Het discipelschap

In principe zijn alle ware gelovigen discipelen van de Here Jezus. In de vorige hoofdstukken hebben we gezien, dat complete navolging en gehoorzaamheid liefdevolle toewijding inhoudt. Als we het daarover heben is het duidelijk, dat we dan in het bijzonder aan de relatie van de discipel tot zijn Meester denken, maar de relatie met onze medediscipel is ook zeer essentieel. Het is onmogelijk Hem lief te hebben zonder, dat we onze broers en zussen liefhebben. Als ik van Hem houdt, kan ik dat bewijzen door wat ik voor Hem doe. En wat ik voor Hem doe, is in verreweg de meeste gevallen, wat ik voor mijn medemensen doe. De echtheid van de ware discipel uit zich in de liefde tot de Meester en tot de medediscipelen. Dit zie je goed in de bergrede. De bergrede is het eerste onderwijs, dat we in de Schrift vinden van de kant van de Here Jezus aan de discipelen. Het is a.h.w. les een van het discipelschap. Het is voor elke discipel heel belangrijk te beseffen, dat ware gehoorzaamheid in de Schrift altijd verbonden is met liefde. Soms denk je dan waarom de twaalf discipeln Jezus volgen, omdat ze zich aan Zijn heerschappij zouden onderwerpen. Maar dan weet je, dat Hij zich uit liefde voor Zijn discipelen overgaf in de dood. Zo iemand wil je wel liefhebben en volgen. Hij spiegelt ons nl. geen goude bergen voor die Hij niet waar kan maken. Wat Hij ons in het vooruitzicht stelt is: smaad, lijden en vervolging, maar het einde zal goed zijn. Gelukkig zijn ondanks alles wat hun te wachten staat de discipelen gelukkig. Niet alleen straks in de hemel, maar ook in hun vervolgingen. Dit alles schenkt Hij ons. Les een van de Messter is: Ik kan jullie gelukkig prijzen, niet ondanks de vervolgingen, maar mede dankzij de vervolgingen. Het is de moeite waard discipel te zijn. De beloning gaat de ontberingen verre te boven. In Matth. 22:37-40 zie je de zin van het ware leven van het discipelschap: God en onze naasten liefhebben. Dit wordt gedaan m.b.v. de geboden, die de verhouding tussen de Meester en zijn leerlingen regelt. Tot in eeuwigheid kan de relatie tussen de Schepper en het schepsel slechts gereguleerd worden door geboden; nooit is het schepsel onafhankelijk t.o.v. de Schepper. Zo is het nu ook tussen de Meester en zijn leerlingen. Maar daarmee hebben we toch nog steeds niet de kern geraakt en die is: het wezen van de wet ligt besloten in het wezen van de Meester zelf. Jezus zegt: Meen niet dat Ik gekomen ben om de wet of de profeten op te heffen; Ik ben niet gekomen om op te heffen, maar om te vervullen (Matth. 5:17). Het vervullen betekent, dat in de Here Jezus de Thora op het hoogst geopenbaard wordt naar haar diepste wezen, tot in haar eigenlijkste zin. Daarom vat Hij de wet samen in een nieuw gebod/wet (Joh. 13:34). Mijn wet is, dat jullie elkaar liefhebben en als jullie dat doen, worden jullie net als Ikzelf, want Ik ben de essentie van de Thora. Je wordt net als de Meester door de Thora tot een deel van jezelf te maken. De ware discipel draagt de Thora in zijn binnenste (dat is Christus) en dat kan niet anders betekenen, dat hij Christus ook in zijn gedrag vertoont en naar de ander uitdraagt. In Matth. Zien we, dat de ware discipel niet alleen Christus uitdraagt, maar Hem ook ontmoet in de naaste aan wie de discipel zijn diensten aanbied. Door de medediscipel te dienen vertoont de discipel dus de Meester die in hem is en dient Hij zo indirect de Meester. Voor zondaren zijn zelfs God minimale eisen nog te zwaar maar voor ware discipelen zijn zelfs Gods maximale eisen niet te zwaar. Jezus toont, dat het zelfs niet makkelijk is om een minimale eis te kunnen volbrengen, want de gedachte bijv. aan moord is al net zo erg als de daad zelf. Als we dus discipelen van Jezus willen zijn zullen we dus eerst onder ogen moeten zien, dat we van nature allemaal moordenaars, overspeligen, leugenaars en dieven zijn. We moeten met het discipelschap dit proberen te overwinnen, met de Thora in de hand. Hoofdstuk 5: ‘Tekenen’ leren zien. In het vorige hoofdstuk hebben we gezien wat het allereeste was, dat de discipelen van de Here Jezus hoorden en zagen. Wat zij zagen, was dat Hij wonderen deed in aansluiting bij de verkondiging van het evangelie. En wat zij van Hem hoorden waren Zijn verkondigingen en de bergrede. Hij doet dat om de Thora in zijn diepste betekenis uit te leggen nl. als het gebod van de liefde. Elk van de vier evangelien belichten andere aspecten van de verhouding tussen de Meester en Zijn discipelen. *In het Mattheus-evangelie worden de discipelen vooral in de relatie tot de Koning en Zijn koninkrijk gezien. Het zijn onderdanen van de Koning. *In het Markus-evangelie, waar Jezus vooral als grote Dienstknecht wordt voorgesteld, zijn de discipelen vooral Zijn mededienstknechten, die door Hem in de dienst worden ingewijd zie bijv. Markus 1:38. *In het Lukas-evangelie is Jezus vooral als de Zoon des mensen, de waarachtige, afhankelijke mens, die hier op aarde aan de hele mensheid van Godswege Diens barmhartigheid en genade komt openbaren (zie bijv. Luk. 1:78) en die Zijn discipelen in deze bediening betrekt, opdat zij die eenmaal zullen voortzetten. *In het Johannes-evangelie wordt Jezus vooral voorgesteld als de Zoon van God, het eeuwige Woord, dat vlees geworden is en hier op aarde Gods heerlijkheid openbaart aan hen die kunnen en willen zien.

In Joh. 1 zie je de roeping van 6 discipelen. Ieder wordt op een andere manier door Jezus geroepen. De eerste twee zijn de discipelen van Johannes de doper (Andreas en Johannes). Dan volgen Simon, Jakobus, Fillipus, en Nathanael. Vervolgens komen er nog 6 discipelen bij nl. Thomas, Mattheus, Jakobus zoon van Alfeus, Lebbeus, Simon en Judas. In de bergrede leerden zij het liefdegebod kennen. In Joh. staat de heerlijkheid van de Heer voorop. Hier verricht Jezus Zijn eerste wonder\teken voor Zijn discipelen. Het was net als de bergrede in het bijzonder voor de discipelen bedoeld. Jezus openbaarde zo Zijn heerlijkheid alleen aan hen die het zien wilden en konden. -Het tweede teken is de genezing van de zoon van de jonge hoveling. -Het derde teken is de genezing van de verlamde te Bethesda. -Het vierde teken is de wonderbare spijziging van de 5000. -Het vijfde teken is de genezing van de blindgeborene. -Het zesde teken is de opwekking van Lazarus. -Het zevende teken is de wonderbare visvangst.

Dit alles staat in Joh. 21.

Als discipel moet je allemaal je eigen opdracht uitvoeren. Toch zijn er wel gemeenschappelijke elementen, die we allemaal moeten doen zoals liefde tot de Meester, toewijding, elkaars liefde tot de naaste. Maar bovenal wenst de Meester, dat wij op Hem zien, want Hij is het volmaakte voorbeeld. Christus heeft de wet in haar ware zin en doel aan het licht gebracht door de absolute en volkomen zelfovergave van Zijn liefde. Dat is het wezen van waar discipelschap: volkomen overgave. Elke gelovige heeft nl. zijn eigen opdracht van Jezus gekregen. We hebben Jezus niet lief, omdat het onze plicht is, maar omdat Gods eigen liefde in onze harten is. Als je het geloof in de Meester maar houdt en hem dient, dan voert de liefde de boventoon. Hoe meer we ons van onze eigen zwakheid bewust zijn, des te beter kan de Meester Zijn kracht in ons openbaren.

Het woordje ‘teken’ speelt in het Johannes-evangelie een belangrijke rol. Een teken is, zoals al even gezegd, veel meer dan een wonder. Als u geen tekenen en wonderen ziet, zult u geenzins in Mij geloven, zegt de Heer zelf in Joh. 4:48. Als niet eerst door de wedergeboorte en de verlichting van de Heilige Geest je ogen geopend worden, zul je alleen maar een wonder zien en geen teken net zoals Nicodemus. Dan heb je totaal niet begrepen wat het wonder betekende.

Bij degenen die door de genade de tekenen werkelijk leren ‘zien’ is het resultaat onveranderlijk, dat zij de heerlijkheid van God en Christus aanschouwen en in Hem geloven. Jezus maakt ook zo onderscheid tussen ware en valse discipelen, want de valse kunnen Hem niet meer volgen, omdat zij geen tekenen gezien hadden. Zij hadden Zijn heerlijkheid niet gezien en daar gaat het nu juist om. De diepste kern van het discipelschap is daarom zeker: Gehoorzaamheid aan de Meester!! Je moet natuurlijk ook eerst Zijn tekenen gaan begrijpen en meer in Hem zien, dan degene die voor ons gestorven is. De wonderbare spijziging was ook een teken, dat je kon ‘zien’. Jezus dacht niet eerst aan aardse zaken, wat overigens de mensen wel deden, zoals de Romeinen verdrijven. Maar Hij wilde de mensen eerst voeden, opdat zij het eeuwige leven zouden krijgen. Hij zegt in Joh. 6:51: Ik ben het levende brood, dat uit de hemel is neergedaald; als iemand van dit brood eet zal Hij leven tot in eewigheid. Dit vonden veel mensen veel te ingewikkeld. Zij waren op sensatie belust. Slechts een handjevol mensen kon zeggen:’Wij hebben Zijn heerlijkheid aanschouwd’ (Joh. 1:14). Om Jezus te kennen moeten we iets van Zijn heerlijkheid gezien hebben bijv. het lezen van Zijn woord, bij het bidden, naar kerkdiensten gaan (doopdiensten). Wat hebben wij van Hem gezien. Daar gaat het om!

Als het gaat over de centrale vraag wat de discipel van de Meester gezien heeft wijs ik graag op drie discipelen in het Johannes-evangelie; Maria keek, Petrus beschouwde, Johannes zag in. *Maria’s zien betekent: ergens vluchtig een blik op werpen. Zij zag bijv., dat de steen voor het graf van Jezus weg was. Ze kijkt wel, maar ze ziet niet, waar het werkelijk om gaat net zoals sommige discipelen dat hebben. Ze geven al een oordeel, voordat ze pas echt gekeken hebben. *Het Petrus zien: Hij analyseert de situatie bij het graf als een wetenschapper en is zeer objectief en hij trekt een theoretische conclusie. Deze manier is niet veel beter dan die van Maria, want ook hij ziet niet waar het werkelijk om gaat. *Het Johannes zien: Hij ziet met zijn hart en komt tot geloofsinzicht. Dit is het ware zien; Open uwe ogen voor Zijn grootheid! Zie er de glans van de Meester in en u zult behoren tot dat gezelschap van mensen die ‘het gezien’ hebben en er daardoor alles voorover hebben Hem na te volgen. In Hem hebben we enerzijds een overweldigend heerlijk voorbeeld en anderzijds een bron die zo rijk is, dat we daar eindeloos uit kunnen putten, elke dag opnieuw. Hoofdstuk 6: Navolging

In dit hoofdstuk gaat het vooral om het thema navolging. In de Evangelien wordt je dit punt vooral in het Markus-evangelie erg duidelijk gemaakt. In Markus 9:38-41 gaat het over: Hoe moeten wij omgaan met discipelen die ons niet volgen? Jezus zegt: Want wie niet tegen ons is, is voor ons. Wij houden ons veel te veel bezig met de vraag of een medegelovige niet met ons dezelfde weg gaat, dan de vraag of hij de Heer volgt. Als iemand dan profeteert in de naam van God zonder toestemming van de Hogere Macht, stellen we deze vraag vaak onbewust. Om dit punt maakten een aantal discipelen van Jezus veel ophef. Zij vonden nl. dat dit uit den boze was. Maar zo zegt Mozes en later ook Jezus: Het is altijd nog beter te profeteren, ook al gebeurt dit niet helemaal correct, dan helemaal niet te profeteren. Deze mensen volgen Jezus (on)bewust toch, ook al doen ze dat niet helemaal op de correcte manier.

We kunnen soms zo opgeslokt worden door onze verkondiging van de Heer, of door allerlei andere dingen die we voor de Heer doen, dat we de gemeenschap met de Heer verwaarlozen. Je moet bijvoorbeeld je medediscipel niet in zijn dienst dwarsbomen, want hij heeft daar zelf verantwoording voor gekregen (en moet deze ook ze;f aflegen voor de Here) van de Heer en ten tweede mag het er nooit om gaan of een medediscipel ‘ons’ volgt, maar of hij met de Heer ons volgt. Maar het betekent dus niet, dat we geen belangstelling voor onze medediscipel mogen hebben. Integendeel het betekent, dat deze belangstelling nooit onze eigen bedieningen evenmin de bediening van de medediscipel in de weg mogen staan. We hebben benadrukt, dat discipelen onderling heelveel met elkaar te maken hebben. Maar als het om de uitoefening van hun taak gaat, moeten zij zich alleen op de Meester concentreren.

Een andere tekst die ook belangrijk is voor het discipelschap is Markus 10. Hier gaat Jezus met Zijn tewaalf discipelen naar Jeruzalem, waar Hij ter dood veroordeelt wordt en later ook gekruisigd wordt. Jezus ging Zijn discipelen voor. Zij volgeden Hem vol ontzetting en angst. Dat is niet onbegrijpelijk, want Jezus had gezegd, dat hun hetzelfde te wachten stond. Maar uiteindelijk zijn zij allemaal krachtige getuigen van de Heer geworden en de martelaarsdood voor de Heer gestorven (misschien op Johannes na). Zij waren bang om een discipel van een vernederde Heer te worden, want zij wisten niet van Zijn opstanding. De discipelen in Markus 10 kenden slechts de vernederde Heer hier op aarde die aan het kruis gestorven was. Zij wisten niet , dat zij uiteindelijk bij de Hemelse Heer zouden komen. Paulus wist dit wel, maar ook hij moest de aardse Christus navolgen. De Heer voorzegt, dat ook discipelen langs de weg van het lijden de heerlijkheid zullen bereiken. Al kan Hij hun niet een concrete positie in die heerlijkheid beloven. De discipelen waren niet minder dan Paulus; zij alleen hebben Jezus gevolgd en hebben de heerlijkheid via het diepste martelaarslijden bereikt. In Paulus z’n brief aan de Fillipiers worden vier aspecten van het discipelschap weergegeven. *1. Christus is mijn leven. *2. Christus is mijn voorbeeld. *3. Christus is ons doel. *4. Christus is onze kracht.

Een andere tekst die ook belangrijk is voor het discipelschap is Markus 10. Hier gaat Jezus met Zijn tewaalf discipelen naar Jeruzalem, waar Hij ter dood veroordeelt wordt en later ook gekruisigd wordt. Jezus ging Zijn discipelen voor. Zij volgeden Hem vol ontzetting en angst. Dat is niet onbegrijpelijk, want Jezus had gezegd, dat hun hetzelfde te wachten stond. Maar uiteindelijk zijn zij allemaal krachtige getuigen van de Heer geworden en de martelaarsdood voor de Heer gestorven (misschien op Johannes na). Zij waren bang om een discipel van een vernederde Heer te worden, want zij wisten niet van Zijn opstanding. De discipelen in Markus 10 kenden slechts de vernederde Heer hier op aarde die aan het kruis gestorven was. Zij wisten niet , dat zij uiteindelijk bij de Hemelse Heer zouden komen. Paulus wist dit wel, maar ook hij moest de aardse Christus navolgen. De Heer voorzegt, dat ook discipelen langs de weg van het lijden de heerlijkheid zullen bereiken. Al kan Hij hun niet een concrete positie in die heerlijkheid beloven. De discipelen waren niet minder dan Paulus; zij alleen hebben Jezus gevolgd en hebben de heerlijkheid via het diepste martelaarslijden bereikt. In Paulus z’n brief aan de Fillipiers worden vier aspecten van het discipelschap weergegeven. *1. Christus is mijn leven. *2. Christus is mijn voorbeeld. *3. Christus is ons doel. *4. Christus is onze kracht.

Alle hoofdelementen in het discipelschap die we gevonden hebben komen hierin terug: de Meester is de zin en de inhoud van het leven van een discipel, Hij is diens voorbeeld, Hij is diens doel en Hij is de krachtbron in de discipel. Tenslotte kan ik nog een voorbeeld van navolging noemen. Een jongeman volgde Hem en Petrus volgde Hem in de tuinen van Gethsemane bij de gevangenneming van Jezus. Zij worden op de proef gesteld, doordat zij ook de kans lopen gevangen genomen te worden, maar Zij wijken allebei als het erop aan komt van Zijn zijde.

De vier evangelien eindigen allemaal met discipelen die erop uitgaan. Al behoren we zelf niet tot de 12, toch gaat er van hun zending een geweldige stimulans uit voor elke ware discipel van Jezus. Er is een taak die alle discipeln op aarde gezamenlijk te vervullen hebben. Maar het is tegelijkertijd een taak waarin elk van hen zijn eigen specifieke bijdrage heeft te leveren. Het is geweldig te weten, dat wij niet de enige discipelen zijn, wij zijn met velen, die allen met elkaar de liefde tot en de liefde van de Meester delen en samen hun schouders onder de grote opdracht mogen zetten. Maar het is even geweldig, dat elke discipel zijn eigen persoonlijke, intieme relatie tot de Meester heeft en daarmee ook zijn eigen individuele, specifieke taak. Mochten wij daarin allemaal trouw bevonden worden!!! Mijn Mening Over het boek?

Toen we een samenvatting van een godsdienstig boek moesten maken heb ik meteen maar een boek uitgekozen, waar ik wat van kan leren. Ik heb zeker wat van dit boek geleerd. Wat me het meeste heeft aangesproken is, dat we als discipel eerst maar eens naar ons zelf moeten kijken en niet zo naar onze medediscipelen. Soms zijn we dan zo druk met het letten op onze medediscipelen, dat we onze eigen taken vergeten en daardoor veel meer fouten gaan maken. Dit zie je ook vaak in het dagelijks leven. Het komt mij ook wel een beetje bekent voor.

Het boek is verder makkelijk te lezen en er wordt veel naar bijbelteksten verwezen, waar je dan de voorbeelden nog eens terug kunt zoeken. De taal die in het boek gebruikt wordt is ook makkelijk te volgen. Het is kortom een aanrader om te lezen als je nog eens wat dieper op je eigen discipelschap wilt ingaan.