Kolonisatie donker Afrika

Inleiding In de 19de eeuw is het Europese jachtseizoen op Afrika geopend. Deze jacht op Afrika leidde tot de befaamde conferentie van Berlijn. Van november 1884 tot februari 1885 werd de verdeling van Afrika onder Europeanen, ook wel “scrumble for Africa” genoemd, ‘gelegaliseerd’ en veroveringsspelregels uitgewerkt en afgesproken, zonder dat de bevolking of hun vertegenwoordigers werden geraadpleegd. Over de hoofden van de Afrikaanse bevolking heen werd Afrika verdeeld onder Europese overheersers. Meer dan 30% van de in Berlijn getrokken grenzen zijn rechte lijnen, dwars door volkeren en bestaande verbanden heen zonder de belangen van de bevolking in acht te nemen. De bezetting is vrijwel overal door Afrikanen bevochten. Alle bezetters moesten, waar ook in Afrika, jarenlang slag leveren om het Afrikaanse verzet tegen Europese bezetting te breken. Maar al het Afrikaanse verzet, hoe hardnekkig ook, mocht toch weinig baten: de Europese bezetting van Afrika kon niet gestuit worden. Hier een overzicht van de bezette landen in Donker Afrika : - Botswana bezet door de Britten - Nambië bezet door de Duitsers - Zuid-Afrika bezet door de Britten - Leshoto bezet door de Britten - Mozambique bezet door de overige kolonisten - Zimbabwe bezet door de Britten - Tanzania bezet door de Duitsers - Kenia bezet door de Britten - Oeganda bezet door de Britten - Seychellen bezet door de Duitsers - La reunion bezet door de Duitsers - Mauritus bezet door de Duitsers - Congo bezet door België Bronvermelding : http://www.landenweb.com/geschiedenis.cfm?LandID=105&KENIA http://www.bookinafrica.com/destinations/NL/ws=26/pg=DS-01/ar=148/ty=C/cg=-1/map.htm http://www.support.tue.nl/studiereis2002/algemeen/tekst-algemeen.html http://cas1.elis.rug.ac.be/avrug/za0101.htm http://www.zending.org/Landen/namibie/namibie.htm http://home.wanadoo.nl/edgar123/de_geschiedenis.htm En we hebben informatie van enqarta gehaald J
Congo bezet door België In 1908 werd de Onafhankelijke Kongostaat officieel een kolonie van België: Belgisch Congo. In het begin van de Eerste Wereldoorlog openden de Duitsers op beperkte schaal vijandelijkheden. Congolese troepen namen daarop deel aan de verovering
van de Duitse kolonies Kameroen (1915–1916) en Oost-Afrika (1916–1917). De jaren twintig waren een periode van grote vooruitgang van de kolonie. De inheemse bevolking werd door de overheid tot een progressiever landbouw gebracht, terwijl van Belgische zijde de aanleg van plantages voor de cultuur van rubber, katoen, koffie en palmbomen, alsook de mijnbouw sterke impulsen kregen. Een net van spoor- en straatwegen kwam tot stand. De economische crisis van de jaren dertig onderbrak die economische opgang, maar niet het sociale en culturele werk, nl. de opening van ziekenhuizen en scholen, waarvoor van begin af aan de missie en zending zich hadden ingespannen. Een sterke trek naar de steden, vnl. Leopoldstad (thans Kinshasa) en Elisabethstad (thans Lubumbashi), begon zich af te tekenen, die de patriarchale samenhang van de inheemse gemeenschappen van weleer ondermijnde. Botswana bezet door de Britten Britse kolonisatie
In 1778 hadden de kolonisten de Oost-Kaap bereikt en werd de Grote-Visvijver uitgeroepen tot oostgrens van de Kaapkolonie. Dit was Xhosa-gebied, en de strijd met plaatselijke veehoeders om weidegrond en water leidde tot de lange reeks Kafferoorlogen. In 1795, na de Franse Revolutie, bezetten de Britse troepen de Kaap. Na deze in 1802 terug te hebben gegeven aan de Nederlanders, eisten ze het gebied in 1806 weer op. Met financiële steun van de Britse overheid kregen Britse kolonisten land toegewezen in de Zuurveld-streek, terwijl in het oosten Shaka Zulu bezig was een machtig rijk op te bouwen. Het Britse koloniale bestuur stuitte op vijandigheid van de Kaapse Nederlanderstalige. Velen van hen, de Voortrekkers, trokken naar het oosten en noorden, een uittocht die bekend werd als de Grote Trek. In 1838 liet Zoeloekoning Dingane een groep Voortrekkers vermoorden, maar vervolgens werden in de Slag bij de Bloedrivier zijn eigen krijgers verslagen. De jonge Boerenrepubliek Natal werd in 1843 door de Britten geannexeerd, maar ruim tien jaar later waren er ten noorden van de Oranje- en Vaalrivier twee nieuwe onafhankelijke Boerenrepublieken uitgeroepen: Transvaal en Oranje Vrijstaat. Namibië bezet door de Duitsers De eerste koloniale veroveraars waren de Duitsers die vanaf de jaren 1880 controle verwierven over grote delen van het gebied. De troepen van buurland Zuid-Afrika veroverden Zuid-West-Afrika, de koloniale naam voor Namibie, tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het gebied kwam terecht onder een mandaat van de Volkerenbond, de voorloper van de Verenigde Naties, en het beheer werd toevertrouwd aan Zuid-Afrika. Een steeds groeiend binnenlands verzet tegen de heerschappij van Zuid-Afrika, gesterkt door de ontvoogding van verschillende koloniale gebieden in de wereld, verhoogde vooral vanaf de jaren 1960 de inspanningen om via de Verenigde Naties de onafhankelijkheid van Namibie te bewerkstelligen. Dit werd uiteindelijk gerealiseerd in 1990, een jaar nadat de Verenigde Naties de weg naar onafhankelijkheid opende met het stationeren van een grote VN-troepenmacht in Namibie. Zuid afrika bezet door de Britten De Europese kolonisatie van Zuid-Afrika begon in Cape Town in het jaar 1652 met de aankomst van Jan van Riebeeck die er voor zorgde dat de schepen onderweg naar de Nederlandse Oost-Indische Compagnie halverwege een stopplaats hadden. De Nederlanders kochten in 1690 een groot stuk grond rond de baai waar Durban nu gesitueerd is van een locale ‘chief’. Maar de schepen van de Nederlanders kwamen niet door de zandbanken aan de ingang van de baai tot 1705 en tegen die tijd was de landeigenaar gestorven en de zoon weigerde de overeenkomst te erkennen. Shaka, een invloedrijke Zulu ‘chief’, gaf jaren later grond rond de baai aan een handelsgemeenschap en de grond werd geaccepteerd in de naam van Koning George de IV. De nederzetting was voor lange tijd niet welvarend waarvan de chaos die door Shaka in de omgeving werd veroorzaakt een belangrijke oorzaak was. In 1837 trokken de Voortrekkers over de Drakensberg en stichtten daar Pietermaritzburg, 80 km noordwest van Durban. Het jaar daarna, nadat de stad was geevacueerd door het regiment na een opstand van Zulu ‘Chief’ Dingaan, namen de Boers het heft in handen. De stad werd herbezet door een Britse infanterie later dat jaar, maar de Boers hielden zich aan hun claim. De Boers hadden de Zulu’s tegen 1840 overmeesterd en leken in staat om het grootste deel van de Natal op te eisen. De Britten stuurden een regiment van hun troepen naar Durban om het verdedigen, maar zij werden door de Boers verslagen en tijdens de veldslag van Congella in 1842. De Boers hadden Durban weer in hun bezit voor een maand totdat de Britten weer met een troepenmacht Durban onder hun bewind probeerden te krijgen. Dit lukte uiteindelijk na een lange strijd. De komende 10 jaar zouden de Britten heel Natal bezetten. Eén jaar later werd de Natal Turf Club opgericht en begon de groei van Durban tot een belangrijke koloniale havenstad ondanks dat er nog altijd olifanten het gebied Berea Ridge onveilig maakten tot de jaren 1850. In 1860 arriveerden de eerste Indische arbeiders om te werken op de maïsvelden in de vorm van ‘leercontracten’ (slavenarbeid onder een andere naam). Ondanks het ongerechtvaardigde systeem kwamen er steeds meer Indiërs waaronder in 1893 Mohandas Gandhi.
Oeganda bezet door de Britten In 1862 arriveerden de eerste Europeanen, Speke en Grant, in het gebied. Met het oog op een tegenwicht tegen de Arabische invloed bereidde de Boegandese kabaka de koning Mutesa I (1857–1884). Britse protestantse zendelingen kwamen in 1877 en Franse missionarissen kwamen in 1879 een hartelijk welkom. In 1888 kreeg de Imperial British East African Company het recht de Britse invloedssfeer in Oost-Afrika te beheren. Toen deze maatschappij niet in staat bleek inmiddels uitgebroken godsdiensttwisten te beslechten, maakte de Britse regering in 1894 Boeganda tot een protectoraat. Tussen 1894 en 1919 werd het protectoraat verder uitgebreid met o.a. het koninkrijk Bunyoro. In 1897 deed de koning van Boeganda een poging de Britten te verdrijven, maar hij werd verslagen en vervangen door zijn zoon. De Oeganda-overeenkomst van 1900 regelde het Britse bestuur over de kolonie, waarbij Boeganda een bevoorrechte positie kreeg toegewezen. De economie van het gebied werd nu in dienst gesteld van het moederland en er werden grote plantages aangelegd. In 1921 werd de eerste stap naar zelfbestuur
gedaan met de instelling van een wetgevende raad. Het ontbreken van een blanke minderheid vergemakkelijkte na 1945 het dekolonisatieproces, maar moeilijkheden ontstonden over de positie van de vier koninkrijken. Boeganda, onder leiding van de kabaka Frederick Mutesa II, wenste zijn leidende positie niet op te geven in een te vormen eenheidsstaat Oeganda. Vandaar dat het land naar afscheiding streefde en zich per 1 jan. 1961 onafhankelijk verklaarde.