Het Verdrag van Versailles

Het Verdrag van Versailles

Na de overwinning op Duitsland in de Eerste Wereldoorlog konden de overwinnaars het moeilijk eens worden over de hoogte van de schadevergoedingen die Duitsland moest betalen. De leiders van de Vereningde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk en Italië ontmoetten elkaar tijdens de Vredesconferentie in Parijs in 1919 en stelden het Verdrag van Versailles op. Het verdrag verplichtte Duitsland tot demilitarisatie op grote schaal en financiële vergoedingen aan getroffen partijen. Op de conferentie waren aanwezig, van links naar rechts op de figuur hieronder, de Britse premier LLoyd George, de Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken Giorgio Sonnino, de Franse premier Georges Clemenceau en de Amerikaanse president Woodrow Wilson.

Het verdrag van Versailles werd op 28 juni 1919 tussen de geallieerde en geassocieerde mogendheden enerzijds en het Duitse Rijk anderzijds gesloten. Het maakte een einde aan de Eerste Wereldoorlog. Het verdrag trad op 10 jan. 1920 in werking. De Verenigde Staten sloten later een afzonderlijk vredesverdrag met Duitsland (5 aug. 1921). Het eerste deel van het verdrag vormde het Handvest van de Volkenbond. De overige delen bevatten bepalingen over Duitsland, o.a. de clausule dat Duitsland met zijn bondgenoten de verantwoordelijkheid voor het ontstaan van de oorlog erkende. Voorts moest Duitsland alle koloniën en een belangrijk deel van zijn koopvaardijvloot en spoorwegmaterieel afstaan. Het land zou verder herstelkosten moeten betalen, later vastgesteld op 132 miljard goudmark. Het moest Elzas-Lotharingen, Eupen, Malmédy, een deel van Sleeswijk-Holstein, Posen, West-Pruisen en Opper-Silezië afstaan. Tussen Oost-Pruisen en Pommeren kwam een Poolse corridor te lopen. Danzig werd Vrije Stad onder toezicht van de Volkenbond.

Deze volkenbond (Fr.: Société des Nations; Eng.: League of Nations), was een op 10 jan. 1920 opgerichte internationale organisatie ter bevordering van de internationale samenwerking en ter verzekering van vrede en veiligheid onder de volken. Het eerste ontwerp voor de Volkenbond werd door de Amerikaanse president Woodrow Wilson ter tafel gebracht op de vredesconferenties na de Eerste Wereldoorlog (Verdrag van Versailles). De Verenigde Staten werden uiteindelijk geen lid van de organisatie. Behalve de geallieerde overwinnaars traden dertien neutrale staten toe tot de Volkenbond. Later traden nog andere staten toe, zoals Duitsland (1926) en de Sovjet-Unie (1934). In totaal zijn 62 staten lid geweest. Vóór het definitieve fiasco van de Tweede Wereldoorlog waren reeds tal van mogendheden uitgetreden, waaronder Duitsland, Italië en Japan. De Sovjet-Unie werd uitgestoten in verband met de oorlog tegen Finland.