Radicale Arabieren

Voorwoord

Wij hebben voor de radicale Arabieren gekozen omdat de andere groeperingen al snel bezet waren en het leek ons na de Palestijnse en de Israëlische groepen het makkelijkste. Ook staan we meer aan de kant van de Palestijnen en Arabieren als het gaat om het Palestijnse conflict. Je kunt niet zomaar mensen hun huis uit schoppen terwijl ze er al honderden jaren wonen. Het maakt niet uit of het wel of geen volk is het gaat om menselijkheid en respect. Wij vinden dat de Israëlische regering verkeerd handelt en zelf net zo erg is als de Palestijnse terroristen. En ze hadden ook beter moeten weten na de Tweede Wereldoorlog waar ze zelf zwaar hebben geleden.

Inleiding

Wij vertegenwoordigen de groep radicale Arabieren. Wij wilden eerst de Radicale Joden maar die was al snel bezet. Achteraf gelukkig maar want deze groep is een stuk makkelijker. Wij staan ook meer aan de kant van de Palestijnen en Arabieren.

Hoofdvraag: “Wat zijn de standpunten van de radicale Arabieren in het conflict en welk vredesvoorstel is op basis van hun standpunten haalbaar?”

Deelvragen: 1. “Welke personen en/of organisaties en/of politieke partijen vertegenwoordigen we in het conflict?” 2. “Wat is de geschiedenis van onze groepering in het conflict?” 3. “Wat zijn de standpunten van onze groepering?” 4. “Wat is het vredesplan dat jullie inbrengen?” 5. “Welke onderdelen van ons vredesplan zijn volgens ons haalbaar en welke niet?”

Taakverdeling

Titelpagina Brian
Voorwoord Brian
Inhoudsopgave Tim
Inleiding Tim
Hoofdstukken: 1 Tim
2 Tim
3 Brian
4 Samen
5 Brian
Conclusie Samen
Literatuurlijst Samen
Bijlage 1: Kaart vredesplan Samen
Bijlage 2: Knipselkrant Samen

Hoofdstuk 1:

Welke personen en/of organisaties en/of politieke partijen vertegenwoordigen we in het conflict?

Wij vertegenwoordigen de radicale Arabieren in het oogpunt van Syrië. We hadden onze twijfels tussen de V.S, radicale Joden en de radicale Arabieren. De Joden waren al snel bezet dus daar waren we te laat mee. Toen kwamen de radicale Arabieren voorbij en die wilde niemand. Dus toen hebben wij die maar gekozen. Onder de groepen die wij vertegenwoordigen zitten de Hamas, Hezbollah en Islamitische Jihad. Dit zijn groepen die in Israël en de buurlanden zelfmoord aanslagen plegen om hun gelijk te krijgen. Zij hebben dezelfde standpunten als ons; Weg met de Joden! en Een eigen staat. In Syrië is de Ba’athpartij ook radicaal. Zij steunen onze zelfmoord aanslagen en acties op de Joden in Israël. In Syrië hebben ze ook het probleem dat de Koerden heet. Zij moeten uit Syrië vinden ze. Wij begrijpen hun en zij begrijpen ons dus ook. Helaas is de Ba’athpartij niet meer aan de macht. Dit is een gemis aan macht voor ons. Omdat wij in de minderheid zijn, zijn er weinig groeperingen/organisaties en politieke partijen die ons steunen. De groeperingen/organisaties en partijen die ons wel steunen worden beschoten of opgepakt. Dit weerhoudt de mensen om ons te steunen. Dit is ook één van redenen waarom wij boos zijn; we hebben dezelfde rechten als iedereen anders alleen krijgen wij die niet. Wij zitten in hetzelfde schuitje als de PLO. De PLO werd in 1964 opgericht met veel Arabische steun met als leider Arafat. De PLO wordt ook onderdrukt door de Israëli’s. De PLO heeft redelijk wat macht onder leiding van Arafat. Wij steunen hem ook en we zijn bereidt samen met hem zelfmoord aanslagen te plegen om te strijden voor onze vrijheid. Er zijn veel partijen die in het geheim opereren en elkaar steunen. Dit is een overzicht van de groepen die ons steunen: PFLP (People's Front for the Liberation of Palestine); PDFLP (People's Democratic Front for the Liberation of Palestine); Al Saiqa (= de Bliksemstraal); Hamas (de Beweging van het Islamitische Verzet); PIJ (Palestine Islamic Jihad); Hezbollah; PLO (Palestine Liberation Organisation)

Hoofdstuk 2:

Dit wil je ook lezen:

Online oplichting

Wat is de geschiedenis van onze groepering in het conflict?

De Joden werden overal ter wereld opgejaagd door de mensen omdat de Joden anders zijn. Niemand wilde de Joden in zijn stad/dorp hebben. Nergens waren ze gewild en nergens waren ze veilig. Dit ging eeuwen lang al zo. Van 567 v. Chr. met de Babylonische gevangenschap tot in 1945 met de Tweede Wereld Oorlog.

De Arabieren leven al duizenden jaren op de plek waar ze nu ook leven. Er is in de loop van de tijd een heleboel veranderd in het Midden-Oosten. Er zijn grenzen gekomen. Volken zijn uiteen gedreven door de buitenstaanders. De wereld kijkt nu vooral nar het Midden-Oosten. Iedereen let op ons. Dit was ooit eens anders. Ze hadden het machtigste rijk; het Ottomaanse Rijk. Naast het Ottomaanse Rijk lag nog een ander machtig en sterk rijk; Arabië. Ze hebben lange tijd vele oorlogen overwonnen. Oorlogen met de Perzen, Grieken, Romeinen, de Engelsen, enz. Dit ging goed tot de Eerste Wereld Oorlog. Door deze oorlog viel het Ottomaanse Rijk uiteen. Het hele Midden-Oosten werd verdeeld door de toenmalige wereldleiders. Zij pakten een kaart en trokken zomaar een paar lijnen. Zo ontstond ook de staat Palestina. Deze oorlog was de druppel die de emmer deed overlopen. Uit alle landen kwamen Joden gevlucht naar het toenmalige Palestina. De Engelsen die de grootste macht op de wereld toen was vonden dat goed. Na een aantal jaren vormden de Joden een meerderheid in Palestina. De Engelsen maakten toen een belofte, dat de Britse regering welwillend staat tegenover de vestiging van een “Joods nationaal tehuis”.Dus kortom dat de Joden een eigen staat in Palestina zullen krijgen, maar dat kwam pas later. Omdat De Palestijnen het er niet mee eens waren dat de Joden hun land overnemen werden er protest acties gehouden. Daarom werd de Israël teruggeroepen door de wereldleiders toen. Toen de Tweede Wereld Oorlog begon maakte Hitler een eind aan deze belofte. De Tweede Wereld oorlog had een grote betekenis voor het verdere verloop van de geschiedenis. Omdat overal in Europa zoveel Joden werden afgemaakt werden ze zielig gevonden door de wereld. Het waren de Joden die zielig waren en nu ‘getroost’ moesten worden. De manier om hun te troosten was ze een eigen staat te geven. De belofte werd dus weer teruggedraaid. Hier waren de Arabieren en Palestijnen niet blij mee. Er kwam weer een grote immigratiestroom op gang. Van over de hele wereld kwamen nu Joden naar Palestina om zich daar te vestigen. In 1948 zou er een einde komen aan het Britse mandaat over Palestina. De Verenigde Naties roepen een speciale commissie in het leven die zich moet buigen over de toekomst van het gebied. De United Nations Special Commission on Palestine (UNSCOP) komt met een verdelingsplan met een joodse en een Arabische staat. De Arabieren zijn het hier echter niet mee eens. Zij vinden dat het leed wat hun is aangedaan tijdens de oorlogen, over heel Europa moet worden verspreid. Maar op 14 mei 1948, een dag voordat het Britse mandaat over Palestina afloopt, roept David Ben Gurion de staat Israël uit in het gebied dat door de VN aan de joden is toebedacht. De VS en de Sovjet Unie erkennen het Israël onmiddellijk. De Arabieren echter niet, die vallen direct aan. Door de gewelddadigheden komt er een grote stroom van Palestijnse vluchtelingen op de gang. Zij vestigen zich in vluchtelingenkampen in de Gazastrook, op de Westelijke Jordaanoever, en in Jordanië, Libanon en Syrië. De Israëlische onafhankelijkheidsoorlog brengt tevens een vluchtelingenstroom van 865.000 joden uit de Arabische wereld op gang. Zij vestigen zich in Israël. Een jaar later komt het door bemiddeling van de VN tot een wapenstilstand. Daarna komt de Suez-crisis in 1956. Egypte koopt langzaam het Suez-kanaal op wat uit aandelen bestaat. Als Egypte de ruime meerderheid van de aandelen heeft kan het niet meer worden teruggedraaid worden. Engeland en Frankrijk zijn woedend. Israël is bevriend met deze twee landen en Israël word om hulp gevraagd. Engeland en Frankrijk vragen Israël om een oorlog te voeren met Egypte. Egypte wordt aangevallen door Israël en lijd grote verliezen. De Sinaï woestijn wordt veroverd. De V.S. grijpt in voordat het uit de hand loopt. Israël trekt zich terug en de Sinaï woestijn komt onder het beheer van de V.N. Als in 1967 de V.N. zich terugtrekt uit de gebieden valt Israël meteen aan. Ze veroveren De Sinaï woestijn, de Westelijke Jordaanover, de Golan hoogvlakte en de Gaza-strook. Dit wordt de 6-daagse oorlog genoemd. Dit laat de honger naar macht en land zien van de eens zo ‘zielige’ Joden. De aanleiding van de OPEC was de Yom Kippoer oorlog. Dit was in het jaar 1973. Israël wordt op deze feestdag aangevallen door Egypte onder leiding van Sadat. Egypte wint grote delen land van Israël, maar zodra Israël de schrik te boven is verliest Egypte het langzaam weer. Dat Israël het wint is ook mede te danken aan het geld en de wapens die ze van de westerse landen krijgen. Daarom de OPEC. Dit was een samenwerkingsverband tussen de Arabische landen om olie tegen zeer hoge prijzen te gaan verkopen aan de westerse landen. Hierdoor ontstond er een olie tekort. Daarom waren er een aantal autoloze zondagen in Nederland. In 1982 valt het Israëlische leger onder leiding van minister Sharon van Defensie het door een burgeroorlog geteisterde Libanon binnen. Doel is onder meer het uitschakelen van Yasser Arafat en zijn PLO. Die voerde in de jaren zeventig voortdurend aanslagen uit op Noord-Israël. En dreigt zelfs een staat binnen de staat Libanon te ontstaan. Sharon moet hierdoor aftreden, maar zijn doel is gelukt. Arafat is weg met de PLO uit Libanon. Op 9 december 1987 vindt er in Gaza-stad een relletje plaats. Palestijnen gooien stenen en molotov-cocktails naar Israëlische soldaten. Vanuit Tunis doet PLO-leider Arafat het incident af als 'intifadah' ( het Arabische woord voor opschudding, opstootje ) die weinig met zijn strijd voor een vrij Palestina van doen heeft. Eigenlijk zou de intifadah een geweldloos verzet zijn tegen de Joden, die het land van alle Palestijnen ingepikt hadden. Maar Arafat vergist zich, want al snel slaat de opstand over naar de Westelijke Jordaanoever en wordt duidelijk dat het opstootje in Gaza-stad geen incident is. De boodschap van de opstandelingen is duidelijk. Ze willen af van de bezetting en de kruipende annexatie van Palestijns gebied. Dit is alleen haalbaar als de PLO de staat Israël erkent en afziet van de 'bevrijding van heel Palestina' en genoegen neemt met een staat op een deel van het Palestijnse grondgebied. In november 1988 aanvaardt de PLO de VN-resoluties 181, 242 en 338. Hiermee erkent Arafat de staat Israël, iets wat hij lang niet wilde doen. Een maand later zweert de Palestijnse leider op een speciale VN-zitting in Genève het terrorisme af. Dit is reden voor de Amerikaanse regering om Arafat te accepteren als gesprekspartner. Ondanks het intifadah geweld, waarbij in zes jaar tijd aan Israëlische en Palestijnse zijde meer dan duizend doden vallen, komt er een gesprek op gang tussen Israël en de Palestijnen, die tijdelijk wordt onderbroken door de Golfoorlog. Daarna komen er geheime vredesgesprekken tussen de leiders van de Palestijnen, en de Joden. Dit leidt tot een vredesakkoord in 1993. In 1996 wordt Yasser Arafat gekozen als eerste Palestijnse president. De moord op Rabbin heeft een grote woede opgewekt. Rabbin – premier van Israël – word vermoord door iemand uit zijn eigen volk, een radicale Jood. Rabbin was een gematigde Jood. Er werden nieuwe verkiezingen gehouden. Hierdoor kwam de Likud partij aan de macht onder leiding van premier Netanyahu. De Likud partij was rechts radicaal. Dit maakte de onderhandelingen met de Palestijnen en Arabieren niet makkelijker. De onderhandelingen werden zelfs stopgezet omdat Israël niet berijdt was om mee te werken. In 1998 wordt er door premier Netanyahu en president Arafat in het Amerikaanse plaatsje Wye een nieuwe overeenkomst over de uitvoering van de Oslo-akkoorden gesloten. Het doel van het akkoord is dat de terugtrekking van Israël uit de Westelijke Jordaanoever geregeld moet worden, waardoor de Palestijnen weer meer ruimte krijgen. Verder moet er in september 2000 een definitieve regeling op tafel liggen over de uitvoering van de Oslo-akkoorden. Na premier Netanyahu kwam premier Sharon aan de macht. Sharon was ook van de Likud partij. Sharon bracht een bezoek aan de heilige Tempelberg samen met zijn gevol en gasten. Dit maakte de Palestijnen en Arabieren zo boos dat hij heilig terrein betreed op andermans gebied dat er een tweede intifadah volgde. Na de terreuraanslagen van 11 september 2001 komen de partijen onder grote druk te staan van de Verenigde Staten om het geweld te staken. Half september kondigen Arafat en Sharon een bestand af, dat nauwelijks twee weken standhoudt. Op 2 oktober spreekt president Bush zich uit voor een Palestijnse staat. Twee weken later doen de Engelse en Nederlandse premiers hetzelfde. Op 3 december komt er een aanval op het hoofdkantoor van Arafat. Volgens de Israëliërs is deze aanval bedoeld om Arafat duidelijk te maken dat de PLO en andere Palestijnen moeten stoppen met de aanslagen. Maar de aanslagen gaan gewoon door, en gaat het geweld steeds verder. Daarom vallen op een gegeven moment de Israëliërs een vluchtelingenkamp bij Jenin op de Westelijke Jordaanoever aan. Er vinden zware gevechten plaats, waarbij aan de Palestijnse zijde de meeste slachtoffers vallen, ongeveer 5 keer zoveel dan aan de Israëlische zijde. Een jaar later begint Israël met een muur langs de noordelijke grens van de Westelijke Jordaanoever te bouwen. Dit wordt gedaan om controle te houden over de Palestijnen en ze zeggen om het terrorisme te stoppen. De Westerse landen zijn niet zo zeker over deze muur en dat uiten ze ook openbaar. De V.S. dreigt zelfs een groot deel van het jaarlijkse geld dat ze doneren te stoppen. Israël heeft hier nog geen antwoord op gegeven. De EU zegt dat er binnen een aantal jaar een Palestijnse staat gerealiseerd moet zijn. Dit is een pluspunt voor de Palestijnen. Over dit onderwerp zal nog veel over gesproken worden omdat de Israëli’s dit natuurlijk nooit zullen toelaten. Wij hopen dat dit uiteindelijk wel gerealiseerd kan worden. Na de verkiezingen in Israël, lijkt Sharon een wat mildere koers te varen. Begin februari heeft hij geheime besprekingen met de Arabieren. Dit lijdt uiteindelijk tot vredesbesprekingen tussen de Joden, Palestijnen en de Arabieren. Hier worden door beide partijen aardig war eisen gesteld.