Mensenrechtenactivisten vinden dat te weinig landen en proberen daar ook verandering in te brengen door te demonstreren in bv. Engeland en Duitsland.
Er zijn een heleboel vooroordelen over homoseksuelen, dat ze aids hebben, dat ze alleen maar aan seks denken, dat ze de hele dag door verkleed als vrouw zijn, dat ze alleen maar kappers en visagisten zijn. Natuurlijk is dat niet zo. Wel is het zo dat een klein groepje zich opvallend uit bv. verkleed gaat als vrouw. Dat groepje trekt vooral de aandacht en wil ook publiciteit, zodat het lijkt alsof alle homo’s zo zijn, wat dus absoluut niet zo is. Ook word er gezegd dat alle lesbiennes op mannen lijken en op motors rijden. Ook dat is niet altijd waar, er zijn wel lesbiennes die net mannen lijken en op motors rijden, maar er zijn ook genoeg ‘vrouwelijke’ lesbiennes.

Het COC

Het COC is een vereniging over en voor homoseksuelen en homoseksualiteit. Voluit en officieel heet het N.V.I.H. COC. Dit staat voor Nederlandse Vereniging tot Integratie van Homoseksualiteit. De bij veel mensen bekende afkorting COC (dus zonder puntjes tussen de letters) betekent: Cultuur- en Ontspanningscentrum en dit was de neutrale naam die in de vijftiger jaren voor de vereniging werd gebruikt. Voor die tijd heette de vereniging "Shakespeare Club"
(van het begin tot '49) En in de jaren zestig heette het "Nederlandse Vereniging van Homofielen C.O.C.

Op 1 september 1946 begon het COC al met haar activiteiten. Het was toen nog niet officieel geopend. Dat was het pas op 7 december 1946. Op 7 december dit jaar bestaat het COC dus al 53 jaar. Weliswaar met meerdere namen maar het was(, is en blijft) dezelfde vereniging. Hiermee is het COC de oudst bestaande vereniging van homoseksuele mannen en lesbische vrouwen in de hele wereld.

Het doel van het COC is: ‘het bevorderen van maatschappelijke hervormingen om daardoor tot integratie van homoseksualiteit te komen’ en ‘het bevorderen van persoonlijke emancipatie door het stimuleren van de bewustwording van de eigen en maatschappelijke situatie (en de relatie daartussen) ten aanzien van homoseksualiteit en mannen- of vrouwen rollen’.
Het COC probeert deze doelen langs de wettelijke weg te bereiken door o.a. het geven van informatie, voorlichting en adviezen; het voeren van acties;

Het COC is een vereniging. Dat wil zeggen dat alle leden samen de vereniging vormen. De voorbereiding hebben de leden aan het landelijk bestuur van de vereniging toevertrouwd.


Van het COC kun je donateur en lid worden. Het is voor de vereniging belangrijk dat er leden en donateurs zijn, want dit is nog steeds de belangrijkste bron van inkomsten. Met haar ongeveer 9000 leden is het niet een hele grote vereniging, maar het is toch
één van de grootste homo en lesbische verenigingen/organisaties in de hele wereld. Toch zijn er nog een paar inkomstenbronnen; plaatselijke, provinciale en landelijke subsidies, winst uit commerciële activiteiten en giften uit legaten en erfenissen.

Vanaf het begin in de jaren zeventig ontvangt het COC overheidssubsidie. De laatste jaren heeft de Overheid flink gekort op het subsidie voor homo en lesbische emancipatie. Op 1 januari heeft het ministerie van VWS (Verkeer- en Waterstaat) de subsidie voor een aantal landelijke homo- en lesbische organisaties gewijzigd. Dit betekent dat subsidie niet meer min of meer automatisch op basis van een jaarlijks werkplan wordt toegekend maar dat als men subsidie wil een project moet worden ingediend.
Hierbij moet je denken aan de winst die wordt gehaald uit disco's en cafés van het COC. Disco’s, cafés e.d. krijgen geen geld uit de lid- en donateurinkomsten en zouden het dus moeten doen van het hele kleine beetje subsidie en particulieren bijdragen dat ze krijgen, dat redden ze meestal niet zodat ze de winst echt nodig hebben om te blijven functioneren.
Gelukkig ontvangt het COC zo nu en dan via een legaat of een erfenis een geldbedrag ter vrije of gerichte besteding.
Het COC in een vereniging dat zich in het hele land heeft genesteld. Het bestaat uit een landelijke afdeling (in Amsterdam) en dan nog 30 andere afdelingen. Hiervoor is gekozen zodat ze het werk zo dicht mogelijk bij de betrokken mensen kunnen uitvoeren. De meeste lokale afdelingen worden gerund door gemotiveerde vrijwilligers. Een paar activiteiten die zij verrichten (buiten het informatie verstrekken en actie voeren):
 Het regelen van praat- en gespreksgroepen; hier kun je verhalen, ideeën en ervaringen kwijt aan andere homoseksuele mannen en/of lesbische vrouwen.
 Voorlichting over homoseksualiteit en homoseksuele leefstijlen;
 Eigen activiteiten en recreatie-activiteiten (dans, sport enz.) voor een bepaalde groep: ouderen, vrouwen, jongeren, allochtonen);

Het COC reikt jaarlijks de COC Bob Angelo penning(en) uit aan personen of organisaties die zich bijzonder hebben gemaakt op het terrein van de
homo-/lesbische emancipatie. De penning is vernoemd naar de oprichter van het COC: Bob Angelo. O.a. de auteur Andreas Burnier en Paul de Leeuw hebben deze penning ontvangen.
Het COC is dus een vereniging die probeert om de homoseksuelen een plekje te laten vinden in de maatschappij (waar ze officieel wel geaccepteerd zijn maar onder de mensheid nog niet helemaal) Ze proberen informatie te verstrekken aan zowel homoseksuelen als heteroseksuelen over homoseksualiteit.



Het homohuwelijk

Het homohuwelijk, waarom zou dat niet mogen? Omdat ze beiden van hetzelfde geslacht zijn? Een huwelijksregister is taboe. Maar een gemeente mag zoveel registers bijhouden als het zelf wil. Dus komt Henk Krol in 1990 namens de Stichting De Vrienden van De GAY krant met dit succesvolle idee: Het trouwregister. Het houdt hetzelfde in alleen onder een andere naam. Alle gemeenten krijgen over dit nieuwe idee een brief, helaas wil geen enkele gemeente juridisch 'te ver' gaan, maar het trouwregister als 'symbolisch huwelijk' en als 'duidelijk signaal richting de landelijke politiek', vinden de meeste gemeenten een goed idee. De eerste stad die over de brug komt is Deventer. Onder grote, zelfs internationale, belangstelling schrijven zich op 5 juni 1991 de eersten zich in. In de jaren die daarop volgen besluiten ruim 130 Nederlandse gemeenten om tot de instelling van een trouwregister over te gaan en er worden honderden paren ingeschreven.
Het CDA/PvdA-kabinet brengt in 1993 een behoorlijk positief stuk naar buiten, waarin alleen adoptie, ouderschap en voogdij niet van gelijke rechten zijn voorzien.
Dan in1998 wordt Nederland het eerste land ter wereld waar
homo- en heterorelaties volledig zijn gelijkgesteld. Een ruime meerderheid in de Tweede Kamer (voor: 81, tegen: 56 stemmen) heeft op 16 april 1998 besloten dat het kabinet voor 1 januari 1999 met wetsvoorstellen moet komen die het Burgelijk Huwelijk openstellen voor homo en lesbische paren. Een overweldigende meerderheid (voor: 95, tegen: 42) stelde het kabinet dezelfde eis, maar dan betreffende adoptie. Ook de pensioenongelijkheid moet met terugwerkende kracht worden opgeheven. Na negen jaar is de strijd dus ten positieve gestreden.
Nu nog twee vragen gesteld in een enquête:

1.Vindt u dat twee personen van hetzelfde geslacht de mogelijkheid moeten hebben om voor de wet met elkaar te trouwen, waarbij ze precies dezelfde rechten en plichten krijgen als bij een huwelijk tussen een man en een vrouw?

Jonger dan 34 jaar 35 -54 jaar 55 jaar en ouder totaal van alle leeftijden samen
ja 62 % 55 % 35 % 52 %
nee 31% 36% 51% 39%
geen mening 7% 9% 14% 10%
totaal 100% 100% 100% 100%
2.Vindt u dat homoseksuele paren het recht moeten hebben om kinderen te adopteren, wanneer ze zich verder aan alle wettelijke regels houden?

Jonger dan 34 jaar 35-54 jaar 55 jaar en ouder alle leeftijden samen
ja 55% 48% 33% 46%
nee 36% 43% 48% 42%

geen mening 9% 9% 19% 12%
totaal 100% 100% 100% 100%



Homoseksuelen in andere landen

In dit hoofdstuk vertellen we iets over een paar landen: China, Roemenië, Engeland en Zwart Afrika (d.w.z. het deel van Afrika waar voornamelijk negers wonen.)

In China is het nog steeds taboe om homoseksueel te zijn. Het is niet strafbaar voor de Chinese wet, maar toch kan het gemakkelijk worden genoemd als artikel 160 van de strafwet: ‘straatschenderij’. De meest bekende veroordeling voor dit soort straatschenderij was een stafchef die toegaf met 20 mannen seks te hebben gehad.
Je kunt dus in China geen enquête houden over homoseksualiteit, omdat iedereen het dus zal ontkennen om onder de straf uit te komen. Toch schatten de Chinese onderzoekers dat 5 % van de Chinese bevolking stilletjes homoseksueel is.
Chinezen hebben over het algemeen een vaag begrip van homoseksualiteit. Zij kennen alleen heel vaag homofilie. Ze denken dat het een ziekte is.

Roemenië hoort bij Europa, toch ligt het nog ver achter op Nederland. Er zitten nog zeker 60 mensen gevangen op grond van de wet tegen homoseksualiteit. Deze wet stamt nog uit de tijd van de communistische dictator Nicolae Ceausescu. Het is zo dat als je homoseksueel bent, dan krijg je maximaal 3 jaar en als je bij die handeling geweld of minderjarigen gebruikt krijg je maximaal 5 jaar. Het komt vooral door de orthodoxe kerk dat de wet er nog steeds is en niet veranderd wordt.

Engeland wordt gezien als een bekakt en ouderwets land. Onder dat ouderwetse valt ook homoseksualiteit. Het is nog steeds zo dat als je laat merken dat je homoseksueel bent, je verzocht wordt om ontslag te nemen of ontslagen wordt. Dit is natuurlijk absurd. In Engeland vinden ze het een soort fout waarmee je geboren bent. Maar als je wil kan je wel ‘bekeerd’ worden. Als er in Engeland een homoseksueel paar loopt, kijkt iedereen hen na. Daarom zijn er ook zo weinig die er vrij voor durven uit te komen.


In Zwart Afrika ligt er een groot taboe op homoseksualiteit. Waarom?
De industriële revolutie is er nog niet geweest, maar toch wordt de
liefde tussen mannen en de liefde tussen vrouwen al eeuwen bezongen. De meeste afrikanen zien het zo: Liefde is een zaak voor man en vrouw en heeft als belangrijkste rol het doel om nageslacht te verwekken. Door homoseksuelen wordt dat zaad verspild, omdat dat zaad niet bij een vrouw terechtkomt. Voor afrikanen is het heel belangrijk om een gezin te hebben. De meeste homoseksuelen voelen zich dus niet aangetrokken tot het andere geslacht, toch hopen de meesten dat God (of iets anders) hun de kracht geeft om met iemand van het andere geslacht naar bed te gaan zodat hij/zij een gezin kan beginnen.
Homo’s in zwart Afrika denken dat ze geboren zijn als groep en niet als individu en zo hebben ze zich te gedragen. Het is niet verboden om homoseksueel te zijn, toch is het raar en iedereen (ook homoseksuelen zelf) vinden dat een man bij een vrouw hoort en omgekeerd.


Interview met een homoseksueel.

De geïnterviewde wil liever anoniem blijven.
Hij is 25 jaar, heeft een baan in de horeca en heeft sinds 2 jaar een vaste vriend.

 Hoe oud was je toen je ontdekte dat je homoseksueel was?
Ik zat op de middelbare school in de 4de klas. Mijn vrienden kregen allemaal een vriendin, ik ook wel eens, maar voor mij stelde het niet veel voor. Van mij hoefde dat niet zo, vaste verkering. Ze zeiden eens voor de grap tegen me: Ben je soms homo of zo? Ik ontkende het, maar ik was er wel over na gaan denken. Toen ontdekte ik dat ik meer voelde dan alleen vriendschap voor een jongen die ik kende van tennis. Vanaf toen wist ik dat ik homo was.

 Hoe ging je er mee om?

In eerste instantie vertelde ik het aan niemand. Ik durfde er niet voor uit te komen. Ik had gelezen dat een lesbisch meisje weggepest was door haar vriendinnen toen ze het had verteld en mijn vrienden maakt en ook heel vaak discriminerende grappen over homo’s.
Op een dag kon ik niet meer tegen die opgekropte gevoelens en heb het in een opwelling verteld aan m’n buurmeisje, waar ik goed mee op kon schieten. Zij reageerde goed, het maakte haar niet uit op wie ik viel, voor haar was ik nog steeds dezelfde buurjongen. Zij heeft me toen ook gezegd dat ik het het beste maar aan m’n ouders kon vertellen. Daar zag ik wel heel erg tegenop.

 Hoe reageerden je ouders toen?
Mijn moeder was heel blij dat ik het hun eindelijk had verteld. Ze zei dat ze het al had gemerkt in sommige opzichten. Als moeder voelde ze het aan. Ze moest haar toekomstbeeld over mij een beetje aanpassen. Mijn vader daarentegen had er wat meer moeite mee. Hij zei dat hij het niet verwacht had. Uiteindelijk heeft hij het wel geaccepteerd. Hij vond het vroeger heel erg jammer dat ik niet met hem naar hem voetbalwedstrijd wilde. Ik vond voetbal immers niets aan. Maar nu gaat hij geregeld met mijn vriend naar een wedstrijd van Ajax.

 Aan wie heb je het nog meer verteld?
Een paar maanden nadat ik het aan mijn buurmeisje heb verteld, heb ik het ook aan mijn beste vrienden verteld. Sommige reageerden prima, maar er waren er ook een paar bij die mijn vrienden niet meer wilden zijn, ze vonden me ‘vies’. Zo kom je er wel achter wie nou je echte vrienden zijn. Zij hebben me ook heel erg gesteund met wat hierop volgde.

 Wat gebeurde er dan?
Nou er gebeurde niet echt iets, maar als ik even down was kon ik altijd bij hen terecht.

 Hoe heb je je vriend ontmoet?
Samen met m’n buurmeisje ben ik naar een gay-disco in de stad geweest. Zij was er al eens eerder geweest met haar vriendin, die lesbisch was en niet alleen durfde te gaan, net als ik. Aan de bar raakte ik al snel aan de praat met de barman. Het klikte meteen en hij heeft me zijn telefoonnummer gegeven. We hebben daarna nog wat afgesproken en sindsdien hebben we een relatie. Via hem heb ik ook een baan gekregen in de horeca.

 Ben je vaak gediscrimineerd?

In het begin pestten sommige mensen op school mij er wel mee. Ze hadden het namelijk gehoord van m’n zogenaamde vrienden. Maar toen ik ze negeerde hield het al snel op. Als ik met m’n vriend gearmd over straat loop, worden we wel eens nagefloten, -geroepen of –gekeken. Dit is ook een lichte vorm van discriminatie, vind ik. Op m’n werk heb ik er geen last van.

 Vind je dat de lezers van dit werkstuk nog iets moeten weten?
Ja, ik vind dat er veel te veel vooroordelen zijn over homo’s. Ik ga echt niet verkleed als vrouw en ga ook niet elke gayparade af. Ik houd van m’n vriend en ik vind dat homoseksualiteit volledig moet worden geaccepteerd.