David van Michelangelo

Beeldbeschouwing bij David van Michelangelo Michelangelo Op 6 maart 1475 werd Michelangelo geboren in Caprese, in de buurt van Arezzo in Toscane. Hij werd grootgebracht bij de steenhouwers familie Topolino, omdat zijn jonge moeder verzwakt was door twee geboorten in twee jaar en doordat ze te weinig geld hadden. Bij deze familie leerde hij al gauw hoe hij een steen moest bewerken. Later werd hij door zijn vader naar een school gestuurd om Grieks en Latijn te leren. Dit was zonder resultaat, want hij maakte in plaats van zijn vertalingen, tekeningen in de boeken en schriften. Een leerling van de schilder David di Currado, één van de gebroeders Ghirlandaio, kwam in aanraking met Michelangelo en zei hem dat hij zijn tekeningen aan de schilder moest tonen. Uiteindelijk tegen de wil van de vader in deed Michelangelo dit en hij werd aangenomen. Na een jaar mocht hij pas meehelpen aan een groot werk, waarbij hij er achterkwam dat zijn verlangen meer naar de beeldhouwkunst uitging. Toen hij dan ook ontdekte, dat er in de tuin van de Medici jonge beeldhouwers werden opgeleid, probeerde hij de meester Bertoldo di Giovanni te overtuigen hem aan te nemen en dit lukte. Lorenzo de Medici (1449-1492), toonde veel belangstelling voor de tuin en voor het werk van Michelangelo en hij nodigde hem uit om in het paleis te komen wonen. Dit was voor Michelangelo een geheel andere wereld, waarin hij de schoonheid van de taal ontdekte en begon te dichten. Het marmer trok hem na een tijd weer in zijn werkplaats. Met het beeldhouwen werd hij dan ook steeds beroemder. Michelangelo kreeg van de paus Julius II de opdracht zijn grafmonument te maken, dat, als het af was, in de Sint Pieter geplaatst zou worden. Maar de oorspronkelijke opdracht voor de graftombe is nooit afgerond; pas na het vierde contract heeft Michelangelo wegens de nog kleiner geworden schaal, twee testamentische figuren gebruikt: Lea en Rachel. Julius' graftombe werd uiteindelijk na veertig jaar onthuld (februari 1545) in de kerk van San Pietro in Vincoli. Een van de grootste opdrachten die hij kreeg was het schilderen van het plafond van de Sixtijnse Kapel met de afbeeldingen van de twaalf apostelen. Het ontwerp van de twaalf apostelen legde hij opzij en schilderde honderden taferelen uit het bijbelboek Genesis. Michelangelo stelde bovendien ook de voorwaarde dat hij alleen aan het werk mocht werken en dat hij de rest van de kapel af mocht sluiten voor bezoekers, met uitzondering van de paus en enkelen, die speciale toestemming kregen. Omdat hij het liefst alleen werkte, heeft hij drie jaar lang, dag en nacht hieraan gewerkt met alle gevolgen van dien. Doordat hij het plafond op z'n rug heeft liggen schilderen met z'n gezicht dicht bij het plafond, heeft hij naderhand een tijd lang niet goed kunnen zien. Aan het einde van zijn leven kreeg hij nog de opdracht om als architect zich met de bouw van de Sint Pieter te belasten. We kunnen nu op hem terugkijken als een groot genie, die veel voor ons in de beeldhouwkunst, schilderkunst, dichtkunst en als architect betekend heeft. ``I cannot live under pressures from patrons, let alone paint.'' -- Michelangelo, citaat uit Vasari's Lives of the Artists David Michelangelo begon aan dit gigantische beeld van David in 1501 en het was af in 1504. In 1504 werd dit kolossale buiten de “Palazoo Vecchio” geplaatst. In the 19de eeuw werd het ongeveer 5,5 meter hoge beeld verplaatst naar Galleria dell'Accademia in Florence. Het beeld stond van zichzelf al op een sokkel. David staat in een ronde ruimte. David staat in het midden van deze ruimte waardoor het nog indrukwekkender lijkt. Het is een permanente opstelling maar het kunstwerk is niet speciaal voor de plek gemaakt, het is er later naar toe gehaald. Maar het beeld past wel in de omgeving. Ik weet het niet zeker maar ik denk dat de omgeving is aangepast aan de omgeving omdat het er zo perfect inpast. De kleur van het marmer van het beeld van David komt precies overeen met de kleur van de koepel waarin het staat. Het ruim 5,5 meter hoge beeld is vrij kolossaal. Maar het komt niet massief over op mij. Ik denk dat dit komt door de soepele vormen en gladde afwerking van het beeld. Het beeld is een echte reus en neemt natuurlijk beeld ruimte in. Maar door de open omgeving lijkt het ene stuk minder ruimte in te nemen dan het eigenlijk doet. Je kunt er helemaal omheen lopen. Het staat centraal opgesteld, dit creëert ook weer ruimte. Het is niet te betreden maar dat is ook niet logisch voor een standbeeld. Michelangelo heeft het beeld van David geheel uit marmer gehakt. Gezien de tijd waarin het gemaakt is, is dit waarschijnlijk met hamer en bijtel gebeurd. Aanhet beeld zelf is de techniek niet meer te zien. Het is heelmaal glad afgewerkt en er zijn geen handafdrukken, bijtelpuntjes en dergelijke meer te zien. Het is dus vrij onpersoonlijk qua techniek, maar eigenlijk toch ook weer niet want Michelangelo was de beste in zijn soort en zal door niemand overtroffen worden. Het beeld is vrij perfect en dit is weer typisch iets voor Michelangelo. De textuur is helemaal glad op het lichaam zelfs de haren zijn glad. De krullen zijn wel aangegeven maar alles blijft glad. Het beeld is dus heel clean afgewerkt. De enige kleur die je in dit kunstwerk ziet is de grijze kleur van het marmer. De vormen van het lichaam zijn heel natuur getrouw. Wel wat overdreven om de kracht en de vastbeslotenheid uit te beelden maar ze zijn verre van abstract. Michelangelo heeft hier vrij weinig aan bedacht, de kleur komt met het marmer en de vorm is menselijk. De zacht grijze kleur van het marmer komt goed overeen met de zachte vormen van het lichaam. De vormen van het lichaam zijn typisch voor de Renaissance. De Renaissance begon in Italië rond 1420. In 80 jaar beïnvloedde deze nieuwe stijl ieder deel van Europa. De term 'Renaissance' betekend letterlijk hergeboorte. In de kunstgeschiedenis staat de Renaissance voor een periode waarin mensen zelfbewuster werden en zich bewust werden van hun macht en invloed in hun eigen levens en dat van andere. De compositie van David past goed bij het beeld dat men in de Renaissance had. David staat er als een zelfbewust zelfverzekerd man. Ik denk daarom dat de vorm bewust zo gekozen is. Dit wordt ook beïnvloed door het feit dat het beeld uit Italië stamt en dat de Renaissance daar een aantaal jaren eerder was begonnen. Licht speelt een belangrijke rol bij dit kunstwerk. Wanner dit beeld in een donkere kamer geplaatst zou worden zou het mindergoed tot z’n recht komen dan in een lichte kamer. Qua geluid zou wat klassiekere muziek of gothic goed bij het beeld passen maar dit is geen vereiste. Het beeld lijkt vrij tijdloos. De keuze voor David was om de macht en vastbeslotenheid van Republiek Florence uit te beelden. Het beeld werd ook constant aangevallen door tegenstanders ven de Republiek Florence. Het beeld is dus symbolisch. De titel is gewoon de naam van de uitgebeelde held. Het beeld staat er heel zelfverzekerd bij dus ik vind het niet abstract maar om nou gelijk te zeggen Ja! Geen twijfel mogelijk dit staat voor de macht en vastbeslotenheid van Republiek Florence nee… Het is wel een vorm van communicatie. David is een soort van boegbeeld de Republiek Florence. Het is een soort van waarschuwing. Zo van wij zijn onoverwinnelijk. En ik denk ook dat het onbewust ook het nationalisme versterkt. Dus het is wel een vorm van massacommunicatie. Het beeld staat vrij op zichzelf. Zonder het verhaal van David te kennen is het gewoon een mooi beeld. Wanneer je de achterliggende gedachte weet wordt de thematiek een stuk duidelijker. Ik denk dat voornamelijk het verhaal van David van belang is. De inhoud kende ik al omdat Michelangelo en zijn beeld gewoon heel bekend zijn. Ik kende de achterliggende gedachte dus al. Maar ik kan het er goed uithalen. Ik kan me nu niet voorstelen of ik dat gekund had zonder het te weten. Maar ik vind wel dat het beeld heel zelfverzekerd overkomt dus die boodschap is duidelijk. De functie is gelijk een de inhoud, of beter gezegd een gevolg van de inhoud. Dus zie inhoud. Maar ik denk dat de functie in de loop van de jaren veranderd is. Ik denk dat het nu voornamelijk nog een mooi beeld is van een historische kunstenaar. Het beeld is belangrijk in de kunstgeschiedenis. Het is een uitzonderlijk mooi beeld wat waarschijnlijk nooit zal vergaan. Ik vind het beeld te mooi, te perfect. Niet alleen het beeld zelf en de uitbeelding maar het lichaam dat het uitbeeld is te perfect. Maar het is wel precies in evenwicht. De kleur van het zachte marmer past goed bij de zachte vormen. De functie is duidelijk. Mar dit omdat vrijwel iedereen het achterliggende verhaal kent. Het beeld spreekt voor zichzelf. En ook al begrijp je niks van de achterliggende gedachte blijft het een mooi beeld. Gewoon mooi om naar te kijken. Wanneer je het beeld ziet denk je voornamelijk woohoo wat groot maar verder roept het geen bijzondere gevoelens bij me op. Als ik het zo zou zien zou ik het meer zien als een mooi beeld ui de Griekse oudheid. De gladde afwerking en de (overdreven) natuurgetrouwen vormen maken het een perfect beeld. Ik zie zelf liever een geabstraheerd beeld dus voor mij is het niet zo heel geweldig.