Abortus

Inleiding Wij hebben het onderwerp abortus gekozen, omdat we er wel veel over konden vinden. Het is een boeiend onderwerp omdat je er zelf ook mee in aanraking kan komen. Het is ook erg interessant om te weten hoe anderen erover denken. Het komt heel erg vaak voor in Nederland, maar er wordt haast niet over gesproken want mensen schamen zich ervoor. Er zijn veel verschillende visies op abortus, vooral door de verschillende geloven. Het is leuk om die meningen te weten. Hoofdvraag: ‘’Is het goed dat vrouwen de mogelijkheid hebben om abortus te plegen?’’ Onze eigen veronderstelling: Ja, omdat vrouwen anders andere wegen gaan zoeken (om zelf abortus te plegen) die erg gevaarlijk kunnen zijn. En als je misbruikt bent dan mag je deze toepassing ook gebruiken in verband met psychische trauma’s. Als het blijkt dat het kindje het syndroom van Down heeft, heb je wel meer recht om abortus te plegen. Maar dat wil niet zeggen dat het dan ook gelijk moet. Het hangt af van je leefomstandigheden. En nee, omdat als je jezelf verantwoordelijk vindt om zonder anticonceptiemiddelen te vrijen, je ook verantwoordelijk moet zijn voor de gevolgen. En je pleegt eigenlijk een moord op een mens. Hoe vonden wij het om dit onderzoek te doen? Wij vonden het heel erg leuk om meer te weten te komen over dit onderwerp. Het is een onderwerp waar elke dag over gediscuseerd wordt. En we kunnen er zelf ook mee in aanraking komen, dan is het erg fijn om te weten wat je te wachten staat. Het was wel lastig om overal informatie vandaan te halen, want mensen spreken er niet graag over dus vertellen ze er ook niet veel over. We vonden het erg moeilijk om verschillende meningen van mensen op te zoeken. De verhalen van mensen die abortus gepleegd hebben spraken ons erg aan. We leefden in gedachten met hen mee. Het is geen standaard onderwerp, maar het is wel een boeiend onderwerp. De taakverdeling was bij ons goed verdeeld. We hebben alles samen gedaan en goed geregeld. We zijn samen naar de bieb geweest en hebben samen alle informatie gezocht en uitgetypt, dat deden we ook samen. We waren het meestal met elkaar eens, omdat we dezelfde gedachten hadden. Ook in de klas we hebben we goed en serieus samengewerkt. We zijn er meteen dezelfde week mee begonnen en hebben alles in een goede tijd afgemaakt, stukje bij beetje. Wij vonden het leuk om met elkaar te werken en hebben veel plezier gehad.
Inhoudsopgave: Inleiding: Hoofdvraag Veronderstelling van te voren
Hoofdtuk 1: Informatie
1.1: Wat is abortus? (uitleg over abortus) 1.2: Wat zegt de wet over abortus? (de wet, en de mogelijkheden) 1.3: Wat zijn de cijfers met betrekking om abortus? (cijfers die met abortus te maken hebben) 1.4: We zijn de voorstanders van abortus, en wat zijn hun argumenten? (voorstanders en argumenten) 1.5: We zijn de tegenstanders van abortus en wat zijn hun argumenten? (tegenstanders en hun argumenten) 1.6: uit het dagboek van een ongeboren kind. 1.7: Wat zijn de visies van verschillende geloven op abortus? (hoe geloven tegen abortus aan kijken, en wat hun argumenten daarvoor zijn) 1.8: de afsluiting (onze eigen mening en antwoord met argumenten op de hoofdvraag). 1.9: ‘Een eigenwijze jonge vrouw’ (het verhaal van een vrouw die een abortus heeft gepleegd). Hoofdstuk 1: Informatie
1.1 Wat is abortus? Abortus Provocatus is een medische ingreep die vaak genoemd als: het opzettelijk beeindigen van een zwangerschap voordat het kind geboren is. Een paar weken voor de tijd wordt je onderzocht door een gynaecoloog. Daar wordt gekeken hoelang je zwanger bent en of er complicaties zijn. (grootte van de baarmoeder wordt bekeken, de baarmoedermond wordt gecontroleerd enz.) Daarna volgt een gesprek over de abortus en de complicaties en risico’s, en jouw eigen situatie wordt uitvoerig besproken. Daarbij wordt opok besproken hoe je emotioneel bent: hoe is jouw kinderwens?, Zijn er twijfels? Enz. En als je vragen hebt kan je die stellen. Ook wordt er besproken welk voorbehoedsmiddel je in de toekomst zal gaan gebruiken. Als je het er mee eens bent, krijg je een wettelijke verplichte bedenktijd van 5 dagen. Op de dag van de abortus zelf, krijg je ‘s morgens een vooronderzoek waarbij alles nog eens na wordt gekeken. De abortus zelf duurt in totaal een paar minuten. Een half uur later wordt door de arts alles nog eens nagekeken, of er nog resten van de vrucht over zijn. En na 3 weken krijg je nacontrole over complicaties en of alles goed is gegaan. Je mag na een abortus ongeveer 3 weken niet vrijen. Dat kan nare scheurtjes opleveren. Er zijn 6 verschillende manieren om abortus te plegen: · Zuigcurretage: De meest gebruikte ingreep! Het resultaat van abortus door middel van zuigcurretage à Voor de ingreep start moet je eerst nog even plassen. Daarna voelt de arts hoe je baarmoeder precies ligt. Zoals bij een gynaecologisch onderzoek ga je voor een abortus in de gynaecologische onderzoeksstoel liggen met je benen in de steunen. Met een speculum of eendenbek, dat is een instrument om in de vagina te kunnen kijken, wordt dan de baarmoederhals zichtbaar gemaakt en grondig ontsmet. De arts spuit vervolgens een plaatselijke verdoving in de baarmoederhals en bepaalt daarna met een sonde de lengte van de baarmoederholte. De baarmoederhals wordt wijder gemaakt om een buisje (van 6 à 8 mm) in te brengen, waarna de baarmoederholte wordt leeggezogen, vandaar de naam zuigcurettage. De curettage zelf duurt twee à vijf minuten, terwijl de totale ingreep ongeveer een kwartier in beslag neemt. Na afloop word je naar de rustkamer gebracht. · Curretage: Door middel van een metalen curette wordt de baarmoeder leeg geschrapt waarbij de placenta en de vrucht in stukken naar buiten komen. · Prostaglandines: Een miskraam wordt opgewekt door het slikken van 3 abortuspillen (merknaam: Mifégyne) en de vrucht gaat met de mentsruatie mee naar buiten. De menstruatiepijn kan hierdoor wel heel hevig worden. Deze methode om abortus te plegen, is ook erg veel voorkomend. Het wordt meestal gewoon ‘’de abortuspil’’ genoemd. · Hysterotomie: Kleine keizersnee waarbij het kind wordt weggehaald, net als een gewone keizersneeà Dit mag niet bij vrouwen die voor hun 1e keer zwanger zijn, want er kunnen complicaties optreden. De vrouw heeft dan het risico dat de baarmoeder wordt beschadigd en dat ze nooit meer zwanger kan raken. Er kunnen ook bloedbanen beschadigd worden. · Inspuiten van een zoutoplossing: Er wordt een bepaalde zoutoplossing in de vruchtzak gespotenà Het kind drinkt dan het vruchtwater, en wordt door de zoutoplossing vergiftigd. En de huid van het kind verbrand. Het kind komt met de menstruatie mee naar buiten. · Embryotomie: De moeder wordt onder narcose gebracht, en het kind wordt in stukken geknipt en verwijderd uit de baarmoeder. Deze methode moet je niet in een vroeg stadium doen, want dan is de vrucht heel erg klein, en heb je een grote kans dat ze de vrucht missen. 1.2 Wat zegt de wet over abortus? Artikel 296 Wetboek van Strafrecht
1. Hij die een vrouw een behandeling geeft, terwijl hij weet of redelijkerwijs moet vermoeden dat daardoor zwangerschap kan worden afgebroken, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste vier jaar en zes maanden of geldboete van de vierde categorie. 2. Indien het feit de dood van de vrouw ten gevolge heeft, wordt gevangenisstraf van ten hoogste zes jaren opgelegd of geldboete van de vierde categorie. 3. Indien het feit is begaan zonder toestemming van de vrouw, wordt gevangenisstraf van ten hoogste twaalf jaren opgelegd of geldboete van de vijfde categorie. 4. Indien het feit is begaan zonder toestemming van de vrouw en tevens haar dood ten gevolge heeft, wordt gevangenisstraf van ten hoogste vijftien jaren opgelegd of geldboete van de vijfde categorie. 5. Het in het eerste lid bedoelde feit is niet strafbaar, indien de behandeling is verricht door een arts in een ziekenhuis of kliniek waarin zodanige behandeling volgens de Wet afbreking zwangerschap mag worden verricht. Sedert 1 mei 1981 (Staatsblad 257) is, door het in werking treden van de "Wet Afbreking Zwangerschap", abortus toegestaan als die gedaan wordt door een arts in een kliniek of ziekenhuis in het bezit van een speciale vergunning van de Minister van Volksgezondheid. Tussen het eerste gesprek dat je met een arts over je ongewenste zwangerschap hebt gehad en de behandeling zelf moeten 5 dagen liggen. (Wettelijke bedenktijd) Voor (legaal) in Nederland wonenden is de ingreep gratis. Als je minderjarig bent, dan hoef je je ouders niet om toestemming te vragen. Je hoeft het hen ook niet te vertellen. De arts mag het ook niet vertellen want die heeft beroepsgeheim. Alleen als je een algemene narcose ondergaat, dan moeten je ouders toestemming geven. Dus eigenlijk kan je stiekem een abortus ondergaan, als je maar kunt aantonen dat je een Nederlander bent. 1.3 Wat zijn de cijfers met betrekking tot abortus? AGI is een onderafdeling van de International Planned Parenthool Federation (IPPF), de grootste en machtigste abortusinstelling ter wereld. Zij onderzoeken alles wat met abortus te maken heeft, cijfers, sterfgevallen etc. De AGI cijfers zijn bizar: Ze melden immers dat elk jaar wereldwijd 46 miljoen abortussen worden gepleegd. Dat betekent dat er elke dag 126.000 abortussen worden gepleegd. Dat betekent dan weer dat er iedere minuut 83 ongeboren mensenlevens worden gedood! Dat is bijna anderhalve kindermoord per seconde! Het betekent ook dat er in de laatste 25 jaar, zo’n 1 miljard abortussen werden gepleegd. Aborteur, of medewerker in een abortuskliniek, is een goedbetaalde baan. Het is een miljardenindustrie. Het zijn dus eigenlijk door de wet goedgekeurde betaalde kindermoordenaars. De ziekenhuizen en abortusklinieken zeggen dat alleen bij extreme gevallen er complicaties kunnen optreden zoals onvruchtbaarheid, en afwijkingen bij volgende zwangerschappen. Maar de volgende cijfers bewijzen het tegendeel: · 1 op de 4 vrouwen van alle abortussen krijgen complicaties. · Bij elke 60e vrouw, die een abortus pleegt, wordt de baarmoeder doorgeprikt. · Bij 9,5% van de abortussen treden zo sterke bloedingen op, dat er een bloedtransfusie nodig is. · De kans op een zwangerschap in de eileiders is na een abortus 8 keer zo groot. · 6% van alle vrouwen wordt onvruchtbaar. De geestelijke schade is in deze cijfers nog niet weergeven: · 20% van de betrokken vrouwen lijden aan steeds terugkerende nachtmerries, die over dode kinderen gaan. · 34% van alle vrouwen, die abortus plegen, krijgen psychotherapie, omdat ze aan zware zenuwinzinkingen lijden. · 79% van de vrouwen heeft er achteraf spijt van, abortus te hebben gepleegd. Een abortus laat dus diepe wonden achter bij de persoon die er verantwoordelijk voor is: In plaats van een mens het leven te schenken, heb je een mens vermoord. De christenen vinden ook dat je Gods wet hebt overtreden: ‘’Gij zult niet doodslaan’’ (Genesis 20:13). Het aantal abortussen in Nederland is in de afgelopen jaren licht gestegen, van 19.568 in 1991 naar 20.811 in 1994. Het abortuscijfer steeg van 5.6 per 1000 vrouwen in de vruchtbare leeftijd (1991) naar 6.0 (1994). Desondanks hebben Nederland en België nog steeds het laagste abortuscijfer ter wereld. De belangrijkste oorzaak van de stijging is dat vrouwen in Nederland er steeds makkelijker over ongewenste zwangerschappen gaan denken, met name allochtone vrouwen en meisjes. Het percentage van allochtone vrouwen die abortus plegen, stijgt zelfs in 1992 naar 40%. Ook een oorzaak van die stijging is dat vrouwen uit andere landen naar Nederland toe komen om abortus te plegen. In 1992 valt 1 op de 5 abortuscliënten in deze categorie. Maar na 1992 daalde die categorie opeens weer heel erg. Verbetering van de hulpverleningsmogelijkheden in het eigen land is hiervan de belangrijkste oorzaak. Desondanks lieten in 1994 nog 8.598 buitenlandse vrouwen in Nederland hun ongewenste zwangerschap afbreken. Het grootste deel van deze vrouwen was afkomstig uit een van de buurlanden, 44% kwam uit Duitsland, ruim een kwart (27%) was afkomstig uit België of Luxemburg. Er wordt ook heel erg vaak in 3e wereld landen illegale abortus gepleegd. Die vrouwen kunnen het dan niet betalen om naar een abortuskliniek te gaan, en doen het dan zelf. Die vrouwen zorgen er dan zelf voor dat ze een miskraam krijgen. Bijvoorbeeld laten ze zichzelf van iets afvallen zodat ze een miskraam krijgen, of ze steken een breinaald in hun vagina zodat het kind dood gaat. Maar dit kan erg gevaarlijk zijn want je kan dan je eigen baarmoeder of bloedbaan beschadigen. En sommige onafgestudeerde mannen/vrouwen starten soms zelf een eigen abortuskliniekje, waar het ook niet helemaal veilig gebeurt. Onveilige abortus per continent

Aantal per jaar (x milj.) Sterfte onveilige abortus Sterfterisico vrouw bij abortus
Wereld 20,00 70.000 1: 300
Ontwikkelde Landen 2,34 600 1: 3700
Europa 0,26 100 1: 2600
Derde Wereld 17,62 69.000 1: 250
Afrika 3,74 23.000 1: 150
Azië 9,24 40.000 1: 250
Latijns-Amerika 4,62 6.000 1: 800 1.4 We zijn de voorstanders van abortus, en hoe denken zij daarover? Sowieso zijn de artsen voorstander van abortus want ze verdienen eraan. Vrouwen die aan emancipatie doen, vinden ook dat ze abortus mogen plegen, omdat ze over hun eigen lijf mogen beslissen. Een andere reden om abortus te plegen is dat elk kind het recht heeft om gewenst te worden. Als het kind ongewenst is, heeft het kans om in tehuizen, vreemde gezinnen of op straat terecht te komen. Iedere moeder wil haar kind daarvoor behoeden. Maar veel mensen vinden ook dat je meer recht hebt om abortus te plegen als het kind het syndroom van down heeft. Of als je seksueel misbruikt bent. De meeste kinderen worden gezond geboren. Soms worden er echter afwijkingen gevonden deze erfelijke en/of aangeboren afwijkingen worden pas na de geboorte ontdekt. Gelukkig is het mogelijk dat al voor de geboorte sommige afwijkingen van het kind op te sporen. Er zijn vier verschillende methoden waarmee deze afwijkingen kunnen worden opgespoord. Dit zijn: · de vlokkentest: deze wordt verricht in de periode van de 11e tot de 13e week van de zwangerschap. · Het vruchtwateronderzoek: ook wel vruchtwaterpunctie genoemd. Dit wordt verricht als de vrucht 14 weken oud is. · Een uitgebreid echografisch onderzoek: dit wordt verricht vanaf de 11e week van de zwangerschap. · De navelstrengpunctie: deze wordt verricht vanaf de 18e week van de zwangerschap. Je kan dit altijd laten onderzoeken, maar er zijn bepaalde gevallen waar het sowieso nodig is om een onderzoek te laten doen. Dit zijn: · Vrouwen die 36 jaar of ouder zijn. · Vrouwen van wie de partner 55 jaar of ouder is. · Ouders die al een kind hebben met een afwijking. · Ouders die zelf een afwijking hebben. · Ouders die geslachtsgebonden ziekten in de familie hebben. · Ouders die zelf met een ‘open ruggetje’ zijn geboren, of eerder een kind hebben gehad met een ‘open ruggetje’. De uitslag: In de meeste gevallen worden er geen afwijkingen gevonden en kan je weer gerust naar huis. Als er wel een afwijking is gevonden, kan je besluiten abortus te plegen, om zo de geboorte van een ernstig gehandicapt kind te voorkomen. De uitslag ‘normaal’ betekent dat het kind de afwijkingen waarnaar gezocht werd niet heeft, maar dat wil niet zeggen dat het kind geen andere afwijkingen zou kunnen hebben. De vlokkentest: De vlokkentest wordt vaak gedaan om maar een beetje zekerheid te krijgen. Het is geen dure en ook geen zware ingreep, dus daarom doen vrouwen het veel. Via de buikwand wordt de vlokkentest gedaan. Eerst wordt de huid gedesinfecteerd, en daarna wordt met behulp van een dunne naald via de buikwand van de moeder enkele vlokken uit de placenta genomen. Ondertussen kun je meekijken op een echo-scherm. Het onderzoek is niet echt pijnlijk. Een week nadat de vlokkentest is gedaan, wordt er een nieuwe echo gemaakt. Er zit 1 klein risico aanvast: er is een hele kleine kans op een miskraam. De uitslag van de test wordt bekend na twee weken. Soms blijkt dat je verder moet onderzoeken bijvoorbeeld bloedonderzoek van de vader en de moeder. Dr. Bernard Nathanson is een wereld beroemde aborteur. Hij is voorstander van abortus. Hij heeft verschillende boeken geschreven over de voordelen van abortus en hij heeft een film gemaakt waarop een abortus te zien is. Hij is voor sommige mensen het voorbeeld waarom ze abortus gepleegd hebben. 1.5 We zijn de tegenstanders van abortus en hoe denken zij daarover? De regering is een tegenstander van abortus, en daarom hebben zij ook zo laat toegegeven in de wet van abortus. Hierboven hebben we uitgelegd dat mensen de reden aangrijpen dat het kind het recht heeft om gewenst te worden. Maar daarachter schuilt een harde kern van waarheid: egoïsme. De mensen die dat doen, hebben maar 1 waarde die ze belangrijk vinden: ikke. in verschillende landen wachten er ongeveer 25 mensen op een kind dat ze kunnen adopteren, omdat ze er zelf geen kunnen krijgen, en deze mensen doen hun kinderen zomaar weg! Dat is puur egoïstisch. Er is 1 nadeel aan het verbieden van abortus: vrouwen gaan andere wegen zoeken als ze geen abortus meer kunnen plegen. Ze laten zich van de trap vallen om zo een miskraam te krijgen. Of ze steken een breinaald in hun vagina, maar dit is erg gevaarlijk want je kan jezelf er lelijk mee verwonden. In sommige landen hebben ze een zogenaamde ‘abortus boom’. Vrouwen laten zich eraf vallen op hun billen in de hoop zo hun kind te verliezen. De gelovigen zijn ook allemaal tegenstanders maar daar gaat het volgende stuk over. De meeste mensen denken er hetzelfde over: Ze vinden dat je iemand vermoord. Er zijn allemaal acties, niet om iemand schuldgevoelens aan te praten, maar om tot dieper inzicht te komen. Zelfs wanneer de vrucht nog maar een paar uur oud is, dat wil zeggen uit slechts een paar celletjes bestaat, ook dan is er sprake van leven. Ook al zijn het slechts acht celletjes in een reageerbuis: het is leven, er zit een ziel in. Abortus kan noodzakelijk zijn, omdat anders een levensbedreigende situatie voor de moeder ontstaat. In dit geval is het goed om abortus toe te passen; het kind weet ook, dat dit uit liefde wordt gedaan. Dit is dan het beste voor de moeder en haar omgeving. Het speelt geen rol als je weet, dat het kind straks lichamelijke of geestelijke gebreken zal hebben. Een ongelukkig, gehandicapt kind, kan het gezin waarin het terecht komt gelukkiger maken, met de dingen die ze hebben. En als het bij deze ouders niet terecht kan, zal het andere ouders zoeken om het verkozen leven door te maken. Sommigen vinden ook dat als het kind is verwekt tegen de zin van de moeder, het toch gewoon geboren moet worden. Dat kind kan er namelijk niets aan doen, dat er zoiets verschrikkelijks is gebeurd.
1.6 Uit het dagboek van een ongeboren kind: 15 juli: Hoera! Vandaag wordt ik geschapen! 22 juli: Volgens mij heb ik een goede moeder: haar hele hormoonhuishouding verandert, om het mij naar mijn zin te maken. 30 juli: Jammer, dat mijn moeder een andere bloedgroep heeft als ik. Maar straks heb ik haar bloed niet meer nodig, want mijn eerste aders beginnen te ontstaan. 5 Augustus: Vandaag is er iets geweldigs gebeurt! Mijn hart is begonnen te kloppen! Nu zal het niet meer ophouden met kloppen, tot het einde van leven. 15 Augustus: Nu ben ik al 3,5 millimeter groot. Je denkt, dat is nog klein? Misschien heb je gelijk, maar toch, ik heb reeds alle organen: Ik heb een hart, huid, zenuwen, geslachtsorganen, lever, longen en nog veel meer. 20 Augustus: Nu zijn mijn hersenimpulsen al meetbaar. Zouden mijn ouders weten, hoe goed ik groei? Maar wacht!!! Ze weten immers niet dat ik besta!!! 10 September: Nu kan ik mijn vuist al ballen, plassen, wakker zijn en slapen, drinken en ook op mijn duim zuigen. 15 September: Ik ben al 3 centimeter groot!!! Van de 45 verdubbelingen van het aantal cellen, tot men volwassen is, heb ik er al 30 achter mijn rug. Tot aan mijn geboorte zullen het er 41 zijn. Bovendien heb ik een onverwisselbare vingerafdruk; maar ik wil geen misdadiger worden. 20 September: Ik ben bezig, mijn zwemtechniek te verbeteren. Ik zwem namelijk in het vruchtwater van mijn moeder. En hoe zoeter het is, hoe meer ik er van drink. 2 Oktober: Mijn vingernagels zijn er!!! Ook haren en wenkbrauwen worden zichtbaar. 8 Oktober: Ik ben nu al 14 centimeter groot. Ik kan met mijn wenkbrauwen fronsen, en gekke bekken trekken. Ik zal naar mijn ouders glimlachen, wanneer ik ter wereld kom. 9 Oktober: Vandaag heeft mijn moeder mij laten doden!!! Dit is een verschrikkelijk verhaal, als je dit zo zou lezen. Dan denk je, zoiets moois, dat kan je toch niet vernietigen? Zo denken de meeste mensen erover. 1.7 Wat is de visie van verschillende geloven op abortus? Voor velen is het abortusvraagstuk ook een religieus vraagstuk. Welke argumenten hebben de mensen om voor een abortus te kiezen? De meeste mensen vinden de ethische argumenten het belangrijkste. Maar er zijn ook velen die de psychische en emotionele argumenten kiezen. Het ethische argument: God heeft het leven geschapen, om Hem te dienen en tot Zijn eer te leven. God veroordeelt abortus omdat het leven van een mens daardoor weggenomen wordt. Elke abortus gaat tegen de wet van God in om over het leven of de dood van een mens te kunnen bepalen. God geeft de mensen tijd zich tot Hem te bekeren, zodat ze later eeuwig tot Zijn eer kunnen leven. Zij zien het leven als een geschenk van God wat je niet weg mag laten halen. Daarom moet je iedereen een kans geven en mag je dat kleine leven niet weghalen. Want het is al leven. De emotionele en psychische argumenten: er zijn ook mensen die niet voor een abortus kiezen omdat ze ‘bang’ zijn voor de gevolgen. Veel vrouwen hebben na een abortus nog een schuldgevoel, het was tenslotte wel een kind wat je in je had groeien. Vergeten zul je het nooit, je krijgt toch een speciale band met het kind of je het n u wil of niet. Daarom laten ze het kind wel komen, ze kunnen dan het kind houden of laten adopteren. Als ze het kind laten adopteren kunnen ze in ieder geval zichzelf nooit verwijten dat ze het kind geen recht op leven hebben gegeven. Zowel de rooms-katholiek kerk als de protestantse kerken willen graag dat abortus verboden wordt in het wetboek van strafrechten. Vooral de rooms-katholieke kerk heeft een bijzonder duidelijke mening: Het nog ongeboren leven heeft absolute voorrang. De Nederlandse bisschoppen nemen overigens een wat minder absoluut standpunt in. Zij vinden abortus goed, als het leven van de zwangere vrouw in gevaar komt. En anders moet er een wel heel erg extreem geval zijn. Vroeger hadden de kerken op grote delen van de bevolking een ongelooflijke grote invloed. De kerks wil is wet, volgens hen. En de kerken (vooral de rooms-katholieke kerk) hebben hun gelovigen altijd voorgehouden dat abortus volstrekt onmogelijk is. Door de enorme invloed van de kerken was het dan ook niet gek dat velen het er niet mee eens waren, dat de regering abortus toe zou laten. Maar er zit ook weer een heel erg groot verschil tussen, of je gelooft, en of je niet gelooft. Want dan heb je zeer verschillende waarden en normen. Het hindoeïsme laat abortus wel toe. Want in India is abortus wel toegestaan. Ze vinden dat ze alleen het lichaam aborteren: niet de ziel, die blijft altijd bestaan. Alleen laten de vrouwen het alleen doen als ze er zeker van zijn dat het een meisje is. Een jongen zullen ze nooit laten aborteren, alleen als er iet ernstigs aan de hand zou zijn. Want jongens zijn erg ‘handig’ om te hebben. Ze nemen een vrouw, en krijgen nageslacht, die dan weer voor de familie kunnen zorgen. Zij denken dan wel later van: Hoe was mijn kind geweest? Was ze een incarnatie van een beroemdheid? Of zou ze mijn oude buurvrouw zijn geweest? Ze houden wel altijd de gedachte aan hun dochtertje, en denken altijd dat ze haar ooit weer tegen zullen komen. Maar sommige andere vrouwen en mannen denken er weer heel erg anders over: de meeste uit Pakistan en de veel strengere hindoeïstische landen. Zij vinden dat god seks niet als genot heeft bedoeld, maar om zich te voortplanten. Dus daarom vinden zij het slecht om abortus te plegen. 1.8 Afsluiting in dit ethisch probleem zijn twee waarden in conflict. De ene is ‘leven’ en de andere is ‘eigen waarde’. Leven is het leven van het kind, wat anders beëindigt wordt (God heeft het leven gegeven volgens de Christenen). Eigen waarde, is de waarde die de moeder belangrijk vindt als ze een abortus laat plegen (bij extreme gevallen is het geen eigen waarde, maar bij een ‘ongelukje’ wel). Wij vinden allebei de waarden belangrijk, maar leven vinden wij belangrijker. Maar dat betekent ook dat als de zwangere moeder in levensgevaar komt, wij dat leven belangrijker vinden. Als iemand verkracht is, of als het kind een ernstige afwijking heeft, vinden wij toch eigen waarde het belangrijkst. Alhoewel het ook weer op het leven aankomt, want je beschermt dat kind of jezelf voor een verschrikkelijk leven. Wij vinden dat veel te veel mensen abortus plegen. Ook steeds jongere kinderen maken de fout, door geen anticonceptiemiddelen te gebruiken. Mensen denken te veel aan zichzelf, want er wachten heel erg veel mensen op een kind dat ze kunnen adopteren, omdat ze er zelf geen kunnen krijgen. En andere mensen laten hun kind zomaar doden, door hun eigen fouten. Onze hoofdvraag is: ’Is het goed dat vrouwen de mogelijkheid hebben om abortus te plegen?’’ Wij vinden dat de vrouw geen mogelijkheid mag hebben om door hun eigen fout een abortus te plegen. Zoals wij hierboven vertelden, vinden wij dat in de extreme gevallen het mag. (We hebben ook al verteld waarom). Maar als een vrouw de mogelijkheid niet meer heeft een abortus te plegen, dan zouden ze er ook meer bij na gaan denken anticonceptiemiddelen te gaan gebruiken. Als ze weten dat ze hun kind toch moeten krijgen ze ook voorzichtiger omgaan met seks. Het enige nadeel is dat mensen andere wegen gaan zoeken om abortus te plegen. En dat zou erg gevaarlijk kunnen zijn. 1.9 ’Een eigenwijze jonge vrouw.’ Dit is een verhaal van Jorien, een meisje wat op haar 18e een abortus heeft gepleegd. Zij wil graag vertellen waarom ze het heeft gedaan, en hoe ze zich voelde toen ze het deed. Ze heeft er later wel weer spijt van gehad. Waarom schrijf ik dit verhaal? Ik wil meisjes en vrouwen vertellen waarom abortus zo verkeerd is. Ook wil ik meisjes en vrouwen vertellen hoe God mij genezen heeft van de traumatische gevolgen van mijn abortus. Het is mijn verlangen om zo andere vrouwen te helpen. Toen ik achttien jaar was, werd ik seksueel erg actief. Ik had veel vriendjes, voor een paar maanden, soms voor één nacht. Ik dacht er nooit bij na wat de gevolgen zouden kunnen zijn, dus ging ik vrolijk verder met mannen versieren. In die tijd had ik geen moraal, ook omdat ik nog geen christen was. Op een keer bleef ik alleen thuis, mijn moeder en zussen gingen een weekend weg, ik had geen zin om mee te gaan. Die avond had ik een feestje en het ging er nogal ruig aan toe, veel drank en soft drugs. Ik was nogal dronken en ging met een jongen naar boven. We vrijden, maar zonder enig voorbehoedmiddel. Mijn moeder had nog zo gezegd: "Koop condooms, want je weet maar nooit." Maar ik was eigenwijs. Na een paar weken begon ik me toch een beetje raar te voelen. Ik maakte me echter geen zorgen, het zou wel stress zijn, want ik zat in mijn examenperiode. Nog weer later kreeg ik last van misselijkheid maar ik dacht er echt niet aan dat ik zwanger zou kunnen zijn. Na mijn examen ging ik drie weken op vakantie samen met twee vriendinnen. Het werd een hele vervelende vakantie met veel ruzie. Ik ging me steeds rotter voelen. Ik moest veel overgeven, niets hield ik binnen, dit was vooral 's morgens. Mijn vriendinnen zeiden: "Jorien, volgens ons ben je gewoon zwanger." Ik werd kwaad en zonderde me steeds meer af. Ik kwam thuis, ziek, vermoeid en chagrijnig. De volgende ochtend vertelde ik mijn moeder dat ik zo'n last van mijn blaas had. Mijn moeder zei dat ik maar even langs de dokter moest gaan. Dit deed ik en ik moest een potje ochtendurine meebrengen. Ik dacht nog steeds niet aan zwangerschap. De volgende ochtend belde de huisarts en vroeg mij persoonlijk langs te komen. Nog dacht ik niet aan een zwangerschap. Toen ik de kamer van de huisarts binnenstapte, keek hij mij ernstig aan en vertelde dat ik zwanger was. Ik wist niet waar ik kijken moest, ik begon te huilen en rende naar huis. Toen ik thuis kwam, stond mijn moeder me al op te wachten, ze wilde weten wat de uitslag was. En ik vertelde het mijn moeder. Direct begon zij me te verwijten dat ik toch beter mee had kunnen gaan op vakantie en dat ik voorbehoedmiddelen had moeten gebruiken. Ze had gelijk, maar op dat moment had ik liever gewild dat ze een arm om me heensloeg en liefkozende woordjes zei. Beslissing nemen
Mijn huisarts had me verteld dat ik vijf dagen bedenktijd had om te beslissen of ik het kindje liet aborteren of dat ik het zou houden. Maar ik had al een besluit genomen, ik zou het laten weghalen. Dus ik belde de huisarts dat ik het wilde laten weghalen. Hij vond het een goed besluit, want wat moest ik op mijn 18e met een kind. Ik dacht er toen ook zo over. Voordat ik naar het ziekenhuis ging, moest ik naar een gynaecoloog om te laten voelen hoe groot het kindje was. Hij vertelde met een ernstig gezicht dat als ik het wilde laten weghalen dat snel moest gebeuren, want het was al drie en halve maand en na drie maanden kon het eigenlijk niet meer. Gelijk de volgende dag moest ik om 8.00 uur 's morgens in het ziekenhuis zijn, aanvankelijk voor een dagbehandeling, maar het liep anders dan gepland. Er moest nog van alles geregeld worden, want mijn moeder ging met vakantie. Ik ging daarom naar mijn vader. Om 8.00 uur was ik in het ziekenhuis. Ik werd als eerste geholpen. Ik kreeg een wit shirt aan dat aan de achterkant open was. Ik moest vreselijk huilen en was helemaal in paniek. Schreeuwend werd ik de operatiekamer ingereden. De behandeling zou twintig minuten duren, maar er traden al spoedig complicaties op, zodat het zo'n anderhalf uur duurde. Tijdens de operatie verloor ik zo'n twee liter bloed. De dokter was bang dat mijn baarmoeder was geperforeerd. Toen ik wakker werd, waren mijn vader en zus er. Ik was erg emotioneel over het gebeuren. Mijn zus troostte me een beetje en daarna ging ze weg. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als op dat moment. Ik wilde zo graag met iemand praten, maar de verpleegkundigen hadden geen tijd voor een praatje. Ik moest een nachtje blijven slapen. Ik sliep amper, omdat ik pijn had. De volgende ochtend kwam mijn vader mij ophalen. Ik was opgelucht dat alles achter de rug was en ik naar huis mocht. Ik bleef vijf dagen bij mijn vader. Mijn vader deed zijn uiterste best om het gezellig voor mij te maken. En ik was alleen maar moe en, het klinkt vreemd, opgelucht. Na die vijf dagen ging ik samen met mijn zus en haar vriend met de trein naar Zwitserland. Het was een reis vol ontberingen, want ik had vreselijke pijn in mijn buik door de abortus. Uiteindelijk werd het toch nog een leuke vakantie. De depressie

Na de vakantie zou ik beginnen met een nieuwe opleiding: agogisch werk. Ik had er erg veel zin in. Ik was de abortus totaal vergeten, tenminste dat dacht ik. Ik had het alleen verteld aan mijn beste vriendin, maar zij wist niet hoe ze er mee om moest gaan en zei de meest vreselijke dingen tegen mij. Daarna werd ik daarover erg verdrietig en ik vertelde het aan niemand meer, terwijl ik wel de behoefte had om te praten. Ik werd steeds somberder en sloot me af. Op een dag zat ik in de dramales met anderen in een subgroepje, we moesten een dramastuk maken. Het stuk ging over een asociaal gezin. Een van mijn groepsgenootjes verdeelde de rollen en zei tegen mij: "Jorien, jij speelt de moederrol". Bijna in de goot
Gefrustreerd omdat ik geen liefde kon vinden, ging ik iedere avond naar de kroeg. Ik dronk erg veel, zoveel dat ik iedere avond stomdronken thuiskwam. Ik wist me geen raad. Ik voelde me alleen, eenzaam en onbegrepen. Ik dacht: " Als ik veel drink, dan voel ik me niet zo alleen, dan vergeet ik mijn verdriet". Jezus is mijn redding
Ik was bijna in de goot beland, totdat een vriendin mij vertelde over Jezus. Ik was verbaasd over het feit dat ze zich bekeerd had. Ze vroeg of ik een keer wilde meegaan naar de pinkstergemeente. Dat deed ik. Op dat moment werd ik zo aangeraakt door Gods liefde. Daar kwam ik in contact met echte christenen. Het deed me zo goed om bij christenen te zijn. De genezing
Ik sloot me aan bij deze gemeente en ging een keer met de jeugdgroep op een weekend. Op een avond gingen we samen de Heer aanbidden. Op dat moment voelde ik mij zo schuldig over de abortus dat ik op mijn knieën ging en mijn schuld beleed. Ik begon te schreeuwen en te huilen, zo wanhopig was ik. Twee leiders begonnen met mij te bidden. Toen voelde ik dat er iets uit me getrokken werd. Daarna wist ik dat ik bevrijd was van een zware last en elk gevoel van schuld, omdat ik vergeving gevraagd had aan de Heer. Dit gebeurde zes jaar na de abortus, zo lang heb ik gelopen met die last. Nu, tien jaar later, kan ik zeggen dat een abortus absoluut geen oplossing is. Ik heb er zoveel pijn en frustraties door ervaren. Het heeft echt een groot deel van mijn leven bepaald. Maar door het offer van Jezus Christus ben ik er nu vrij van. Hij is het die mij heeft genezen van de psychische gevolgen van de abortus. Ik heb nog wel lichamelijke klachten, maar ik vertrouw erop dat God deze klachten ook kan wegnemen. Ook nu pas ben ik in staat over de ze ervaring te vertellen en andere mensen duidelijk te maken dat abortus absoluut nite de oplossing is. Ook heeft de Heer bij mij de liefde voor kinderen hersteld, die door de abortus was weggenomen. Ik hoop dat als mensen mijn verhaal lezen, ze zich gaan realiseren wat een abortus met je doet en ik hoop dat ik een klankbord kan zijn voor vele vrouwen die dit trauma van abortus niet verwerkt hebben.