ONDERWERP:
Ik maak in mijn eentje een werkstuk over Martin Luther King omdat ik eigenlijk een werkstuk over molukkers zou maken samen met Jorg Janssen maar omdat Jorg van school is gegaan moest ik eigenlijk het werkstuk alleen maken maar dat was veel te groot en daarom heb k met meneer de Grood afgesproken dat ik een ander onderwerp zou kiezen en het werkstuk alleen maken.
Ik heb gekozen voor het onderwerp Martin Luther King omdat ik laatst op televisie een documentaire heb gezien over Martin Luther King en dat interesseerde me wel. En ik moest ook nog een ander onderwerp voor geschiedenis verzinnen en toen heb ik Martin luther king als onderwerp gekozen. Martin Luther King had een droom! Gelijkheid voor de zwarten, Hij wilde dat de zwarten eerlijk werden behandeld. Bijna iedereen weet wie Martin Luther King is en dat hij heeft gevochten tegen het racisme, maar er zijn al een stuk minder mensen die weten waarom juist de zwarte mensen werden gediscrimineerd en waarom Martin Luther King gekozen heeft geweldloos verzet. Ook heel belangrijk is wat hij uiteindelijk bereikt heeft met al zijn acties. We gaan proberen om hier op in te gaan en duidelijk maken hoe belangrijk Martin Luther King was.
We vinden het een interessant onderwerp omdat het een belangrijk stukje geschiedenis is. Vooral wat hij voor elkaar heeft gekregen met geweldloos verzet.
En wat hij heeft gedaan voor de zwarte bevolking.
Hieronder komen de hoofdvragen en de deelvragen die ik in dit werkstuk ga laten zien.
HOOFDVRAAG: Wat heeft Martin Luther King bereikt met zijn strijd tegen het rassenonderscheid?
DEELVRAAG 1: Wie was Martin Luther King?
DEELVRAAG 2: Waardoor werd Martin Luther King beïnvloedt?
DEELVRAAG 3: Hoe probeerde Martin Luther King zich geweldloos te verzetten?
DEELVRAAG 4: I HAVE A DREAM !!!
DEELVRAAG 5: Hoe kwam er een einde aan Martin Luther King ?
Nu ga ik deze deelvragen behandelen. En daarna antwoord geven op de hoofdvraag.
Martin Luther King werd geboren op 15 januari 1929 in de stad Atlanta, in het zuiden van de Verenigde Staten. Hij was zwart en daar begon al de moeilijkheden mee.
Zijn vader Martin Luther King Senior was predikant. Hij was het grote voorbeeld voor Martin jr. Zijn vader had een duidelijk stand punt, want hij wou namelijk dat de zwart bevolking even veel recht kreeg als de blanken. Doordat zijn vader predikant was verdiende hij goed en behoorde de familie King bij de niet arme zwarte bevolking. Daardoor kon Martin gewoon naar school en hoefde hij als kind nog niet te werken. Wat wel het geval was bij arme zwarte kinderen. Hij was een erg gezond kind vol energie. Thuis heerste er altijd een plezierige sfeer. Ook ging Martin elke zondag naar de kerk. Zijn vader was iemand die onrecht slecht kon hebben. Negers mochten van hem niet als slaaf behandeld worden.
Op een dag ging Martin met zin vader schoenen kopen. In de winkel ging zijn vader op een plaats zitten die alleen voor blanken waren bestemd. Men vroeg zijn vader om achter te gaan zitten. Daar was een aparte ruimte voor negers. Maar hij deed of hij die vraag niet begreep en antwoordde “ Ik heb al een stoel naar mijn zin gevonden”. Toen kreeg hij het bevel om weg te gaan of te gehoorzamen. Hij stond op , nam zijn zoontje bij de hand en ging weg. Deze gebeurtenis maakte diepe indruk op Martin. Ook had hij een blank vriendje waar hij jaren mee bevriend mee was.Toen ze allebei naar een andere school gingen, wou het blanke vriendje niets meer met Martin te maken hebben hij mocht niet meer met hem praten van zijn ouders. Dit maakte veel indruk op Martin.
Martin mocht niet veel ,als zwart jongetje, in de samenleving. Hij mocht niet zwemmen, openbare parken in Atlanta waren verboden voor zwarte kinderen en hij mocht niet naar de zogenaamde witte scholen. Naar een theater of bioscoop mocht hij ook niet, alleen naar een speciale bioscoop waar alleen maar films draaiden die al 1 of 2 jaren oud waren. Martin begon de rassenscheiding steeds afschuwelijker te vinden.
Vlak voordat hij ging studeren, ging hij werken op een tabaksplantage in New York. Martin kreeg goed te eten en vond het werk makkelijk. Ook konden ze in New York gewoon naar de kerk gaan waar iedereen welkom was. In New York was er dus maar weinig rassenscheiding.
Toen Martin Luther King weer naar huis ging was het extra moeilijk om weer te wennen aan al die regels in Atlanta waren om de rassen te scheiden. Martin wou de mensen aan het denken zetten over de apartheid tussen de blanken en de zwarten. Hij wou ze duidelijk maken hoe slecht de negers behandeld werden. Martin Luther King was erg geïnteresseerd in godsdienst, en ging studeren als dominee. Tijdens die studie ontmoette hij een bijzondere zwarte vrouw Coretta Scott. Coretta komt uit het zuiden. Sinds haar tienerjaren had ze op scholen gezeten zonder rassenscheiding en ze kwam veel bij blanke mensen thuis. Ze wilde graag concertzangeres worden. Ze zou zeker een heel goede carriere als zangeres hebben gehad, maar Martin trouwde met haar in 1953. Zij stond helemaal achter Martin Luther King. Hoewel ze bezorgd was over zijn welzijn en veiligheid, heeft zij haar angsten nooit in de weg laten staan van Martins strijd.
Op 17 november 1955 wordt hun eerste dochter geboren Yolanda Denise. En 2 jaar later volgde er nog een namelijk Martin Luther King III. 30 januari 1961 wordt Dexter Scott geboren en de laatste wordt geboren op 28 maart 1963 en wordt Bernice Albertine genaamd.
Toen hij in 1955 zijn studie succesvol had afgemaakt werd hij in hetzelfde jaar predikant in Montegomery. Ook daar was er veel verschil tussen de blanken en de zwarten. Martin vond dat het zijn plicht was om in de moeilijke staten zijn werk te doen. Hij werd ‘fulltime’ dominee. Via zijn preken wilde hij mensen duidelijk maken dat gelijkheid het belangrijkste was. Ook zette hij zich in voor allerlei sociale ‘kwesties’. Hij werd lid van de NAACP, de nationale vereniging ter bevordering van de rechten van de mens. Veel zwarten vonden dit raar want de NAACP was opgericht door blanken en het werd gesteund door blanken.
Martin Luther King had, anders dan vele andere zwarte leiders, geen hekel aan de blanken.
Zijn vader was een prominent baptist predikant, dominee en zakenman. Ook zijn opa was dominee. Zijn moeder, Alberta was lerares. Ook had hij een oudere zus, Christine en een jongere broer, Alfred Daniel. Martin Luther King Jr. is vernoemd naar zijn vader Martin Luther King Sr. die vernoemd was naar Maarten Luther een belangrijk persoon in de kerk in Duitsland in de 15de,16de eeuw.
Martin Luther King Sr. had veel geld verdiend en hij had een goede positie in de samenleving. Het gezin King leeft daarom ook erg beschermt, en heeft hierdoor weinig last van de slechte omstandigheden rondom de apartheid.
De kinderen worden opgevoed met de zwarte spiritualiteit van de Ebenezer Baptist Atlanta. Drie elementen uit deze zwarte spiritualiteit zijn:
- Een houding van protest.
- Sociale gerechtigheid.
- Christelijke gehoorzaamheid.
Deze drie elementen houden in dat je je moet verzetten tegen de huidige maatschappij, maar dit verzet moet wel geweldloos zijn. King is dus opgevoed met het idee van het geweldloze verzet en dit komt voort uit de zwarte spiritualiteit. Toen Martin 15 jaar oud was begon hij na te denken over de situatie hoe de zwarten werden behandeld. Maar onder invloed van twee docenten, Ds. Benjamin Mays en Dr. George Kelsey, van het Morehouse College in Atlanta dat King bezocht, In de zomer van 1948, 19 jaar oud, krijgt King zijn roeping tot predikant. Deze roeping heeft zoals hij later vertelt, niets bovennatuurlijks. “Zij is een innerlijke drang die mij roept om de mensheid te dienen”. Een jaar later wordt hij tot predikant bevestigd.
Nadat hij evangelieprediker ( wat het precies betekend weet ik niet. Ik kan het nergens vinden ) geworden was, ging hij door met studeren voor het doctoraat en doctorstitel. In 1948 gaat King studeren aan het Crozer Seminary in Chester (Pennsylvania).Op dat moment wilt hij zich graag bewijzen. Hij wil laten zien dat een zwarte in niets onderdoet voor zijn blanke medestudenten. Hij roept de geweldloosheid op, toch krijgt hij interesse in het leven van Mahatma Ghandi.
Ondanks alles ziet hij het geweldloze verzet nog steeds als enige mogelijkheid voor de zwarte bevolking, maar hij wil er op dit punt van zijn leven nog niet te veel aan denken. Vooral Reinhold Niebuhr’s boek opent de ogen van King, hij ziet in dat het Christelijke zondebegrip niet alleen betrekking heeft op de individuele mens, maar ook op de economische en politieke structuren. King bestudeert de theorie van de Sociale Gospelbeweging van Amerika, deze theorie komt mede tot uiting in het boek “Christianity and the social crisis” (1907) van Walter Rauschenbusch.
Rauschenbusch is de inspirator van de Social Gospelbeweging. Hij legt de nadruk op de sociale bewogenheid van Jezus en de Hebreeuwse profeten. Ook pleit hij voor een actieve, profetische inzet van de kerk voor sociale veranderingen in een onrechtvaardige kapitalistische maatschappij. King’s bestudering van het werk van Rauschenbusch heeft veel bijgedragen aan zijn visie op de rol van de kerk in de samenleving. Na Chester heeft Martin Luther King ook in Boston en Philadelphia gestudeerd.
Jarenlang werd de zwarte bevolking van de Verenigde Staten als minder beschouwd. De zwarten hadden geen rechten en moesten altijd onderdoen voor de blanke bevolking. Zoals al eerder verteld is, is dit alles begonnen met de slavernij.
Maar toen deze slavernij werd afgeschaft, werd de situatie niet veel beter voor de zwarte bevolking. Op 1 december komt een neger in opstand tegen de segregatiewet, een wet die onder andere in Montgomery gold. Een vermoeide naaister, Rosa Parks, weigert na een dag lang en hard werken op te staan in de bus voor iemand anders. Haar arrestatie hiervoor is de druppel die de emmer doet overlopen. Jarenlang vernederd door buschauffeurs beginnen zwarte inwoners van Montgomery bussen te ergeren. Liever lopen zij iedere dag of rijden met elkaar mee dan zich nog langer te laten vernederen. De zwarte gemeenschap van Montgomery wilde al langer iets tegen de segregatie van het openbaar vervoer te ondernemen. Onder de leiders van de zwarte gemeenschap bevonden zich veel geestelijken. Op een bijeenkomst in een kerk in Montgomery besloten zij om geen gebruik meer te maken van het openbaar vervoer zolang zwarten in de bus achtergesteld werden. De bussen bleven hierdoor grotendeels leeg.
King wordt gevraagd de leiding van de ergering op zich te nemen, en hij groeide uit tot een nationaal bekende figuur. Tijdens de boycot ( ergering ) groeit geweldloosheid bij King uit tot een levenshouding, waaraan hij zijn leven lang aan zal vasthouden.
Op 5 december 1955 werd Martin gekozen als hoofd van een nieuwe protestgroep: de MIA (Montgomery Improvement Association).Samen met een vriend van hem, E.D. Nixon die voorzitter van de NAACP (National Association for the Advancement of Colored People) afdeling van Alabama was geweest, een plan om bussen te boycotten. Er werd een comité samengesteld waar Martin ook in zat, om de tekst voor de protest actie samen te stellen en deze boodschap luidde als volgt:
Ga niet met de bus naar het werk, naar de stad, naar school of ergens anders heen op maandag 5 december. Er is weer een zwarte vrouw gearresteerd en gevangengenomen omdat zij weigerde haar plaats in de bus af te staan. Ga maandag niet met de bus, naar de stad, naar school of ergens anders heen. Als u naar uw werk moet, neem dan een taxi, rijd met iemand mee of ga lopen. Kom maandag om 19.00 uur naar een massabijeenkomst in de Holt Street Baptist Church voor meer informatie.
De actie was voor de busmaatschappijen een grote strop. Maar de grote angst van de blanken was, dat negers in grote groepen gevaarlijk konden worden. De blanken konden niks tegen de actie doen, omdat het niet bij de wet verboden was. Maar zij namen een actie die wel tegen de wet inging, ze hadden door wie de leider van de actie was. Martin Luther King werd gearresteerd en op 30 januari 1956 werd er een bomaanslag gepleegd op zijn huis. Om zijn volk moed in te spreken, hield hij een toespraak waar 4000 mensen naartoe kwamen:
Als wij verkeerd zijn dan is het Hoge gerechtshof verkeerd
Als wij verkeerd zijn dan is de grondwet van de VS verkeerd
Als wij verkeerd zijn dan is de almachtige god verkeerd
Als wij verkeerd zijn dan is Jezus van Nazareth verkeerd
Als wij verkeerd zijn dan is Jezus een dromer die nooit op de aarde is neergekomen
Als wij verkeerd zijn dan is gerechtigheid een leugen
Het huis van de zwarte dominee werd na de aanslag streng bewaakt. Vrijwilligers stonden dag en nacht op de uitkijk. Op het dak kwamen grote lampen. Het nieuws over de bomaanslag stond in alle kranten. Twee dagen later kwam de stad Montgomery opnieuw in de krant. De zwarte dominee Fred Gray stapte naar de rechter, hij wilde dat de rechter de gescheiden
plaatsen van blanken en zwarten op de bus onwettig verklaart.
Ondertussen kwam het stadsbestuur bijeen. De busactie duurde nu al veel te lang, de eigenaars van de bussen verdienden niets meer. Ze wilden de actievoerders daarom voor de rechter brengen. De volgende dag stormde Nixon het bureau van Martin Luther King binnen. “Martin, heb je het gehoord? Er komt een groot proces. Morgen willen ze ons allemaal oppakken!” King had het nieuws al gehoord. Iedereen praatte erover, hij wist wat het betekende, ze zaten achter hem aan.”Martin”, zei Nixon, “maak je maar geen zorgen. Morgen zal je eens wat zien.” De volgende dag wachtte Nixon niet tot ze hem kwamen halen, hij stapte zelf naar de politie. “Zoekt u mij? Nou, hier ben ik”, zei hij. Het verhaal over Nixon deed al gauw de ronde in Montgomery. Voor de rechtbank komen honderden zwarten samen. Eén voor één gaven ze zich zelf aan. Wie weer buiten kwam, kreeg applaus. Het ging er vrolijk aan toe. Zelfs enkele blanke agenten hadden er pret in. Dominee King kwam aan bij de rechtbank, de mensen juichten. King vond het niet erg meer om aangehouden te worden. Zijn vrouw Coretta kust hem als hij weer buiten komt.
“King is koning!” King zei het volgende: “Ze kunnen ons opsluiten. Ze kunnen ons veroordelen. Maar dat deert ons niet. Wij gaan door tot de overwinning!” De overwinning komt een jaar na het begin van de busactie, een blanke rechter wil de busactie stopzetten. “Gescheiden plaatsen voor blanken en zwarten zijn tegen de grondwet.” Op 20 december 1956 beslist het Hoge Gerechtshof, dat segregatie in het openbaar vervoer ongrondwettig wordt geacht. Hier hebben ze lang voor moeten strijden, maar de strijd was niet vergeefs.
Deze overwinning is een enorme stimulans voor de burgerrechtenstrijd van de zwarte bevolking en ook voor King. Omdat men nu zo optimistisch is, wordt de SCLC (Southern Christian Leadership Conference) opgericht, met Martin Luther King als voorzitter. King organiseert nu vele demonstraties, sommigen daarvan werden gewelddadig neergeslagen door de plaatselijke politietroepen. Daarom zorgt King ervoor dat de acties zo geregeld worden dat er ook pers bij is. Hierdoor komt in het nieuws dat de vreedzaam demonstrerende zwarten met geweld werden weggestuurd. Doordat het hele land geschokt is door de beelden die te zien waren in de media, behaalt King zo nog grotere overwinningen. In de eerste jaren van zijn verzet was King dus vooral optimistisch en hij zag de toekomst rooskleurig in.
De actie die volgde op de busboycot was de Mars van Birmingham, Alabama. De zwarten betoogden er voor gelijke rechten. King wist dat hij opgepakt zou
worden, maar hij ging toch. Zo belandde hij in de gevangenis.
Buiten zijn advocaat mocht King niemand zien. Zijn advocaat smokkelde
een krant binnen. Er stond een foto in van King tijdens de betoging, maar er stond ook iets anders in. “Blanke dominees vragen zwarten op te houden met betogen”. King kon zijn ogen niet geloven. “De betogingen komen op een slecht moment,” las King verder, “Ze brengen haat en geweld. Ze lossen niets op.” Dit kon King niet zomaar voorbij laten gaan. In de rand van de krant begon hij te schrijven.
“De blanke dominees vergissen zich.” Wij zwarten kunnen niet langer wachten. En weet u waarom? Omdat we al 300 jaar op rechtvaardigheid wachten. Omdat agenten onze zwarte broeders trappen en slaan.
Omdat blanke schurken onze moeders en vaders verdrinken. Omdat 20 miljoen zwarten armoe lijden. Omdat mijn dochtertje van 6 huilt, want ze mag niet naar het nieuwe pretpark gaan...”
Zijn advocaat tikte de brief uit en de brief verschijnt in kranten en tijdschriften. De “brief uit de gevangenis” zal King later beroemd maken (zie bijlage voor complete versie). Na 9 dagen kwam King weer vrij. Meteen riep hij de leiders van de beweging bijeen.
“In de gevangenis heb ik lang nagedacht. We moeten verder gaan in Birmingham. De kinderen moeten mee betogen.”
King wist dat het hard was, want ze zouden allemaal in de gevangenis belanden. Maar alleen op deze manier zouden de ogen van de Amerikanen opengaan. Op 2 mei 1963 was het zover. Een grote groep zwarten verzamelde zich voor de Baptistenkerk in Montgomery. De eerste groep van 50 tieners stapten twee aan twee naar buiten. Maar agenten hielden deze rij natuurlijk meteen tegen. Ze zeiden hen dat de mars verboden was en de kinderen werden vervolgens opgepakt. De volgende rij zingende tieners stapten naar buiten en hierna volgde er nog een en nog een en nog een… De agenten werden verrast door deze actie en vroegen om versterking. Zo werden er die dag 600 tieners opgepakt omdat ze zingend de kerk uit kwamen. Op 3 mei 1963 ging de strijd verder, maar dit keer met nog meer tieners. Er kon echter niemand meer opgepakt worden, want de gevangenissen zaten gewoonweg vol. Daarom werden er andere (harde) maatregelen genomen. De kinderen werden gewaarschuwd, maar liepen gewoon zingend door en gaven niet op. Vervolgens werd er op de groep gespoten met een waterkanon, want ook de brandweer was ingeschakeld. Maar de kinderen bleven stug volhouden, kinderen rolden over de grond en vlogen door de lucht. Ook werden er politiehonden op de kinderen losgelaten. Zo werden 959 kinderen slachtoffer van deze actie. Wederom was ook bij deze actie de pers betrokken. Foto’s en beelden van waterkanonnen die op kinderen gericht zijn en honden die deze kinderen aanvallen, kwamen in alle kranten en nieuwsuitzendingen. De beelden en foto’s schokten iedereen. En het wonder gebeurt, het wonder der kinderen. Amerika wordt wakker.
King haalde zijn inspiratie voor het geweldloze verzet vooral uit zijn opvoeding, hij is opgevoed met de zwarte spiritualiteit zoals in hoofdstuk 5 staat beschreven. Deze wordt gevoed door de verhalen uit het Oude Testament over Gods gerechtigheid. Maar het protest blijft realistisch en voorzichtig. Zijn grootste inspiratiebron was eigenlijk Ghandi. Hij was onder de indruk van deze man omdat hij met geweldloosheid onafhankelijkheid heeft bereikt.
De actie die volgde was de Mars naar Washington, waar het volgende hoofdstuk over zal gaan. Deze protestmars naar Washington werd georganiseerd op 28 augustus 1963. Het hoogtepunt van deze mars was de wereldberoemde toespraak “I have a dream…” van Martin Luther King. Zijn 4 dromen:
1. Op een dag zullen alle mensen begrijpen dat alle mensen gelijk zijn.
2. Dat zwart en blank vreedzaam met elkaar omgaan
3. Dat zelfs de mensen uit de staat Mississippi kunnen leven in vrijheid en gerechtigheid
4. Dat men niet wordt beoordeeld op huidskleur maar op karakter.
Ik heb hier een apart hoofdstuk aan gewijd omdat King met zijn toespraak heel wat teweeg heeft gebracht.
Na de Mars van Washington werd er ook nog een mars van Montgomery georganiseerd, omdat er een bom in de Baptistenkerk werd geplaatst door blanken. In de toespraak die Martin Luther King toen gaf zei hij: “Ik beloof niet dat u niet geslagen zult worden. Ik beloof niet dat u geen letsel op zult lopen. Maar wij moeten ons inzetten voor wat recht is.” Hij had gelijk, want er werd wederom succes geboekt. De wet op onderwijs integratie werd namelijk aangenomen. Buiten Amerika was er veel begrip voor Martin Luther King en in 1964 kreeg hij de Nobelprijs voor Vrede.
ENGELSE VERSIE
Five score years ago, a great American, in whose symbolic shadow we stand signed the Emancipation Proclamation. This momentous decree came as a great beacon light of hope to millions of Negro slaves who had been seared in the flames of withering injustice. It came as a joyous daybreak to end the long night of captivity. But one hundred years later, we must face the tragic fact that the Negro is still not free. One hundred years later, the life of the Negro is still sadly crippled by the manacles of segregation and the chains of discrimination. One hundred years later, the Negro lives on a lonely island of poverty in the midst of a vast ocean of material prosperity. One hundred years later, the Negro is still languishing in the corners of American society and finds himself an exile in his own land. So we have come here today to dramatize an appalling condition. In a sense we have come to our nation\'s capital to cash a check. When the architects of our republic wrote the magnificent words of the Constitution and the declaration of Independence, they were signing a promissory note to which every American was to fall heir. This note was a promise that all men would be guaranteed the inalienable rights of life, liberty, and the pursuit of happiness.
It is obvious today that America has defaulted on this promissory note insofar as her citizens of colour are concerned. Instead of honouring this sacred obligation, America has given the Negro people a bad check which has come back marked “insufficient funds.” But we refuse to believe that the bank of justice is bankrupt. We refuse to believe that there are insufficient funds in the great vaults of opportunity of this nation. So we have come to cash this check -- a check that will give us upon demand the riches of freedom and the security of justice. We have also come to this hallowed spot to remind America of the fierce urgency of now. This is no time to engage in the luxury of cooling off or to take the tranquillising drug of gradualism. Now is the time to rise from the dark and desolate valley of segregation to the sunlit path of racial justice. Now is the time to open the doors of opportunity to all of God\'s children. Now is the time to lift our nation from the quicksand’s of racial injustice to the solid rock of brotherhood.
It would be fatal for the nation to overlook the urgency of the moment and to underestimate the determination of the Negro. This sweltering summer of the Negro\'s legitimate discontent will not pass until there is an invigorating autumn of freedom and equality. Nineteen sixty-three is not an end, but a beginning. Those who hope that the Negro needed to blow off steam and will now be content will have a rude awakening if the nation returns to business as usual. There will be neither rest nor tranquillity in America until the Negro is granted his citizenship rights. The whirlwinds of revolt will continue to shake the foundations of our nation until the bright day of justice emerges.
But there is something that I must say to my people who stand on the warm threshold, which leads into the palace of justice. In the process of gaining our rightful place we must not be guilty of wrongful deeds. Let us not seek to satisfy our thirst for freedom by drinking from the cup of bitterness and hatred.
We must forever conduct our struggle on the high plane of dignity and discipline. We must not allow our creative protest to degenerate into physical violence. Again and again we must rise to the majestic heights of meeting physical force with soul force. The marvellous new militancy which has engulfed the Negro community must not lead us to distrust of all white people, for many of our white brothers, as evidenced by their presence here today, have come to realize that their destiny is tied up with our destiny and their freedom is inextricably bound to our freedom. We cannot walk alone.
And as we walk, we must make the pledge that we shall march ahead. We cannot turn back. There are those who are asking the devotees of civil rights, “When will you be satisfied?” We can never be satisfied as long as our bodies, heavy with the fatigue of travel, cannot gain lodging in the motels of the highways and the hotels of the cities. We cannot be satisfied as long as the Negro\'s basic mobility is from a smaller ghetto to a larger one. We can never be satisfied as long as a Negro in Mississippi cannot vote and a Negro in New York believes he has nothing for which to vote. No, no, we are not satisfied, and we will not be satisfied until justice rolls down like waters and righteousness like a mighty stream.
I am not unmindful that some of you have come here out of great trials and tribulations. Some of you have come fresh from narrow cells. Some of you have come from areas where your quest for freedom left you battered by the storms of persecution and staggered by the winds of police brutality. You have been the veterans of creative suffering. Continue to work with the faith that unearned suffering is redemptive.
Go back to Mississippi, go back to Alabama, go back to Georgia, go back to Louisiana, go back to the slums and ghettos of our northern cities, knowing that somehow this situation can and will be changed. Let us not wallow in the valley of despair.
I say to you today, my friends, that in spite of the difficulties and frustrations of the moment, I still have a dream. It is a dream deeply rooted in the American dream.
I have a dream that one day this nation will rise up and live out the true meaning of its creed: “We hold these truths to be self-evident: that all men are created equal.”
I have a dream that one day on the red hills of Georgia the sons of former slaves and the sons of former slave owners will be able to sit down together at a table of brotherhood.
I have a dream that one day even the state of Mississippi, a desert state, sweltering with the heat of injustice and oppression, will be transformed into an oasis of freedom and justice.
I have a dream that my four children will one day live in a nation where they will not be judged by the colour of their skin but by the content of their character.
I have a dream today.
I have a dream that one day the state of Alabama, whose governor\'s lips are presently dripping with the words of interposition and nullification, will be transformed into a situation where little black boys and black girls will be able to join hands with little white boys and white girls and walk together as sisters and brothers.
I have a dream today.
I have a dream that one day every valley shall be exalted, every hill and mountain shall be made low, the rough places will be made plain, and the crooked places will be made straight, and the glory of the Lord shall be revealed, and all flesh shall see it together.
This is our hope. This is the faith with which I return to the South. With this faith we will be able to hew out of the mountain of despair a stone of hope. With this faith we will be able to transform the jangling discords of our nation into a beautiful symphony of brotherhood. With this faith we will be able to work together, to pray together, to struggle together, to go to jail together, to stand up for freedom together, knowing that we will be free one day.
This will be the day when all of God\'s children will be able to sing with a new meaning, “My country, \'tis of thee, sweet land of liberty, of thee I sing. Land where my fathers died, land of the pilgrim\'s pride, from every mountainside, let freedom ring.”
And if America is to be a great nation this must become true. So let freedom ring from the prodigious hilltops of New Hampshire. Let freedom ring from the mighty mountains of New York. Let freedom ring from the heightening Alleghenies of Pennsylvania!
Let freedom ring from the snow-capped Rockies of Colorado!
Let freedom ring from the curvaceous peaks of California!
But not only that; let freedom ring from Stone Mountain of Georgia!
Let freedom ring from Lookout Mountain of Tennessee!
Let freedom ring from every hill and every molehill of Mississippi. From every mountainside, let freedom ring.
When we let freedom ring, when we let it ring from every village and every hamlet, from every state and every city, we will be able to speed up that day when all of God\'s children, black men and white men, Jews and Gentiles, Protestants and Catholics, will be able to join hands and sing in the words of the old Negro spiritual, “Free at last! Free at last! Thank God Almighty, we are free at last
Twee van de zwarte leiders, A. Philip Randolph en Bayard Rustin, kwamen op het idee om een mars naar Washington te houden. Op 28 augustus 1963 werd de grote protestmars naar Washington georganiseerd. Ook Martin Luther King houdt als laatste van de 250.000 deelnemers een toespraak met op de achtergrond het standbeeld van Abraham Lincoln. In deze toespraak vertelde hij het voorgaande.
NEDERLANDSE VERSIE (ZELF VERTAALD )
Het doet mij goed hier bij u te mogen zijn bij deze gelegenheid die de geschiedenis in zal gaan als de grootste vrijheidsbetoging in de geschiedenis van onze natie.
Honderd jaar geleden ondertekende een groot Amerikaan, in wiens symbolische schaduw wij nu staan, de Emancipatieproclamatie. Dit decreet vormde een lichtbaken van hoop voor miljoenen zwarte slaven, die gebukt gingen onder schrijnend onrecht. Het kwam als een vreugdevolle dageraad na een lange, duistere nacht van gevangenschap.
Maar honderd jaar later is de zwarte nog altijd op trieste wijze beknot door de boeien van de rassenscheiding en de ketenen van discriminatie. Honderd jaar later leeft de zwarte op een eenzaam eiland van armoede in een immense oceaan van materiële welvaart. Honderd jaar later verkommert de zwarte nog altijd in de marges van de Amerikaanse samenleving en waant hij zich een balling in eigen land.
Wij zijn hier dan ook bijeengekomen om een beschamende wantoestand aan de kaak te stellen. In zekere zin zijn wij naar de hoofdstad getrokken om een cheque te innen. Toen de stichters van onze republiek de indrukwekkende teksten van de grondwet en de onafhankelijkheidsverklaring opstelden, deden ze daar mee een belofte die aan iedere Amerikaan ten goede moest komen. Deze belofte behelsde dat iedereen, blank en zwart, het onvervreemdbaar recht was gegarandeerd op leven, vrijheid en het nastreven van geluk.
Het is vandaag de dag duidelijk dat Amerika tegenover zijn gekleurde burgers heeft gefaald in het nakomen van deze belofte. In plaats van zijn heilige verplichting na te komen, heeft Amerika de zwarten een waardeloze cheque geschonken, een cheque die is terug gestuurd met de aantekening ‘onvoldoende tegoeden’. Maar wij weigeren te geloven dat de bank van gerechtigheid bankroet is. Wij weigeren te geloven dat er onvoldoende tegoeden liggen in de grote kluizen der opportuniteit van land. Daarom zijn wij gekomen om deze cheque te innen, een cheque die ons de rijkdom van de vrijheid en de veiligheid van de gerechtigheid zal schenken.
Ook zijn wij na deze gewijde plaats gekomen om Amerika te herinneren aan de dringendheid van dit moment. Het is nu niet het moment om tot bedaren te komen of het kalmerende medicijn te slikken van de geleidelijke veranderingen. Het is nu het moment om democratische beloften in te lossen. Het is nu het moment om op te staan uit het duistere, troosteloze dal van de rassen scheiding en het zonbeschenen pad in te slaan van raciale gerechtigheid. Het nu het moment om onze natie op te heffen uit het drijfzand van raciaal onrecht naar de stevige rots van broederschap. Het is nu het moment om gerechtigheid te verwezenlijken voor alle kinderen van god.
Het zal noodlottig voor de natie zijn om de dringendheid van dit moment te negeren. Deze verstikkende zomer van gerechtvaardige zwarte onvrede zal pas kunnen uitdoven in een inspirerende herfst van vrijheid en gelijkheid. 1963 is geen einde, maar een begin. Zij die hopen dat de zwarte stoom moest afblazen en nu tevreden zal zijn, zullen ruw worden gewekt als de natie doet of er niets is gebeurd.
Er zal pas rust in Amerika heersen als de zwarten zijn burgerrechten heeft verkregen.
De wervelstormen van de revolte zullen onze natie op haar grond vesten doen schudden tot de heldere dageraad van de gerechtigheid aanbreekt
Maar er is iets wat ik moet vertellen aan mijn volk dat op de drempel staat van het paleis der gerechtigheid. Tijdens het verwerven van de ons toekomende plaats mogen wij ons niet schuldig maken aan verkeerde daden. Laten wij onze dorst naar vrijheid niet proberen toe lessen door te drinken uit de bekers van bitterheid en haat. Wij moeten steeds waardig en beheerst onze strijd voeren. Wij mogen niet toestaan dat onze creatieve protest afglijd naar fysiek geweld. Steeds weer opnieuw moeten wij ons opwerken naar het niveau waar op wij fysieke kracht beantwoorden met de kracht van de ziel.
De imposante nieuwe strijdbaarheid die zich meester heeft gemaakt van de zwarte gemeenschap, mag niet leiden tot een wantrouwen jegens alle blanken, want vele van onze blanke broeders zijn, zoals blijkt nu uit hun aanwezigheid hier, tot het besef gekomen dat hun lot is verbonden met het onze. Zij beseffen dat hun vrijheid onlosmakelijk is verbonden met de onze. Wij kunnen niet alleen op onze weg voortgaan.
En terwijl wij voortgaan, moeten wij de gelofte afleggen dat wij altijd voorwaarts zullen gaan. Wij kunnen niet terug. Sommigen vragen de strijders voor
burgerrechten:”wanneer zijn jullie tevreden?”Wij zullen nooit tevreden zijn zolang de zwarte het slachtoffer is van de onuitsprekelijke gruwelen van bruut politieoptreden. Wij zullen nooit tevreden zijn zolang onze lichamen, vermoeid van het reizen, geen onderdak kunnen krijgen in motels langs hoofdwegen en hotels in steden. Wij kunnen niet tevreden zijn zolang de mobiliteit van de zwarte inhoud dat hij van een kleine getto naar een iets grote getto verhuisd. Wij kunnen nooit tevreden zijn zolang onze kinderen worden gekrengd in hun zelf bewustzijn en beroofd van hun eigen waarde door borden met de tekst: alleen voor blanken. Wij kunnen niet tevreden zijn zolang een zwarte in Mississippi niet kan stemmen en een zwarte in New York vind dat hij niets heeft om voor te stemmen. Nee, wij zijn niet tevreden en wij zullen pas tevreden zijn wanneer de gerechtigdheid stroomt als water en de deugdzaamheid als een machtige stroom.
Ik weet dat sommige onder u hier zijn gekomen naar grote beproevingen te hebben doorstaan. Sommigen onder u komen net uit benarde cellen. Sommige onder u komen uit streken waar het streven naar vrijheid leidde tot stormen van vervolging en politionele bruutheid. U bent vergeten in het creatief leidden. Houd vol in het geloof dat onverdiend lijden verlossing brengt.
Keer terug naar Mississippi, naar Alabama, naar South Carolina, naar Georgina, naar Louisiana, naar de sloppen en getto’s van de steden in het noorden, in de wetenschap dat de situatie veranderd kan en zal worden.
Laten wij niet talmen in het dal der wanhoop. Ik zeg u vandaag, vrienden, dat hoewel oog in oog staan met de moeilijkheden van vandaag en morgen, ik nog altijd een droom heb. Een droom die diep is geworteld in de Amerikaanse droom.
Ik heb een droom dat op een dag deze natie zal opstaan en de ware betekenis van haar credo zal vervullen: voor ons is het vanzelfsprekend dat alle mensen als gelijken zijn geschapen.
Ik heb een droom dat op een dag op de rode heuvels van gorgina de zonen van voormalige slaven en de zonen van voormalige slavenhouders tezamen zullen aanzitten aan de tafel der broederschap.
Ik heb een droom dat zelfs de staat Mississippi, een staat die word verstikt door onrecht en onderdrukking, zal veranderen in een oase van vrijheid en gerechtigheid.
Ik heb een droom dat mijn vier jonge kinderen op een dag zullen leven in een natie waar zij niet worden beoordeeld naar de kleur van hun huid, maar naar de inhoud van hun karakter.
Ik heb vandaag een droom!
Ik heb een droom dat op een dag in Alabama, met zijn kwaadaardige racisten en zijn gouverneur van wiens lippen de woorden interventie en nullificatie afdruipen – dat op een dag in Alabama zwarte jongetjes en meisjes blanke jongetjes en meisjes de hand zullen kunnen reiken als broertjes en zusjes.
Ik heb vandaag een droom!
Ik heb een droom dat op een dag elk dal zal worden opgeheven en elke heuvel en berg zal worden geëffend, dat de ruwe plaatsen vlak zullen worden en de kromme recht, en dat de glorie van de heer zal worden geopenbaard en de hele mensheid dit gezamenlijk zal aanschouwen.
Dit is onze hoop. Dit is het geloof waarmee ik zal terugkeren naar het zuiden. In dit geloof zullen wij uit de berg der wanhoop een steen van hoop kunnen houwen.
In dit geloof zullen wij de schrijnende dissonanten van onze natie kunnen omvormen tot een prachtige symfonie van broederschap. In dit geloof zullen wij samen kunnen werken, samen kunnen bidden, samen kunnen strijden, samen de gevangenis in kunnen gaan, samen kunnen staan voor de vrijheid – in de wetenschap dat wij op een dag vrij zullen zijn.
Dit zal de dag zijn, dit zal de dag zijn waarop alle kinderen Gods met nieuwe betekenis zullen kunnen zingen: “ mijn land behoord U toe, dierbaar land van vrijheid, van U zing ik. Land waar mijn vaderen stierven, land van de trots der Pilgrims, laat vanaf elke berghelling de vrijheid weerklinken!”. En wil Amerika een grote natie worden, dan moet dit worden bewaarheid.
Laat dus de vrijheid weerklinken van de wonderbaarlijke heuveltoppen van New Hampshire.
Laat de vrijheid weerklinken van de machtige bergen van New York.
Laat de vrijheid weerklinken van de hoge Allegheny’s van Pennsylvania.
Laat de vrijheid weerklinken van de besneeuwde Rocky’s van Colorado.
Laat de vrijheid weerklinken van de golvende hellingen van Californië.
Maar niet enkel dat.
Laat de vrijheid weerklinken van Stone Mountain in Georgia.
Laat de vrijheid weerklinken van Lookout Mountain in Tennessee.
Laat de vrijheid weerklinken van elk heuvel en elk molshoop in Mississippi, van elke helling laat de vrijheid weerklinken.
En wanneer dit geschiedt, wanneer wij de vrijheid laten weerklinken, wanneer wij haar laten weerklinken uit elk dorp en elk gehucht, uit elke staat en elke stad, dan zullen wij snel de dag kunnen laten komen waarop al Gods kinderen, blanke en zwarte, joden en niet – joden, protestanten en katholieken, de handen in een kunnen slaan om de oude spiritual aan te heffen: “ Free at last, Free at last. Thank God almighty, we are free at last.
Dit was de tekst van Martin Luther King die hij tegen zijn volk toe sprak
Martin Luther King had altijd tegenstanders. Omdat hij een sterke mening had die veel blanken niet aanstonden, hij kwam op voor gelijke rechten van blanken en zwarten. Martin werd meerdere malen bedreigd. Ook is hij een keer met een mes gestoken. Hij was in een warenhuis om zijn boek over de busboycot te signeren, toen er plotseling een geestelijk gestoorde vrouw op hem af kwam. De vrouw vroeg of hij Martin Luther King was, waarop hij natuurlijk ja antwoordde, maar hij keek niet op, omdat hij net een handtekening aan het zetten was. Voordat hij het wist voelde hij iets scherps in zijn borst. Hij werd bestoken met een briefopener. Hij heeft toen geluk gehad, hij herstelde snel en kon naar drie weken het ziekenhuis weer uit. Maar dit was niet zijn enige tegen slag in zijn leven, er zijn ook meerdere keren bomaanslagen op zijn huis gepleegd. Bij een daarvan werd zijn huis vrijwel geheel verwoest. De daders moest men zoeken bij de blanke racisten: mensen die dachten dat hun ras beter was dan elk ander ras.
Ook werd hij meerdere keren aangevallen en ernstig mishandeld door racistische tegenstanders. En daarbij kwamen nog talloze keren dat hij in de gevangenis werd opgesloten. Toen hij de nobel prijs kreeg zat hij 60 dagen daarna werd hij weer gevangen genomen. Hij wou opkomen voor de zwarten. Er was een wet ingesteld dat zwarten mochten stemmen. Maar als zwarten zich probeerde te laten registreren. Hoorden ze er niets van weer. Blanke mensen vonden zwarten te slecht om zich te laten registreren. Er waren dus wel wetten, maar die werden dan niet goed uitgevoerd.
Op 4 april 1968 loste een blanke het fatale geweerschot. Het was een scherpschutter die een schuilplaats had in een kamer tegenover Martins appartement. Hij had maar een schot gelost en was meteen raak. Dit was in Memphis, een stad in Tennessee. Nog dezelfde dag had Martin in een toespraak in Memphis gezegd: “ er wordt gesproken over bedreigingen van de kant van onze zieke blanke broeders. Ik wil graag nog lang leven, maar ik ben daar nu niet bezorgd om. Ik ben nergens bezorgd om”.
Het bericht van zijn dood veroorzaakte grote chaos in Amerika en daarbuiten. President Johnson verscheen meteen voor de televisie om zijn afschuw uit te spreken over de moord. Hij vroeg elke burger het geweld, waarvan King het slachtoffer was geworden, te verwerpen. Maar in Memphis had het geweld al toegeslagen. Al binnen 24 uur na het bekend worden van de moord. Scherpschutters schoten op de politie, er werd brand gesticht en geplunderd. De onlusten breidden zich snel naar andere steden uit.
Martin Luther King heeft zijn leven gegeven voor zijn ideaal: gelijke rechten voor zwart en blank. Helaas is dat ideaal nog geen werkelijkheid. Nog altijd worden negers als minderwaardigen behandeld. Dat alleen omdat ze zwarte huidskleur hebben en vroeger slaven zijn geweest !!!
Toch heeft King zijn strijd niet voor niets gestreden. Hij heeft veel mensen aan het denken gezet over ongelijkheid en geweldloosheid.
Hij werd op 9 april 1968 begraven in Atlanta. Hij had net zo’n begrafenis als een slaaf in vroegere tijden. Twee ezels trokken een kar met daarin de doodskist. Ongeveer 150.000 mensen, waarvan grotendeels blanken waren, trokken mee met de rouwstoet.
De ware toedracht van de moord is nog nooit achterhaald. De dood van de in de gevangenis verblijvende James Earl Ray, de man die voor de moord werd veroordeeld, veroorzaakte weer een nieuwe golf van aandacht over de plaats die Martin Luther King in de maatschappij heeft. Zijn uitspraken en gedachten zijn nog altijd een belangrijke bron van inspiratie.
Op zijn grafsteen staat:
“Free at last Free at last. Thanks God almighty I am free at last”.
Dat betekent: “eindelijk vrij. Eindelijk vrij. Dank u almachtige God. Eindelijk ben ik vrij”.
Het is duidelijk dat Martin Luther King zich heeft ingezet voor de zwarte bevolking van de Verenigde Staten en hiermee heeft hij dan ook veel bereikt. Hij heeft de wereld laten zien dat de zwarte bevolking nog steeds gediscrimineerd werd, en heeft er voor gezorgd dat dit minder werd en dat discriminerende regels bij de wet werden afgeschaft.
Als dominee heeft hij een grote invloed gehad op de kerkgangers. Hij kon ze overhalen om actie te ondernemen en de mensen aansporen om dit zonder geweld te doen.
Doordat hij het hele land doorreisde heeft hij aan veel mensen zijn ideeën bekend kunnen maken en zo heeft hij veel demonstraties op poten kunnen zetten. Door onder andere de successen van de busboycot heeft de zwarte bevolking meer vertrouwen gekregen in zichzelf.
Met zijn toespraak die hij hield tijdens de Mars naar Washington heeft hij ook internationale bekendheid gekregen. Hij wist met zijn woorden “I have a dream” iedereen diep in het hart te treffen.
Door zijn pleiten voor vreedzaam verzet hadden de demonstraties en opstanden veel succes. Volgens hem haalden gewelddadige acties niets uit en daar had hij gelijk in. Hier heeft hij bijvoorbeeld het volgende mee bereikt:
- de wet op het kiesrecht voor zwarten (1965) werd doorgevoerd
- hij krijgt de Nobelprijs voor Vrede (1964)
- de wet op onderwijs integratie werd aangenomen
- segregatie in het openbaar vervoer werd ongrondwettig verklaard
- met zijn indrukwekkende toespraken kreeg hij nationale bekendheid en daarna internationale bekendheid
- hij heeft veel mensen aangespoord tot geweldloos verzet
Hieruit kan ik concluderen dat Martin Luther King als een ware held beschouwd kan worden.
REACTIES
1 seconde geleden
M.
M.
geen antwoord op vragen
11 jaar geleden
Antwoorden