Jeugdsubculturen

In hoeverre verandert de jeugd(sub)cultuur tussen 1950 en 1990? Wat is een jeugd(sub)cultuur? Een jongerencultuur is eigenlijk een bijzondere vorm van cultuur. Een cultuur is een geheel van waarden, normen, opvattingen, rituelen, gedragsvoorschriften, symbolen en tekens die worden gedeeld door de leden van deze groep of samenleving. Een subcultuur is een cultuur die een andere cultuur deels overlapt, maar die ook duidelijk eigen aspecten kent. Voor jeugdcultuur slaat dus op jongeren, mensen tussen de 12 en 20. Een jongerencultuur bestaat nooit lang, na een bepaalde tijd valt hij altijd weer uit elkaar of er komen zoveel aanhangers dat de jeugdcultuur normaal gevonden word en dus geen zelfstandige cultuur meer is. Drie dingen zijn belangrijk bij een jeugdcultuur: -Hoe ze er uitzien. -Het gedrag, de houding die ze aannemen. -De taalvariant, vaak bijzondere woorden en speciale groeten. De jongerencultuur vind zichzelf altijd beter als andere groeperingen. De jaren ‘50 In de jaren 50 ontstaan de eerste jongerensubculturen. Redenen hiervoor zijn dat jongeren meer geld te besteden hebben en jongeren krijgen meer vrije tijd. Nieuwe ideeën ontstonden bij de jongeren. Er ontstonden verschillende muziekstijlen waar jongeren naar luisteren, o.a. Rock ’n Roll, Jazz, Folk, Beatniks. In de jaren 50 kent Nederland twee jongerensubculturen, de kuiven en de artistieken. De kuiven cultuur ontstond naar voorbeeld van de Amerikaanse Rock ’n Roll en filmsterren. De artistieken hadden een voorbeeld aan deels Amerika, deels Parijs. Toen ontstond er veel commotie onder de oudere mensen over de jeugdculturen, iets wat nu niet meer voor te stellen is, omdat alles vrij onschuldig is.
De jaren ‘60 In de jaren ’60 kreeg dejeugd echt iets te vertellen, ze werd meer serieus genomen. Ook werd de jeugd niet meer als probleem gezien, maar als consument. Er werden veel protestacties gevoerd en sitdown acties gehouden. Jongeren streden voor allemaal zaken, zoals politiek, rassenproblematiek. Blanke Beatniks streden samen met zwarte jongeren tegen rascisme. De maatschappij dacht dat het lag aan de schuld van de opvoeding, falende ouders waren volgens hun de schuld. Jongeren wilden vrijheid en grotere individualteit. Vanaf ongeveer 1964 komt ook de soulcultuur op, Soulkikkers houden van soulmuziek, muziek gemaakt door afro-Amerikanen in Amerika. Deze groep leefde langs de andere culturen heen en maakte ook geen problemen met andere culturen. Vanaf 1965 onstaat prove, deze jeugdsubcultuur mist zijn eigen muziekstijl, het was meer een ideologische beweging. Vanaf 1967 word deze jeugdcultuur ontbonden, vanuit de Prove ontstaat de hippiecultuur. De jaren ‘70 In de jaren ’70 word een spirituele beweging een jeugdsubcultuur, namelijk de rasta’s.Zij hebben een eigen religie, rastafari, een eigen muzieksoort, reggae en de rasta’s zijn er trots op zwart te zijn. Rond 1976 worden de eerste discotheken geopend in Nederland. In andere landen gingen eigenlijk alleen homo’s en negers naar discotheken, maar in Nederland vooral blanke twintigers. In de discotheken dansten de mensen en genoten van de vrije seksuele moraal, om langer door te kunnen gaan gebruikte deze groep vaak cocaïne. In 1977 kwamen de eerste punkers. Zij droegen zwarte kleren, piercten hun lichaam met veiligheidsspelden, verfden hun haar in allerlei kleuren en pogoden (sprongen op en neer) op punkmuziek. In deze subcultuur waren ook nog verschillende stromingen, de beehive punks en de politiek geïnteresseerde punks. Anarchisme (een leer die alle staatsgezag afwijst) was een onderdeel van hun leven, ze waren niet in een hokje te stoppen. Ook kwamen rond 1977 de skinheads naar Nederland. Een agressieve subcultuur. Ze droegen traditionele arbeiderskleding, bretels, spijkerbroeken met omgeslagen pijpen. Ook aan legerkleding, tatoeages en piercings waren ze te herkennen. In de jaren 70 was de opvatting dat de jeugd ‘no future’ had heel normaal. De jaren 80 Er zijn geen vaste bewegingen waar mensen tot behoren in de jaren 80. Alles liep door elkaar heen. Je had kakkers, punks, hiphopper, rasta’s, disco’s, alternatievelingen, hippies, drop outs, dijkers, rockers, blowers en nog meer. Heel veel verschillende types dus. Jeugdculturen werden een normaal verschijnsel. Er ontstonden geen nieuwe jeugdbewegingen, maar die van de jaren 70 verdwenen ook niet. Wel ontstond de hiphopbeweging in de jaren 80. Rap, break dance en graffiti waren heel belangrijk. Er werd veel gebreakdancet op straat en graffiti werd overal gespoten. In de jaren 80 komen vier stromingen uit de punkstroom, new wave, hardcore, straight-edge en alto’s. New wave is een niet-agressieve punkstroming. Hun muziek is ook melodieuzer. Bij de hardcorepunkers is het gevoel belangrijker als het uiterlijk, zij zijn niet zo talrijk. Straight-edgers wijzen seks, roken, drugs en drank af, maar houden van dansen op hardcore muziek. Alto’s staan kritisch in het leven en laten zich niets aanpraten door de commercie en mode, ze hebben geen vast muzieksoort. De enige jeugdcultuur die uit een sport is ontstaan zijn de skaters. Zij zijn verbonden met elkaar, omdat ze graag stunts uithalen op hun skateboard. Rond 1987 krijgt de house ook aanhang in Nederland. Housers zijn mensen die houden van muziek die op de computer is gemaakt. De jaren 90 Doordat er meer manieren zijn gekomen om te communiceren komen mensen makkelijker in contact met mensen van een andere subcultuur en met elkaar. Acidhouse houdt een beetje op, maar anders housevarianten worden geboren, zoals goatrance en techno. Er ontstaat ook een echt Nederlandse variant, de gabbers, dit zijn mensen die, meestal kaalgeschoren of met een ‘eilandje’ op hun hoofd, hakkûh op gabbermuziek, snoeiharde housemuziek. Zij dragen trainingspakken, Australian of Cavello’s, en bomberjacks. Ze staan erom bekend dat ze veel drugs, vooral XTC slikken. Natuurlijk voldoen niet alle gabbers aan alle kenmerken.