Skinheads

Vaak wordt in de krant geschreven over incidenten met skinheads die betrokken zijn bij gewelddadigheden tegen niet-blanken, moslims en anders denkenden. Ook op scholen neemt de spanning onder de leerlingen toe als een groep mensen in skinheadkleding in een groep bij elkaar gaan staan. Om deze spanningen tegen te gaan zijn sommige scholen overgegaan tot een kledingverbod. Er heerst grote onbekendheid omtrent het verschijnsel skinhead. Wat voor roots heeft de skinbeweging? Om inzicht te krijgen in de skinheadbeweging is het goed om de geschiedenis van deze beweging eens te bekijken. De jaren vijftig staan in Europa bekend als de 'Rock and Roll'-tijd. Veel jongeren luisterden naar deze muziekstroming, om zich af te zetten tegen de saaie, gevestigde orde. Vetkuiven, stoere kleding en vooral harde muziek was het motto. Een reactie op deze vetkuiven (ook wel Greasers genoemd) waren 'The Modernists' (Mods). De Mods droegen hippe kleding en luisterden vooral naar moderne jazz. Mods en Greasers sloegen elkaar regelmatig de hersens in. In de jaren zestig worden het twee andere groepen. De ene groep wordt de Trendies genoemd omdat zij meer aandacht besteedde aan uiterlijk dan aan hun eigen cultuur. De andere groep noemt zichzelf de 'Gang Mods' die hun maffe kleding inruilden voor arbeiderskleding (zoals legerjassen, jeans, bretels en legerschoenen). Het kapsel van deze 'Gang Mods' werd in de loop van de tijd korter en korter. De Mods namen de kort geknipte kapsels over van de immigranten uit West Indië, een oude kolonie van Engeland, die er erg stoer en solidair uitzagen. Ook ontstaat er onder invloed van deze immigranten een nieuwe mix van muziekstijlen. Jazz, Gospel en Rhythm & Blues worden met een Afro-Caribische sound gemixt waaruit de muziekstroming Ska is ontstaan. De muziek klinkt volgens de ouderwetse media onprofessioneel en primitief en zij werd daardoor de muziek van de underdogs (immigranten en de Engelse werkloze arbeidersjeugd). In de muziekstijl en tijdens de feesten lopen blank en zwart door elkaar, beide groepen uiten hun gemeenschappelijke liefde voor dansen en muziek samen. Ska-muziek heeft vanaf haar ontstaan een directe link gehad met de arbeidersklasse. De eerste verschijnsel-len van de skinheadbeweging zijn eind jaren 60 begin jaren 70 ontstaan. De Engelse Ska-band 'Symarip' heeft als eerste het woord skinhead in een nummer genoemd. De Cubaanse muzikant Laurel Aitken heeft de skinheadcultuur verder verspreid. Hij zong onder andere: "Mijn zus zegt, ze wil geen man, ze wil geen man, als hij geen skin is." De eerste skinheads waren donkergetinte Engelsen met Jamaicaanse ouders, de zogenaamde 'Rude Boys'. De skinheadscène is bij het ontstaan vooral links georiënteerd, veel skinheads zijn betrokken geweest bij feesten en demonstraties tegen racisme. De antiracismecampagnes waren nodig omdat racisme in Engeland steeds vaker voorkwam. Immigranten en blanke arbeidersjeugd hebben het lang goed met elkaar kunnen vinden, totdat reggae een grotere rol in de muziek is gaan spelen. De Engelse arbeidersjeugd herkende zich niet meer in de reggaemuziek omdat deze politiek getint was en opkwam voor de immigranten. Ook het binnendringen van 'Jah' (een geloof met veel aanhang in Jamaica) heeft de Engelse arbeidersjeugd niet kunnen bekoren. De slechte economische omstandigheden, de sterke invloed van het fascistische Engelse National Front en de geruchtmakende 'Rivers of blood' toespraak op 20 april 1968 van de politicus Enoch Powell maken dat de skinheads zich steeds racistischer gaan gedragen. In de toespraak voorzag Powell dat in de toekomst rassenrellen in Engeland zouden ontstaan wat uiteindelijk zou uitmonden in een 'rivier van bloed'. Nadat Powell door de Conservatieve Partij is ontslagen krijgt Powell veel steun uit het arbeidersmilieu. In eerste instantie geven veel skinheads ook steun aan Powell, maar als de media op het verschijnsel duikt, en de Britse politie hun Doc Martens met stalen neuzen als wapens gaat zien, hangen veel skinheads hun arbeiderskleding aan de wilgen. De grote oorzaak waardoor veel skins zijn gestopt met hun cultuur was de aanhoudende negatieve publiciteit rondom het geweld van skinheads tegen immigranten, homo's en het toenemende racisme. Halverwege de jaren zeventig komt er onder invloed van de punkmuziek opnieuw leven in de skinheadcultuur. De opleving blijft aanhouden tot eind jaren zeventig. De skinheadcultuur wordt vooral in de jaren zeventig misbruikt voor politieke doelen door de fascistische partijen British Movement, British National Party en het National Front. Skrewdriver, de bekendste nazi-skin-band, zet zich als eerste band af tegen de punkbeweging. De punkideeën worden ingeruild voor extreemrechtse. Omdat de skinheads en de leiders van extreemrechtse partijen veel ruzie met elkaar maken, groeit de beweging niet verder. Halverwege de jaren tachtig komt er een einde aan de ruzies binnen de skinheadscène, muziek wordt het bindmiddel tussen de verschillende politieke ideeën. Met de oprichting van 'Blood & Honour" (een muziekbeweging) in 1987 wordt een begin gemaakt met het organiseren van de extreemrechtse skinheads. De beweging lijkt een langzame dood te sterven als één van de oprichters van Blood & Honour in 1993 komt te overlijden. Het (racistische) geweld van de skinheads en de negatieve berichtgeving in de media zorgden eveneens voor het inzinken van de skinheadcultuur. Een echte opleving van de skinheadscène vindt eind jaren negentig weer plaats. De extreemrechtse skinheadscène wordt langzaam weer minder extreem door het aantal skinheads dat zegt zich niet meer met politiek te bemoeien. Het is mede onder invloed van de hardcore (punk)scène gekomen dat bands opnieuw teruggaan naar de 'roots'. A-politieke muziek in de stijl van eind jaren zestig en begin jaren zeventig. Momenteel nemen in Nederland de Oi!-skins de grootste plaats in binnen de skinheadscène. Maar de meeste Oi!-skins willen zich niet met politiek bemoeien en stellen het plezier op de voorgrond. De meeste Oi!-skins noemen zichzelf wel 'vaderlandslievend' en hebben rechtse ideeën. Oi!-skinheads moeten niets hebben van gabbers die nu de kleding en de levensstijl van de skinheads kopiëren. Naziskins of Boneheads behoren tot het extreemrechtse deel van de skinheadscène. Het negatieve beeld van skinheads wordt grotendeels door hen bepaald. De naziskins hebben een eigen scène met eigen magazines, maar er vindt wel kruisbestuiving plaats tussen de Oi!-skins en de Boneheads. Muziek lijkt het bindende onderwerp te zijn. Ook is er binnen de skinheadcultuur een groep vrouwen actief die zichzelf 'Renee' noemen. Een klein aantal skinheads behoort tot de linkse scène, zij noemen zichzelf redskins, SHARP-skins (Skinheads Against Racial Prejudice) of RASH-skins (Red and Anarchist Skinheads). Hun invloed is echter niet groot, omdat de skinheadscène gedomineerd wordt door rechtse en extreemrechtse skinheads. Het is duidelijk dat de skinheadscène haar roots heeft in de immigrantenbeweging. Het is daarom juist erg vreemd dat extreemrechtse skinheads lopen te pronken met hun 'blanke wortels'. Zo blank zijn hun wortels blijkbaar niet. De geschiedenis heeft daarnaast geleerd dat het politiseren van een cultuur averechts werkt. Inmiddels is duidelijk geworden dat veel skinheads niets willen weten van partijpolitiek in de skinheadscène. 'De skinheadscène gaat aan politiek ten onder' is daarom een veel gehoorde kreet van skins. Momenteel vindt er in Nederland een opleving van het verschijnsel skinhead plaats. Veel jongeren kopiëren het uiterlijk van de skinheads. Ook binnen de hardcore/punkbeweging ontstaan steeds meer bands die de Oi!-muziek van begin jaren zeventig zijn gaan spelen. Het is een positieve ontwikkeling dat veel bands terug gaan naar de roots, de roots zoals die eind jaren zestig zijn ontstaan. Het was de tijd dat blank en zwart gezamenlijke de cultuur konden beleven. De oude populaire uitspraak in de skinhead-beweging "If the Kids are United" is vandaag de dag wenselijker dan ooit! Het is lastig om aan goede skinheadmuziek te komen. Normale platenwinkels verkopen nauwelijks deze soort van muziek omdat er weinig vraag naar is. Als je al een cd tegen komt dan is het vaak van een bekende band zoals bijvoorbeeld The Business uit Engeland. De muziek kenmerkt zich door rauwe muziek, vaak gebaseerd op rock'n'roll deuntjes. Snerpende gitaren, een beukende drum en een rauwe zang. De bekendste muzieksoort binnen de skinheadbeweging heet 'Oi!'. De eerste Oi!-bands zijn in de jaren zeventig ontstaan. Bekende bands uit die tijd zijn Tumbling Dice (voorloper van de band Skrewdriver die later het nazisme is gaan verheerlijken), Cockney Rejects en Sham '69. De teksten van de bands gaan vooral over werkeloosheid, bier, geweld, voetbal en gevechten met de politie. Racisme speelde bij deze bands geen enkele rol, ondanks dat de media de skinheads in verband brachten met geweld tegen immigranten. Veel Oi!-bands hadden daar de buik van vol en zij besloten om hun antiracisme-standpunt duidelijk te maken door deel te nemen aan Rock Against Racism festivals. De festivals werden georganiseerd om de Engelse bevolking te mobiliseren tegen het aanhoudende geweld tegen migranten. Het lukte niet om van het extreemrechtse imago af te komen. De skinheads bleven het zwarte schaap in de media. Moe gestreden tegen de vooroordelen en bang om voor racist uitgemaakt te worden keerden vele skinheads de beweging de rug toe. Met het uiteenvallen van de skinheadbeweging verdween ook het aantal Oi!-bands. In 1981 begint Tumbling Dice opnieuw Oi! Te spelen, de band is wel een naamsverandering ondergaan. Voortaan heten ze: Skrewdriver. Skrewdriver is de eerste Oi!-band die zich tegen het linkse gedachtegoed keert. Zij zijn de grondlegger van de Rock Against Communism (RAC) -festivals die als tegenhanger van de Rock Against Racism festivals georganiseerd werden. RAC wordt de nieuwe muziekstroming van de skinheads, naast de nog over gebleven Oi!-bands. Politiek doet zijn intrede in de skinheadscene en zorgt meteen voor veel scheuring. Zowel in Engeland als in Nederland ontstaat er een scheiding tussen de niet-politieke skins en de extreemrechts georiënteerde skinheads. Veel bands die zich uitgesproken hebben tegen racisme worden door extreemrechtse skinheads aangevallen. Concertzaal De Baroeg in Rotterdam kan hier over meepraten. Op 29 oktober 1999 speelt The Business in De Baroeg. Tijdens het concert is de sfeer gespannen. Onder de aanwezige concertbezoekers bevindt zich een groep naziskins. Aan het einde van het concert slaat de vlam in de pan. Eén van de naziskins brengt de Hitlergroet en buiten wordt een punker met een niet blanke huidskleur in elkaar geslagen. Diverse skinheads gaan met elkaar op de vuist. De verwarring is compleet. Ook concertzaal de Boerderij in Geleen heeft te maken gehad met een groep politieke naziskins die het concert hebben verziekt voor de niet-politieke skinheads. Op 8 september 2001 vind 'The German Oi!-festival plaats. Een groep van 60 naziskins van Stormfront Nederland valt de concertzaal aan. Ruiten worden ingegooid en aan beide kanten vallen rake klappen. Het gevolg: een verpeste avond. Bovendien wil de organisatie in de toekomst niet meer van zulke avonden programmeren. "There's a barbeque in Rostock, you better come, how do you like your Turks? Do you like 'em well done?, aldus het refrein van het nummer 'Barbeque in Rostock' van de Engelse nazi- band No Remorse. Het nummer verwijst naar brandaanslagen op een vluchtelingencentrum in 1992 in de Duitse plaats Rostock. Nederland kent geen traditie van dergelijke nazibands, maar er bestaan wel extreemrechtse bands in Nederland. De meest radicale bands uit het verleden zijn de Rotterdamse band Landstorm en de Hilversumse band Wiking. Beide bands bestonden uit naziskinheads met een gewelddadig verleden. De bekendste extreemrechtse band van Nederland is Brigade M en die heeft inmiddels verschillende cd'tjes uitgebracht en ze staan op diverse buitenlandse verzamel cd's. Het aantal extreemrechtse bands is altijd beperkt gebleven. In tegenstelling tot extreemrechtse muziek, bloeit momenteel de Oi!-scene in Nederland. Veel 'streetpunk'-bands (andere benaming voor Oi!-muziek. Oi! is een term die nogal beladen is) schieten als paddestoelen uit de grond. De bands en labels maken meteen een statement tegen politiek: "Politics sucks". Net zoals in de jaren tachtig wordt vandaag de dag het straatbeeld wederom gedeeltelijk bepaald door de aanwezigheid van skinheads. Het overgrote deel van deze Oi!-skins wil niets met extreemrechts te maken hebben. Het is dan ook niet verwonderlijk dat tijdens Oi!- concerten het plezier, de muziek en het bier de belangrijkste ingrediënten vormen voor een geslaagde avond. Zij hebben duidelijk een les geleerd uit het verleden: extreemrechtse politiek maakt de skin-scene kapot! Nadat eerder op scholen het dragen van het label met de Nederlandse driekleur werd verboden is het nu de beurt aan de Lonsdale-kleding. Het merknaam zou synoniem zijn aan extreem-rechts, hetgeen leerlingen en leraren de kriebels bezorgt. Tegenstanders van een kledingverbod bepleiten voorlichting. Het Dockinga College in het Noord-Friese plaatsje Dokkum is niet de eerste middelbare school die het dragen van het kledingmerk Lonsdale verbiedt. Dit merk, populair bij skinheads, wordt in de media en op straat geassocieerd met het extreem-rechtse gedachtengoed. Voorzitter T. Wierdsma van het Dockinga College vindt het een logische stap om de ,,provocerende'' kleding op zijn school te weren. ,,Maar we hebben deze maatregel niet zomaar ingesteld'', aldus Wierdsma, ,,het is een voortvloeisel van een beleid dat vorig jaar al van de grond is gekomen.'' Het schoolbeleid is een reactie op meerdere racistische incidenten die vorig jaar in Dokkum hebben plaatsgevonden. Ook leerlingen van het Dockinga College kwamen hierbij in opspraak. De jongeren hadden in oktober 2003 voorbereidingen getroffen om brand te stichten in het lokale asielzoekerscentrum waarvan al eerder een ruit werd ingegooid. Op het fietspad in de buurt werden hakenkruizen en davidsterren gespoten en er werd met kluiten en stenen naar de bewoners van het centrum gegooid.Volgens Wierdsma zorgden enkele jongeren die dit soort acties ondersteunden voor een onveilig gevoel op de school. ,,We zijn toen actief aan de slag gegaan met antiracistische projecten voor de leerlingen en hebben gesprekken gevoerd. Uiteindeln fascisme' behoren. Ondertussen heeft minister van Onderwijs, Maria van der Hoeven, gedragsregels opgesteld om scholen te ondersteunen bij het reguleren van de kledingsvoorschriften. Scholen krijgen hierin meer bevoegdheden. De voormalig Britse weltergewichtbokser Bernart Hart lanceerde Lonsdale in 1960 en opende daarvoor de winkel in de Londense Beak Street. Traditioneel wordt Lonsdale dan ook geassocieerd met de Britse bokskampioenen waarvan verreweg de meesten afkomstig zijn uit de zwarte gemeenschap.In de jaren zestig wordt het merk steeds populairder bij een nieuwe subcultuur, namelijk die van de skinheads. Deze cultuur komt voort uit de arbeidersklasse en het Brits voetbalhooliganisme. Veel van deze witte skins deelden hun liefde voor skamuziek met de zwarte rude boys en de rude girls. Later is een deel van deze skinhead beweging racistisch geworden.De haat tegen zwarte mensen kreeg voet aan wal in de arbeiderswijken, grotendeels door de verslechterde economische situatie aldaar. Aan de dress-code veranderde echter weinig, waardoor tot op de dag van vandaag linkse en rechtse skins qua uiterlijk nog steeds moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn.De associatie van Lonsdale met extreem-rechts laat Bernart Hart volkomen koud. ,,Je kunt je klanten niet selecteren. Als een inbreker een onderbroek van Marks & Spencer draagt, dan roep je toch ook niet het warenhuis ter verantwoording?'', zei hij onlangs in de Volkskrant. Mensen die zich wél bezighouden met de link tussen extreem-rechts en Lonsdale zijn de makers van de antiracistische krant 'Lonsdale News'. De auteurs laten duidelijk blijken géén voorstander te zijn van het kledingverbod dat een aantal scholen inmiddels heeft uitgevaardigd. Woordvoerster Annet Schreuder vindt dat jongeren niet aangesproken moeten worden op hun kleding, maar op hun gedrag. ,,Besturen en instanties die subculturen gaan verbieden lopen achter de feiten aan. Jongeren verzinnen overigens toch steeds weer nieuwe kledingscodes.''Nadat in 1995 op enkele scholen het symbool van de Nederlandse vlag op de zijkant van de bomberjas werd verboden, werd de vlag van Rotterdam of van Den Haag ineens heel populair. ,,Kleding verandert niets aan de gedachten van jongeren. Daarnaast zijn scholen ervoor om kinderen iets mee te geven. Dat gebeurt niet met een verbod.'' Lonsdale News richt zich op jongeren tussen de 14 en de 18 jaar. De samenstellers hopen vooral scholieren te bereiken die zich tot extreem-rechts voelen aangetrokken of zich hierdoor snel laten beïnvloeden. Inmiddels hebben 3000 maatschappijleraren van verschillende scholen een brief ontvangen met het aanbod de voorlichtingskrant gratis te verspreiden onder de leerlingen. Schreuder: ,,Er is een aantal scholen die op onze zending gereageerd heeft. Soms worden er vijftien kranten besteld, maar een enkele keer zijn het er 500. De meeste scholen reageren echter helemaal niet, ze zijn huiverig.''Scholen reageren terughoudend omdat een publicatie over extreem-rechts kennelijk bevestigt dat er een probleem is op hun school wat schadelijk zou kunnen zijn voor het imago, zo denkt Schreuder. ,,Wat dat betreft ligt de respons van jongerencentra hoger.'' Ook het Dockinga College heeft nog niet gereageerd op het aanbod van Lonsdale News dat werd ingediend na het instellen van het kledingverbod. De samenstellers van de krant willen het racisme onder jongeren bespreekbaar maken. ,,Leraren weten vaak niet hoe ze met extreem-rechtse jongeren om moeten gaan. Terwijl deze groep wel verantwoordelijk is voor het overgrote deel van het racistische geweld. Ze zijn niet georganiseerd zoals de NVU of NieuwRechts. Desondanks vormen ze wel een grotere bedreiging'', aldus Schreuder. Naast scholengemeenschappen en jongerencentra worden er ook andere organisaties benaderd. Onlangs verspreidde de organisatie van het Ravingnightmare festijn zo'n 4000 exemplaren onder het publiek in de Rijnhal te Arnhem. ,,Kennelijk ervaren ook zij het racisme binnen het uitgaansleven als probleem.''Volgens de samenstellers van Lonsdale News zou de merknaam méér moeten doen om van het slechte imago af te komen. 'Ze moeten hun merk letterlijk uit handen van extreem-rechts houden en dat is ze nog niet gelukt', zo schrijft de krant. De Nederlandse importeur van Lonsdale, Ronald Krijger, meldt desgevraagd dat hieraan in Nederland wel gewerkt wordt, maar dat het tijd kost. Zo heeft Lonsdale-NL het Racism Beat It festival gesponsord en onderhoudt ze contacten met een aantal antidiscriminatiebureaus. Tegenwoordig zijn er truien in omloop met het opschrift 'Lonsdale loves all colours'. In de toekomst is het volgens Krijger niet ondenkbaar dat er ook in Nederland speciale labels in de kleding worden vervaardigd die zich uitspreken tegen racistisch geweld. In Duitsland worden de labels al toegepast. Daar zijn het vooral de originele Lonsdale-logoletters 'NSDA' die het goed doen bij de racistische skins. Met hun jas half open zijn deze letters nog leesbaar en het is alleen de letter 'P' die ontbreekt om volledig te kunnen verwijzen naar de voormalige nazipartij NSDAP. Door toedoen van verschillende antiracistische Lonsdale campagnes is het merk echter beduidend minder populair geworden binnen extreem-rechtse kringen. In Nederland hebben racisten er een andere betekenis aan gegeven. Lonsdale zou een afkorting zijn voor 'Laat Ons Nederlanders Samen De Allochtonen Langzaam Executeren'. Kale koppen, bomberjacks, kisten en snoeiharde muziek. Dat moet een skinhead zijn! Hierop volgt meteen het al om oude commentaar van de “alleswetende” oudere generatie: “De jeugd van tegenwoordig, weer zo’n zooitje ongeregeld dat onze democratie terroriseert!” Maar hoe al omwetend is nu eigenlijk de oudere generatie als het om skinheads gaat, want niet alle skinheads zijn een zooitje ongeregeld of gewoon rechtuit “fout”. Tegenwoordig zijn skinheads in de ogen van de meeste mensen een groep ongedierte. Vuile racisten, nazisten of anarchisten, zodra het van een negatief woord dat eindigt op –isme is af te leiden, dan hoort het bij een skinhead. Het is een standaard beeld dat van ze gemaakt wordt, skinheads worden in het algemeen al snel beoordeeld op hun uiterlijk. Maar hoeveel mensen weten nou eigenlijk wat een skinhead is en wat zijn of haar achtergronden en denkbeelden zijn? Al die onwetendheid levert de angst op die de meeste oude mensen hebben in deze tijd. De gruwelen van de Tweede Wereld Oorlog komen weer naar boven zodra er zo’n kaalkop voorbij loopt. Ben je een skinhead? Dan heb je automatisch de stempel “SLECHT” of “NAZIST” op je glimmende koppie staan. Mooi excuses om ook deze cultuur geen aandacht te geven, want wat slecht is moet in het verdomhoekje worden gezet. Het wordt tijd om de waarheid naar boven te halen over deze groep die zo slecht wordt bestempeld. Het ontstaan van deze cultuur is niet te danken aan Hitler, zoals in vele discussies wordt gezegd. Alles begon met een mode-uiting, die een reactie was op de punkers. Ze luisterden naar een nieuwe soort muziekstijl ook wel SKA genoemd. Skinheads stonden in die tijd voor welvaart door middel van arbeid. Hard werken voor je vaderland was hun motto. Hun kleding en haar was een combinatie tussen punk en werkkleding; spikes of een kale kop, spijkerbroeken en kisten. Goed ze waren misschien anders, maar niet een extreem gevaarlijke beweging. De echte hel van kaalkoppen die de meeste mensen nu kennen brak pas veel later uit, toen steeds meer immigranten kwamen voor werk. Baantjes werden nu naar de immigranten geschoven, de skinheads raakten werkloos. Onder sommigen laaiden de woede zo hoog op dat een SKA-band genaamd Screwball doorbrak om hun racistische teksten. Screwball kreeg meer en meer aanhangers en de groep werd zo met de dag agressiever. Arbeid en mode hadden nauwelijks meer iets te maken met skinhead zijn. Deze jongeren waren vaak werkeloos en immigranten kregen hier dus de schuld van. Er was een soort tweede generatie kaalkoppen ontstaan die alles terroriseerde wat niet met hun denkbeelden samenging. Hierdoor kreeg ook de “look” een ander (bomber)jasje: de oorspronkelijke werkkleding werd uitgebreid met een bomberjack die tegelijk werd “opgefleurd” met nazi- of racistische bandbadges. Zelfs de kisten kregen vrolijk gekleurde veters: rood voor anarchist, wit voor racist, groen voor links en ga zo maar door. Voor de duidelijkheid, dit was maar een kleine groep die zich zo afzette!!! Maar deze groep was, en is, zo duidelijk aanwezig door hun gewelddadige acties dat de traditionele en dus goede skinheads op de achtergrond worden gedrukt in de publiciteit.Zelfs in de filmindustrie wordt dit gedaan. Regisseurs maken rustig films waar weer eens fijntjes wordt laten zien hoe slecht skinheads wel niet zijn. Hierbij denk ik bijvoorbeeld aan de film “American History X”. De kijker wordt geconfronteerd met haat en geweld van een straatbende skinheads. Kernwoorden van de film: moord op al het niet blanke, geweld, nazietekens, drank en drugs. Dankzij deze film gaat iedereen met de gedachte naar bed “eindelijk eens een realistische film over dit zooitje ongeregeld”.We staan in deze tijd door die ene groep niet stil meer bij het feit dat niet alle skinheads hun koppie hebben kaalgeschoren om de boel te terroriseren. Er zijn op dit moment skinheadorganisaties die in opstand komen tegen deze foute groep. Eén organisatie bestaat zelfs, wat heel verrassend is, uit alleen maar homo’s! Maar ja, zulke dingen zijn natuurlijk weer niet sensationeel genoeg om in het nieuws te vertellen of een film over te maken.Kortom, het stempel is terecht maar niet alle skinheads zijn skinheads zoals wij die nu kennen! Willen we er wat aan doen om de angst te verminderen, dan zullen we er niet goed aan doen om de skinheadcultuur zo veel mogelijk te negeren. Het beeld dat we hebben van skinheads is eigenlijk de schuld van de filmindustrie, de publiciteit en vooral muziekbands. Wanneer deze cultuur aandacht krijgt is het altijd negatief! De goede groepen zouden juist gesteund moeten worden zodat mensen weten dat zij ook bestaan en waar ze voor staan. Muziekbands moeten de kop in worden gedrukt zodat er minder aanhangers bijkomen, zoals bijna was gebeurd in de gabberperiode. Dit is de enige manier om van de onwetendheid af te komen en dus van de heersende angst. Er is maar één zwart schaap in deze tijd en dat zijn zeker niet kleurlingen, maar de groep skinheads die de oorspronkelijke skinheadcultuur hebben verpest. Keer je niet af, maar kom en help mee om juist hiertegen te strijden!